อีกด้านหนึ่งที่กำลังเสียใจ

ยัยแว่นน้ำเงิน

เวลาเช้าอากาศแจ่มใส  ทั้งที่มีเรื่องว้าวุ่นใจตั้งแต่เมื่อวาน  นอนไม่หลับทั้งคืน ตื่นเช้ามาอารมณ์เป็นปกติ ลืมเรื่องเมื่อวานสนิท ลืมไม่ได้หรอก  ก็มันเลวร้ายเสียขนาดนั้น  นั่งคิดทบทวนเรื่องราวเก่าๆ  ใช่เราปากเสีย เป็นคนไม่ดี ขอโทษได้ไหม  ถ้าจะให้อภัยกันสักครั้ง  
    ป่านนี้แล้วจะเป็นอย่างไรบ้างไม่รู้จะได้ยินบ้างไหม  เสียงหัวใจที่พร่ำบอกว่าขอโทษ  สิ่งที่ทำไปโดยที่ไม่รู้สึกตัว  
     ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงกว่าตอนที่มีใครบอกรักฉันเสียอีก  น้ำตาเอ่อท้นที่หลั่งออกมาจากคนเห็นแก่ตัว
   ปากไม่ตรงกับใจ  ท่าทางที่แสดงออกไม่ตรงกับหัวใจ   
มีอีกอย่างหนึ่ง ในตัวของคนเห็นแก่ตัวยังมีความรักอยู่  ความห่วงใยอยู่บ้าง แม้เธอ ทุกคน หรือคนที่ฉันรักจะมองไม่เห็น 
 รู้สึกว่านี่เหมือนการสารภาพใช่ไหม อยากจะบอกว่าใช่ แต่คงทำไม่ได้  
เพราะการสารภาพฉันต้องบอกใครๆว่าฉันทำผิดอะไร แต่ฉันไม่ได้บอก 
(ขอโทษที่บอกไม่ได้ กลัวเธอจะหัวเราะใส่ฉัน ฉันกลัวน้ำตาของฉันจะหลั่งออกมา  มันไม่เหมือนตอนดูละครแล้วร้องไห้หรอกนะ มันเจ็บปวดกว่า เหมือนโดนทิ้ง มากกว่านะ)
แค่เป็นความรู้สึกของฉันที่เธอไม่เคยรู้ หรือด้านหนึ่งในส่วนลึกของฉันที่คนใกล้ตัวที่สุดไม่เคยรู้  บางที่ฉันอยากให้เขารู้บ้างนะ แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก 
 (บอกฉันได้ไหมเธอเป็นแบบฉันหรือเปล่า ฉันถามเธอคนที่กำลังอ่านอยู่ บอกฉันหน่อย หรือปลอบฉันหน่อยสักครั้งนะ)
ถ้าเธอบอกให้ฉันลองดู ลองที่จะบอกให้คนที่ฉันอยากให้รู้ได้รู้  ฉนไม่กล้าหรอก เพราะกลัวจะเป็นผลเสียให้ฉัน ฉันรู้เพราะฉันเคยคิดลองมาแล้ว