มิติรักต่างภพ

chantarat

บทที่ 1
        ยูคอนเป็นรัฐหนึ่งของประเทศแคนนาดาซึ่งมีอากาศหนาวเย็นมากทีเดียวในช่วงฤดูหนาวอย่างนี้    ต้นไม้ที่ขึ้นเองโดยทั่วไปรวมทั่งต้นไม้ดอกไม้ที่คนปลูกบัดนี้ดูเหมือนจะเหลือแต่เพียงลำต้นไว้ส่วนใบก็ทิ้งไว้เพียงร่องรอยเท่านั้น      ในบรรยากาศเช่นนี้ทุกคน
โดยส่วนมากจะชอบเก็บตัวอยู่ในบ้านแล้วก็ทำกิจกรรมอื่นๆไม่ว่าจะเป็นดูทีวี คุยโทรศัพท์หรืออื่น ๆ แต่ก็มีคนบางกลุ่มเท่านั้นที่จะออกมานอกบ้าน  ซึ่งกลุ่มใหญ่ก็มีแต่พวกวัยรุ่นที่จะชอบออกมานั่งที่สวนสาธารณะโดยไม่เกรงกลัวต่อสภาพอากาศเลยแม้แต่น้อย  
        และในมุมหนึ่งหญิงสาวที่นั่งอยู่กับเด็กหญิงตัวน้อย ๆ ซึ่งตอนนี้ประมาณอายุของหล่อนคงประมาณสัก 8 ขวบ  แก้มของเด็กหญิงแดงดูช่างน่ารักซะเหลือเกิน  ครู่หนึ่งเด็กหญิงก็ถามมารดาด้วยความสงสัยเพราะเธอเพิ่งสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง
 คุณแม่ค่ะ  ทำไมต้นไม้ถึงไม่เหลือใบไว้เลยล่ะค่ะ  เธอพูดพร้อมกับชี้นิ้วมือเล็ก ๆ ไปที่ต้นไม้ที่ใกล้ที่สุด
 ต้นไม้พวกนี้ยอมสละใบเพื่อลำต้นไงจ๊ะ  เพื่อว่าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิมาถึง  ต้นไม้พวกนี้ก็จะมีใบตามเดิม  โดยที่พวกมันจะได้ไม่ต้องตายในหน้าหนาวอย่างนี้   แมร์รี่มารดาของเด็กหญิงกล่าว  
 แม่จ๋าหนูหิวแล้วอ่ะค่ะ   เด็กหญิงพูดพร้อมกับรอยยิ้ม  และนั่นก็คงจะเหมือนเป็นวันสุดท้ายที่เด็กหญิงได้ยิ้มกับแมร์รี่อย่างนี้
 ขอบคุณค่ะแม่   เด็กหญิงรับขนมนั่นไว้  โดยที่มีมารดามองด้วยความเอ็นดู
‹ 10 ปี ผ่านไป › 
        ความร้อนระอุที่บริเวณกรุงไคโรประเทศอียิปต์ช่างร้อนระอุเหลือเกิน   และนี่เองก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ชาวผิวขาวบางคนอยากกลับประเทศขึ้นมาในทันทีทันใด  หากไม่มีสิ่งที่ล่อตาล่อใจพวกเขาไว้  พวกเขาก็คงจะวิ่งแจ้นไปซื้อตั๋วเครื่องบินกลับประเทศอย่างที่กล่าวไว้    พีระมิดซึ่งตั้งเด่นตระหง่าอยู่บนผืนทรายทำให้ดูกี่ครั้งก็ชวนให้พิศวงมองมันเป็นสิ่งที่ลี้ลับชวนให้ค้นหา   จึงทำให้ในปีหนึ่ง ๆ อียิปต์ได้เงินเข้าประเทศหลายร้อยล้านบาทจากนักท่องเที่ยว     
         ฟร้อนหนุ่มรูปงามที่มีเลือดผสมระหว่างอังกฤษและอียิปต์เป็นที่ต้องตาต้องใจของสาว ๆ โดยทั่วไป  คงเป็นเพราะหน้าตาที่คมเข้มแบบชาวทะเลทรายรวมกับนัยส์ตาสีฟ้านั้นกระมังที่ทำให้เขาโดดเด่น  และเมื่อเขาต้องสบตากับผู้หญิงคนใดหญิงคนนั้นก็มักจะหลบสายตาเขาเพราะร้อนวูบหากใจไม่แข็งพอ  แต่ฟร้อนก็ไม่ค่อยสนใจผู้หญิงมากมายนัก  เพราะเรื่องในอดีตที่คอยตามหลอกหลอนเขา    และนี่เองที่ทำให้เขาไม่อยากสนใจหญิงคนใด  รวมถึงเขาไม่ชอบการที่อยู่ใกล้ผู้หญิงด้วยหากไม่มีความจำเป็น
         ในอียิปต์มีมหาวิทยาลัยอยู่ไม่มากนัก   ฟร้อนเข้าเรียนที่อียิปต์เพราะพ่อแม่ของ ฟร้อนทำงานที่สถานทูตเมืองอียิปต์     รวมถึงอยากให้เขาเป็นทูต   แต่เขาก็ไม่ชื่นชอบงานเช่นนั้นฟร้อนชอบการผจญภัยและการสำรวจมากกว่า   เหตุนี้เขาจึงเลืกเรียนโบราณคดีที่อเล็กซานเดรีย   เขาเรียนได้ดีจนเกือบจะดีมากในทุกรายวิชา   ถ้าเขาไม่ติดที่ต้องไปร่วมงานสังสรรค์กับบรรดาเพื่อนของพ่อแม่ที่ต่างประเทศบ่อย ๆ  ฟร้อนมีเพื่อนสนิทชื่ออาลาซิส   เพื่อนของเขาคนนี้มักจะโดนสาว ๆ ที่ชื่นชอบฟร้อนถามโน่นนี่อยู่เสมอ ๆ แต่อาลาซิสก็ไม่รู้สึกเบื่อเพราะเขาแอบชอบหญิงคนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มนั้นนั่นเอง  เธอชื่อว่าจัสมิน
          วันนี้ที่มหาลัยค่อนข้างร้อน  แต่นักศึกษาที่นี่ก็ชินกับสภาพอากาศแบบนี้แล้ว  ในห้องเรียนตอนนี้มีเสียงคุยของเด็ก ๆ ที่รอเวลาที่อาจารย์จะมาเข้าสอนในชั่วโมงแรกของเทอมใหม่  ครู่ใหญ่อาจารย์แฟรเลิสก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมจูงมือเด็กสาววัยรุ่นตามมาด้วย  เมื่อเธอเดินมาถึงกลางหน้าชั้นเรียนอาจารย์ก็กล่าวขึ้น
 นักศึกษาจ๊ะวันนี้ครูมีเพื่อนใหม่ที่จะมาเรียนร่วมชั้นกับเรานะ  แนะนำตัวเองซิจ๊ะ 
สิ้นเสียงอาจารย์แฟรเลิสเธอก็ส่งสัญญาณให้ราเลสลา
 สวัสดีค่ะ  ฉันราเลสลาย้ายมาจากแคนนาดา  เรียกราเลสหรือเลสก็ได้ค่ะ  ฝากตัวด้วยนะค่ะ   หลังจากการแนะนำตัวก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น
 ไปนั่งโต๊ะข้าง ๆ นั้นนะจ๊ะ  อาจารย์พูดพร้อมชี้มือไปที่โต๊ะข้าง ๆ ฟร้อน แล้วการสอนก็เริ่มขึ้นเมื่อเธอนั่งที่เรียบร้อย   เลสก็กล่าวทักทายเพื่อนใหม่แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมาคืออาการเงียบของฟร้อน
         ในทุก ๆ วันก็ดำเนินผ่านไปเหมือน ๆ เดิม  แต่ราเลสกลับรู้สึกแปลก ๆ กับคนที่เธอนั่งคู่ด้วยทุกวัน  เขาไม่เคยแม้แต่จะหันมาทักทายเธอเลยหากจะให้นับก็คงสักประมาณเกือบ 2 อาทิตย์แล้ว  เลสจึงถามจัสมินในคาบว่างของวันนี้  
 จัสมิน  ฉันมีเรื่องอยากถามเธอน่ะ  
 อะไรเหรอ  เลส  
 เธอรู้จักคนที่นั่งคู่ฉันใช่ไหม 
 ใช่สิ   จัสมินตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ
 เออ....เธอรู้ไหมว่าเขาชื่ออะไร  แล้วทำไมเขาถึงไม่คุยกับเพื่อน ๆ บ้างเลย ใช่! เขาคุยด้วยกับเฉพาะเพื่อนผู้ชาย   ฉันเออ.....เขาเป็นแอบจิตเหรอ    เมื่อคำพูดของเลสจบ     จัสมินก็ตอบขึ้นทันทีทันใดด้วยความตกใจ
 ฟร้อนไม่ได้เป็นเกย์นะ  เขาแค่กลัวผู้หญิงอย่างฝังใจเท่านั้นเอง 
 แค่กลัวผู้หญิงเหรอ  เธอพูดเหมือนกับว่าผู้ชายทั่ว ๆ ไปเนี่ยส่วนมากเขากลัวผู้หญิง   งั้นแหละ
 ก็เขามีเรื่องฝังใจนี่   จัสมินตอบอย่างเห็นใจฟร้อน
 นี่...เธอชอบฟร้อนใช่ไหม  
 บ้า  จัสมินตอบทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็หน้าแดงมาก
 you in love  เลสพูดขึ้นพร้อมมองหน้าจัสมินแล้วยิ้ม
 แปลว่าอะไรเหรอเลส  
 แกล้งทำเป็นไม่รู้เชียวนะ  ก็แปลว่าคุณกำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งรักไง  เออแล้วนี่ฟร้อนเขามีเรื่องอะไรฝังใจล่ะ  เขาถึงไม่ชอบผู้หญิงอ่ะ  เล่าให้ฟังได้ไหม 
 ได้ซิ   จัสมินตอบ   ฟร้อนนะเคยมีเพื่อนหญิงคนหนึ่งชื่อ  เรโมนาอืม........ใช่แหละ      เรโมนา       โมนาเป็นคนน่ารักแล้วไงก็ไม่รู้สุดท้ายทั้งคู่ก็ตกลงมาคบกัน  แต่ไปไงมาไงก็ไม่รู้ยายโมนากลับไปหมั้นกับแอนดริวแทนที่จะเป็นฟร้อน  ฉันนะพอรู้ข่าวฉันสงสารฟร้อนแทบแย่  เขานะเงียบ  เฉย  นิ่งเหมือนจะไม่รับรู้อะไรอีก  แต่ยังไงเขาก็ยังทำคะแนนได้เป็นอันดับ 4 ของห้องอยู่ดีอ่ะ  ฉันลองมาคิด ๆ ดูนะว่าถ้าเพื่อนสนิทของฉันทำอย่างที่นายแอนดริวทำกับฟร้อนน่ะฉันจะทำไงดี  
 แล้วโมนาเขายินดีเหรอที่จะหมั้นกับแอนดี้  เลสถาม
 ฉันว่าน่าจะเต็มใจนะเพราะตอนที่โมนาบอกเลิกฟร้อนน่ะ  เธอมีท่าทีแจ่มใสดีออก  ดูไม่เห็นเสียใจอะไรเลย  แล้วเพื่อนของฟร้อนน่ะก็ชื่อแอนดริวไม่ใช่แอนดี้ 
 จ๊ะ  แอนดริวก็แอนดริว 
           ตอนเย็นหลังเลิกเรียนเลสนั่งเหม่อกว่าจะรู้ตัวก็เย็นมากแล้ว
 เอ.....เอางานไปส่งเลยดีกว่า  เธอพูดกับตัวเองพร้อมกับมองดูนาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลา 18.50 น. แล้ว เธอจึงเดินไปที่ห้องของอาจารย์แฟร์เลิส
 อาจารย์ค่ะ  อยู่ไหมค่ะ  เลสพูดหลังจากเคาะประตูไปหลายครั้งแต่ไม่มีเสียงตอบรับเลสจึงเปิดประตูเข้าไปเอง  ในห้องของอาจารย์แฟร์เลิสดูเงียบสงบ  ไม่มีใครอยู่เลย    นี่น่า  เธอคิดในใจ  แต่แล้วเลสก็รู้สึกสะดุดตากับของบางอย่างที่อยู่บนชั้นโชว์  สร้อยคออัญมณีสีน้ำเงินเข้ม  การเจียระไนดูละเอียดมองทางใดแสงก็จะกระทบมองแล้วดูสวยงามอย่างประหลาดในความรู้สึกของเลส
 สวยจัง  ทำจากพลอยมั้ง 
 มาเถอะ  ข้าจะมอบสิ่งหนึ่งให้เจ้า   
เสียงใครน่ะ  เลสได้ยินเสียงนั้นมันใกล้หูเธอมากเหมือนเสียงกระซิบที่อยู่แสนไกล
 เรามั่นใจว่าเจ้าจะต้องชอบ  ยอดรักแห่งข้า 
เสียงนุ่มจังพอได้ฟังแล้วอยากฟังซ้ำอีกหลาย  ๆ รอบ เลสคิดในใจพร้อมกับยิ้มออกมา  สักพักก็มีเสียงหนึ่งที่กระตุ้นให้เลสตื่นจากภวังค์  
 เข้ามาฟร้อน 
 ครับ  
ฟร้อนเดินเข้ามาพร้อมกับอาจารย์แฟรเลิส
 เออ......ขอโทษค่ะหนูนึกว่าอาจารย์อยู่เลยเข้ามา 
 ไม่เป็นไรจ๊ะ  นั่งสิมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะเลส 
 แค่แวะเอางานมาส่งน่ะค่ะ 
 เรอะจ๊ะ  
 ค่ะ  หนูวางไว้บนโต๊ะแล้วนะค่ะงั้นหนูขอตัวกลับเลยนะค่ะ   พูดจบเลสก็เตรียมตัวเก็บข้าวของเพี่อออกจากห้อง
 เดี๋ยวสิเลส  มืดแล้ว เดี๋ยวกลับพร้อมฟร้อนก็ได้  ใช่ไหมฟร้อน  
 ครับ  เขาหันมาตอบแต่เลสก็หันมาตอบทันควันว่า
 คือไม่ต้องก็ได้ค่ะ  เกรงใจฟร้อนเขา  
 ไม่เป็นไร  ฟร้อนตอบด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบเหมือนเดิม
 ถ้างั้นหนูไปรอฟร้อนข้างนอกนะค่ะ  เมื่อเลสพูดจบเธอก็เดินออกมานั่งรอข้างนอกห้อง  เวลาผ่านไปเลสก็เผลอหลับไป
 เธอ  เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับการสัมผัสของคน ๆ นั้นเลสจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมา
 เธอนั่นเอง  เลสเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหน้าฟร้อน
 ไปได้แล้ว  เดี่ยวก็ดึกหรอก  ฟร้อนพูดอย่างเฉยชา  เลสพยักหน้าแสดงอาการรับรู้  แล้วเธอก็เดินตามฟร้อนไป
             เมื่อถึงที่จอดรถเธอก็มองตามที่ฟร้อนเดินไป  รถของฟร้อนบ่งบอกให้รู้ถึงฐานะที่ดีมากของฟร้อน  รถของฟร้อนเป็นรถนำเข้าจากเยอรมันยี่ห้อดัง BMW สีดำ
 ขึ้นมาสิ  ฟร้อนบอกทางหน้าต่างรถ
  อืม  ขอบคุณ  เลสพูดพร้อมกับเปิดประตูขึ้นรถ    จากนั้นรถสีดำคันงามก็แล่นออกไปที่ถนนสายหลัก
 นายขับรถกลับบ้านคนเดียวอย่างงี้ทุกคืนเหรอ  เลสพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
 ใช่  
 นายโกรธหรือเปล่าเนี่ยที่ฉันถาม  
 เปล่านี่  ฟร้อนพูดแล้วมองมาที่เลส
 ถามอีกได้ไหม  เลสถามขึ้นด้วยเสียงอยากรู้อยากเห็น
 ได้ 
 เคยมีใคร....อืม......ไม่มีไร  
 แล้วนี่จะให้ฉันส่งเธอที่ไหน 
 ก็แถว ๆ ถนนนี้แหละ 
 เดี๋ยวจะไปส่งที่บ้าน 
 ไม่ต้อง  ขอบใจแค่นี้ก็ต้องขอบใจมากแล้ว 
 ก็บอกว่าจะไปส่ง เสียงของฟร้อนดูหนักแน่น  สุดท้ายเธอก็ต้องยอมแพ้และบอกทางไปบ้านให้ฟร้อนได้รู้  และเมื่อถึงบ้านของเลสแล้วเลสก็กล่าวขอบคุณ  เมื่อล่ำลากันเสร็จเลสก็มองตามรถคันงามที่เธอเพิ่งนั่งมาจนลับสายตาเธอจึงเข้าบ้าน
                    ที่นี่เธอต้องอยู่คนเดียว  เพราะเมื่อ 7 ปีก่อนแม่ของเลสได้จากไป   ส่วนพ่อของเลสนะเหรอเขาก็ไปมีความสุขอยู่กับครอบครัวใหม่ของเขา  ความจริงพ่อเคยชวนเธอไปอยู่ด้วยแต่นั่นคงจะทำให้เกิดความลำบากใจกับแม่เลี้ยงมาก  เธอจึงตัดสินใจอยู่คนเดียวและพ่อก็คอยส่งเงินให้ใช้บ้างเธอจึงไม่ค่อยเดือนร้อนเท่าไหร่
                   คืนนี้เลสนอนไม่ค่อยหลับเพราะเธอคิดถึงเสียงที่ได้ยินในห้องของอาจารย์แฟร์เลิส  
 ทำไมเราถึงรู้สึกว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีเลยนะ แต่เสียงนั่นเหมือนฉันเคยได้ยินที่ไหนน่า
เลสรำพันกับตัวเอง  แล้วเธอก็เดินไปที่โต๊ะเพื่อหยิบสมุดบันทึกซึ่งนาน ๆ ทีที่เลสจะหยิบมันขึ้นมาเขียนเรื่องราวที่สำคัญ ๆ เท่านั้น  เธอเขียนทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้สุดท้ายเลสก็ง่วงขึ้นมา  เธอจึงพาร่างบางของเธอขึ้นเตียงแล้วพาตัวเองสู่ภวังค์
                    เช้าวันต่อมาเลสไปมหาลัยค่อนข้างเร็วกว่าปกติ  เมื่อเข้าไปข้างในเธอก็ได้เพื่อนสนิทในตอนนี้ของเธอ
 หวัดดี จัส  เลสเรียกชื่อของจัสมินสั้น ๆ 
 ดี อ้าวทำไมวันนี้เธอมาเรียนเร็วจัง  วันนี้เราเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ 
 ฉันจะไปหาแม่ 
 ไปหาแม่.....เหรอ  จัสมินทวนคำ
 ใช่ฉันจะกลับแคนนาดา 
 แล้วจะไปกี่วันล่ะ  จัสมินถามสียงอ่อย
  1 อาทิตย์  
         แล้วการสนทนาของจัสมินและเลสก็ต้องชะงักลงชั่วคราวเพราะฟร้อนได้เดินเข้ามาแล้วพูดกับเลส
 หนังสือ  เมื่อวานเธอลืมไว้ในรถฉัน  เมื่อเลสเห็นหนังสือในมือฟร้อนเธอจึงกล่าวขอบคุณเมื่อเลสรับหนังสือจากมือฟร้อนแล้วเขาก็เดินผ่านไปแล้วจัสมินก้ถามเลสด้วยความสงสัยแกมอิจฉา
 เธอไปกับฟร้อนมาเมื่อไหร่เลส  
 เมื่อวาน 
 เลสรู้ไหมว่าฟร้อนไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนขึ้นรถเขาเลยนะตั้งแต่เขาอกหักเนี่ย  ยกเว้นก็แต่ยายโมนา 
 ก็เขาถูกขอร้องแกมบังคับจากอาจารย์คนสวยนี่  อิจฉาฉันเหรอจัส   เลสพูดแล้วอมยิ้มให้จัสมิน
 เปล่านะ  ฉันจะอิจฉาทำไม 
 แน่ใจเหรอ   เงียบจัสมินไม่ตอบอะไรเลสจึงพูดต่อ
 นี่จัสไปหาอาจารย์แฟร์เลิสเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ  นะจ๊ะ   เลสอ้อนวอนเมื่อเห็นหน้าของจัสมินไม่ยิ้มเหมือนเมื่อครู่
 ก็ได้   เมื่อจัสมินตอบรับทั้งคู่จึงเดินไปที่ห้องพักครู
 ถอยหน่อยครับ ๆ  เสียงของอาลาซิสดังขึ้นขณะที่มือของเขาก็ถือของอยู่
 จัสมินนั่นเพื่อนของฟร้อนใช่ไหม  เลสถาม
 ใช่  เขาชื่ออาลาซิล  แล้วเขาถืออะไรมาเนี่ย  จัสมินแสดงความคิดเห็นกับเพื่อน
      และแล้วความสงสัยของจัสมินและเลสก็กระจ่างขึ้นเพราะสิ่งที่อาลาซิลถือมาตอนนี้มันหล่นด้วยแรงกระแทกของนักศึกษาบางคน    สิ่งที่อาลาซิลถือมาก็ตอนนี้ก็เละอยู่บนพื้นไม่มีชิ้นดี
 เป็นอะไรหรือเปล่าอาลาซิล  
 ไม่เป็นไร  เขาตอบทั้งที่ไม่เห็นหน้าผู้ถาม
 แล้วเค้กของใครเหรอ  จัสมินถามต่อ แต่คราวนี้อาลาซิลมองเห็นจัสมินแล้ว
 ของ..ของ..อาจารย์แฟร์เลิส  อาลาซิลจะเป็นอย่างนี้ทุกทีที่เจอหน้าจัสมิน  ทั้งนี้ก็เพราะเขาเขิน  และตอนนี้ตัวของเขาก็เต็มไปด้วยครีมของหน้าเค้ก
 แล้วตัวเธอเลอะจะทำไง  จัสมินถามด้วยความเป็นห่วง
 ไม่เป็นไรนิดหน่อย   อาลาซิลตอบ
 แล้วนายจะเอาเค้กไปให้อาจารย์ที่ไหน  เลสถาม
 ก็ที่ห้องแหละ  ฟร้อนก็อยู่ 
 อืม ๆ ขอบใจนะ แล้วอย่าลืมไปเช็ดครีมออกล่ะ  พูดจบราเลสก็ลากจัสมินไปที่ห้องของอาจารย์
( จบตอน )