เด็กคนนั้น...บนดาวดวงนี้

อัลมิตรา

นึกย้อนเวลากลับไปประมาณสามสิบกว่าปี เมื่อครั้งที่เรื่องราวฝนดาวตกยังคงเป็นเรื่องไกลตัวมากสำหรับเด็กชนบท คราใดที่เลิกจากการดูหนังกลางแปลงหรือหนังขายยาที่เร่ฉายตามบ้านนอกคอกนาแบบนานนานมาทีก็ปาเข้าไปเกินเที่ยงคืนตีหนึ่ง ซึ่งช่วงเวลาดังกล่าวที่เดินกลับบ้านก็จะเห็นดาวตกหรือที่เรียกกันว่าผีพุ่งใต้พุ่งผ่านจากฟ้าลงมาเสมอแต่ไม่เคยเห็นถึงพื้นดินสักที และทุกครั้งที่เห็นเด็กๆ ก็จะพากันชี้ไม้ชี้มือและพูดกันว่า โน่นดาวตก..ดาวตก ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ต้องบอกกันก็ได้เพราะรู้กันอยู่แล้ว แต่ตามประสาความเป็นเด็กใครเห็นก่อนก็จะพูดขึ้นทันทีเหมือนจะบอกว่าฉันเห็นก่อนนะ				

ยามที่เดินกลับบ้านพร้อมแม่หลังจากหนังขายยาเลิก เห็นดาวตกดวงหนึ่งเรากำลังจะชี้มือและทัก แต่กลับถูกแม่ปรามไว้ว่าดาวตกอย่าไปทักมีเด็กเขาจะมาเกิดหากไปทักเดี๋ยวเขาจะไปเกิดในท้องหมา ทำให้เราได้แต่มองจนดาวดวงนั้นหายวับไปกับความมืดซึ่งก็ไม่รู้ว่าเด็กที่มากับดาวดวงนั้นไปเกิดกับใครหรือบ้านหลังไหน แต่ทันทีที่ดาวดวงนั้นหายไปความรู้สึกผิดในใจได้แล่นขึ้นสมองเด็กน้อยคล้ายจะบอกว่าคืนนี้เราได้ทำให้เด็กที่จะมาเกิดเป็นคนต้องกลับเข้าท้องหมาไปแล้วตั้งสามคน จึงได้แต่นิ่งเงียบและเดินตามแม่กลับบ้านโดยดี				

"แม่ครับ..แล้วผมมาจากดาวดวงไหนครับ" คำถามประสาเด็กถามผู้เป็นแม่หลังจากทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนที่ผ่านมา 

แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันลูก เพราะเป็นกลางคืนและดวงดาวบนฟ้าก็มีมากมาย เทวดาคงคัดเลือกดาวดวงที่สวยงามที่สุดส่งลงมาให้แม่ แม่ถึงได้มีลูกที่เป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่เกเรไง คำตอบของแม่ดูเหมือนจะปรามและสอนไปในตัวกับนิสัยค่อนข้างซนและอยากรู้อยากเห็นของเด็กน้อย 

งั้นเทวดาก็เลือกดาวดวงที่งดงามให้ยายเหมือนกันใช่ไหมลูกถึงได้มีแม่ที่รักลูกและใจดีอย่างนี้ คำพูดเหมือนจะออเซาะผู้เป็นแม่ออกจากปากเด็กน้อยยามที่นอนหนุนตักแม่อย่างอบอุ่น				

ดวงดาวทุกดวงล้วนสวยงามนะลูก แต่ก็ใช่ว่าเมื่อเกิดเป็นคนแล้วจะดีหรือไม่ดีเหมือนกันหมดทุกคน หากเราอยากเป็นคนดีต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่สิ่งไหนผิดหรือทำแล้วสร้างความเดือดร้อนให้กับผู้อื่นเราต้องไม่กระทำ ต้องรู้จักทำความดีอย่างสม่ำเสมอเพื่อความเจริญจะได้เกิดกับตัวและในวันที่ลูกเติบโตเป็นผู้ใหญ่ลูกก็จะได้บอกหรือสอนกับผู้อื่นและลูกๆ ของตัวเองได้ คำพูดของแม่ทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวของคืนที่ผ่านมาหลังจากที่ไปทักดาวตกตั้งสามดวง 

แม่ครับ คืนก่อนผมเห็นดาวตกสามดวงแล้วผมทักตั้งสามครั้งผมทำผิดและเป็นบาปใช่ไหมครับ คำถามที่ออกไปเหมือนรู้สึกว่าตนเองกำลังทำผิดอย่างมหันต์ทำให้แม่เอามือลูบหัวปลอบอย่างอ่อนโยน 

ไม่หรอกลูกเพราะลูกเองไม่รู้ ลูกไม่ผิดหรอกแต่หากเรารู้แล้วแต่ก็ยังทำอีกหรือทำความผิดซ้ำซ้ำในเรื่องเดิมก็จะถือว่าผิด ถึงแม้นคนอื่นเขาไม่รู้ แต่ตัวเรารู้อยู่แก่ใจมันก็จะทำให้เราไม่สบายใจและความผิดนั้นก็จะติดตัวเราตลอดเวลาหากเรายังไม่แก้ไข การทำผิดและยอมรับว่าผิด และพร้อมที่จะแก้ไขคือสิ่งที่เราต้องทำ ไม่มีใครไม่ให้อภัยกับผู้ที่สำนึกได้ว่าตนเองทำผิดหรอกลูก คำปลอบโยนอันอ่อนหวานของแม่ทำให้เด็กน้อยคลายความกังวลใจได้อย่างประหลาดใจยิ่ง 

"เข้านอนได้แล้วลูกดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า				

.ผ้าห่มทั้งโลกหาได้อบอุ่นเหมือนอ้อมกอดแม่เลยสักนิดในความรู้สึกของเด็กน้อยคราวได้นอนหลับในอ้อมแขนของแม่

ค่ำคืนแห่งสังคมศิวิไลซ์..เด็กน้อยที่ผ่านการดำเนินชีวิตโดยยึดหลักคำสั่งสอนของผู้เป็นแม่มาเกินกว่าสามสิบปีนั่งแหงนมองท้องฟ้าเหมือนจะนึกย้อนถึงเหตุการณ์วัยเด็กและขอแก้ไขในความผิดนั้น 

ดวงดาวยังคงเปล่งประกายเหมือนก่อนนั้นยิ่งตกดึกท้องฟ้ายิ่งงดงาม สายตาจ้องมองไปทั่วฟ้าเหมือนจะเสาะหาว่าดาวดวงไหนจะตกให้เห็นอีกครั้ง น่าแปลกทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่มีความคิดที่จะนั่งมองท้องฟ้าและจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่จ้องมองท้องฟ้าครั้งล่าสุดเกิดขึ้นเมื่อไหร่.