คลุกวงใน

กุ้งหนามแดง

คุณเคยโดนเพื่อนหลอกไหม เธอถามเขาและก่อนที่เขาจะเอื้อนเอ่ยหรือแม้แต่จะคิดยังช้ากว่าคำถามที่สองอยู่นิดนึง
แล้วคุณรู้สึกอย่างไรบ้าง เธอแย๊ปอีกหนึ่งประโยค ก่อนทิ้งนวมไปดูดน้ำส้มจากแก้วทรงสูง เพราะคอแห้งหรือเหน็ดเหนื่อยจากการชกก็เหลือจะเดา
อันที่จริงมันก็ไม่มีอะไรมาก เธอและเขามักจะมีเรื่องของคนอื่นมาเป็นหัวข้อสนทนาเสมอ  บนโต๊ะอาหารนอกบ้านหลังเลิกงานก่อนพาเธอไปส่งบ้านทุกครั้ง และวันนี้ก็เช่นกัน
มันสำคัญขนาดไหนเหรอ ไอ้เรื่องที่คิดว่าหลอกน่ะ เขามองหน้ายิ้มๆ น้ำเสียงอ่อนโยน อืม! เขามีเครานิดๆ เวลานั่งใกล้ๆ อย่างนี้
มันไม่ได้อยู่ที่เรื่องหรอก แต่อยู่ที่ความเป็นเพื่อนมากกว่า น่าจะจริงใจต่อกันและคบกันแบบโปร่งใส จริงหรือเปล่า? เธอพาเขาเข้าไปในกรอบที่เรียกว่าผืนผ้าใบอีกครั้ง และบนเวทีนั่น เขียนไว้ว่าความไว้ใจ
อืม! ลองยกตัวอย่างประกอบนิดสิ น่าน่ะ จะได้ไม่งง ไง เขาเคาะหลอดกับแก้วโค๊ก ซึ่งบัดนี้น้ำแข็งได้ละลายไปบางส่วนแล้ว
คืองี้ อาทิตย์ที่แล้ว แป๋มกับบุ๋มกะเรา นัดกันจะไปจตุจักรไง แล้วสุดท้ายเป็นไง แป๋มบอกยกเลิก อ้างว่าติดธุระ แต่เรามารู้ทีหลังว่าสองสาวนั่นแอบไปกันสองคน  โด่! แค่นี้ต้องโกหกกันด้วย ไม่อยากไปกับเราก็บอกตรงๆ ก็ได้ 
.. (กำลังฟัง บทสรุปของเจ้าหล่อน)
หงุดหงิดน่ะ เข้าใจไหม เธอตอบทั้งสองคำถามและยังรอคำสนับสนุน อ้อ! ไม่ใช่ ความเห็นจากเขาต่างหาก ก่อนจะดูดน้ำส้มเข้าไปอีก เพื่อดับอารมณ์ คราวนี้เล่นเอาเกือบหมดแก้ว..
น้ำจะหมดแก้วแล้วนา สั่งอีกแก้วดีไหม? เธอพยักหน้า
น้ำส้มเหมือนเดิมไหม (นางเอกของผม) เขาถามต่อ
ขอน้ำแข็งเปล่ากับโค๊กอีกขวดแล้วกัน เดี๋ยวสั่งอาหารมารองท้องเนอะ เธอตอบพร้อมถามในคราวเดียว ไวเสียจนแทบไม่ได้กระพริบตาเลย
เขาหันไปสั่งบริกรคนนั้น พร้อมกับขอเมนู มื้อนี้จ่ายแน่นอน เพราะไม่ได้กินสุกี้จำเจ ที่มีให้ลุ้นว่ามื้อนี้ฟรีหรือจ่าย
คุณเปลี่ยนจากน้ำส้มเป็นโค๊ก แค่นั่งโต๊ะนี้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ส่วนเพื่อนของคุณขอเปลี่ยนใจไม่ไปกับคุณ เขาก็มีเหตุผลของเขา เหมือนคุณเช่นกัน จริงไหมคุณต้องบอกบริกรเพื่อให้เขาเปลี่ยนเครื่องดื่ม ส่วนแป๋มกับบุ๋มเขาก็บอกคุณแล้วเช่นกัน  เขาทำท่าคิด
วันนั้นเราได้ไปช๊อปปิ้งด้วยกัน มันก็ดีไม่ใช่เหรอครับ เขายิ้ม (นี่ยังไม่นับอารมณ์น้อยใจหรือดีใจดีน๊า ที่ต้องเป็นตัวแทนเลยสักนิดเลยน่ะ) 
บริกรบางคนอาจไปบ่นกันหลังร้าน เมื่อลูกค้าจู้จี้ แล้วก็จบกัน เราต่างรู้ดี แต่เราไม่เคยโทษตัวเอง เพราะเห็นเป็นเรื่องธรรมดาเสียเหลือเกิน เราเรียกมันว่าหน้าที่และชดเชยด้วยคำว่าค่าบริการ เขาสวนหมัดกลับมาบ้าง  ขอดูเชิงอีกนิด
จะเป็นอย่างไรน๊อ ถ้าทุกอย่างโปร่งใสไปหมด ลูกค้าคงแน่นร้านเลยน่ะครับ เขาหยอกล้อ ระฆังใกล้หมดเวลาแล้ว 
แต่เพื่อนไม่เหมือนบริกรนี่ค่ะ.. หมัดเธอเริ่มตกแล้ว นั่นไง เพื่อนพิเศษกว่านั้น เธอกล่าวต่อ  สังเกตเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ในแววตาที่เปลี่ยนไป 
นั่นสิครับ ว่าแต่เราจะทานอะไรดีครับ มื้อนี้  นั่นแน่คะแนนเขานำลิ่ว
ยำรวมมิตร ดีไหมค่ะ แล้วทั้งสองก็หัวเราะพร้อมกัน และกวักมือเรียกผมซึ่งเป็นกรรมการ เอ๊ย! บริกรชุดขาว.ที่มาพร้อมกับสมุดจดรายการอาหารที่ดูไปคล้ายๆ กับใบให้คะแนนยังไงก็ไม่รู้..
...
***จบแล้วคร๊าบ***