*+*+ เหลือไว้..เพียงความทรงจำ.. ( 3 )*+*+

ฉางน้อย

               
เหลือไว้..เพียงความทรงจำ ( 3 )
( ปิดฉากสุดท้ายของชีวิตและความฝัน)
 
" ...ของที่ส่งมาให้ถูกใจไหม ?
พรุ่งนี้พี่ต้องเดินทางต่อนะ ช่วงนี้ภาระกิจพี่เยอะมาก
ก็เลยต้องแว่บไปแว่บมาอยู่อย่างงี้
แต่ยังคิดถึงน้องสาวคนดีอยู่เสมอ
แค่มาบอก..ไม่ได้โกรธ 
แต่ไม่เข้าใจ ทำไมต้องตัดพ้อต่อว่า
คำบางคำมันเจ็บมากรู้ไหมหนา
เหมือนเป็นห ม าไม่ใช่คน จนท้อใจ..."
.....................................
          ปลายเดือน ธันวาคม ปี 2547 กำลังจะผ่านพ้นไป พี่ชายบอกว่า ปีใหม่นี้พี่ชายจะส่งของมาให้ ฉันก็ทำไม่สนใจ ทั้งๆที่อยากรู้ว่าคนอย่างพี่ชายจะเลือกซื้ออะไรให้น้องสาวน๊า (แอบลุ้นๆ คนเดียว)
     ใจจริงๆแล้ว ฉันบอกพี่ชายไปว่า ไม่ต้องการอะไร ไม่อยากได้อะไร ไม่ต้องการสิ่งของนะ แค่พวกพี่ๆมอบความจริงใจ ความหวังดีมาให้ น้องสาวก็ขอบคุณมากแล้วค่ะ 
        "  ไม่หรอกนะ อย่าคิดมากซิ ถือเป็นของขวัญต่างหน้าแทนพี่ชาย แทนพวกพี่ๆแล้วกัน ดูแล้วคิดถึงกันบ้างนะ "
" พี่เชื่อว่า สิ่งที่พี่ และพี่สาวสองคนมอบให้มานั้น  น้องสาวพี่ได้ใช้ประโยชน์ได้แน่นอน พี่เชื่ออย่างงั้นนะ "  เฮ้อ กะจะส่งมาให้ได้ว่างั้นเหอะ พี่ชาย 
          จนกระทั่งปีใหม่ ปี 2548 ห่อพัสดุชิ้นโต ได้มาอยู่ในมือฉันแล้ว รีบแกะดูเลยนะ เป็นสมุดไดอารี่สีน้ำตาล ปกหนังอย่างดี สวยด้วย เนื้อกระดาษหนา สวยๆๆๆ ชอบจังค่ะ พี่ๆขอบคุณๆๆๆๆ ขอบคุณที่รู้ใจนะคะ 
     แท้จริงแล้ว ฉันไม่ได้สนใจราคา หรือ มูลค่าของไดอารี่เล่มนั้นหรอกนะ  คิดเพียงว่า ราคาของน้ำใจที่พี่ๆมีให้มานั้นมีมากกว่า สมุดเล่มนั้นอีกนะคะ ได้รับพัสดุแล้วน้ำตาซึม ไม่คิดว่าพี่ๆทั้งสามจะจริงจัง และ จริงใจกับน้องสาวคนนี้
คิดแล้วก็สงสารคนส่งด้วย เพราะ น้องสาวคนนี้ไปต่อว่าพี่ชายไว้มากมากย แต่ทำไม ทำไมพี่ชายไม่เคยคิดโกรธเลยสักครั้ง พูดไม่ออก พูดได้เพียง  ...ขอบคุณจากใจ..ค่ะ
          และเหตุการณ์ไม่ดีเริ่มเดินทางมาสู่พวกเราได้ยังไง ไม่ทราบ เป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก ไม่อยากจดจำ ไม่อยากพูดถึง แต่ฉันอยากบันทึกไว้ให้เป็นความทรงจำ ไม่ลืมเลือนไปจากใจฉัน และพี่สาวอีกสองคน เชื่อว่า ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นกับญาติพี่น้อง หรือคนที่ต้วเองรัก แต่หลีกเลี่ยงไม่ได้ซิ เป็นสิ่งทรมารมากนักนะ สำหรับคนที่ได้รับความสูญเสียอันยิ่งใหญ่
 แม้แต่ฉันซึ่งเป็นคนภายนอก ยังอดน้ำตาไหล ต้องร้องไห้กับดวงชะตาชีวิตของใครคนหนึ่ง  และเพราะเขาคนนั้นเป็นคนที่ฉันเริ่มรู้จัก หรืออาจมากว่า แค่ตนรู้จัก 
          ต้นเดือน มกราคม 2548 ฉันมีความจำเป็นต้องเดินทางไปต่างจังหวัดนานพอสมควร ก็เข้าไปคุยเอ็มเป็นครั้งสุดท้ายกับพี่ชาย ( ซึ่งฉันไม่คิดว่า เป็นครั้งสุดท้ายจริงๆสำหรับฉันกับพี่ชายคนนี้ ) ฉันเข้าไปลาพี่ชายบอกว่า ไปเที่ยวสักครึ่งเดือนนะ ค่อยกลับมาโม้กันใหม่นะคะรอหน่อยนะ อย่าเพิ่งหาน้องสาวคนใหม่น๊า 
แต่คำพูดที่พี่ชายพูดออกมานั้น ทำเอาฉันแทบร้องไห้ ........
 " .. ไปซิ   รักษาตัว รักษาใจให้ดี  แล้วกลับมาคุยกับพี่เหมือนเดิมนะ อย่าไปเกเรที่ไหน .."  พี่จะนั่งรอน้องสาวตรงนี้เสมอ หน้าคอมพ์ตัวเก่ง ที่เก่าเวลาเดิม  แม้ว่าน้องไปนานแค่ไหน พี่ก็จะรอนะ  อย่าลืมว่า มีพี่ชายคนนี้ยังรออยู่นะ .. "
       . ช่วงระยะเวลาที่ฉันอยู่ต่างจังหวัด ไม่มีโอกาสได้เล่นคอมพ์ เล่นเน๊ตที่ไหนเลย  จนกระทั่งพี่สาว โทรมาถามข่าว ก็บอกว่า สบายดี  พี่ไม่ต้องห่วงนะ  น้องสาวสบายดีค่ะ 
พี่สาวกลับตอบว่า
"ไม่ได้ห่วงน้อง  พี่ห่วงน้องชายพี่ต่างหาก  เห็นเฝ้าหน้าคอมพ์ทุกคืน บ่นทุกวัน ว่าเมื่อไหร่ น้องสาวจะกลับมาสักที บ่นเป็นคนบ้าไปแล้ว   ก็น้องชายพี่นะ เขาคุยกับคนยาก คบใครยาก " 
" .. ค่ะพี่ พรุ่งนี้ น้องสาวก็เดินทางกลับ กรุงเทพ ฯ แล้วค่ะ "  พี่ไม่ต้องห่วงนะคะ 
"เอ พรุ่งนี้ก็ 13 ก.พ.แล้วนี่ค่ะ ฝากบอกพี่ชายด้วยนะคะ ว่า น้องสาวกลับถึง กทม. เช้า 14 ก.พ. ตรงกะวันวาเลนไทน์พอดีมั้งคะ    ไว้กลับไปแล้วจะนั่งคุยกะพี่ชาย ให้สมกับที่พี่ชายคิดถึงเลยค่ะ 55555
         แต่ใครจะรู้ล่ะ ว่าความแน่นอน คือความไม่แน่นอน อนิจจา ชะตาชีวิตคนเรา ใครกำหนดมา ฟ้าหรือ ที่กำหนด ไม่ใช่ อย่าไปโทษชะตาฟ้าดินซิ โทษกรรมของเราเองต่างหาก  
บ่าย ของวันที่ 13 ก.พ. ฉันเตรียมตัวเดินทางขึ้นรถไฟกลับ กทม . ก่อนเดินทางออกจากบ้าน จิ้งจกตกลงมาตายตรงหน้าฉัน ก้มหยิบกระเป๋าเดินทางพอดี 
ดีนะที่แม่ไม่เห็นว่าจิ้งจกตกลงมา ไม่งั้นไม่ได้กลับแน่เลย เพราะ โบราณเขาถือว่า จิ้งจกตกลงมาก่อนออกเดินทาง ไม่ดี ไม่ปลอดภัย แต่ฉันคือฉันที่ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนัก 
               บนขบวนรถไฟสายใต้คืนนั้น ใครเล่าจะรู้ว่า ใครบางคนกำลังจะได้รับข่าวร้าย
พี่สาว อีกคน เป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งพี่สาว  โทรเข้ามือถือบอกว่า  ...........
 "  ..ทำใจดีๆนะ จะบอกไรให้  พี่ชาย เสียชีวิตแล้วนะ .....อย่าเพิ่งร้องไห้ซิ ทำใจดีๆ ใจเย็น ..."
ตอนนั้น หูฉันอื้อ ไปหมด มือสั่น ใจหวิวๆ พี่ล้อเล่นใช่ไหมคะ ไม่จริง ใช่ไหมคะ 
ไม่จริงหรอก ฉันไม่เชื่อ ก็เราสัญญากันแล้วนี่ว่า น้องสาวคนนี้จะกลับไปคุยเอ็มกับพี่ชายตามปกติ ไหนว่า พี่ชายรอน้องสาวคนนี้ไง 
           พี่สาวคนนี้ โทรเข้ามือถือฉันอีกครั้ง บอกว่า เรื่องจริง  ไม่ล้อเล่นหรอกน่ะ เรื่องแบบนี้เอามาล้อเล่นได้ไง บ้าซิ พี่ชายประสบอุบัติเหตุนะ ช่วยเหลือไม่ทัน
ฉันกลั้นสะอื้นไว้เต็มกลืน ร้องไห้ไม่ออก อยากจะร้อง แต่เหมือนจุกอยู่ข้างใน 
สักพัก ก็ปล่อยโฮบนรถไฟเลย น้ำตาไหลออกมาเอง ไม่อายใครแล้วล่ะ 
     ......... ทำไมนะ คนเรา สิ่งที่คิดว่า แน่ มักไม่แน่นอนเอาซะเลย ทำไมไม่ได้ดังหวังสักนิด 
.......... คำว่า    ... "  คิดถึง " ของน้องสาวคนนี้มันมาช้าไปใช่ไหมคะ พี่ชาย 
พี่ชายถึงไม่ยอมรอ ฟังคำนี้ พี่ชายเคยถามบ่อยไงคะ ว่า น้องสาวคิดถึงพี่ชายบ้างไหม ?
แต่น้องสาว ก็แกล้งเฉไฉ ชวนพี่ชายคุยเรื่องอื่น 
........... ขอโทษ นะคะพี่ชาย ที่น้องสาวมาบอกคำนี้ให้พี่ชายได้ฟัง ช้าเกินไป ช้าเกินที่พี่ชายจะรับรู้    
อยากบอกพี่ชายว่า พี่ไม่ต้องห่วงน้องสาวนะคะ แม้พี่จะจากไป แต่ความหวังดี ความรู้สึกดีๆที่พี่ชายเคยมีให้น้องสาว น้องสาวยังเก็บไว้เสมอคะ เก็บไว้ในส่วนลึกของใจ 
น้องสาวจะจำคำพูดของพี่เสมอคะ ที่พี่ชายบอกว่า ..... ไม่ว่าโลกนี้หรือโลกหน้า น้องสาวคนนี้ก็อยู่ในใจพี่ชายเสมอ ....
 ค่ะ น้องสาวเชื่อว่า อย่างงั้น    ขอบคุณที่พี่มีความรู้สึกทีดีๆให้เสมอ 
........สมุดไดอารี่ เล่มนั้น พร้อมด้วยลายเซ็นพี่ชาย ยังอยู่นะคะ เขียนไม่หมดเลย แต่ยังเปิดดู เปิดอ่านบันทึกบ่อยๆคะ 
               ............. รักกันวันนี้ดีกว่า  เผื่อวันพรุ่งนี้มีอันเป็นไป ..............
วันนี้ คุณได้บอกรัก หรือบอกว่า คิดถึงใครหรือยัง คะ อย่าปล่อยให้สายเกินไป ที่จะบอกคำว่ารัก หรือ คิดถึง  รักแล้ว อย่าอายที่จะแสดงความรู้สึกที่ดีๆต่อกัน 
สื่อให้เขาได้รับรู้สักนิดเถอะคะ ว่าคุณยังไม่ได้ทอดทิ้งเขา ยังคิดถึงเขาเสมอ ไม่ว่าเขาหรือ คนนั้นของคุณอยู่ไกลแสนไกล แค่ไหน  
บอกเขาก่อนที่คุณจะไม่มีโอกาสได้บอก  บอกเขาก่อนที่เขาจะไม่มีโอกาสได้ยินคำนี้จากปากของคุณนะคะ...
                                    +++++++++++++++++++++