นั่งเหม่อมองออกไปตามสายลมหนาว มองเห็นผืนน้ำกว้างกับท้องฟ้าใส สีฟ้าครามยามบ่าย... วันนี้...ฉันมานั่งทำอะไรที่นี่ รู้ว่าจะเศร้า รู้ว่าจะเจ็บแต่ฉันก็อยากจะมาที่ตรงนี้ ที่ ที่ ฉันเคยมานั่งคุย สนุกสนานหัวเหราะยิ้มร่าทั้งวัน และเป็นวันที่ได้พบหน้าเขาคนนั้นครั้งแรก...
มันเป็นความเพ้อฝันของตัวเองว่า...จะเดินจูงมือ กับเขาคนนั้น แต่วันนั้นเราไม่ได้จูงมือกัน เพียงแต่เดินเคียงกันไป... และได้พูดคุยสบตากันเท่านั้น...
ในความผูกพัน มันเจ็บปวด แค่คิดถึงก็ทรมาน เขาคงไม่คิดถึงเราสินะ ทำอย่างไรนะ จะลืมทุกอย่างไปได้ ไม่อยากคิดถึง แต่เหมือนยิ่งย้ำเตือนให้คิดถึง... ส่งความคิดถึงไปให้แทบจะทุกลมหายใจของฉันที่มี แต่...คุณคนดี คนนั้นเขาจะรับรู้หรือเปล่า? เขาจะได้รับความคิดถึงนั้นบ้างไหม? ทรมานดีจังนะ...
สวนสาธารณะแห่งนี้เป็นที่ ที่ ทำให้ความคิด ความต้องการของหัวใจฉัน เปลี่ยนแปลงไป เพียงเพราะเค้าเอ่ย คำนี้ให้ซึ้ง *รักเธอนะ* ทุกอย่างที่เคย ต่อต้านภายในใจ กลับรู้สึกอยากเปลี่ยนมุมมอง ย้อนกลับไปหาคำตอบ ก่อนนั้นไม่คิด ไม่คิดจริง ๆ ปฏิเสธทุกคนที่เข้ามา เพียงแค่รอคอยรักแรก เมื่อ 12 ปี นั้นหวนกลับมา แต่ภายในก็รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้...
จนเมื่อ ได้ยินคำว่า... *รัก* จากปากเขา พร้อมกับแววตาที่อ่อนโยน ที่ให้ถามตัวเอง การจะมองใครสักคนหนึ่ง ต้องแค่ไหน? จนตัดสินใจได้ว่า ลองดู ถ้าใจเจ็บ ก็ลองเจ็บดูว่าจะเป็นอย่างไร...
แต่เวลา...ที่ผ่านมา ความรักเราสองคนคล้ายมันสวนทางกัน... ความรักของฉันตั้งแต่วันที่เขาบอกรัก มันก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่เหมือนกับว่า ความรักของเขากลับลดลงเรื่อย ๆ เหมือนนาฬิกาทราย... จนเมื่อวันที่เขาจากไป จึงได้รู้ว่ารักเขาจนหมดหัวใจ แต่เขานั้น กลับไม่เหลือเยื่อใย ใดใด อีกต่อไปแล้ว...
เดี๋ยวพาเที่ยวชมบริเวณ ทั่วไปนะค่ะ...
วันเสาร์ อยากทำอะไรเงียบคนเดียวดูบ้าง สายลมเย็น กับ ริมน้ำกว้างก็คือที่นี่ ที่ แมงกุ๊ดจี่ ชอบมา...ประจำ....
ตรงนี้แร่ะ ตรงที่มีนางแบบนั่งอยู่ เป็นที่เรานั่งประจำ...แต่วันนี้มีคนจองพื้นที่แล้ว....เลยต้องแห๋ว
เมื่อก่อนเคยมาปั่น กับเขาคนนั้นเอ้อ ยิ่งเศร้าไปใหญ่เลย
ขัว...ที่เคยเดินจับมือกันข้าม (ขัว = สะพาน) *ถ้าพี่จะให้เราข้ามมาหาพี่ จะข้ามมั้ย?* เค้าเคยถาม *ถ้ามีคนมาจับมือแล้วข้ามไปด้วยกัน ยินดีจะข้ามไป* ไอ้เราก็ตอบแบบโรแมนติคขนาด อดีตที่สวยงาม ภาพความทรงจำที่ชัดเจน...
เดินคุยกันไปตรงนี้ จนตะวันรอนที่หนองหาร... ความโรแมนติค เล่าหมดรับรองอิจฉา....
ภาพนี่เป็น ท้องฟ้าสีคราม กับหนองหาร สกลนคร อันกว้างใหญ่ มองไปสุดลูกหูลูกตา เลยล่ะ..
นั่ง ๆ อยู่ ก็นกมาจากไหน? ไม่รู้ ไขหวัดนกยิ่งระบาดอยู่ด้วย...เลยถ่ายแซ๊ะ เข้าให้...
เดี๋ยวคงต้องกลับแล้วเย็นมากแล้ว... ต้องเดินออกจากสามแยกนี้ไปอีกประมาณ 500 เมตร..
ตะวันรอนที่หนองหาร ไม่ได้ถ่ายมาให้ดูอ่ะ แต่ว่ามันเย็นมากแล้วตอ้งรีบกลับ เพราะตอนมาไม่ได้บอกใคร เดี๋ยวเค้าแจ้งความคนหายจะยุ่ง... ก็แค่อยากไปซึมซับความรู้สึกที่เคยมีเท่านั้นเอง... รู้สึกมีความสุข แต่น้อยกว่าเศร้าเหลือเกิน แต่ก็ยังอยากไปย้ำเตือนความรู้สึก แม้ไม่มีเขาแล้วก็ตาม คงเพราะรู้สึกผิด และอาลัยอาวรณ์ อยู่ในใจลึก ๆ แต่ต้องยิ้มรับกับการเปลี่ยนแปลง ว่าวันนี้เรามาคนเดียว โดยที่ไม่มีเค้า มาพูดโน้นนี้ให้ฟังอีก...
แมงกุ๊ดจี่ 27 ม.ค. 2549 13:28 น. - ID 6375 
2075
1
0
27 มกราคม 2549 13:35 น. - comment id 89233
อย่าถมเลยนะคะน้องสาว ยิ่งแล้งๆอยู่ด้วย เดี๋ยวพ่อลุงแม่ป้าจ่มเด๊ะน้องหล่า อิอิ
27 มกราคม 2549 19:20 น. - comment id 89240
หือ จะเรารักสักกี่รถล่ะเนี่ยจึงจะถมเต็ม แต่คนหนองหารแย่สิเนี่ยยิ่งแล้ง ๆ อยู่อย่าถมเลยนะ มาเทให้ร้อยฝันละกัน
28 มกราคม 2549 08:41 น. - comment id 89259
.. .....
30 มกราคม 2549 12:22 น. - comment id 89304
สวัสดีค่ะ ทุกคน แค่เพียงไปเก็บภาพ และไปคิดถึงอะไร ๆ ที่เคยสดใส ในความรู้สึก... ขอบคุณ พี่กานต์ ขอบคุณ คุณอ้อย ร้อยฝัน ขอบคุณ น้องเหมียว จากใจ ขอบคุณมากค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ