**..เด็กน้อยกับการเดินทาง..**( 1 )

ผู้หญิงสีรุ้ง

เด็กชายตัวน้อย  ผ่านการคลาน ตั้งไข่ จนเดินได้คล่องแคล่วแล้ว ในแบบของเขา
           ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ที่เขาฝันไฝ่จะมีทุกสิ่ง เพียงท่องจำอยู่ในใจเสมอว่า หากต้องอยู่อย่างไร้จุดหมาย ไร้ความหวัง แล้วล่ะก็ ชีวิตนั้นก็ไม่มีค่าควรดำเนิน
           พร้อมด้วยความคิดใหม่ๆ จากการเติบโต สิ่งแวดล้อม และการพร่ำสอนของสังคม กรอปกันขึ้นเป็นเด็กน้อยที่พร้อมจะออกเดินทาง เดินทางเพื่อ่....  
                                  
                                "ความสำเร็จ"
           เขาไม่มีแผนที่ ไม่มีเข็มทิศ มีเพียงใจที่แสวงหาเท่านั้นเป็นเครื่องนำทาง 
           วันเวลาล่วงเลยไป เข้าวัยหนุ่มในชีวิต รอยยิ้มที่เคยฉายบนใบหน้าเมื่อครั้งเริ่มตอนเดินทางนั้น ได้เหือดหายไปนานแล้ว ร่างกายแสดงร่องรอยของการก้าวเดิน แววตาของเขาในตอนนี้เปล่าสุข   
           ระหว่างการเดิน แต่ละก้าวของเขาเกิดคำถามขึ้นมากมาย ....  คำถามที่วงเวียนซ้ำๆ ไร้คำตอบ
           นี่ฉันกำลังเดิน  ......... ใช่เรากำลังเดิน
 
  แล้วนี่ฉันเดินเพื่ออะไรล่ะ.... ก็ "ความสำเร็จไงล่ะ นายจำไม่ได้เหรอ
  แล้วไอ้ความสำเร็จเนี่ยนายเห็นไหม เคยเจอหรือเปล่า หน้าตามันเป็นยังไง
 ฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะ แต่เห็นเขาว่ากันว่า มันแสนสุข ใครๆที่ได้สัมผัสก็ต่างมีแต่รอยยิ้ม
       แล้วเราจะมีโอกาสได้ลิ้มรสมันไหมน้า............
       แล้วการเดินทางก็ดำเนินต่อไป
   จนมาวันนึง เขามีโอกาสได้พบกับชายแปลกหน้า ผู้ไม่แยแสต่อสายตาดูแคลนใดๆ เขาทำตัวเยี่ยงคนไร้หลัก ไคร่ยิ้มก็ยิ้ม  ไคร่หัวก็หัว  ไมนำพาสิ่งใดแม้เพียงอาภรห่มกาย
    เขาประหลาดใจ และขัดความรู้สึกแม้เพียงพยายามที่จะทำความเข้าใจ  แต่ขัดไม่ได้ที่จะพักในชายคาเดียวกัน
    ชายคนนั้น  ยิ้ม  ยิ้มทั้งๆที่ข้างนอกฝนตก ลมแรงสาดมาโดนตัวจนชุ่มหนาวสั่น แม้เขาเองยังหนุ่มยังแน่นก็ตัวสั่นไปพร้อมกับเสียงฟ้าคำรามนั่นด้วย
    อีกครั้งแล้วที่ความไม่เข้าใจคลืบคลานเข้ามา  
 
     เขาถามออกไปด้วยอาการออกจะหัวเสีย ต่อกริยาของชายผู้นั้น 
    "นี่ลุง ยิ้มอะไร หนาวจะตาย ไม่หนาวบ้างหรือไง"
   ชายแปลกหน้า เบือนสายตามาทางต้นเสียง พร้อมกับรอยยิ้มที่ยังไม่หดหายนั้น
    
    "หนาวซิ ข้าก็หนาว ........ หนาวแล้วทำไมถึงยิ้มไม่ได้
            เปียกแล้วทำไมต้องขุ่นเคือง  ก็ข้ามีพร้อมทุกอย่างแล้ว"