ไดอารี่ฉบับคนคิดมาก...(ก็ฉันเป็นแบบนี้)

grofai-penguin

ฉันเป็นคนที่ชอบส่งข้อความหาเพื่อนๆคะโดยเฉพาะเพื่อนสนิ๊ท สนิทและช่วงนี้จะส่งหาเพื่อนคนหนึ่งบ่อยมากคะ ล่าสุดเขาให้ดูยอดที่ได้รับข้อความจากฉันด้วยเกือบร้อยแล้วคะเราเป็นคนส่งเราจึงไม่รู้ว่ามันเยอะเท่าไหร่แล้ว เห็นแล้วก็ตกใจคะ เพื่อนบอกว่าขยันส่งจริงนะไอ้เราก็คิดว่ามันเบื่อที่จะอ่านแล้ว ที่ไหนได้มันบอกว่าพอได้อ่านก็นึกขำดี ก่อนที่ฉันจะส่งข้อความไปหามัน ฉันต้องออกตัวก่อนว่าฉันเป็นคนชอบส่งข้อความ ฉะนั้นถ้าได้รับข้อความจากฉันก็ไม่ต้องคิดอะไรมาก ที่ต้องออกตัวเพราะว่าฉันส่งให้เพื่อนผู้ชายคะ แรกๆส่งไปเมื่อมันได้รับปุ๊บก็จะรีบโชว์เบอร์มาเป็นการบอกว่าได้รับแล้วนะ แต่หลังๆมันต้องทำงานเลยโชว์เบอร์มาน้อยลง ทั้งๆที่เราก็รู้นะแต่ก็แอบรอทุกครั้ง ครบอาทิตย์เมื่อไหร่เป็นต้องรอโทรศัพท์จากมัน ใครไม่โทรหากัน ก็ต่างคนต่างโทรหา แต่ส่วนใหญ่ฉันจะคิดถึงมันเร็วกว่ามันคิดถึงฉัน พอโทรไปทีไร มันมักบอกว่ากะว่าจะโทรหาฉันวันนี้ตอนดึกๆ แต่ฉันโทรไปซะก่อน โอ๊ย แก้ตัวรึเปล่าเนี่ย ฉันรู้ว่าเราเป็นเพื่อนต่างเพศเลยทำให้การแสดงออกบางอย่างมันต้องจำกัดไม่งั้นจะดูน่าเกลียด แต่ถ้ามันเป็นผู้หญิงเราก็อาจไม่สนิทกันอย่างนี้ก็ได้ เพราะที่เราสนิทกัน ทำให้เราอยากพูดคุยกันก็เพราะเราต่างเพศกันนี่แหล่ะ เพราะต่างฝ่ายต่างก็อยากรู้ความรู้สึกของเพื่อนต่างเพศว่าคิดเห็นเหมือนกัน หรือต่างกันอย่างไร ฉันก็ไม่รู้ว่าการแสดงออกบางอย่างของมัน กับสิ่งที่มันคิดจะเป็นในแง่ไหน เพราะมันไม่ค่อยเจอเพื่อนอย่างฉัน มีอะไรหลายๆอย่างที่เราปฏิบัติต่อกันแล้วทำให้คนใกล้ตัวพวกเราคิดว่าเราชอบกัน แต่ฉันว่าฉันรักมัน รักแบบที่เพื่อนคนนึงรักเพื่อน ไม่ใช่รักแบบคู่รักใครคิดยังไงเราไม่แคร์เพราะมันบังคับความคิดกันไม่ได้ แต่แค่เราสองคนเข้าใจกันก็พอ แต่หลายครั้งที่ฉันทำเป็นไม่เข้าใจเธอขอโทษด้วยนะ ฉันต้องเชื่อใจเธอ และเข้าใจเธอต่างหาก แต่เธอก็เข้าใจฉันเสมอ รักเพื่อนอย่างเธอเสมอเลยแหล่ะ