กบตัวนั้น

ร้อยฝัน

กริ๊ง ๆ ๆ ๆๆๆ  เสียงโทรศัพท์ดัง   ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาดูหมาย
เลขที่ปรากฎขึ้น   แม้จะคุ้นเคย  แต่ก็กดทิ้งไปไม่รับสาย
         กริ๊ง ๆ ๆ ๆๆๆ  ดังอีกครั้ง  กดทิ้ง
         กริ๊ง ๆ ๆ ๆๆๆ   กดทิ้ง
         กริ๊ง ๆ ๆ ๆๆๆ   กดทิ้ง
         มอว  ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเสียงที่ฉันใช้เวลาที่มีข้อความเข้ามา  ฉันกดดูข้อความอย่างเซ็ง  ๆ
         "  ไอ้เวร  แกเอาเห็ดกระด้างทำหูรึไง  ทำไมไม่รับโทรศัพท์  เชนทร์โว้ย"
        ฉันยิ้ม  เจ้าเพื่อนคนนี้มักจะทักทายในวันที่ฉันไม่อยากรับโทรศัพท์เสมอ  เออน่าวันนี้คุยกะมันสักหน่อยท่าจะดี
        "หวัดดีเชนทร์  วันนี้เกิดอาเพศเหรอถึงโทรถึงฉันเนี่ย"
        "เออ ก็เห็นขึ้นเอ็มไว้  แค่วันนี้เท่านั้นที่ฉันจะร้องไห้   อยากรู้มีใครตายรึเปล่า  ทำไมใช้ชื่อน่าถามยังงั้นวะ"
        "ไม่มีใครตายหรอก  ฉันอยากเรียกร้องความสนใจมากกว่า"
        " แกเหรออย่ามาอำฉัน ฉันรู้จักแกน่า แกเป็นอะไร" 
        " เป็นคน"
        "ไอ้เวร ที่ถามเนี่ยเป็นห่วงจริ๊ง จริง  เป็นอะไรไปวะ หือ "
        " ก็มีปัญหาบ้างนะ  แต่ก็ไม่มีอะไรแล้ว  ฉันน่ะมันตุ๊กตาล้มลุก  หายห่วงน่า"
        "ฉันเชื่อ  แกน่ะตุ๊กตาล้มลุก  แต่ถึงกับไม่ยอมรับโทรศัพท์เนี่ยตุ๊กตาอย่างแกมันน่าจะเป็นตุ๊กตายมากกว่ามั๊ง  มีเรื่องอะไร"
         " ก็มีปัญหาเรื่องงานบ้างอะนะ  แกก็รู้ฉันคิด  ฉันทำเหมือนคนอื่นเค้าเมื่อไหร่  ช่างเหอะ ฉันจะคิดใหม่ทำใหม่  ใครทำไงก็ทำงั้นแหละ แปลกแยกมันลำบากถึงแม้จะจำใจบ้างก็ต้องทนวะ  ประเทศชาติไม่ใช่ของเราคนเดียวนี่หว่า"
          "  เออ  ประชดเข้าไป     แกเคยฟังนิทานเรื่อง  กบหูหนวกไหม 
จะเล่าให้ฟัง  "   
          แล้วเชนทร์ก็เริ่มเล่า  โดยไม่ฟังเสียงคัดค้านจากฉันสุดท้ายก็ต้องนิ่งฟัง   เลยตามเลย
          ในบึ้งกว้างกลางเมืองใหญ่  มีการแข่งขันปีนเสาไฟฟ้าของเหล่ากบเพื่อหาผู้นำฝูง  มีกบหลายตัวที่เข้าร่วมการแข่งขัน  ต่างก็มุ่งมั่นที่จะไปให้ถึงยอดเสาไฟให้ได้   เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้นเหล่าบรรดากบนั้น  ก็พยายามปีนป่ายเสาไฟ  
บ้างก็เหยียบกันร่วง  บ้างก็แรงไม่พอตกลงมาก่อน  บางตัวได้ยินเสียงเชียร์ของกบที่อยู่ด้านล่าง  ก็ฮึดสู้ปีนป่ายต่อไป  จนกระทั่งผ่านไปนานเหลือกบเพียง
สองตัว ตัวหนึ่งเป็นกบที่แข็งแรงสมบูรณ์   แต่อีกตัวเป็นกบผอมกะหร่องเหมือนกบเป็นโรค  กบทั้งสองตัวก็พยายามจนสุดความสามารถ  เสียงเชียร์ที่ดังมาจากบึงทำให้กบที่แข็งแรงฮึดสู้ แต่สักพักมันแหงนหน้าขึ้นมองเสาไฟ  ยังเหลืออีกไกลนัก  มันจึงรูดตัวลงมาแล้วยอมแพ้  เหล่ากบบ้างก็ส่งเสียงเชียร์   บ้างก็บ่น บ้างก็ตำหนิกบขี้โรค ตัวนั้น  แต่มันก็ไม่ได้สนใจอะไร  และยังปีนเสาไฟเรื่อย ๆ  จนกระทั่งถึงยอดเสาไฟ  ฝูงกบโห่ร้องอย่างดีใจ  มันมีผู้นำที่เก่งกล้าสามารถ  
และมีความวิริยะอุตสาหะ เป็นเยี่ยม  มันจึงได้รับยกย่องว่าเป็นผู้นำแห่งกบ  แต่กบตัวนั้นมันก็มิได้ดีใจ มันกลับกระโดดลงน้ำไป ดำผุดดำว่ายอย่างที่มันเคยทำ
     จบแล้วเหรอ  นิทานของแก ไม่สนุก
      อื้อ จบแล้ว  แล้วแกรู้ไหม ทำไม กบขี้โรคตัวนั้นจึงชนะ
     มันอดทน แล้วก็มีมานะ  เท่านี้ใช่ไหมที่แกจะบอกฉัน
    อื้อ อีกเหตุผลนึงที่ทำให้มันชนะ  ก็คือ  กบตัวนั้นหูหนวก
      งั้นเหรอ  แล้วทำไมมันถึงไม่ยอมรับตำแหน่งผู้นำแห่งกบล่ะ
     แกถามตัวเองสิ  ทำไมแกถึงเลือกทำงานที่แกพอใจ มากกว่าตำแหน่ง
ใหญ่ ๆ  ที่เค้ายื่นให้  ทั้งที่แกมีโอกาส
      อือ
    ที่แกทำ  มันดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ  ท้อทำไม  สิ่งที่เกิดขึ้นแกอย่างมองว่ามันเป็นผลร้ายของการทำดีสิ  แกลองมองสิว่ามันเป็นอุปสรรคของการทำดีตังหาก  ลุกได้แล้วยัยตุ๊กตา  แกทำได้ ฉันเชื่อแก
    อือ ขอบใจมากเชนทร์
    วันหลังโทรศัพท์น่ะ  ไม่ใช่สากกะเบือร้องได้นะเว้ย มีปัญหาอะไร
บอกเพื่อน       
    อื้อ  ไงก็ขอบใจมาก สบายใจแล้วล่ะ
เก็บคำขอบใจของแกไว้เลย  วันเสาร์หน้าขอหนึ่งเมา ค่านิทานโว้ย
ไอ้ เ....ห้...................
            โทรศัพท์ ตัดไปแล้ว  เพื่อน  คำนี้ ไม่รู้จะนิยามอย่างไร  ไม่มีความหมายที่ชัดเจน แต่รู้ว่าหลังจากรับโทรศัพท์มันแล้วนั่งยิ้ม  นึกถึงกบตัวนั้น  อดทน  
มีมานะ และหูหนวก  ฉันจะทำได้อย่างมันไหม   ฉันอยากเป็นกบตัวนั้น