เรื่องสั้นสั้น.. พระจันทร์กับบ่อน้ำ

หมอกจาง

.
บ่อน้ำเก่าแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่กลางลานโล่ง
มันคิดเสมอ ว่ามันเป็นแค่บ่อน้ำเก่าๆ ที่ไม่มีค่าอันใด
นานๆครั้งจึงจะมีคนแวะเวียนมาตักน้ำบ้าง แค่บางครั้งบางคราว
นอกจากนี้มันยังไม่สวยงามอีกด้วย
ใช่มันเป็นแค่บ่อน้ำเก่าๆบ่อหนึ่งเท่านั้น
เจ้าบ่อน้ำ ชอบพระจันทร์
ทุกครั้งที่พระจันทร์เคลื่อนข้ามผ่านมัน มันจะรู้สึกว่าพระจันทร์นั้นช่างสวยงาม
ทุกคืนมันรอคอยที่จะให้พระจันทร์มาเยือน
แต่บางครั้ง บางคืน จันทร์ก็ไม่มา
บางคืนที่มา บางทีก็แค่ซีก แค่เสี้ยว
แต่ถึงจะเป็นแค่ซีกเดียว เสี้ยวเดียว พระจันทร์ก็ยังคงงดงามอยู่ดี
ทุกๆอย่าง วนเวียน เป็นอย่างนี้มาเนิ่นนาน
เจ้าบ่อน้ำไม่เคยกล้าที่จะเอ่ยปากพูดคุยกับดวงจันทร์
จนวันหนึ่ง พระจันทร์เต็มดวง งดงาม
งามเสียจนเจ้าบ่อน้ำ อดใจไว้ไม่ไหว
ท่านงามเหลือเกิน ดวงจันทร์ รู้ไหมว่าข้าเฝ้ารอที่จะได้ชมการมาเยือนของท่านทุกๆค่ำคืน
ดวงจันทร์ยิ้มและเอ่ยตอบ
ท่านก็งดงามเช่นกัน บ่อน้ำ
บ่อน้ำแปลกใจ
ข้าไม่มีสิ่งใดงดงามเลยดวงจันทร์
งั้นข้ามีสิ่งใดงดงามเล่าบ่อน้ำ ดวงจันทร์ถาม
ท่านมีแสงอันสวยงามเย็นตานั่นอย่างไรล่ะ อีกทั้งรูปทรงที่งดงามไม่ว่ากลมหรือเสี้ยว ทั้งความอ่อนโยนที่ข้ารับรู้ได้ในแสงสวยนั้น
ถ้าเจ้าเรียกว่านั่นคือความสวยงาม สิ่งเหล่านั้น เจ้าก็มีอยู่เช่นกันบ่อน้ำ ข้ามองเห็นมันในทุกครั้งที่ข้าเคลื่อนลอยผ่านเจ้า
ดวงจันทร์ บ่อน้ำครวญ ข้าเป็นเพียงบ่อน้ำที่ไม่มีความงดงามใดๆ ที่ท่านเห็นเป็นเพียงแสงสะท้อนจากความงดงามของท่านเพียงเท่านั้น
ก็เจ้าเรียกสิ่งนั้นว่าความงดงามมิใช่หรือ บ่อน้ำ
ใช่ แต่ความงดงามนั้นคือความงดงามแห่งท่านที่สะท้อนผ่านผิวของข้า หาใช่ความงดงามแห่งตัวข้าเองไม่
บ่อน้ำ ดวงจันทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
 มิใช่ทุกอย่างหรอกนะ ที่จักสะท้อนเงาของข้าได้
.....................................
บ่อน้ำนิ่ง เงียบงัน ครุ่นคิด
แสงจันทร์ที่ส่องจ้ากลางบ่อน้ำ ค่อยๆเคลื่อนผ่านไป
ไม่มีใครรู้ ว่าเจ้าบ่อน้ำนั้นคิดอะไร
เจ้าบ่อน้ำ ยังคงรอคอยการมาเยือนของพระจันทร์เช่นเดิม ทุกๆคืน
และมันก็ยังจำคำพูดนั้นของพระจันทร์ได้เสมอ ไม่เคยลืม
....................................
บ่อน้ำ... มิใช่ทุกอย่างหรอกนะ ที่จักสะท้อนเงาของข้าได้
....................................
คำตาม.. ( ญาติห่างๆของคำนำ : )
เคยไหม..เวลาที่ได้อ่านหนังสือสักเล่ม แล้วรู้สึกซาบซึ้งไปกับสิ่งที่ถูกเขียนไว้เป็นตัวหนังสือ
เคยไหม..เวลาที่อ่านบทกวีสักบท แล้วรู้สึกได้ถึงความงดงามในบทกวี
เคยไหม..ที่ฟังเพลง แล้วรู้สึกสะเทือนใจไปกับบทเพลงนั้น
รักในหนังสือ รักในบทกวี รักในบทเพลง
ทึ่ง กับผู้ที่สร้างสรรค์งานเหล่านั้นขึ้นมา ว่าสร้างเหล่านั้นขึ้น..จากหัวใจที่งดงามเพียงใด
แต่รู้ไหม ว่าขณะเดียวกัน มันย่อมแสดงถึงความงดงามในใจคุณ
เพราะตัวหนังสือที่ลึกซึ้ง ก็ย่อมต้องการสมองที่ลึกซึ้งช่างตรอง จึงจะเข้าใจได้ในความลึกซึ้ง
บทกวีที่อ่อนไหว ก็ย่อมต้องใช้หัวใจที่อ่อนไหวในการอ่าน ในการการซึมซับรับรู้
และบทเพลงที่สะเทือนใจย่อมไม่อาจถูกดื่มด่ำด้วยอารมณ์ที่หยาบกระด้าง
หากผู้สร้างสรรค์เป็นพระจันทร์ ผู้เสพอย่างน้อยก็ย่อมเป็นบ่อน้ำใสสะอาด
ด้วยว่ามิใช่ทุกอย่าง ที่อาจสะท้อนเงาแห่งพระจันทร์
มิว่างานใดที่เสพแล้วรู้สึกได้ถึงความงดงาม จงรู้ไว้เถิดว่า ก็เนื่องเพราะหัวใจคุณนั้น มีความงดงามเฉกเช่นกัน