Meteor Rain’s day สัญญารักวันฝนดาวตก ตอนที่6

เก่งกาจ

หลับตาทำไม?เธอถามพร้อมไม่ยอมทำตามผม
	หลับตาก่อนสิ เดี๋ยวก็รู้เอง..ผมกล่าว Rainไม่รู้จะทำอย่างไรได้ทำตามผมอย่างว่าง่ายในใจเธอนั้นคงตื่นเต้นและแอบลุ้นว่าผมจะทำอะไร 
	ผมพาเธอมาที่ที่หนึ่งจากนั้นผมก็บอกให้เธอค่อย ๆลืมตา ทันทีที่เธอลืมตา เธอก็เห็นหิ่งห้อยพันตัวบิน พร้อมส่งแสงสว่างในตัวออกมา ยามที่มันบินมารอบ ๆตัวเธอ เปรียบเหมือนสายฝนหลั่งลงมา ภาพเบื้องหน้านี้สวยงามจับใจเธอยิ่งนัก
	ผมจับหิ่งห้อยมาหนึ่งตัวพร้อมยื่นให้เธอและพูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวานยิ่งนัก
	หิ่งห้อยตัวนี้เสมือนหัวใจของฉัน รักษามันให้ดีนะ เจ้าหญิงของฉันเธอรับมันไว้พร้อมยิ้ม ไม่กล่าวสิ่งใด แต่โผกอดผมแน่น เหมือนรับรู้ความรักทั้งมวลที่เอ่อล้นของผม เช่นกันผมก็กอดเธอด้วยหัวใจแสนสุข 
	โอ้ความรักหากเกิดกับใครแม้แต่คนที่หัวใจแข็งกระด้าง ก็สามารถหลอมละลายด้วยอานุภาพของมันโดยง่าย จนยากที่จะทัดทาน
	จากนั้นสามเดือนต่อมา ผมกับเธอก็เตรียมสอบเข้าเรียนต่อในชั้นอุดมศึกษา ผมต่อเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร ส่วนRainสอบเข้าวิทยาลัยพยาบาลทหารกองทัพบก
	เราเรียนจนกระทั่งวันหนึ่งทั้งสองสถานศึกษาต้องไปออกค่ายที่ชายแดนร่วมกัน ผมกับเธอจึงพบกันหลังจากที่ต้องแยกย้ายไปกันไปเรียนตามสถานศึกษาของตน
	แต่ละกลุ่มของนักเรียนเตรียมทหารจะต้องมีนักศึกษาจากวิทยาลัยพยาบาลโดยเธออยู่กลุ่มเดียวกับผม
	แต่และกลุ่มจะถูกส่งไปช่วยชาวบ้านตามชายแดนบูรณะซ่อมแซมโรงเรียนของชาวบ้าน ส่วนนักศึกษาพยาบาลก็จะถูกส่งไปช่วยแพทย์รักษาชาวบ้าน
	วันหนึ่งมีโจรมาปล้นยา และเวชภัณฑ์แถวเขตที่Rainรักษาการณ์อยู่ 
	ในระหว่างนั้นเป็นจังหวะที่Rainกำลังนั่งเช็คชื่อคนไข้
	กรุณาบอกชื่อด้วยค่ะ Rainกล่าว 
	ขอตรวจชีพจรหน่อยนะคะ Rainเลิกเสื้อผ้าของชายฉกรรจ์คนนั้น ขณะนั้นเองเธอก็เห็นสิ่งหนึ่ง	
	ปืนนี่!!เธอเห็นอย่างนั้นก็ตกใจ จะสู้ก็สายไปเสียแล้วเพราะชายคนนั้นชักปืนออกมาพร้อมประกาศกร้าวว่า
	ถ้าไม่อยากให้นังนี่เป็นศพ!! เอายาและเวชภัณฑ์ทั้งหมดมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!!มันสั่งเสียงดังทุกคนในที่นั้นวิ่งเตลิดกันไปคนละทิศละทาง มันจึงยิงปืนขู่หนึ่งนัด ผู้คนจึงได้แต่นั่งสั่นเทาด้วยความกลัวไม่กล้าหลบหนี
	เมื่อผมได้ยินเสียงปืนที่นั่นจึงวิ่งไปหาRainด้วยความเป็นห่วง ในใจได้แต่ภาวนาขออย่าให้เธอเป็นอะไร ผมคงอยู่ต่อไปไม่ได้แน่หากไม่มีเธอ....
	หลังจากที่มันได้เวชภัณฑ์ทั้งหมดไป มันก็จับRainไปเป็นตัวประกัน
	ผมไปถึงที่นั่น Rainส่งสายตาเหมือนขอความช่วยเหลือ ผมคิดอะไรไม่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่
	ปล่อยผู้หญิงไป!! แล้วจับฉันไปเป็นตัวประกันแทน..ผมบอกมัน
	ปล่อยผู้หญิงไปสิ เอาผู้หญิงไปด้วยจะเป็นตัวถ่วงแกเสียเปล่าผมพยายามหว่านล้อม มันคิดอยู่พักหนึ่งจากนั้นมันก็ยอม แต่ทันใดนั้นเองRainก็ใช้เท้ากระทืบไปที่เท้าของมันเต็มแรงพลางใช้ศอกตีไปที่ใบหน้ามันเต็มแรง เธอพ้นจากการจับกุมของมัน 
	เธอวิ่งมาหาผมโดยที่ไม่รู้ว่าโจรกำลังเล็งปืนพร้อมจะยิงมาที่ร่างของเธอ ผมเห็นดังนั้นจึงรวบร่างของเธอพร้อมหมุนเพื่อรับลูกกระสุนแทน แต่Rainเห็นว่ามันกำลังจะยิงผมแทน เธอจึงผลักผมล้มลงอย่างแรง ชั่วเวลานั้นเองกระสุนก็ถากไปที่แขนเธออย่างจัง 
	โอ๊ยเธอร้องอย่างเจ็บปวด พร้อมล้มลงตามแรงกระสุน
	Rainผมร้องเรียกชื่อเธอเสียงหลงพร้อมรับร่างเธอที่ล้มลง
	ทำไมมารับกระสุนแทนผมละ ไหนบอกว่า ต่อให้รักผมแค่ไหน ก็ไม่ยอมสละชีวิตตัวเองไงละผมกล่าวทั้งน้ำตา ในใจเป็นห่วงเธอแสนห่วง กลัวว่าสิ่งที่แสนรักจะหลุดลอยไปจากชีวิต
	เพราะฉันไม่เข้มแข็งพอที่จะมีชีวิตต่อไปโดยไม่มีเธอนะสิเธอกล่าวจากนั้นก็สลบไปเพราะร่างกายเสียเลือด ผมได้แต่กอดเธอแน่นน้ำตาไหลริน ได้แต่เรียกรถพยาบาลให้พาเธอไปรักษาโดยเร็ว
	ไม่นานRainก็ถูกส่งมาที่โรงพยาบาลผมได้แต่รออยู่ที่หน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจ ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจาก รอแล้วรออีก การรอคอยมันทรมานใจผมเสียยิ่งกระไร ยิ่งรู้ว่าเวลาแห่งการรอคอยนั้นเป็นเวลาแห่งชีวิตของคนที่ผมรัก ผมยิ่งใจเสียเหลือเกิน กลัวเธอจะเป็นอะไรไป  หากเธอเป็นอะไรไปผมคงอยู่ต่อไปไม่ได้แน่ ผมได้แต่เอามือทั้งสองข้างกุมศีรษะเหมือนพยายามข่มสติตนเอง ในใจได้แต่ปลอบตัวเองว่าเธอคงไม่เป็นอะไร 
	หลังจากเวลาแห่งการเฝ้ารออันแสนทรมานผ่านไป แพทย์ก็ออกมา  
	เธอเป็นยังไงบ้างครับผมถามพร้อมด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล หมอเข้าใจผมดี
	ใจเย็นนะครับ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วสิ้นประโยคหมอ ผมก็ยิ้มออกมาอย่างยินดี คงไม่มีเรื่องใดในโลกทำให้ผมยินดีไปมากกว่ารู้ว่าคนที่ผมแสนรักปลอดภัย
	จากนั้นไม่นานRainก็รู้สึกตัวพร้อมพบว่ามีมือใครคนหนึ่งกุมมือเธอไว้ เธอจำได้ทันทีว่าเป็นผม  แต่ตอนนั้นผมเฝ้าเธอจนเผลอหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเธอบีบมือผม
	ฟื้นแล้วหรือ?ผมโผเข้าหาเธออย่างยินดีที่เห็นเธอฟื้น พร้อมถามเธอ 
	อือ..เธอพยักหน้า
	รู้ไหม.. ผมกลัวเหลือเกิน กลัวคุณจะจากผมไป..ผมกล่าวกับเธอ มือยังกุมมือเธอไม่ยอมปล่อย เธอได้แต่ยิ้มไม่กล่าวสิ่งใด
	Rainผมเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
	อะไรเธอเอ่ยถาม พร้อมมองมาที่ผมอย่างรอฟังบางอย่าง
	สัญญากับผมได้ไหมผมนิ่งก่อนตัดสินใจเอ่ยถามออกไป
	สัญญาอะไรเธอถามอย่างสงสัยพร้อมยิ้มให้ผม
	คุณต้องสัญญา หากวันใดไม่มีผม คุณจะไม่คิดสั้น..ผมกล่าวพร้อมรอคำตอบของเธออย่างตั้งใจเพราะคำตอบเธอนั้นสำคัญสำหรับชีวิตผมมาก
	สัญญาทำไม ?คุณไม่ได้จะตายไปจากฉันเสียหน่อย..เธอกล่าวพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่ผม หากแต่ผมก็กล่าวจริงจังกับเธออีกครั้ง
	สัญญากับผมสิ
	สัญญาครับผม...เธอทำวันทยหัตถ์ตามแบบลูกเสือพร้อมทำสีหน้าทะเล้นอีก
	ขณะนั้นเอง ก็มีพยาบาลมาเคาะประตูห้องเป็นการขัดจังหวะการสนทนาของผมและเธอ
	ได้เวลาทานอาหารและยาแล้วค่ะพยาบาลนำอาหารและยามาวางที่โต๊ะ
	ขอบคุณค่ะ/ครับผมตักข้าวให้เธอ 
	ทางด้านโจรที่เคยมาปล้นเวชภัณฑ์ที่ชายแดนครั้งที่Rainและผมเคยออกค่าย
	มันกำลังรอหมอชาวบ้านที่กำลังรักษาเมียของมันอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
	และแล้วหมอออกมา 
	เมียฉันเป็นยังไงบ้างหมอ?เจ้าโจรคนนั้นถามหมอด้วยท่าทีมีกังวลเป็นที่สุด
	เสียใจด้วยนาย เมียนายเสียแล้วหมอคนนั้นกล่าวพร้อมถอนใจออกมา
	ทำไม ทำไมละหมอ ยาและเวชภัณฑ์ที่หมอต้องการ ฉันก็เอามาให้แล้ว แล้วทำไมหมอยังช่วยเมียฉันไม่ได้โจรถามหมอ พร้อมน้ำตาที่หลั่งรินออกมาอย่างสุดที่กลั้นเอาไว้
	ใช่ แต่ยาและเวชภัณฑ์มาช้าไป ข้าสุดปัญญาจริง ๆหมอกล่าวอย่างไม่กล้าสบตานายของเขา
	เจ้าโจรนั้นไม่ฟัง รีบวิ่งไปยังร่างอันไร้วิญญาณของเมียตน สะอื้นไห้อย่างปวดร้าวใจที่ต้องสูญเสียคนรัก 
	ถ้าไม่ใช่เพราะพวกแก!! ฉันคงไม่ต้องสูญเสียเมีย!!เจ้าโจรนั่นสบถอย่างเคียดแค้น
	พวกแก!! ฉันจะตามจอมล้างจอมผลาญแกถึงที่สุด!!เจ้าโจรเอ่ยจบ ก็ทุบหมัดไปที่โต๊ะอย่างแรงเหมือนจะระบายความแค้นทั้งมวลภายในใจ
	ในวันนั้นเป็นวันที่ผมจะรับRainออกมาจากโรงพยาบาล ในระหว่างที่เก็บของ
	Rainก็เข้ามาโอบกอดผมทางด้านหลัง
	รู้ไหมจิน ฉันกลัวอะไรที่สุด.เธอถามผมทั้งที่ยังโอบผมอยู่
	อะไรหรือ?ผมถามเธอพร้อมจับมือไว้เหมือนจะถ่ายทอดความรักภายในใจทั้งหมดไปให้เธอได้รับรู้