ความรักที่สิ้นลมหายใจ

- นายสายลม -

ความรักที่สิ้นลมหายใจ
หลายครั้งที่คนเรารักใครสักคนจนหมดหัวใจ  รักแล้ว หลงแล้ว เฝ้าคอยหา  ติดตาม  ชิดใกล้  ห่วงใย  และ แบ่งปันความรู้สึกที่ดีให้กัน  เมื่อคราวรัก ทุกสิ่งทุกอย่าง ดูสดใจ  ดูใส่ใจ  ห่วงใย  เหมือนเป็นกันและกัน  ความรัก ดั่งน้ำห้อย ที่คั้นลงจากขั้ว  ความหวานหลั่งริน  ลดรงตรงกลางของหัวใจ  หวานน้อย หวานมาก หวานมากมาก หวานมาก หวาน  หวานน้อย ไม่หวาน จืด สาก บาดใจ  เจ็บลึก  จากลำดับของความหวานของชานอ้อย คงเทียบได้กับ ความรักที่เมื่อมีการเริ่มต้น   จุดสิ้นสุดก็ตามมาทุกขณะ   จากชิดใกล้ มาเป็นห่วงใย  กลายเป็นโหยหา  ก่อตัวเป็นความหลงทุกเวลา  กลายเป็นความรัก  ลอยตัวอยู่ในความฝัน  สักระยะ  และแล้ว ก็กลั่นตัวตกลงสู่พื้นดิน  เจ็บนะ  เจ็บจริง ๆ  ทำไม  เวลาที่เราสุข  เวลาที่เรามีความรู้สึกดีๆ มันมักจะออกมาตามติดใจเราอยู่เสมอ เย้ายวนเมื่อชิดใกล้  จิกลึกกลางใจ  เมื่อเราเลิกรากัน ความทุกข์ ไม่สุขใจเมื่อได้เห็น  เจ็บลึก ช้ำ  แต่ไม่เคยจำไว้สอนใจ  
เหมือนโหยหาเธอ  เหมือนใจต้องการเธอ  แต่รู้ว่าการกลับมา คงไม่มีวันเป็นไปได้  ไม่มีวันเป็นจริง ไม่มีวันเป็นเหมือนเดิม  
เธอคงเหมือนกหนังสือเล่มหนึ่ง  ที่เราได้อ่านมัน สนุก และเศร้า  หนังสือเล่นนี้เศร้าจัง  ในหน้าของความสุข  มันสุขที่สุด  แต่ทำไมมันน้อยจัง  ที่เหลือ คงเป็นความทุกข์ ที่ต้องรับเอาไว้  สอนใจตัวเอง 
นี่อาจเป็นสิ่งที่เราเรียกว่า " ความรักที่สิ้นลมหายใจ "