....ขึ้นปีใหม่...อาลัยพ่อ...

Silky

พ่อเป็นคำพูดสั้นแต่มีความหมายมากมายสุดคนานับ
                       พ่อในความทรงจำของฉันสดสวยงดงามเสมอ
                       พ่อมักเอาฉันขี่คอพ่อไปโรงเรียน   ไปดูแม่น้ำคนพายเรือที่ยู่ในแม่น้ำ นั่งดูแพ  ดูพระอาทิตย์และเล่าเรื่องสนุกๆๆในวัยเด็กของพ่อให้ฟังเสมอ
                        พ่อคือผู้ที่รักลูกสาวทั้งหวงทั้งเห่อเพียงอาจเพราะมีคนชมฉันเสมอว่าเหมือนพ่อ  ทุกอย่าง  
                         พ่อไม่ยอมให้ฉันทำอะไรเลยอาจเพราะพ่อเห็นฉันร่างกายออ่นแอขี้โรค  หรือไม่เพราะฉันเป็นลูกหลงลูกสาวคนเล็กที่พ่ออยากได้หนักหนา
                          พ่อมักมีคำพูดที่ฉันได้ยินจนติดหูเป็นประโยคประจำตัวของพ่อ
.....นี่ลูกสาวผม.....นี่ลูกสาวผม....ไว้ว่าฉันจะรำอวยพรที่ไหน หรือเล่นกีฬาอะไรพ่อจะรับส่งและอยู่แถวหน้าเป็นกองเชียร์
                          พ่อไม่เคยยอมให้ฉันนั่งรถเมลย์หรือไปไหนคนเดียว จนกระทั่งฉันเข้ามหาลัยถึงทำงาน พ่อก็ยังไม่ยอม
                          เหตุผลของพ่อคือฉันเป็นผุ้หญิงขึ้นรถเมลย์อันตรายจะเบียดเสียดกับผู้คนดูไม่งาม
                         พ่อทำให้ฉันทุกอย่างขับรถรับส่ง  เป็นเพื่อน  บางครั้งฉันเคยรู้สึกอึดอัดในสิ่งที่พ่อทำ  เพราะฉันรู้สึกว่าฉันน่าจะเรียนรู้ด้วยตัวเองไม่ใช่พ่อจัดการเรื่องต่างๆให้ทุกครั้งเพราะความรัก
                        พ่อเคยน้ำตาคลอเพราะฉันเพียงเพราะฉันพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
 ฉันเข้าใจและรู้สึกเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป
                         แต่พ่อคงเป้นพ่อที่รักลูกเสมอเพียงหอมแก้มพ่อ  กอดพุงพ่อพ่อก็กลับมาเป็นพ่อที่น่ารักตามเดิม
                          แล้วฉันทำงานพ่อก็ยังรับส่งฉัน  ทั้งที่ฉันขับรถยนต์ได้ โตพอที่จะนั่งรถประจำทางกลับบ้านได้แต่พ่อเหมือนเดิมใช้เหตุผลแบบเดิมทั้งที่เวลาเปลี่ยนไป   อายุฉันเปลี่ยนไปแต่พ่อไม่เคยเปลี่ยน
                          วันที่30ธันวาคม  พ่อขับรถมารับฉันเพื่อกลับบ้านไปทานข้าวและทำบุญ ฉันบอกพ่อว่า  ฉันกลับเองได้   แต่พ่อบอกว่าจะมารับฉันไปหาแม่และอีกอย่างพ่อมีของขวัญมาให้วันเกิดฉันไม่ใช่ตุ๊กตาที่ฉันขออย่างทุกปีเพราะฉันโตมากจนเกินจะเล่นแล้วรู้ไหม....ที่คือประโยคสุดท้ายของพ่อ.....
                         แม่โทรมาบอกว่า...วันเกิดหนู29ธันวาพ่อสั่งทำของให้ฉันเป้นของรักแทนใจของพ่อกับแม่รวมกัน....แต่มีเพียงสร้อยคอทองคำขาวกับพระองค์เล็กที่พ่อกำแน่นแม้ลมหายใจสุดท้าย
                         ปีใหม่คนฉลองมีความสุข แต่พ่อถูกรถชนเพราะคนขับเมา
                        ทั่วร่างกายพ่อมีแต่เศษกระจกทิ่มตำตามเนื้อตัว  ฉันอาบน้ำศพให้พ่อ ใจมันเจ็บเหลือเกิน  พ่อคงทรมาน  ฉันอยากให้ความเจ็บนั้นมาลงที่ฉันไม่ใช่พ่อ   ร่างกายฉันชาสมองไม่รับรู้อะไรแม้เศษกระจกจะบาดมือฉันในเวลาที่ฉันอาบน้ำให้พ่อ แต่มันไม่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บสักนิด   ....น้ำตาคงไหลผ่านอยู่อย่างนั้น...
หัวใจแหลกสลาย  ร่างกายเหมือนคนไร้วิญญาณ...ทำไมไม่เป็นฉัน....ทำไมต้องเป็นพ่อ...เพราะอะไร..ทำไม...ความคิดฉันวนเวียนอยู่เพียงเท่านั้น...
                       วันเวลาผ่านมีคนบอกว่าเวลาจะรักษาแผลใจได้  คงจะจริงและพ่อคงอยากจะเห็นฉันแข็มแข็งยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง
                       ฉันเพียงอยากบอกผ่าน...สายน้ำ....ท้องฟ้า....ดวงดาว..ดวงจันทร์..ว่าความฝันที่พ่ออยากเห็นฉันได้ตำแหน่ง  หน้าที่การงานอยากเห็นฉันใส่ชุดที่พ่อใฝ่ฝัน
                       พ่อค่ะ...ลูกสาวคนนี้ของพ่อทำได้เหมือนที่เคยรับปากพ่อไว้แล้วค่ะ
    ยายตัวเล็กของพ่อ..เด๊ยวนี้แข็มแข็ง   ยืนหยัด   แก้ปัญหาด้วยตัวเองได้เพราะมีสายเลือดพ่อค่ะ  อีกอย่างที่ยายตัวเล็กของพ่อว่า...เด๊ยวน๊หนูโตแล้วเรียนรู้ที่จะอยู่ได้ด้วยตัวเองและสิ่งสำคัญ....หนูขึ้นรถเมลย์เก่งแล้วค่ะพ่อ