วัยเดียงสา
ใบคา
พ่อเลี้ยงใจยักษ์
ขืนใจลูกเลี้ยง
นานนับ ๕ ปี
เธอวางหนังสือพิมพ์แปะลงบนโต๊ะไม้เล็กๆ ภายในร้านกาแฟทันที ที่อ่านพาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะบ่นพึมพำ แล้วจึงค่อยๆบรรจงโน้มหน้านำปากอันแตกและแห้งกรานอันเนื่องจากปราศจากการตกแต่งจากเครื่องสำอางแต่อย่างใด เธอเผยอ ริมฝีปากอันแห้งกรานนั้นคาบหลอดกาแฟปั่น อย่างช้าๆ ในร้านกาแฟที่เธอมักจะมานั่งสั่งกินประจำทุกๆวัน หลังจากที่ตื่นนอนในบ่ายแก่ๆย่ำเย็นไปค่อยข้างมากปล่อยใจและสิ่งต่างๆให้ผ่านจมหายไปในสายตาและโสตประสาทขังมันไว้อย่างนั้นโดยที่มีรสขมอมหวานของกาแฟปั่นที่เคลื่อน
จากหลอดพลาสติกเข้าสู่หลอดคอเป็นตัวช่วยกระตุ้นเป็นระยะๆ
จริงๆแล้วเธอก็อยากจะใช้ชีวิตประจำวันเหมือนหลายล้านคนเขาทำกัน และเธอก็อยากจะตื่นเช้าเหมือนกับหลายๆคนที่เขาทำหรือเป็นกัน อยากตักบาตรตอนเช้า อยากนอนตั้งแต่หัวค่ำให้ร่างกายพักผ่อนในยามค่ำคืนได้อย่างเต็มที่ เฉกเช่นสังคมรอบๆข้างเธอเป็นกัน แต่นั้นมันก็เป็นเพียงความต้องการที่มักจะแย้งกับความเป็นจริงอยู่เสมอ เพราะว่าขณะที่คนเหล่านั้นเขาตื่นนอนกัน เธอเพียงแต่จะเริ่มนอนเท่านั้น และในขณะที่เขาตักบาตรกัน เธอก็เคลิ้มหลับไปแล้ว
เธอหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นขึ้นมาอ่านดูพาดหัวอีกครั้ง ในใจคิดเพียงแต่ว่าทำไมสังคมเราช่างแหลกเหลวได้ถึงเพียงนี้ ข่าวข่มขืนกระทำชำเรามีมาดาหน้าจ่อแถวรอคิว เหมือนกับเด็กน้อยเข้าแถวรออาหารกลางวันอยากใจจดใจจ่อ เข้าแถวเพื่อจะนำตัวเองมาปรากฏกายเป็นพาดหัวตัวใหญ่ในหน้าหนังสือพิมพ์รายวันได้เขียนได้พิมพ์กันอย่างไม่มีจบสิ้น เธอได้แต่เพียงปล่อยให้ความคิดหยุดนิ่งเพียงเท่านี้ ด้วยรสกาแฟปั่นอึกใหญ่เต็มๆคำ หยุดด้วยอาการเสียวฟัน ทันทีที่เกร็ดน้ำแข็งปั่นมาออกันเต็มปากเธอ และหยุดด้วยคำถามในใจว่า ทำไม!
ทำไม! ทำไมสังคมไทยจึงเป็นเช่นนี้ ทำไมพระเจ้าจึงสร้างให้ผู้หญิงอ่อนแอกว่าผู้ชายและสร้างให้เกิดมาเป็นเครื่องเล่นของผู้ชาย มันช่างเป็นเรื่องที่ไม่มีความยุติธรรมเอาเสียเลย หากว่าวันใดเธอได้ลาจากโลกนี้ไปไม่ว่าด้วยสาเหตุและวิธีใดก็ตาม เธออยากจะเจอพระเจ้าอีกสักครั้ง (หากว่าพระเจ้ามีจริง) และเธอจะถามพระเจ้าด้วยข้อข้องใจของเธอนี้เพื่อให้คำว่า ทำไม! หายไปจากเธอเสียทีแต่ถ้าหากว่าเธอตกนรกละ เธอจะได้เจอพระเจ้าหรือเปล่า แต่คงไม่เป็นไรมันต้องมีสักวันหนึ่งละที่พระเจ้าต้องมาเที่ยวนรกบ้าง แล้ววันนั้นเธอก็จะได้สางความสงสัยเสียที
หนังสือพิมพ์ถูกหยิบแล้ววาง วางแล้วหยิบ อ่านเฉพาะพาดหัวข่าว ๓ บรรทัดนั้นกลับไปกลับมา โดยที่ไม่ต้องการอ่านและรับรู้เนื้อหาข้างในเพิ่มอีก เพียงเท่านี้มันก็ทำให้เธอรู้สึกหดหู่ใจมากพออยู่แล้ว รู้สึกเศร้าสลดใจ รู้สึกเข้าไปถึงในอดีตครั้งที่ยังเยาว์วัยอายุเพียง ๑๔ พองามๆ
เธอเพียงแค่บ่นพึมพำกับตัวเองว่า ก็ยังถือว่าดี ดีอย่างไรคนถูกข่มขืนนานนับหลายๆปีเธอยังมีรอยยิ้มแบบยิ่งๆแถมความเห็นใจปนอยู่ในรอยยิ้มนั้น
ก็ยังถือว่าดีในความรู้สึกของเธอต่อเด็กน้อยในพาดหัวข่าวครั้งนี้ก็ยังนับว่าเด็กคนนั้นยังโชคดีกว่าเธอมากนัก ดีกว่าในแง่ของความรู้สึก ในแง่ของความนับถือและศรัทธา เด็กน้อยคนนั้นถึงแม้ว่าจะโดนข่มขืนจากพ่อเลี้ยงเป็นเวลานานแต่เหตุการณ์อย่างนั้นแต่ก็เคยประสบพบเจอมาเช่นกัน แต่เนื่องด้วยระยะเวลาและความกร้านโลกเป็นได้แปรสภาพตัวของมันเองเป็นเตาหลอมตัวใหญ่หล่อหลอมให้เธอไม่รู้สึกกับมันเสียแล้วเหมือนกับมันไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอเลยในชีวิตนี้ ทำให้อดีตที่โหดร้ายต้องยอมจำนนเป็นได้แค่เพียงฝันร้ายในคืนหนึ่งของเธอ ด้วยความร้ายกาจนั้นทำให้เธอต้องสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมาด้วยเหงื่อดันแตกพรัก และหายไปกับความแห้งระเหยของเหงื่อแห่งความน่ากลัวนั้นและช่วยย้ำดับความน่ากลัวนั้นลงไปด้วย ยานอนหลับอีก ๒ เม็ด ตามด้วยน้ำเปล่าเต็มแก้วก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อไปเพื่อต้อนรับเย็นของวันใหม่
แม้ฝันร้ายอันนั้นจะโบกมือลาเธอไปอย่างถาวรแต่ทว่าความทรงจำยังไม่เคยตามฝันร้ายนั้นไปด้วยเลย มันยังคงแวะมาทักทายเธอทุกครั้งที่รู้สึกว้าเหว่เหมือนจะคอยเตือนเธอว่าอย่างน้อยเธอก็ยังมีมันเป็นเพื่อนอยู่ เธอยังคงทักทายกับความทรงจำของฝันร้ายนั้นต่อไปภายในร้านกาแฟถึงลูกค้าจะเข้าออกมากน้อยเพียงใดหรือจะมีคนทักทายเธอแต่เหตุการณ์เช่นนี้ก็ไม่อาจทำให้เธอไล่ความทรงจำนี้ออกไปเหมือนกับว่าเธอยังต้องการสนทนากับเพื่อนคนนี้ต่อไป
กาแฟปั่นพร่องไปกว่าครึ่งแก้วแล้ว ในขณะที่เธอกำลังขุดคุ้ยความทรงจำของฝันร้ายนั้นขึ้นมาจากเบื้องลึกของหัวใจโดยมีพาดหัวข่าวตัวใหญ่ ๓ บรรทัดนั้น เป็นจอบและเสียมอย่างเยี่ยมให้เธอใช้ขุดคุ้ยได้โดยไม่เปลืองแรงแต่อย่างใด ก็ยังถือว่าดี กลับเข้ามาช่วยเธอขุดคุ้ยด้วยอีกแรง ก็ยังถือว่าดีในความหมายที่นิยามจากความรู้สึกของเธอนั้น มันช่วยบอกเธอว่า เมื่อเทียบกับเธอแล้ว ยังดีที่ปีศาจร้ายในคราบของมนุษย์นั้นเป็นเพียงบิดาภายในนามมันจึงได้เพียงสร้างตราบาปให้กับเด็กสาวคนนั้น แค่ความรู้สึกจากการถูกแย่งชิงของรักของหวงโดยที่ไม่เต็มใจ ตราเข้าไปในจิตใจแม้จะลึกเพียงใด เมื่อปล่อยให้เวลามาชะล้างออกไปก็จะหายไปเองโดยอัตโนมัติ เหมือนกับรอยคราบสกปรกบนสิ่งของอันเกาะแน่นเมื่อใช้แรงน้ำฉีดเข้าไปนานๆก็อาจจะหลุดออกไปได้
และ..ความรู้สึกเช่นสาวน้อยคนนั้น เธอก็เคยรับรู้มาไม่ต่างกัน มิหนำซ้ำยังจะมีมากกว่าด้วยเพราะเหตุการณ์ของเธอมันมรความรู้สึกที่เข้มข้น เข้มข้นเหมือนเลือดที่โดนมีดเฉือนเนื้อเป็นแผลหยดลงมาเป็นสาย โปรยปรายเหมือนสายฝนที่กระทบกับหลังคาและพากันไหลลงมาตามร่องของกระเบื้องหลังตกลงมาเป็นสาย น้อยบ้างมากบ้างตามกระแสของฝน และการกักเก็บน้ำของร่องกระเบื้องบนหลังคา มันคือเลือดและเนื้อที่สร้างเธอมา คือมนุษย์ในร่างแฝงของจอมปีศาจ คือบุพการีผู้ให้กำเนิด และผู้ทำลายให้ป่นปี้ไปในตัว
เธอโดน พ่อบังเกิดเกล้าข่มขืนมานานหลายปี พอๆกันกับระยะเวลาของเด็กหญิงในพาดหัวข่าวนั้นโดยที่มีแม่รู้เห็นเป็นใจ
ทำไมทำกับหนูอย่างนี้ หรือหนูไม่ใช่ลูกแท้ๆคำถามอย่างนี้เคยกรูกันออกจากปากของเธอหลายต่อหลายครั้งแต่คำตอบที่ได้กลับทำให้เธอต้องช้ำใจหนักหลายเท่าตัว มึงเป็นลูกกู กูให้มึงเกิดมา กูจะทำอย่างไรก็ได้ แต่ได้แต่รำพึงแค่ว่าหากรู้ว่าจะต้องเกิดมาเป็นลูกของสังคมเช่นนี้จะไม่ขอเกิดมาแน่เลย
และ..ทุกครั้งที่บ้านมีงานเลี้ยงเธอมักจะต้องเป็นผู้ต้อนรับ พวกเพื่อนๆของพ่อเธอภายในห้องของเธอโดยที่พวกผู้ใหญ่นั้นพลัดเปลี่ยนกันเข้าทีละคนทุกครั้งหลังจากที่ทุกคนเมามายได้ที่แล้วจึงทำให้เธอรู้สึกว่างานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะนั้นมันช่างไม่น่า โสภาเลยสำหรับเธอ
ทำไมทำกับหนูอย่างนี้ หรือหนูไม่ใช่ลูกแท้ๆ หลังจากงานเลี้ยงเลิกราและหลังจากเธอต้อนรับเพื่อนพ่อและพ่อเอง แล้วคำถามนี้มักจะตามมาเสมอและคำตอบนั้นก็เป็นอย่างเคย เธอได้แต่เพียงโทษฟ้า โทษดิน และโชคชะตา ก้มหน้ารับกรรมที่เธออาจจะเป็นคนก่อไว้แต่ชาติปางไหน ก้มหน้าทดแทนบุญคุณที่ ผีห่า ซาตาน ให้เธอกำเนิดมาอย่างระทมทั้งกายใจ จนกระทั่งเธอสามารถรับรู้ด้วยวัยอันแข็งแกร่งทางด้านความคิดและแรงกายรับรู้ได้ว่า ไม่ว่าฟ้าหรือดิน หรือโชคชะตาไม่อาจขีดเขียนเส้นชีวิตเธอได้หรือแม้แต่บุพการีก็ไม่มีสิทธิ์มาวาดขีดเส้นเธอได้
เธอยังจำได้ดีที่ เธอสามารถทำให้ตัวเองเป็นบุคคลสูญหายจากครอบครัวจำแลงจากภูตผีนั้นได้ มาหางานทำในเมืองอันศิวิไล ด้วยค่าเดินทางเพียงพันต้นๆ โดยทิ้งอดีตที่ข่มขืน ขมจนไม่อาจจะทนกลืนกินลงไปได้อีกแล้วทิ้งมันไปคู่กับคำด่า คำสาปแช่งคำตัดเยื้อไย ของผู้ให้กำเนิดทั้งสองของเธอ แต่คำเหล่านั้นกลับเป็นเหมือนดั่งคำอวยพรจากสวรรค์มอบแต่เธอ
เธอได้งานทำได้ชื่อใหม่จาก แมวเป็น แคท ในเมืองหลวง ได้หนีจากการถูกกระทำที่เธอไม่ต้องการ ได้งานที่เธอได้เลี้ยงปากท้องเป็นงานสบายๆ และได้ยืนหยัดเพียงลำพัง เพราะไม่อยากให้ไอ้ตัวน้อยของเธอ เป็นอย่างเธอหรืออย่างเด็กในพาดหัวข่าว
กาแฟปั่นเหลือเพียงเกร็ดน้ำแข็งจืดชืด ซึ่งเธอได้ดูดกินไปพร้อมๆกับอดีตที่เธอระลึกจนหมดรสชาติ ทั้งรสกาแฟและอดีตต่างก็ขมทั้งคู่แต่ทั้งคู้นี้ก็มีสิ่งที่ทำให้หายขมได้ด้วยกัน กาแฟเติมครีมน้ำตาลลงเป็นใช้ได้ ส่วนอดีตนั้นเติมอนาคตและปัจจุบันลงไปก็หายสิ้น....กาแฟหมดแต่เออยากได้มันอีกจึงชูมือ เอ่ยปากสั่งเจ้าของร้าน เพียงแค่ริมฝีปากเริ่มเพยอออกมาเท่านั้นเอง เสียงที่เธอคุ้นเคยก็พลันมาขัดเสียก่อน
อี แคท เย็นแล้วนะโว้ย ไม่รีบเข้าร้านไปแต่งตัวอีกเดี๋ยวแขกมา ไม่ทันบริการเขา แม่ก็ด่าอีกหรอก เสียงเพื่อนของเธอตะโกนออกมาเรียกจาก ร้านคาราโอเกะข้างๆเธอได้ยินแต่ทำเฉยไม่สนใจ จนเจ้าของเสียงนั่นต้องเดินหนีไปและเธอก็เริ่มชูมือเรียกเจ้าของร้านต่อไป
เก็บตังค์คะ
*****