สุดเส้นขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า

TANOI_ZA

บางครั้ง... สิ่งที่เกิดมาคู่กัน ก็ทำได้แค่เกิดมาเคียงข้างกันเท่านั้น 
ดั่งน่านน้ำและน่านฟ้าที่ไม่ว่าจะมองจากฝั่งไปเมื่อใดก็ตาม 
ทั้งสอง ก็ยังถูกวางไว้คู่กันเสมอ 
ความเหมาะสม ช่างเป็นสิ่งที่เชื่อมความสัมพันธ์ให้ทั้งคู่... งามอย่างน่าหลงใหลและจับใจใครต่อใครอย่างไม่รู้ลืม 
แต่ถ้าเมื่อใดที่เธอพยายามเข้าใกล้ ทั้งคู่ เพื่อสัมผัสกับความสวยงามอย่างใจเธอนึกคิด... 
เธอจะไม่เคยได้สัมผัสกับความสวยงามเหล่านั้น หรือแค่เข้าใกล้ให้มากขึ้นเพียงปลายนิ้วยังยากเกินความสามารถเลย 
มากที่สุดของความสามารถคือ เธอได้แค่วาดมโนภาพตรงจุดนั้นให้เป็นความงามที่เกินงามไว้ในใจเท่านั้น 
น่าแปลก... ที่ ทั้งคู่ ยังถูกวางไว้ ณ จุดที่เธอจะสามารถมองเห็นได้ไม่เคยเปลี่ยน แต่ไยเธอกลับไม่เคยเข้าใกล้เลยแม้ปลายนิ้ว 
นั่นเป็นเพราะเธอกำลังยืนอยู่ตรงจุดนั้นต่างหาก สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า 
เธอถึงไม่รู้สึกตัวว่า... กำลังสัมผัสกับ ความจริง ซึ่งไม่ได้สวยงามอย่างที่เธอคิด 
* 
** 
*** 
**** 
***** 
บางครั้ง... ความจริงที่ถูกเธอมองข้ามเสมอมา ก็ควรจะปล่อยให้มันอยู่เบื้องหลังเธอไปตลอดชีวิต 
ดั่งวินาทีที่เธอยืนมองไปยัง สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า 
แล้วพานจะคิดว่า ความเหมาะสม ช่างเป็นความงามที่น่าหลงใหลและจับใจ 
โดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าเธอกำลังเห็น ความจริง ของ สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า 
ดีแล้ว... ที่เธอคิดว่าสุดความสามารถของตัวเองคงทำได้แค่วาดมโนภาพตรงจุดนั้นให้เป็นความงามที่เกินงามไว้ในใจ 
ทั้งที่ความจริง... เพียงแค่เธอยืนหายใจอยู่ที่ฝั่งดังเดิม 
สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า ก็แนบเนื้อฝ่าเท้าและอยู่เหนือศีรษะเธอแล้ว... 
ถ้าจากอีกฟากหนึ่งของ สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า มีใครสักคนมองมาทางเธอบ้าง 
เพราะความจริงของ สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า เป็นได้เพียง... สิ่งที่เกิดมาคู่กัน แต่กลับทำได้แค่เกิดมาเคียงข้างกัน และไม่สามารถเป็นเนื้อเดียวกันได้ 
สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า 
บางครั้ง... สิ่งที่เกิดมาคู่กัน ก็ทำได้แค่เกิดมาเคียงข้างกันเท่านั้น 
ดุจเส้นขอบทะเลและเส้นขอบฟ้าที่คู่กันเสมอเมื่อมองจากแผ่นดิน ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่เคยบรรจบกัน ณ ที่แห่งใดก็ตาม ไม่เคยบรรจบกันแม้ว่าเราจะพยายามสัมผัสความสวยงามขนาดไหนก็ตาม 
ซึ่งไม่ต่างจากคนเราที่อาจจะ เหมาะสม แต่ ไม่คู่ควร แม้ว่าเราจะพยายามสัมผัสความฝันขนาดไหนก็ตาม เพราะความจริงแล้ว ฟ้าก็อยู่ส่วนฟ้า น้ำก็อยู่ส่วนน้ำ 
บางครั้ง... ความจริงที่ถูกเธอมองข้ามเสมอมา ก็ควรจะปล่อยให้มันอยู่เบื้องหลังเธอไปตลอดชีวิต 
ดุจเส้นขอบทะเลและเส้นขอบฟ้าที่ไม่เคยบรรจบกัน ณ ที่แห่งใดเสมอมา และเราก็มองข้ามความจริงข้อนี้เสมอไป เพียงเพราะหลงระเริงกับความสวยงามของ สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า ทั้งที่เราเองก็หนีไม่พ้นที่จะยืนตรงจุดซึ่งเส้นขอบทะเลและเส้นขอบฟ้าไม่เคยบรรจบกัน 
ซึ่งไม่ต่างจากคนเราที่อาจจะ เหมาะสม แต่ ไม่คู่ควร และก็มองข้ามความจริงข้อนี้ไปเสมอ เพียงเพราะหลงระเริงกับความสุขของ ความเหมาะสม ทั้งที่เราเองก็หนีความจริงที่ว่า เราไม่คู่ควร ไม่พ้น 
ในโลกแห่งความความเป็นจริง สุดขอบทะเล ณ เส้นสุดขอบฟ้า ที่แท้นั้นเป็นได้เพียง... ความห่างไกล ระหว่างพื้นพิภพหรือพื้นน้ำกับพื้นฟ้าที่สวยงามขึ้นมาได้เพราะอยู่ ห่างไกล จากสายตาเธอเท่านั้นเอง