เช้านี้ ... ข่าวที่ปรากฏทางทีวี สาวน้อยผู้หนึ่งร่ำไห้ เพราะ.. เธอสูญเสียคุณพ่ออันเป็นที่รักยิ่งของเธอไป ภาพที่เห็น เหมือนภาพที่เคยปรากฏจริงบนชีวิตของเรา เราเข้าใจ ... เราเข้าใจ เราเข้าใจ ... และเราก็ผ่านเหตุการณ์ช่วงนั้นมาแล้ว เรามีสิ่งที่เหมือนกัน ในฐานของความแตกต่าง ไม่ว่าตอนนั้นหรือตอนนี้ .. เราก็ไม่เคยเป็นคนดังของประเทศ บิดาของเราก็เช่นกัน .. ไม่ได้อยู่ในแวดวง ที่ใครต่อใครรู้จัก คุณพ่อ .. ไม่ได้เดินทางมารับเราที่สนามบิน ทั้งที่วันเดินทางไป คุณพ่อเป็นคนไปส่งเรา .. เราเข้าใจ ... เราเข้าใจความรู้สึกของเธอ วันที่เราเดินทางกลับมาเมืองไทย .. เราจึงรู้ว่า เรากลายเป็นผู้สูญเสีย เรารู้ หลังจากที่ทุก ๆ คนรู้ .. เรารู้ เป็นคนสุดท้าย .. กว่าเราจะรู้ งานศพก็เริ่มไปแล้ว เราเข้าใจ ... เราเข้าใจ ... ถึงความโศกเศร้านั้น มันยากที่จะทำใจให้ยอมรับ ... มันยากเหลือเกินที่จะปรับใจให้จำยอมต่อสภาพนั้น เราเข้าใจ ... เราเข้าใจ ... เราเข้าใจในรอยร้าวที่จะฝังลึกในหัวใจของเธอ เราถาม .. ทั้งที่เรารู้ว่า เราจะไม่ได้คำตอบกลับมา .. - หนูกลับมาแล้วค่ะ คุณพ่อขา หนูกลับมาแล้ว - - คุณพ่อ ทำไมไม่มารับหนู ? - - คุณพ่ออยู่ไหน ทำไมทิ้งหนูไป ? - - ทำไม ทำไมหนูต้องได้บางอย่าง โดยที่สูญเสีย - คำถามเดียวกัน ต่างคนต่างเวลา แต่ในสภาวะเดียวกัน เหมือนกัน .. ใช่ อย่างที่เราบอก .. เราเหมือนกัน
ค ล้ า ย วั น พ่ อ เ วี ย น ว น อี ก ห น ห นึ่ ง แ ต่ เ ร า ซึ่ ง กำ พ ร้ า นั่ ง ห น้ า ห ม อ ง แ ล ค น อื่ น ชื่ น สุ ข ทุ ก ค รั้ง ม อ ง น้ำ ต า น อ ง เ มื่ อ เ ป รี ย บ เ ที ย บ กั บ ต น พ่ อ เ ร า จ า ก ไ ป ไ ก ล ช่ า ง ไ ก ล แ ส น ยั ง ดิ น แ ด น เ กิ น ต า ม ข้ า ม ทุ ก ห น อ า จ จ ะ อ ยู่ ณ ส ว ร ร ค์ ชั้ น เ บื้ อ ง บ น ก็ อั บ จ น เ กิ น ก ล่ า ว เ รื่ อ ง ร า ว ใ ด ลู ก กำ พ ร้ า ค ร า นี้ ฤ ทั ย เ ศ ร้ า ด้ ว ย ป ว ด ร้ า ว บ า ด เ จ็ บ เ กิ น เ ก็ บ ไ ห ว อี ก สี่ วั น วั น พ่ อ ท้ อ เ ห ลื อ ใ จ เ ร า จ ะ ทำ อ ย่ า ง ไ ร ใ ห้ พ่ อ คื น เ ขี ย น ก ล อ น อื่ น แ ส น ง่ า ย ไ ม่ ลำ บ า ก แ ต่ ค รั้ ง นี้ สุ ด ย า ก จั ก ต้ อ ง ฝื น จำ เ ก็ บ ก ลั้ น อ า ร ม ณ์ ข่ ม เ ต็ ม ก ลื น ส อ ง แ ก้ ม ชื้ น อ า ลั ย ใ น บิ ด า
อัลมิตรา 1 ธ.ค. 2548 08:28 น. - ID 6144 
1985
14
0
1 ธันวาคม 2548 11:46 น. - comment id 87900
....ก็เข้าใจนะค่ะว่ามีความรู้สึกอย่างไร...... แต่สิ่งเราเสียไปแล้ว.. มันก็กลับมาไม่ได้อีกแล้ว ท่านก็คงไปดีค่ะ ไปสู้ทางแห่งสวรรค์ค่ะ... ..แสดงควาเสียใจด้วยนะค่ะ .......
1 ธันวาคม 2548 12:53 น. - comment id 87901
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ
1 ธันวาคม 2548 09:29 น. - comment id 88336
ความรู้สึกเดียวกัน...ในวันที่สูญเสีย..พ่อ...
1 ธันวาคม 2548 15:08 น. - comment id 88346
เราก็เป็นผู้สูญเสียเหมือนกัน เราเข้าใจความรู้สึกนะ แต่สิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปนะคะ เก็บท่านเอาไว้ในใจ เพื่อเป็นพลังต่อสู้กับชีวิตที่ยังเหลืออยู่ของเราในพรุ่งนี้ ท่านจะคอยมองและรอคอยดูความสำเร็จของเราค่ะ
1 ธันวาคม 2548 16:35 น. - comment id 88347
สงสารเธอมาก ดูข่าวแล้ว น้ำตาไหลครับ
1 ธันวาคม 2548 17:56 น. - comment id 88349
เสียใจด้วยจริงๆครับ แต่พวกเราชาว Thaipoem ขอเป็นกำลังใจให้ครับ
1 ธันวาคม 2548 20:03 น. - comment id 88350
เราก็ไม่มีพ่อมาตั้งแต่เด็กแล้วนะ รู้สึกเข้มแข็ง.และเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น.เพราะเรื่องราวมันนานมาแล้ว.เป็นกำลังใจให้นะคะ
2 ธันวาคม 2548 13:41 น. - comment id 88354
คิดถึงพ่อมากๆเลยครับศิษย์พี่ สบายดีนะครับ
2 ธันวาคม 2548 15:59 น. - comment id 88355
อัลมิตราพยายามที่จะเขียนร้อยกรองให้เธอคนนี้.. เขียนไม่ได้ซักที .. ความรู้สึกสะอื้นอยู่ในอก.. ความผูกพันที่เธอมีต่อคุณพ่อของเธอ แม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับความผูกพันที่อัลมิตรามีต่อคุณพ่อ แต่อัลมิตราก็เชื่อว่า คงไม่ได้น้อยกว่ากันเลย เหมือนเหตุการณ์เศร้าครั้งนั้น เป็นภาพย้อนกลับมาให้เห็น ภาพที่ครั้งหนึ่ง คนที่ร้องไห้ คนที่คร่ำครวญข้างโลงศพ ก็คือ อัลมิตราเอง อัลมิตราอยากคิดว่าครั้งนั้นฝันไป เป็นเพียงฝัน.. ตื่นมาแล้วทุกอย่างจะเหมือนเดิม ทว่า .. นั่นไม่ใช่ความฝัน นั่นคือความเจ็บปวดที่ต้องยอมรับสภาพ และไม่ว่าเวลาจะผันไปนานเพียงใด อัลมิตราก็ไม่เคยลืม .. จำได้ว่า เมื่อลงจากเครื่องบิน.. ก็รีบตรงดิ่งกลับบ้านพัก บ่ายแล้วแต่อัลมิตรายังไม่ได้ทานข้าว ขณะที่เตรียมอาหาร โทรศัพท์ก็ดัง .. พี่สะใภ้เป็นคนโทรเข้ามา ตัวแทนของครอบครัวที่บอกข่าวนี้ \"..ให้ไปที่วัดลุ่ม... เจอกันที่วัดนะ... ทุกคนรออยู่ \" ประโยคสั้น ๆ ที่อัลมิตราไม่เข้าใจ \"..เกิดอะไรขึ้น ใครเป็นอะไร ?...\" คำถามที่ไร้คำตอบในตอนนั้น พี่สะใภ้วางสายแล้ว ...ความสับสนเกิดขึ้นในใจ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น... ...ร้ายแรงขนาดไหน ทำไมต้องไปที่วัด มีอะไรที่วัด... นั่นคือสิ่งที่อัลมิตราคิด คิด...และคิด อัลมิตราไม่รู้หรอกว่า ขณะนี้กระทั่งเพื่อนร่วมงานทุกคนของอัลมิตราทราบข่าวกันหมดแล้ว ไม่เข้าใจ .. ไม่เข้าใจ .. เมื่อไปถึงวัด ถึงศาลา .. สิ่งที่เห็นตรงหน้า ภาพถ่ายที่เห็นยืนยันได้ว่า ใครที่อยู่ในโลงศพ เป็นไปไม่ได้..ไม่เอา ไม่เอา...เป็นไปไม่ได้ .. นั่นคือเสียงที่อัลมิตราพร่ำเสมอ ด้วยใจที่ไม่อยากรับรู้ความใด ผะผ่าวนะ .. ตอนที่นึกย้อนไป กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ทุกคนในครอบครัว อยู่ที่วัดกันพร้อมหน้า งานศพดำเนินไปล่วงหน้าก่อนที่อัลมิตราจะกลับมาเมืองไทย คำบอกเล่าถึงเหตุการณ์ที่ทำให้อัลมิตราต้องสูญเสีย ถูกถ่ายถอดมาให้อัลมิตรารับทราบ ทว่า..อัลมิตราปฏิเสธ ไม่จริง .. เป็นเรื่องไม่จริง .. อัลมิตราไม่เชื่อ ไม่เอานะ .. ต้องไม่เป็นอย่างนี้ .. ...ไม่มีใครรอดพ้นจากวัฏสังขาร ไม่มีใครไม่เป็นผู้สูญเสีย ... อัลมิตรารับรู้ แต่อัลมิตราไม่อยากให้เป็นไป
2 ธันวาคม 2548 16:08 น. - comment id 88356
คุณบินเดี่ยวหมื่นลี้ .. อัลมิตราเป็นลูกแหง่ และใครๆก็บอกว่า พ่อรักลูกสาวคนเล็กมาก อัลมิตราไม่เคยเบื่อเลยที่จะเป็นลูกแหง่ และอัลมิตราก็ไม่อยากเป็นผู้สูญเสีย แต่คนเรา ต้องมี เกิด แก่ เจ็บ ตาย .. มีชีวิตให้ผ่านทุกข์เหล่านี้ อัลมิตรา..ได้แต่เศร้า คุณแสงไร้เงา .. อัลมิตราก็คิดว่า คุณพ่ออยู่บนสวรรค์นะ เวลาขึ้นเครื่องบินพยายามมองหาอยู่เหมือนกันค่ะ คุณzilver .. ค่ะ คุณpoonoy .. ค่ะ ในความรู้สึกเดียวกัน คุณครูใหญ่ ฯ.. อัลมิตราเหมือนดูภาพย้อนของตัวเอง คุณสายลมแห่งความรัก .. ค่ะ คุณกระเฉช .. อัลมิตราติดพ่อ หรือ พ่อติดอัลมิตราก็ไม่รู้ แต่อัลมิตราก็ยังคิดถึงคุณพ่อนะ ศิษย์น้อง .. สบายนิดหน่อยค่ะ เป็นหวัดงอมแงม แต่ต้องพยายามรักษาสุขภาพอย่างเร่งด่วน สัปดาห์หน้า จะไปช่วยงานออกค่ายที่ชัยภูมิ .. ไม่ไกลจากขอนแก่นนะ สนมั๊ย
2 ธันวาคม 2548 19:07 น. - comment id 88361
โครตเศร้าเลยมั้ยเนี้ย ว่าแต่ตอนนี้ก็ไม่มีพ่อแล้วเหมือนกันจน อยากจะลืมวันนั้นแต่ทำไมต้องฝืนใจอ่านให้จบนะ ขอบคุณพี่ที่ให้นึกถึงพ่อที่อยู่บนสวรรค์อีกเวลาหนึ่งบางทีมันอาจจะดีหากได้นึกถึง .... คงงั้น แต่งดีฮ่ะ... แต่... ทำไมต้องฝืนด้วย (เหตุผลอะไรน้า .... แต่ไม่อยากรู้เก็บไว้ในใจดีกว่าจริงมั้ยฮ่ะ) สู้ๆๆ ว่าแต่สู้ไปถึงไหนหละ เนอะๆๆ กลอนเพราะง่ะ ชอบๆๆ
2 ธันวาคม 2548 23:05 น. - comment id 88363
คุณน.นิรัติศัย ..มีเพลงฝรั่งอยู่เพลงหนึ่ง ที่บิดาสูญเสียลูกชายไป เขาเขียนเพลงทำนองถามว่า ลูกชายจะจำเขาได้ไหม ยามเมื่อพบกันบนสรวงสวรรค์ .. อัลมิตรารู้ว่า ..พ่อของอัลมิตราล่วงหน้าไปก่อน สักวันเราจะพบกัน ..ท่านจะจำอัลมิตราได้ไหมหนอ ?
4 ธันวาคม 2548 15:26 น. - comment id 88380
รักพ่อที่สุดในโลก
4 ธันวาคม 2548 21:50 น. - comment id 88384
เช่นกันค่ะ น้องดินสอ .. รักพ่อที่สุดในโลก ..
5 ธันวาคม 2548 05:02 น. - comment id 88387
.....อ่านแล้วเศร้าค่ะ เหมือนกัน กลั้นน้ำตาไม่ได้ กลั้นไม่อยู่แล้วล่ะ เป็นความรู้สึกเดียวกัน หากใครไม่เคยเจออย่างเราๆคงไม่รับรู้ถึงความรู้สึกแบบนี้ พูดไม่ออกค่ะ ตอนแรกกะจะเขียนเรื่อง พ่อ เหมือนกัน แต่กลัวว่า ตัวเองจะสะเทือนใจเกินไป กลัวเขียนไม่จบ เลยละเว้นไว้ก่อน ไว้ค่อยมาเขียนตอนหลังดีกว่าค่ะ เฮ้ออออ
6 ธันวาคม 2548 08:00 น. - comment id 88399
คุณฉางน้อย.. เมื่อวาน .. อัลมิตราเดินต๊อก ๆๆ แถวสำเพ็ง .. บางร้านที่จัดเตรียมเทศกาลปีใหม่ บางร้านก็ยังมีของขวัญวันพ่อเป็นกล่องกิฟท์เซ็ท .. ได้แต่ยืนดู แล้วก็เดินออกมาเงียบ ๆ มีเวลาน้อยจัง ต้องไปประชุมก่อนค่ะ
6 ธันวาคม 2548 13:40 น. - comment id 88405
มาเยี่ยมช้าไปหน่อยนะ
6 ธันวาคม 2548 14:22 น. - comment id 88407
มอบให้คนเลี้ยงต้อย เอ๊ย คนทำสวนค่ะ
6 ธันวาคม 2548 22:45 น. - comment id 88417
เข้าใจถึงความสูญเสียดีคับ แต่ความสูญเสียก็จะนำมาซึ่งความเข้มแข็งและก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคง สู้ต่อไปนะครับ (สู้ๆสู้ตาย
8 ธันวาคม 2548 21:31 น. - comment id 88474
คุณทานตะวันสีส้ม .. สู้ .. ใช่แล้ว อัลมิตราจำสภาพที่ต้องเดินประคองกันมาของสองพี่น้อง อัลมิตราและพี่ชาย .. 7 ต่อ 2 คงไม่ใช่เรื่องที่หลีกเลี่ยงการบาดเจ็บได้พ้น .. แม่ ถือไม้เรียวยืนรอหน้าบ้าน .. ผิดที่ไปต่อสู้กับเขา หากแต่พ่อส่งสายตามานัยทำนองว่า สู้สิลูก .. ดีมาก ที่ไม่ทิ้งกัน พี่น้อง .. จำไม่ได้ว่า ตอนนั้นเจ็บแค่ไหน ทั้งแผลที่เกิดจากไม้เรียว และแผลยับจากการต่อสู้.. แต่จำสายตาคู่นั้นของพ่อได้ .. สู้เขานะลูก
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ