เช้าตรู่ของวันนี้ ฉันตื่นลืมตาพร้อมกับมองไปนอกหน้าต่างสมองเริ่มคิดถึงเรื่องราววุ่นๆยุ่งๆที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า ฉันอาศัยอยู่กับยายและน้าสาวอีกสองคน ยายของฉันจะเป็นคนขยันไม่ยอมอยู่นิ่งกับที่ ทั้งๆที่อายุปาเข้าไปจะแปดสิบ ยายมักจะพูดเสมอว่า เกิดมาเพียงชาติเดียว จงทำงานที่จะเป็นประโยชน์กับตัวเองและผู้อื่นให้มากที่สุด ดีกว่าปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉยๆ ทุกวันนี้ฉันเก็บคำพูดของยายมาคิดว่า ทำไมต้องทำอะไรให้เป็นประโยชน์กับคนอื่นด้วย แค่ดีต่อตัวก็เราพอแล้ว
อืม...วันนี้ฉันมีภาระงานต้องทำมากมาย ตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเรือรบ จะว่าไปแล้วคนที่บ้านของฉัน นอกจากยายแล้วคนอื่นๆไม่มีใครหรอกที่จะสนใจงานบ้าน ฉันก็เลยได้รับหน้าที่ทุกอย่างในการดูแลบ้าน เพราะทุกคนต้องอ้างว่า ยายแก่แล้ว นั่นเอง ฉันเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งในนั้นมันบอกข้อคิดข้อนึงที่ทำให้ฉันฉุดคิดขึ้นมา คนเรามีเวลาเท่าๆกัน 24 ชั่วโมง แต่ว่าทำไม คนแต่ละคนต่างใช้เวลาในการสร้างสรรค์ผลงานได้ไม่เท่ากัน ใช่สิ ฉันว่าฉันใช้เวลาเกินคุ้มเลยล่ะ ขณะคิดอะไรเพลินๆ "เพล้ง" ฉันทำจานแตก "อีกแล้วเหรอแก ใจลอยไปถึงไหน แกนี่นะ นอกจากจะโง่แล้วไม่พอนะ แกยังซุ่มซ่ามอีกนะ" น้าสาวของฉันบ่นอีกแล้ว ฉันได้แต่ขอโทษและถูกดุ ทำไมอะไรๆก็มาลงที่ฉัน งานของฉันตั้งมากมาย ความดีที่ฉันทำไป ทำไมไม่มีใครจะนึกถึงมันบ้างละ เอะอะก็ว่าฉันโง่...
รัตนินยา 25 พ.ย. 2548 13:29 น. - ID 6121 
1591
0
0
25 พฤศจิกายน 2548 13:48 น. - comment id 88198
ไม่มีคำว่าโง่หรอก การที่เราไม่รู้ไม่ได้แปลว่า......โง่
28 พฤศจิกายน 2548 03:21 น. - comment id 88236
อ่านะ ไม่คิดจะสร้างบุญเลยเหรอ แต่ก็ดี จะได้ไม่มีปัญหา ไม่ต้องไปรักใคร ไม่ต้องไปโกรธใคร งอนใคร น้อยใจใคร แต่คิดดิ ดีไหม มีความสุขไหม คนเรา ต้องลำบากกันหน่อย ไม่ใช่น้อยใจกะตัวเอง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ