บทเรียนชีวิต..แมว ๑ ...ในบางครั้ง..เกินยั้ง..ใจจะคิด ด้วยใกล้ชิดอยู่สนิทไม่เคยห่าง เห็นทุกวันรักกัน..ไม่จืดจาง คงแทบวาง..แทบวาย..หากหายตัว...
คุณ ผู้ชายตัวเล็กที่บ้านเล่าให้ฟังหลายครั้ง ว่า...ตอนดึงหัวและหางงูไว้ด้วยแขนสองข้างให้กางออกอย่างนั้น งูหางยาวก็ ตวัด หางของมันมาพันรอบแขนคุณผู้ชายเธอไว้อีก แต่อ่อนเปลี้ยเพลียแรงลงมากแล้วเพราะโดนไม้ตีหัวไว้ คุณย่าก็บอกว่า ทีหางแมวเป็นรอยเลือดขนาดนั้นก็เป็นเพราะงูเหลือมหันไปงับหาง ให้ยกชึ้นแล้วมันจะใช้ปลายหางมันไชทวารสัตว์ตัวที่มันรัดไว้ คนก็ถูกงูกลืนได้เพราะ งูมันจะนำหางมันไชทวารเข้าไป ต้องตายทุกรายที่ถูกงูนำหางไปไชทวาร ...ถ้าไม่มีคุณย่าได้ยินเสียงแม้วร้องแง้วว ลั่นเมื่อช่วงเที่ยงเมื่อวาน แมวก็คงตายไปแล้ว ถ้าไม่มีคุณผู้ชายตัวเล็กวิ่งออกไปหาไม้ฟาดหัวงูเหลือมไว้ก่อน แมวก็คงดับชีพด้วยถูกงูรัดแน่นเป็นแน่แท้ โศกนาฎกรรมที่ถูกสะกัดกั้นไว้ด้วยน้ำมือมนุษย์ ...ชีวิตสัตว์ในโลกนี้ เกิด...แล้วตายง่ายดาย
สวนสัตว์วันเสาร์อาทิตย์ โทรฯ ไปไม่มีคนรับ เลยแจ้ง 191 ทันด่วน มีคนโทรฯ กลับมาหลายคน ในที่สุดก็มี ศูนย์ ชาลี นะคะ ขี่มอเตอร์ไซค์มาที่บ้าน แต่คุณท่านผู้ชายตัวเล็กแต่แข็งแรง ท่านเอาไม้ตีหัวงู แบบมึน สู้กับงูง้างหางเอาแมวออกมาได้ก่อน แล้ววิ่งกลับมาสวมถุงมือหนัง พร้อม มีดดาบเตรียม หากงูทำร้ายจะได้ สวนได้ทัน งูถูกจับหัว ยืดหาง คุณย่าที่บ้านก็ไปหา กระสอบทรายมาให้ปล่อยงูลง แล้วใช้สายโทรศัพท์เปล่าๆผูกปากกระสอบไว้ ก่อนที่ศูนย์จะมาน่ะค่ะ ศูนย์มาก็ขอบคุณที่ช่วยจับไว้ให้แล้วว่าจะนำงูเหลือม ยาว 2 เมตร นี้ไปปล่อยที่เพชรบุรี จริงๆแล้วเรื่องงูอาการหนักกว่านี้ก็มีหลายหน แต่ยังไม่เล่า ไว้เล่าทีละเรื่องค่ะ ส่วนน้องแมวสบายดีมีเสียงแล้วเมื่อคืนค่ะ หลังจากถูก สงสาร สงสาร สงสาร เวทนาอย่างยิ่ง กันทั้งบ้าน ค่อยร้องเมี้ยวค่อยๆออกมาได้ตอนสัก สามทุ่ม เฮ้อ..นึกว่าจะใบ้ไปตลอดชีพ หางที่เจ็บก็คงคลาย แล้วนอนหลับได้ในห้องคอมพ์นี้ แหละค่ะไปจนดึกที่ พี่ทิกิ เขียนกลอนปลงอนิจจังวัฎฎะสังขารา ไว้นี้.. .ดึกๆ ก็เห็นว่าเคลื่อนย้ายตัวเองไปนอนห้อง ลูกชาย...เขาก็เหมือนลูกชายคนเล็กที่รักของเราทุกคน เช่นกัน...ใจหาย หากแค่6 เดือนที่เขาอยู่กับเราแล้ว เราช่วยเขาออกจากปากงูไม่ได้
๑๑ ...เป็นละครฉากหนึ่งชีวิตสัตว์ ต้องระมัดระวังตัวกลัวประสม กำหนดจิตคิดดีมิมีตรม คืออารมณ์สุดท้าย..ก่อนวายปราณ
...ครั้นกลับบ้านยามบ่าย..ใจหายวาบ แมวนอนราบ ซึมเซื่องเงื่องหงอย วันนี้เศร้านะคะ เช้าวันเสาร์ว่าจะไปเรื่องสร้างพระของอภิธรรมออนไลน์ มังคะ แต่ไปไม่ได้เพราะรถสตาร์ตไม่ติด เข็นกันจนติด แต่เสียฤกษ์ไม่ไปเลย แวะไปบ้านคุณน้า ไปบ้านคุณแม่ แล้วพอถึงที่บ้าน โอ.. เป็นวันที่เศร้าจริงๆ เห็นเจ้าแมวที่รักของเราทุกคน กำลังนอนให้คนที่บ้านดูแลรักษาอย่างโกลาหล มันถูกงูเหลือมรัดจะกินอยู่แล้ว พอดีคนเห็นเข้าไปตีหัวงู ง้างมันออกมาจาก ลำตัวงูรัดสามรอบได้ ที่เห็นน่ะงอมแงม หางเลือดไหลเลยนะคะ น่าสงสารจัง
๕ ...แสนใจหายตลอดบ่ายช่างแสนเศร้า มองเห็นเจ้าตระหนกอกอัดแผ่ว ตามีแผลหางเป็นรอยไปทั่วแนว เคยเมี้ยวแม้ว..เงียบสนิท..ซ่อนมิดมัว..
๖ ...ยังแตกตื่น..ดูฝืนประคองกาย มิขยับขยายออกเล่นหัว ผ่านนาทีหางงูรัดมัดทั้งตัว เหลือแต่หัวงูพร้อมอ้อมกลืนกิน
๗ ...ชีวิตสัตว์สารพัดจะง่อนแง่น ชีพพร้อมปลงเกิดแสนก็ตายสิ้น หากมีบุญได้เกิดจักแจ้งจินต์ คนเดินดิน..ดีกว่าสัตว์สาหัสสากรรจ์
กำลังดีขึ้นแต่หัวใจคงเหลือกระจิ๊ดเดียว วิ่งขึ้นมาบนบ้านที่ปลอดภัยของเขาอย่างเดียวค่ะ ถ้าออกไปข้างนอก ก็จะไปนั่งอยู่บนหลังคารถเท่านั้น
๘ ...หากว่าเกิดเป็นสัตว์ต้องยุ่งยาก แสนลำบากยากเข็ญด้วยโมหันต์ ฝีกสติหนักศีลเป็น.สำคัญ.. ติรัจฉาน..ขวางกั้น...มิเฉียดกราย
๙ ....ชีวิตช่างสั้น เกิด.ดับ....สารพัน..ล้วนหลาก.หลาย ชีวิต..เกิด..ลำบาก..อยู่..วุ่นวาย สิ่งสุดท้าย..ความตาย..ก็เยี่ยมเยือน
๑๐ ...จะมีใครเลือกวันตายได้เมื่อไหร่ ทางล้วนไปแต่กรรมนำเชือดเฉือน วิบากดีชี้สิทธิ์มิบิดเบือน วิบากชั่วกลั้วเกลื่อนทางโง่งม
๒ ...เฉกแมวน้อยตัวนั้น..ฉันแอบรัก ผูกสมัครชิดเชยเคยเกลือกกลั้ว ห่างไปสองสามวัน..อันมึดมัว ฟ้าสลัวซึมเซา..เหงาจับใจ
๓ ...ครั้นกลับบ้านยามบ่าย..ใจหายวาบ แมวนอนราบ ซึมเซื่องเงื่องดั่งใบ้ เห็นรอยเลือดเกรอะกรัง..หลั่ง..เปรอะไป เกรงกระไร..ชีพจะลับ ไม่กลับมา
๔ ...คนที่บ้านวานฉันแจ้งสวนสัตว์ ว่าถุงผูกเชือกมัดยังแผ่หรา มีตัวดิ้นขลุกขลักอยู่ไปมา ..คืองูเหลือมราชาเขมือบแมว
.....หากมนุษย์คนหนึ่งได้เข้าไปช่วยชีวิตสัตว์ที่กำลังจะตายได้ทันควัน คงเป็นอานิสงค์อันยิ่งใหญ่ที่ได้ต่ออายุให้เขา...แม้ว่าเขาจะใช้กรรม ในการเกิดเป็นแมวก็ตาม ทิกิ...รำพึงเสมอว่า แมวตัวนี้มีบุญนะ เกิดมาก็มีคนรักไปหมด ยกเว้นแม่เหมียวของมัน ที่มัวแต่ไปเอาใจพี่ๆสี่ตัวของมันเมื่อเกิด จนไม่รู้ว่ามีมันหลงในท้องอีกตัวกว่าจะคลอดก็ผ่านไปกือบวัน แล้วมันก็เป็นต้วเดียวที่หลงอยู่ ร้องแง้วๆติดคน ไม่ติดแม่แล้วเพราะ แม่ขู่ไม่ให้เข้าใกล้...แต่ในที่สุดแม่ของมันก็หายไปร่วมสามเดือนแล้ว แต่แรกคิดว่ามันไปคลอดท้องใหม่หายไปบ้านอื่น แต่การที่มันไม่หวนกลับมาสามเดือนไม่เห็นวี่แววนี้เลย ก็หมายความว่า เจ้างูเหลือมตัวนี้คงกินแม่มันไปนานแล้วไม่มีใครรู้เห็น
แต่เมื่ออยู่กันมา เจ้าเหมียวที่เคยคิดว่าเป็นนังหนูเหมียว ก็กลายเป็นตัวผู้ให้เห็นเสียอย่างนั้น รื่นเริง ไม่กลัวใคร กระโดดเกาะขาให้ลากไปมาทั่วบ้าน ไม่ยอมปล่อย เปลี่ยนจากลูกแมวไปเป็นลูกหมาให้หมาเลี้ยง และกลางคืนก็ขึ้นมานอนกับคนได้ทั่วทุกห้อง.. ความรัก ความเมตตา เอ็นดู ความคุ้นชิน คุ้นเคยที่มีให้กัน เจ้าเหมียวได้รับความรักล้นเหลือ จึงเชื่อว่ามันเคยได้ทำบุญไว้มากนัก แม้นต้องเกิดเป็นสัตว์..ทุกคนก็ยังรักมันมากมาย มีบ้านอยู่ มีกิน มีใช้ อิ่มหมีพีมัน อ้วนท้วนสมบูรณ์ และ...เมื่อวาน...มันก็รอดตาย...ด้วยบุญของมัน... ที่คนเข้าไปช่วยทัน แมวมี ๙ชีวิต คนว่าไว้อย่างนั้น ที่เป็นชีวิตที่ ๒ ของมันหรือ ? ทิกิ เพิ่มเติมไว้เมื่อ ๑๓ ๑๖ นาฬิกา อาทิตย์ ๒๐ พฤศจิกายน ๒๕๔๘ ห้องคอมพ์เรือนนนทบุรี
20 พฤศจิกายน 2548 12:38 น. - comment id 87233
20 พฤศจิกายน 2548 13:38 น. - comment id 88064
คุณ Nig คะ... กำลังแก้ไขเรื่องสั้น คือเขียนเพิ่มเติมมา เพิ่งเห็นคุณมาเยี่ยมกระทู้งานเรื่อง สั้น...ก็ถ้ามีอะไรเกี่ยวกันอีกคงจะมาเขียนให้อ่านเฉพาะแมวและงูเหลือม จำเลยและโจทก์ ตัวนี้นะคะ เฮ้อ..ผวาค่ะ
20 พฤศจิกายน 2548 14:30 น. - comment id 88065
น่าสงสารเสียนี่กระไรแท้ แมวหงาวเหงียว แวะมาสงสารต่อจากบทกลอนครับ เฮ้อ.....แมว เหมียว มันคงไปดีแล้ว
20 พฤศจิกายน 2548 14:50 น. - comment id 88066
'jk ง่า คุณภูวดินทร์คะ มันยังมีชีวิตอยู่ค่ะ ส่วนที่ไปกับรถที่ให้ขนไป คือเจ้างูเหลือราชาเขมือบแมวหนูลูกหมา นั่นแหละค่ะ
20 พฤศจิกายน 2548 20:55 น. - comment id 88076
ชอบรูปทุกรูปค่ะพี่
21 พฤศจิกายน 2548 00:37 น. - comment id 88081
โง่ ปัญญาอ่อน มาก ไปหาไรมากใหม่ไป
21 พฤศจิกายน 2548 11:34 น. - comment id 88086
นี่นายความเห็นที่ 6 ดำเกิง อิอิ 21 พ.ย. 48 - 00:37 IP 221.128.89.247 น่ะ นายมันขยะสังคม เข้ามาป่วนกระทู้ผู้คน เขาไม่เลือก ไปให้พ้นเชียวนา เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน ขออภัยเข้ามาอ่านแล้วทนไม่ได้ กับคนขยะประเภทนี้รก บ้านช่องผู้คนเขา
21 พฤศจิกายน 2548 11:52 น. - comment id 88087
เป็นคติสอนใจ ให้ สำนึกในวงจรชีวิตคนและสัตว์ ที่ตรงกับพระพุทธธรรม มาก ผมอ่านแล้ว คิดถึงชีวิตคนเราไม่เที่ยง เป็นทุกข์ คงสภาพเดิมไม่ได้...ตายแล้วจะเป็นไร ไม่มีใครรู้นะครับ วันนี้เข้ามาอ่านงานของท่าน ทั้งหลายหลายกระทู้ และ นานๆเข้ามาที ไม่มีปัญหานะครับผม เจ้าพานทอง #2
21 พฤศจิกายน 2548 13:33 น. - comment id 88088
เศร้าจัง.. หมาที่บ้านก็ตายเพราะโดนไก่รุม เหมือนกัน
21 พฤศจิกายน 2548 13:37 น. - comment id 88089
*5 คุณยุ ขอบคุณที่แวะค่ะ *6 คนที่รู้ตัวว่าปัญญาอ่อน ควรอ่านธรรมะให้มาก ให้ซึ้ง จะได้ไม่ไปเกิดเป็นสัตว์ เพราะโมหะนี้ความโง่งมงายปัญญาอ่อนโดยตรง *7 คุณ ผ่านมา ขอบคุณที่แวะมาช่วยตอบให้ บางทีคนเราก็ไม่ค่อยจะรู้ตัวตนว่าเป็นคนชนิดไหน ต้องให้คนอื่นมาช่วยแจกแจงให้ ขอบคุณที่แวะผ่านมาเยี่ยมนะคะ *8 คุณ เจ้าพานอันดับที่ 2 คะ ธรรมะพระพุทธองค์นั้นลึกซึ้งนัก หากไม่เข้าถึงให้ถ่องแท้ จะแยกความละเอียดอ่อนแห่งทุกข์ ไม่ได้เลย... ทุกข์ทั่วไปของสัตว์ ช่วยชี้ชัดถึง สังสารวัฎฎ์ ว่าไม่เที่ยงเป็นอย่างยิ่ง ว่ายึดถือเป็นตัวเป็นตน เป็นเขาเป็นเรา แทบไม่ได้เลย... เมื่อชาติก่อนๆเราเกิดเป็นสัตว์ชนิดไหน เราไม่ทราบ เราเกิดเป็นคนชนิดไหน เราก็ตามไป ด้วยญาณอันลุ่มหลงในภพชาตินี้ของเรา ไปไม่ได้ พึงระมัดระวังในกรรมเทอญ ยังเป็นสัจจธรรมเที่ยงแท้ค่ะ ขอบคุณที่แวะมาอ่านงานค่ะ
21 พฤศจิกายน 2548 13:39 น. - comment id 88090
คุณ * 9คะ คุณ Keep love _พูดจริงหรือคะ ไก่คงจะดุมากสินะคะ ไก่ชนหรือไรคะ หากมันรุมจิกตีด้วยเดือย เท้ามันคมมาก หรือว่าล้อเล่นคะ ?
22 พฤศจิกายน 2548 00:57 น. - comment id 88109
ดีค่ะพี่ทิกิ มาทักทาย คิดถึงจัง อืมใกล้ตัวแต่นึกไม่ถึงค่ะ
22 พฤศจิกายน 2548 03:17 น. - comment id 88110
.....อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยคะ สงสารเจ้าแมวเหมียวจังค่ะ เมื่อก่อนไม่ค่อยชอบแมวเพราะขนมักจะร่วงค่ะ แต่พอฉางน้อยได้ใกล้ชิดกะแมวแล้ว ยอมแพ้ความขี้อ้อนของเจ้าเหมียวค่ะ เฮ้อ อยากบอกว่า แมวน่ารักนะคะ แม้ไม่มีโอกาสเป็นเจ้าของ แต่ชอบทุกตัวค่ะ .....สัตว์ทุกตัว มันก็รักชีวิตตัวเองค่ะ อยากให้ตัวเองมีชีวิตรอด แต่มันไม่มีความสามารถได้เหมือนมนุษย์ มนุษย์ที่ชอบบอกตัวเองว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ แต่จริงๆแล้วจ้องทำลายผุ้อ่อนแอกว่าคะ ใครๆมักบอกว่า มนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐ ฉลาด แข็งแรง แต่ทำไมมนุษย์ต้องจ้องทำลายผู้ที่อ่อนแอกว่า จ้องทำลายผู้ที่ไม่มีโอกาสได้ต่อสู้ ไม่มีโอกาสได้แก้ตัว หรือ ข้อกล่าวหาอะไรเลย ทำไมชอบทำร้ายสัตว์ตัวเล็กๆ ทำไมชอบแกล้ง ชอบรังแกมันค่ะ สัตว์ ต่างๆ น่าสงสารนะคะ มันอยากรักษาชีวิตเหมือนกัน แต่มันพูดไม่ได้ ...... ไม่พูดแล้วค่ะ เศร้าจังค่ะ .....
22 พฤศจิกายน 2548 15:02 น. - comment id 88127
คุณ แอลแมนโซ ขอบคุณนะคะ ที่แวะมาดูอะไรใกล้ตัว คุณ ฉางน้อย แมวเคยเป็นสิ่งที่เรา โอ๊ยไม่ชอบมากๆๆๆเลยค่ะ มันรำคาญจริงพวกแมวนี่ มันช่างออดอ้อนออเซาะเจ้าเล่ห์ นางร้าย แต่พอเจ้าตัวนี้ออกมามันเฮี้ยวดี ง่ะเพิ่งเห็นว่าเป็นเจ้าหนุ่มขี้อ้อนนี่เอง เกือบสูญเสียมันไป เพื่อนน้อยที่ชอบมาตะกุยขาขอนั่งตักเวลา นั่งเล่นคอมพ์นะคะ ขอบคุณอีกครั้งที่แวะมารอบดึกนะคะ ทิกิ ขออภัย ไปตอบไว้ในกระทู้กลอนคุณ นึกว่าตอบที่นี่เรื่องสั้นแล้วนะคะ ชอบคุณที่แวะนะคะ
22 พฤศจิกายน 2548 20:34 น. - comment id 88142
แวะมาทัก พักมาอ่าน และให้กำลังใจคุณtiki ไม่มีทำไรได้ถูกใจใครไปหมดครับ มีทั้งมุมมองที่ดี และไม่ดี จึงขอเป็นกำลังใจให้ครับ สู้ต่อไปครับ
23 พฤศจิกายน 2548 14:45 น. - comment id 88172
คุณ ช.อร่ามคะ เรื่องเขียนรอบตัวนี่เป็นหน้าที่เราค่ะ ส่วนเรื่องอ่านแล้ววิจารณ์ก็เป็นหน้าที่ผุ้อ่าน แต่ใครจะชอบ ไม่ชอบ ก็เหมือนคนจะเลือกทาน อาหารแบบเก่า ตั้งครกตำป๊กๆหรือ จะ กินจานด่วน ฟาสต์ฟู้ด ก็แล้วแต่ ตัวใครก็ตัวมัน เราต่างก็ทำหน้าที่ของเรา เขาจะอ่านแล้วด่าให้ชมให้ก็หน้าที่เขาค่ะ งานเขียนจบก็วาง ขืนเอาตัวไปแบกงานเขียน กว่า 800-900 ชิ้นที่นี่ มีหวังจมปฐพีค่ะ ขอบคุณที่แวะเยี่ยมเยือนให้กำลังใจนะคะ ทิกิ