เพราะฟ้าลิขิต

สี่แยก

ตอนเรียนชั้นอนุบาลเพื่อนในห้องมักจะจับคู่เพื่อนๆให้คนนั้นคู่คนนี้ คนนี้คู่คนนั้น ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่โดนเพื่อนๆจับคู่ให้ สาเหตุมาจากฉันและเพื่อนคนนั้นตาหยีเหมือนกัน มันเป็นความรู้สึกของเด็กๆ ที่ทำอะไรเป็นคู่ๆแล้วจจะต้องโดนเพื่อนๆลงความเห็นว่าต้องให้จับคู่กัน เลยกลายเป็นความฝังใจว่าเขากับเราเป็นเพราะฟ้าลิขิตหรือเปล่า จนกระทั่งจบชั้นประถมศึกษา เราต่างก็แยกย้ายกันไปเรียนมัธยมศึกษาคนละจังหวัด แต่พอถึงงานเลี้ยงศิษย์เก่าเราก็กลับมาเจอกันอีกครั้ง เพื่อนๆก็ยังคงจับคู่ระลึกถึงวันวานเหมือนเดิม เพราะตอนนั้นเราทั้งคู่ต่างก็ยังไม่มีใคร จนกระทั่งฉันเรียนจบมหาวิทยาลัย เขาก็จบนายร้อยตำรวจ แต่ก็ยังส่งข่าวถึงกันเป็นระยะในฐานะเพื่อนเก่า
      เมื่อเริ่มทำงานมีหลายคนผ่านเข้ามาให้เลือกให้คบหา แต่ฉันกลับมีความรู้สึกว่าพวกเขาเหล่านั้นไม่ใช่ พอเขาได้เข้าประจำการเราก็ขาดการติดต่อกันไประยะหนึ่ง จนกระทั่งเขาย้ายไปประจำทางภาคตะวันออก ฉันเรียนต่อกำลังจะจบปริญญาโท เขาก็โทรบอกว่าเขาจำเป็นต้องรับผิดชอบผู้หญิงคนหนึ่งในฐานะภรรยา เพราะถ้าเขาไม่รับผิดชอบ ก็คงจะต้องถูกไล่ออกจากราชการ ความชุ่มชื่นในหัวใจฉันมันหายไปทันทีที่รู้เรื่อง ความในใจลึกๆที่เคยแอบเก็บเอาไว้เพื่อความหลังที่ฝังใจว่าสักวันเราจะได้ร่วมทางเดินด้วยกันมันสลายลงแล้ว 
      บางครั้งฉันก็อดที่จะตั้งคำถาม ถามตัวเองไม่ได้ว่าฉันยังรอเขาอยู่อีกหรือ พอหาคำตอบใจมันก็บอกว่าไม่ใช่ ฉันไม่ได้รอใคร แต่ฉันไม่พร้อมที่จะเดินทางไปพร้อมกับใครทั้งนั้น เพราะฉันชอบเดินทางคนเดียวมากกว่า ถึงแม้มันอาจจะโดดเดี่ยวแต่ก็ไม่เดียวดาย เพราะชีวิตฉันยังมีพ่อแม่ น้องๆ เพื่อนพ้องที่ฉันรักอีกมากมาย แม้แต่เขาคนนั้นเองก็เช่นกันเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรักของฉันอยู่เช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แม้ชีวิตเราจะไม่ได้ลงเอยกันก็ตาม ความรู้สึกดีๆของความเป็นเพื่อนและวันเวลาที่ผ่านไปกับความรู้สึกดีๆมันก็ยังคงอยู่ ถึงแม้วันนี้เขาจะแยกทางกับภรรยาแล้วก็ตาม แต่สัมพันธภาพระหว่างเราคงเป็นแค่เพียงเพื่อนก็พอ และฉันก็จะคิดว่าเขาคือเพื่อนสนิทที่แสนดีตลอดไป ถึงแม้วันนี้ฉันจะไม่มีใครเลยก็ตาม