~~~เงาของพระจันทร์~~~ (บทที่ 1 .. ต่อจากคราวที่แล้ว)

..สีน้ำฟ้า..

ต่อจากตอนที่แล้วค่ะ ซึ่งมันสั้นไปหน่อยก็เลยเขียนเสริมบทที่ 1 อีก
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/story6026.html
ครามเดินตามเจ้าซีไปแบบว่าไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่ แต่ท่าทางเธอก็จรดจ่อ ตรงไปที่ร้านอย่างไม่อ้อยสร้อย เขาว่าแม่นี่ไม่มีนิสัยการเดินเหินของผู้หญิงเล้ย ดูเอาเถอะ..จ้ำพรวด ๆ เล่นซะขนาดผู้ชายตัวโต ๆ ขายาว ๆ ยังต้องเร่งฝีเท้าตาม ขนาดขึ้นบันไดเลื่อนนะ ยังเดินได้ สงสัยสมัยเด็กท่าจะไม่ใช่เล่น พอมาถึงเธอก็ตรงไปที่มุมโปรด ครามยืนตะลึง อ้าปากค้าง อยู่กับที่เป็นเวลาไม่ต่ำกว่า 5 วินาทีแหง ๆ เพราะคุณเธอมาถึง เธอก็หยิบฉับ ๆ ๆ ๆ ได้ไปประมาณ 7- 8 เล่มเธอก็เดินสวนกลับมาทางเดิม โดยโปรยยิ้มหวานสนิท
เรียบร้อยค่ะ เธอเอียงคอมากระซิบ ใกล้เสียจนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนแล้วก็ผ่านไป เมื่อรีบหุบปากแล้วเดินตามมาสมทบ เห็นเธอกำลังยื่นบัตรสมาชิก พร้อมกับจ่ายเงิน  เสียงแจ้ว ๆ คุยกับพนักงานขายไม่หยุดปาก  เขารีรออยู่ข้างหลัง พอเธอรับใบเสร็จกับเงินทอน ถุงที่ใส่หนังสือจากพนักงานก็หันมาพยักหน้าหงึก ๆ เอาล่ะเหวย เดินตามแบบใบ้รับประทาน เธอจะพาไปไหนก็สุดแล้วแต่
ซีหยุดเดินก่อนถึงบันไดเลื่อนไม่กี่ก้าว ยิ้มให้คนตัวโตที่เดินตามปิดปากเงียบ
เราแยกกันตรงนี้นะคะ ซีจะเดินลงไปทางนี้ แล้วก็ออกประตูโน้นไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้าน
พี่เอารถมา เดี๋ยวไปส่ง
อย่าให้เสียจรรยาบรรณพี่เล้ย  ซีกลับของซีเองดีกว่าค่ะ  ต่างคนก็ต่างสบายใจ ซีมาเจอพี่แล้ว ให้พี่รู้ว่า โลกไซเบอร์มันไม่ได้มีอะไรเสียหาย ถ้าหากเราออกมาเจอกันตัวเป็น ๆ แบบนี้
อือ
เราเจอกันแล้ว รู้จักหน้าค่าตากันแล้ว ก็แล้วกันไป เราไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกัน เหมือนในหนัง หรือในนวนิยายนี่พี่ ผมสบตาเธอ แววตานั้นใสแจ๋วเสียจนมองเห็นตัวเองอยู่ในนั้น
อือ
ต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิมนะพี่
อือ
เอ๋า  พูดอะไรมั่งดิ  มากกว่าคำว่าอือน่ะ
อือ.. แววตาใสแจ๋วนั้นมันหัวเราะเยาะนี่หว่า
อ้าว..เฮ้ย...  เขาร้อนตัวรีบพูด
แหม ใครจะไปตั้งตัวติด อยู่ ๆ เราก็มาฉอด ๆๆๆๆ
อ้าวก็ปกติ พี่ออกจะช่างพูด เห็นสรรหาแต่ละเรื่องมาคุยได้ไม่รู้จักจบ บางทีก็พูดมากเสียจนซีหลับคาโทรศัพท์     แม่เจ้าโว้ยอยากเอื้อมมือไปเขกกะโหลกสักโป๊ก หนอยแน่ะ
เว่อร์ปาย เจ้าซี  เว่อร์ปาย     เขาลากหากเสียง ดีนะถ้าเขียนเป็นภาษาแช้ทจะเติม ย.ยักษ์ให้ยาวเฟื้อยไปเลย มันน่ะทำท่ายิ้ม  ยิ้มเจ้าเล่ห์จริง ๆ นั่นแหละ  อ้ายผู้หญิงจอมกวนคนนี้ ยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นจริง ๆ ไม่ใช่สักแต่พิมพ์ให้อ่านเหมือนในจอคอมพิวเตอร์
เอ้าว่าไง ซีจะกลับบ้านแล้ว
ก็กลับดิ
ไม่อ้อนวอนว่าพี่ไปส่ง ๆ เหรอ มันยิ้ม
ไม่ล่ะ  พี่ไม่ใช่พระเอกในนิยายของใคร
ตามใจ  สวัสดีค่ะ เธอกระพุ่มมือไหว้ก็เป็น อือ..ท่าจะเป็นหญิงไทยที่ยังหัวโบราณเหลือไว้ในคราบสาวอายุไม่น้อย จอมกวน
-----------------------***************************-----------------
    ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ 7 วันเต็ม ๆ เขากับซีต่างคนต่างอยู่จริง ๆ ครับ เขามีงานต้องอยู่โยงเฝ้าห้องประชุม 3 วันแล้วก็ออกไซต์งานที่ระยอง วันนี้เป็นวันที่ 4 ชักเริ่มคิดถึงหลายวันไม่ได้ยินเสียงแง้ว ๆ พี่ครามคะ..พี่ครามอย่างนั้น ... พี่ครามอย่างนี้ .. ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาเล่า ส่วนตัวเขาเองก็พูดมากเสียจนน่าแปลกใจ เรียกว่าแข่งเจ้าตัวดีมันพูดก็เป็น ทั้งที่ปกติออกจะขรึม เคร่ง เก๊กหล่อเหมือนพระเอกในนิยาย ขรึมจนน่าเกรงขาม
วันนี้ขับรถออกจากไซต์งานเกือบหกโมงเย็น เมื่อยไปหมดทั้งตัว เหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนเบาะที่นั่งคู่กับคนขับเป็นระยะ ๆ คิดถึงตงิด ๆ เอ..จะเสียฟอร์มไหมน๊อ หากจะโทรไปหาแล้วบอกว่าคิดถึง 
เขาตัดสินใจเลี้ยวรถไปตามป้ายที่บอกทางไปบังกะโล พรุ่งนี้งานที่ออฟฟิศไม่มีอะไรมาก ก็สางไปแล้ว 7 วันเต็มโดยไม่พัก  พรุ่งนี้ถ้าจะขับรถไปจากระยองเข้าทำงานสายหน่อย จะเป็นไรไป  เขาเข้าข้างตัวเอง ผิวปากวนรถไปจอด เดินแกว่งกุญแจเล่น ๆ ระหว่างทางเดินไปเช็คอิน พอเข้าถึงห้องก็อาบน้ำ ชำระล้าง คราบเหงื่อไคลที่หมักหมมมาทั้งวัน ผลัดเป็นชุดลำลอง เป็นลูกแม่ก็ดีอย่างนี้แหละ แม่สอนให้รอบคอบ เวลาเดินทางไม่เคยต้องเดือดร้อน คิดถึงแม่เหมือนกัน เขากดโทรศัพท์มือถือหาแม่ พร้อมกับเดินออกจากห้อง ไม่ลืมที่จะล็อคกุญแจ แล้วมุ่งตรงไปทางเคาน์เตอร์เพื่อฝากมันไว้ ก่อนจะออกไปหาอาหารรับประทาน
จ้า
ครับแม่  คิดถึงจัง
แล้วยังไม่กลับหรือลูก
ยังครับ
อุ๊บ...
ผลั่ก
แกร๊ง....ๆ ๆ     เสียงวัตถุกระทบพื้นแล้วกลิ้งไปตามทางก่อนจะหยุดนิ่งสนิท
เขาคว้าร่างที่อยู่ตรงหน้าโดยอัตโนมัติ สองแขนจับแขนเธอไว้แน่น ก่อนที่เธอจะล้มลงไป ศรีษะเธอชนปากดังกึก รู้สึกเค็ม ๆ ปร่า ๆ เมื่อต่างตั้งสติได้แล้ว ค่อย ๆ มองหน้าผู้ที่วิ่งมาชน เป็นหญิงสาวที่หน้าตาหมดจด อายุน่าจะไม่เกิน 25 ดวงตาที่มองมาบอกความเสียใจ เขาฝืนยิ้มมองพื้น มือถือแยกเป็น2-3 ส่วน ฝาครอบแบตเตอรี่ไปทาง แบตเตอรี่ไปทาง ตัวเครื่องไปทาง เมื่อเห็นว่าเธอไม่เป็นไรแล้วก็เดินตามไปเก็บโทรศัพท์มือถือ พนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ก็ยืน งง ๆ ทำอะไรไม่ถูก สาวน้อยที่วิ่งมาชน กุลี กุจอมาช่วย
ขอโทษค่ะ ขอโทษ ๆๆๆๆๆ    เธอส่งชิ้นส่วนให้  เขารับมาแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้รับแขกประกอบมันขึ้นมาใหม่ เมื่อเปิดเครื่องปรากฏว่ามันยังใช้งานได้อีก ก็เลยต่อสายไปหาแม่
เป็นไรน่ะลูก เสียงแม่ร้อนรน
ไม่มีอะไรครับแม่  โทรศัพท์ตก
โธ่เอ๊ย... เล่นเอาแม่ใจหายใจคว่ำ
โอ๋.... ขวัญเอ๊ย  ขวัญมานะแม่นะ
เจ้าเด็กนี่ แม่ส่งเสียงกลั้วหัวเราะมา เขาเปิดยิ้มกว้าง
งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ผมจะกลับพรุ่งนี้เช้า และขับรถเลยไปที่ออฟฟิศ แม่ไม่ต้องห่วงนะ
จ้ะ ดูแลตัวเองดี ๆ นะ ว่างก็หัดแวะมาเยี่ยมแม่บ้าง
คร้าบ...   เขาส่งจูบก่อนจะวางสาย  มิรันตีมองเพลินจนหลบตาไม่ทัน เมื่อเขาเงยหน้ามามอง หน้าเธอจึงเป็นสีลูกตำลึงสุกทันที
ขอโทษนะคะ มิ้นท์ไม่ได้ตั้งใจพอดีรีบไปหน่อย
ผมว่าคุณวิ่งหนีอะไรมาหรือเปล่า    หน้าเธอเป็นสีเข้มอีก
เอ่อ...
มีอะไรหรือเปล่าครับ
พอดีไปเจอ.....
เอ๋าเลยติดอ่างไปเลย ไปเจอเค้ากุ๊กกิ๊กกันมาล่ะซี   ผมต่อให้เธอก้มหน้ายิ้มเขิน  น่ารักจัง
ค่ะ
คุณไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย ผมจะไปทานข้าวแล้วนะ
อ้าว แล้วโทรศัพท์คุณ
มันไม่เป็นไรแล้วล่ะ  ผมประกอบแล้วและใช้ได้แล้วคุณก็เห็นนี่  ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก
งั้นให้มิ้นท์เลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทนได้ไหมคะ
ไม่ดีมังครับ  ไม่เป็นไรจริงๆ
ให้มิ้นท์เลี้ยงเถอะค่ะ ไม่งั้นมิ้นท์ก็จะรู้สึกผิดไปตลอด
ตามใจครับ ถ้างั้น เขาลุกขึ้นยืน
ไปที่ร้านตรงโน้นดีกว่าค่ะ  มีอาหารทะเลสด ๆ คุณคงชอบ  มิรันตีหรือมิ้นท์ ลุกขึ้นและผายมือให้เขาเดินไปตามทาง
คุณเป็นคนแถวนี้หรือ
มิ้นท์เป็นลูกสาวเจ้าของบังกะโลนี้ค่ะ  พอดีวันจันทร์ไม่มีเรียน  มิ้นท์เลยจะกลับพรุ่งนี้
อ้าวเหรอ ผมเจอเจ้าถิ่นตัวจริงแล้วซี   เธอยิ้ม เขากระหวัดไปคิดถึงรอยยิ้มของใครอีกคน แต่พอหนูมิ้นท์เค้าชวนคุยโน่น คุยนี่ก็เลือน ๆ ไป
------------------***************************----------------------
ซีผลัดผ้าขนหนูออกเปลี่ยนเป็นชุดนอนสีฟ้าสดใส รวบผมที่เปียกด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างก็ดึงผ้าขนหนูผืนเล็กที่แขวนไว้ในตู้มาคลุมไหล่ หลังจากนั้นก็ปล่อยมือที่จับผม  ขยับผ้าผืนเล็ก ๆ นั้นให้เข้าที่ เข้าทาง จับปลายสองข้างไปผูกปมที่หน้าผาก ตลบเอาผ้าไปพันผมไว้  เธอมักจะสระผมก่อนนอน ไม่เพราะคำของคนบางคนหรือ
พี่ชอบสระผมตอนอาบน้ำก่อนเข้านอน ทิ้งให้หมาด รู้สึกเย็น ๆ เวลานอน ถ้าวันไหนไม่ได้สระเหมือนศีรษะไม่สะอาดอย่างนั้นแหละ
ความอยากรู้อยากเห็น ทำให้เธอลองทำตาม แล้วก็ติด วันไหนไม่ได้สระผมก่อนเวลาเข้านอนก็จะรู้สึกแปลก ๆ บางทีนอนไม่หลับจนต้องลุกมาสระผมกลางดึก แล้วต้องรีบเป่าให้แห้ง ก่อนนอนไม่งั้นกลัวเชื้อราจะถามหาอีก เวรกรรมจริง ๆ
ป่านนี้ไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้ ตั้งแต่ที่เจอกันเมื่อวันก่อนก็ยังไม่ได้คุยกันอีก หลังจากที่ว่าพอถึงบ้านแล้วเธอโทรไปรายงานเขา ว่าถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว
แม้ไม่รู้สึกเหินห่าง  แม้ความรู้สึกไม่ได้จางลง ตอนนี้เหมือนมีเส้นบาง ๆ มากลางกั้นระหว่าง ความสัมพันธ์ ของเธอกับเขา มันไม่เหมือนตอนก่อนที่จะพบกัน ที่ต่างก็คิดถึงกันแทบจะทุกลมหายใจเข้า-ออก  ซีเดินไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ หยิบสมุดบันทึกมาอ่านหน้าเก่า ๆ ก่อนจะลงมือเขียนไดอารี่ขี้โกงของเธอ ไดอารี่ที่ไม่เคยเขียนได้วันต่อวัน เธอเขียนก็ต่อเมื่ออยากจะเขียนเท่านั้น
พี่คราม...
หายไปไหนเนี่ย ? 
....
.
เธอพับสมุดเก็บ ไม่มีอารมณ์เขียน นึกไม่ออก เดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ ล็อกอินเข้าสู่ระบบอินเตอร์เน็ต ไปเวบแช้ท มองตัวหนังสือที่เลื่อนไปเรื่อย ๆ พี่ครามไม่ได้แช้ทอีกหลังจากที่ได้คุยโทรศัพท์กับเธอ ตามหาเขาในนี้คงไม่เจอ
เธอเปิดเวบ PANTIP เข้าไปห้องสมุด เธอประจำอยู่ที่รวมเรื่องในถนนนักเขียน เปิดเข้าไปอ่าน ๆๆๆๆๆ เกือบทุกกระทู้ที่ขวางหน้า ถอนให้ใจยาว เที่ยงคืนแล้วเหมือนจะง่วง ปิดคอมพิวเตอร์ ปล่อยผ้าโพกผมออก ไปนั่งเช็ดที่หน้ากระจกอยู่นาน พอผมเริ่มหมาด ๆ ก็หยิบสมุดบันทึกมาเปิดอีกครั้ง
เธอกระพริบตาถี่ ๆ แต่มันก็ช่วยอะไรได้ไม่มาก หางตาร้อนผ่าวก่อนน้ำใส ๆ จะรินหยดลงมาตามร่องแก้ม นี่เหงาใช่ไหม ?  นี่คิดถึงเขาใช่ไหม ? เป็นอะไร ไม่เข้าใจ ?
-------------------***************************---------------------
     พระจันทร์สีนวล ลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้า เสียงคลื่นสาดซัดมาเบา ๆ เพราะบังกะโลแห่งนี้อยู่ติดกับชายทะเล หนุ่ม-สาว ที่พึ่งเจอกันคุยกันอย่างออกรสที่เก้าอี้ชายหาด เธอให้เด็กจุดเทียนหอมกันยุงมาวางไว้ใกล้ ๆ จึงไม่มียุงรบกวน แถมยังได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของตะไคร้
พรุ่งนี้ ผมต้องขับรถกลับแต่เช้า เห็นทีจะต้องขอตัวนะครับ คุณมิ้นท์    ประกายจากแววตาเธอส่งมาผ่านความสลัวของราตรีกาล
ค่ะ   เธอตอบสั้น ๆ 
แล้วเดี๋ยวยังไง ก็คงไปเจอกันที่กรุงเทพฯ ถ้าคุณไม่ลืมเสียก่อน
ค่ะ  ไปค่ะ กลับกันเถอะดึกเต็มทีแล้วล่ะ ต้องขอโทษที่พาเพลินเสียจนลืมเวลา   เขาลุกขึ้นยืน ผายมือเชิญให้เธอเดินก่อน คุยกันมาจนถึงเคาน์เตอร์ ผมรับกุญแจจากพนักงานก็ล่ำลากันตรงนั้น ผมเดินกลับบังกะโล ระหว่างทางเดินอดแหงนมองดูพระจันทร์อีกไม่ได้ สีของพระจันทร์ตอนนี้หม่นมัว พระจันทร์จะเหงามั้ย ในคืนที่ไม่มีดาว   ผมนึกถึงสำเนาของสาวช่างฝันบางคน นอนหรือยังก็ไม่รู้ป่านนี้ เขาไขกุญแจเข้าห้องพัก ถอดรองเท้าวางไว้ที่ข้างประตู ไม่ต้องเปิดไฟก็พอจะจำได้ เลยเดินไปถึงเตียงทรุดตัวลงนั่งนิ่ง ๆ ถ้าเป็นไปได้ อยากโทรไปอวด ว่าวันนี้มีสาวสวยมาเลี้ยงข้าว แต่ไม่เอาล่ะ เดี๋ยวเจ้าตัวดีมันก็เก็บไว้แซวเล่น จำเก่งจะตาย 
แต่นั่นสิไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่วันที่เจอกัน  ผมล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง ล้มตัวลงนอน กดเบอร์ที่เคยชินแล้วโทรออก
.............    
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
อ้าว เป็นอะไรล่ะนั่น ปกติไม่เห็นเคยปิดโทรศัพท์สักหน วางสายแล้วกดเบอร์ใหม่ สัญญาณตอบรับของโทรศัพท์ประจำอพาร์ทเม้นท์ดังขึ้น ก่อนจะให้กดหมายเลขห้อง ผมกดตาม คราวนี้สัญญาณบอกสายไม่ว่าง
อะไรกันนักหนา    ครามบ่นออกมาดัง ๆ คนเดียว ตาสว่าง หงุดหงิด ผุดลุกขึ้นมานั่ง กดเบอร์มือถืออีก ไม่มีสัญญาณตอบรับ  กดทิ้ง กดเบอร์อพาร์ทเม้นท์อีก สายไม่ว่าง
ให้มันได้อย่างนี้สิ คุยกับใครนักหนาล่ะ สายไม่ว่าง เขากดวนไปวนมาพักใหญ่ ไม่ได้เรื่องอะไร เลยล้มตัวลงนอน ยังหงุดหงิดไม่หาย เปิดไฟหัวเตียง เดินไปเปิดโทรทัศน์ หยิบรีโมทติดมือมาด้วย มีแต่โฆษณา เลยกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ 
...
เสียงดนตรีดังแผ่วเบาในความมืด ภาพที่ปรากฏคือด้านหลังของผู้ชายคนหนึ่ง เขายืนอยู่หน้าร้านดอกไม้ แล้วเหมือนกับว่าเขาย้อนไปในความทรงจำของตนเอง 
(ลิ้งค์เพลงเก็บอยู่ในหัวใจ)
http://www.gmember.com/music/search_song/index.php?searchkeyword=%E0%A1%E7%BA%CD%C2%D9%E8%E3%B9%CB%D1%C7%E3%A8&searchfrom=song&x=36&y=6
คืนอาจจะหมุนผ่าน วันอาจจะหมุนเวียน บางสิ่งยังเหมือนเก่า บางสิ่งยังไม่เปลี่ยน จากวันที่พบกัน...
หยุดดูมิวสิควีดีโอนั้น เจ็บแปลบ ๆ ที่หัวใจ
ภาพตอนวันที่ฝนพรำ ภาพยามดอกไม้บาน ภาพรอยยิ้มของเธอ ความสุขทุก ๆ อย่าง ยังเก็บมันเอาไว้ เก็บอยู่ในหัวใจของฉัน เก็บคืนวันงดงามที่มี จดจำทุกชั่วโมงที่ดี  นาทีที่เราสองคนได้สบตากัน เก็บอยู่ในหัวใจดวงนี้ เก็บภาพเธอคนดีตราบนานจนแสนนาน ไว้อยู่เคียงข้างใจ ในค่ำคืนและวันที่ฉันขาดเธอ.........................
(โปรดช่วยกันติดตามต่อไปในตอนหน้าค่ะ)