....วันที่แววตาตัวเองดูมืดมน วันที่โลกทั้งใบดูเหมือนไม่เข้าข้าง วันที่ตัวเองไม่เหลือใครจริงใจ มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้... อาจไม่ใช่บทความให้กำลังใจใคร แต่อยากให้รู้ไว้ว่าคนอย่างผมก็เปนทุกข์ได้เพราะเรือ่งเล็กแค่ "ความรู้สึก" คนคนเดียว... มันทำให้ทุกวันที่ลืมตาตื่นขึ้นมา ไม่อยากลุกขึ้นยืน อะไร ๆ ดูเหมือนจะอยู่กับที่ และยิ่งจะค่อย ๆ ลดความสำคัญลง ... บางสิ่งบางอย่าง ค่อย ๆ เปลี่ยนไปทีละน้อย ทีละน้อย แต่ตัวผม ก็ยิ่งที่จะวิ่งเข้าหา ทันทีที่รู้ว่า มันเริ่มไม่เหมือนเดิม... แต่มันกลับยิ่งเลวร้าย.. "คนที่พยายามเข้าหา..กลับยิ่งถอยห่าง" และยิ่งคิดไปว่า เราจะต้องทำอะไรสักอย่างให้มากกว่าที่เป็นอยู่ กลายเป็นเรือ่งใหญ่โต สำหรับวิถีชีวิตของคนธรรมดาคนนึง ที่ทุ่มเท เวลาเกือบครึ่ง ให้กับคนที่รู้สึกว่าจะเปลี่ยนไป... เพราะใครกัน.. เพราะผม หรือเพราะเขา... หรือเพราะคนอื่น... เหตุผลพูดกันง่ายนิดเดียว แค่เดินไปถาม... แต่ไม่รู้ทำไม อยากอยุ่แบบนี้ ไม่อยากเข้าใจอะไรทั้งนั้น ไม่อยากรู้ว่าใครคิดยังไง ผมกลัวความจริง จะเลวร้าย.. แค่นี้ก็แทบไม่เหลือกำลังจะหายใจ มันเหนื่อยนะ เวลาใส่ใจอะไรกับคนบางคนมากเกินไป รู้ว่มันมากไป แต่ก็ดื้อจะทำ..ไม่เคยคิดถึงผลที่จะตามมา ทำตามใจ แล้วก็เสียใจในสิ่งที่ทำ.. มันเกิดขึ้นซ้ำไป ซ้ำมา บางทีก็เข้าใจกัน บางทีก็สับสนสงสัย ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่.. เขาเคยบอก สักวันนึง... แต่ไม่รู้ สักวันนึง จะเกิดอะไร... จะเป็นอย่างไร แบบไหน ร้ายดียังไง ก่อนเดินอออจากที่ตรงนี้ วันนี้ ไม่รู้จะเจอเรื่องราวอะไร... อยากสัญญากะตัวเองว่าจะคิดก่อนทำ คิดก่อนทำ ... จะเดินไปอย่างปกติ.. ก่อนหลับตานอนคืนนี้..อยาตื่นขึ้นมาอีกที ผ่านไป 1 ปี 2 ปี แล้วลืมเรือ่งทั้งหมดที่เกิดขึ้น ลืมว่าเคยทำอะไรไว้ ลืมว่าเคยผูกพันกับใคร... แต่หัวใจผม คงหลุดออกจากตีนเขาไม่ได้ง่าย ๆ ... เพราะผมเองสร้างปมไว้อย่างแน่นเหนียว.. ตายไปซะ ถ้าเกิดว่าอยู่ต่อไม่ได้ ถ้าเกิดไม่อยากรู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไร..มันอาจเป็นเรือ่งดี ตายไปซะ ถ้าไม่อยากรู้.. เกิดมาเกือบครึ่งชีวิตแล้ว แค่ช่วงเวลานึงที่รู้สึกด้อยค่าที่สุด ขอให้มันผ่านไปโดยไว... ขอให้มันผ่านไปโดยไว.. ผมจะอยู่กับที่นิ่ง ๆ ... จะอยู่กับตัวเอง... พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน สุข เศร้า ยังไง ให้มันเป็นเรือ่งของพรุ่งนี้ วันนี้รอเวลาหลับตานอน ก็คงพอ. ... ... แต่ตื่นมาคงเหมือนเดิม...ที่คิดอะไรไป ให้กำลังใจตัวเองเท่าไร เจอหน้าคนที่แคร์ ...คงลืมหมด อะไร ๆ ก็คงห้ามความรู้สึกไม่อยู่..คิดไปเอง ร้องไห้ไปเอง เจ็บช้ำไปเอง โกรธตัวเอง ทำร้ายตัวเอง เหมือนเดิม ..ไม่รักตัวเอง สักวันนะ ...ขอให้มันหายไปเอง..
พู่กันของหูกวาง 11 พ.ย. 2548 18:13 น. - ID 6071 
1861
2
0
11 พฤศจิกายน 2548 23:30 น. - comment id 87770
เศร้าๆนะคะ
13 พฤศจิกายน 2548 08:56 น. - comment id 87814
พู่กันฯ อาจกำลังสับสนอยู่...ค่อยๆ คิดน่ะค่ะ.. แล้วมันก็ผ่านไป กับความรู้สึกเศร้า สิ้นหวัง ท้อแท้ ฯลฯ เวลาจะช่วยรักษาทุกสิ่งค่ะ.. เข้มแข็งเข้าไว้น่ะค่ะ..ลูกผู้ชายต้องสู้..
13 พฤศจิกายน 2548 14:16 น. - comment id 87823
พู่กัน เป็นอารายมากป่าว เป็นห่วงนะคับ เชื่อว่าพู่กันต้องผ่านวันอย่างงี้ ไปได้คับเป็นกำลังใจให้เสมอ ยิ้มๆๆๆ ^^ โลกเราเป้นวงกลมคับ ทุกอย่างมันวนเวียนไปมาอยู่อย่างนี้ มีทั้งสุขทั้งทุกข์นะคับ อย่าไปกลัวว่าจะเจออารายเลย เดินหน้าไปผจญกับมันด้วยกานนะคับ ^^
15 พฤศจิกายน 2548 15:05 น. - comment id 87862
ผมว่าเป็นเรื่องที่ดีนะ แต่เนื้อหายังน่าสงสัยแต่ผมก็ยอมรับว่าดีนะครับ และผมก็ชอบในเรืองอะไรอยางงี่อยู่แล้ว มันเป็นอะไรที่ควรที่จะคนหาต่อไป เพราะอยางงี่ไง ผมว่าคุณนะตองหามันต่อไป และผมมีอะไรอยากที่รบกวนถ้ามว่า ถ้าผมอยากเป็นนักเขียนผมควรทำไงอะครับ ใครรู้ช้วยโทรมาบอกมังนะครับ 060885896
17 พฤศจิกายน 2548 18:44 น. - comment id 87892
เฮ้อ ชีวิตก้อเปนแบบเนี้ยอ่ะนะ ม่าไหร่คนที่เรารักจาเข้าใจความรู้สึกจิงๆของเราซักที
18 พฤศจิกายน 2548 20:15 น. - comment id 88033
ใช่ ชีวิตไม่มีอะไรที่ดีพร้อมไปทุกอย่างหรอก ขนาดคนที่อยู่กับเรา มานานแสนนานยังเปลี่ยนไปได้เลย แล้วนับอารายันคนอื่นคิดถึงนะ........หูกวาง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ