หน้าส่วนตัว
อืม!!! ไงดีล่ะ ปกติคนเราเนี้ย ขี้เหงามั๊ย
สำหรับฉันก็ค่อนข้างขี้เหงานะ กับการที่ต้องอยู่คนเดียว
และมันก็ดูเป็นสิ่งที่ฉันไม่ค่อยชอบเอาซะเลย
แล้วทำไงดีล่ะ??
ฟังเพลง ดูหนัง อ่านหนังสือ เล่นเกมส์ คุยโทรศัพท์
ดูเหมือนว่าทุกอย่างฉันจะทำได้พร้อมกันหมดเลยในเวลาเดียวกันนะนี่
ยิ่งโทรศัพท์แล้วสบายนมากเลย
ใช่ โทรศัพท์ ยังไงดีล่ะ ฉันอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ
ฉันคุยโทรศัพท์ทุกคืน กับคนที่ฉันไม่รู้จัก ไม่เคยเจอ
เราคุยกันโดยที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน แต่ก็คุยกันทุกเรื่อง
ทุกเรื่องจริงหรือ ฉันก็ไม่แน่ใจ
ความจริงเราไม่ควรไว้ใจใครมาก
การเล่าเรื่องราวทุกเรื่อง บอกว่าคิดอะไรอยู่ จะทำอะไร
เล่าเรื่องต่างๆ ให้ใครฟังสักคน
มันคงยากมั๊ง กับการที่เราจะเล่าทุกอย่างให้คนที่ไม่รู้จักฟัง
มันคงแปลก แต่อย่างน้อย บางครั้งมันก็สบายใจบ้าง โล่งใจบ้าง และก็ไม่เหงา
ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาโกหกหรือเปล่า เชื่อได้หรือเปล่า
แต่ถึงยังไงเราก็ไม่รู้จักกกันนี่นา
แม้ทุกเรื่องจะเป็นเรื่องจอมปลอม
ความสัมพันธ์ลวงโลก มิตรภาพที่โกหก
มันก็อาจเป็นสิ่งที่เขา เรา คุณ ใคร บ้างคนต้องก็ได้
ฉันเล่าสิ่งที่อัดอั้นในใจ สิ่งที่แสดงออกไม่ได้
เพื่อระบายให้ฟัง
เล่าเรื่องเพ้อฝันเบ้อเจ้อให้รู้
เขาเองก็เช่นกัน
มันอาจจะง่ายกว่าที่เราจะไปนั่งเล่าให้เพื่อนฟัง
หรือง่ายกว่าการเดินไปทำความรู้จักคนข้างบ้านก็ได้
คนเราเห็นหน้ากันยังโกหก หลอกลวงกันได้เลย
แล้วนับประสาอะไรกับคนที่ไม่เคยพบเจอ ไม่เคยเห็นหน้ากันล่ะ
ว่าเขาจะไม่โกหก จะหวังอะไรมาก
บอกแล้วไงฉันไม่รู้หรอก
แค่คิดว่า ฉันไม่ได้โกหกเขา เขาเองก็คงไม่โกหกฉันเหมือนกัน
ไม่เห็ฯเป็นไรเลยที่จะพูดความจริงกับคนที่คุณไม่รู้จัก
ถึงไงก็ไม่รู้อยู่แล้วนี่นา
ถึงหากโกหกไปยังไงก็จับไม่ได้
ก็ในเมื่อคนรู้จัก สนิทกัน ยังทำได้
แล้วคนที่ไม่รู้จัก ไม่เคยเจอกัน มาโกหกบ้าง
มันไม่ทำให้ฉันเสียใจเพิ่มขึ้นหรอก
เพราะมันเสียใจตั้งแต่คนที่รู้จักแล้ว
มันไม่ควรหรอกนะที่จะคิดถึงคนที่ไม่เคยพบไม่เคยเจอ
ให้นึกภาพเอาเองเหรอ
นึกไม่ออกจริงๆ
ทุกวันนี้เราพูดกันน้อยลง แต่มีอะไรอีกหลายอย่างที่เก็บอยู่ข้างใน
เราจริงใจกันน้อยลง แต่แข่งขันกันสูงขึ้น
เรารู้จักกันน้อยลง แม้จะเห็นหน้ากันบ่อยครั้ง
เราอยากให้เขาเชื่อเรา แต่เราเองไม่เคยเชื่อใคร
เรามีผู้คนอยู่รอบตัวเรามากมาย แต่เรากลับเหงามากขึ้น
ในเมื่อวันนี้มีเรื่องขัดแย้งกันโดยธรรมชาติแล้ว
ไม่แปลกหรอกที่จะรู้สึกดีดีกับคนแปลกหน้า ที่ไม่รู้จัก
ไม่แปลกที่ฉันจะสร้างมิตรภาพกับคนที่ไม่เคยเจอ ได้ยินแต่เสียง
อ่านแต่อีเมล์ สนทนาเป็นตัวหนังสือ ห่วงใยกันผ่านข้อความ
บางทีฉันก็รู้สึกเหงามากกว่าเดิมหลายเท่า
ว่าทำไมฉันไม่มีคนที่ทำแบบนี้กับฉันใกล้ๆ หรือทำไมฉันไม่เจอเขาสักครั้ง
คงเพราะเราโกหกกันมากขึ้น
หรือฉันกลัวการโกหก
ถ้ามีพรวิเศษ 1 ข้อ ให้ฉัน
ฉันจะขอให้โลกนี้มีคนโกหกน้อยลง
แอลแมนโซ 11 พ.ย. 2548 14:08 น. - ID 6069 
1378
2
0
11 พฤศจิกายน 2548 14:55 น. - comment id 87758
ชอบมากเยแหะ เพราะว่าชีวิตเราก้อเป็นอย่างนั้นแหละ
12 พฤศจิกายน 2548 14:26 น. - comment id 87788
เราเชื่อในพรหมลิขิตนะ แม้ว่าโลกใบนี้จะเป็นโลกที่มีเทคโนโลยีมาก แต่เรื่องนี้ เราก็เชื่อ เราไม่รู้หรอกว่า คนที่เราคุยด้วยบนโลกไซเบอร์นี้ คิดอย่างไรกับเรา แต่สำหรับเรา การที่เราจะคุยกับใคร ไม่ว่าจะเคยเจอกัน เคยเห็นหน้ากันหรือไม่ สิ่งเดียวที่เราคิด คือ เขาไม่โกหกเรา ความจริงเป้นอย่างไร ไม่รู้ แต่เราเชื่อเพียงว่า เขาไม่โกหกเรา ดังนั้น ทุกสิ่งที่เรากระทำ มันคือความจริง เราเคยโกหกคนที่เราคุยด้วยไหม หากทำเพื่อความสบายใจของคนที่เราคุยด้วย เราไม่บอกไม่หมด แต่ไม่โกหก นอกเสียจากว่า เราไม่ต้องการที่จะคุยกับเขาคนนั้นอีก นั่นแหล่ะ การโกหก คือสิ่งสุดท้ายที่เราจะกระทำ พรหมลิขิตทำให้เราเจอคนที่เราสามารถจะคุยกับเขาได้ ทุกข์เรื่องเปล่าไม่รู้ แต่การที่เรารู้สึกดีกับใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องผิด อย่างน้อยๆ มันก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ถูกไหม ดังนั้น อย่าคิดว่า เขาเป็นเพียงเพื่อนแก้เหงาเท่านั้น บางทีเขาอาจจะเป้นมากกว่านั้นก็ได้นะ เกี่ยวกันไหมเนี่ย พิมพ์เสียยาวเชียวอ่ะ เป้นทัศนคติเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ^_^
14 พฤศจิกายน 2548 17:41 น. - comment id 87842
ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่าน แอลว่านะค่ะคนเรามิตรภาพเป็นเรื่องที่ดีที่สุด สุคัญที่สุด และก็มหัศจรรย์มากด้วย บนโลกนี้มีคนตั้งมาก แต่มีเพียงเล็กน้อยเองที่เราได้คุย รู้จัก แม้จะเคยเจอหรือไม่เคยเจอ แต่ทุกอย่างล้วนเกี่ยวข้องกันทั้งนั้นแหละ อีกอย่างการโกหกไม่ใช้เรื่องที่เลวร้าย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องดี เราก็ทำทุกอย่างตามความเหมาะสมและไม่ให้ทำร้ายใครก็พอ แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อขอให้โลกนี้มีคนโกหกน้อยลงดีกว่าคะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ