เวลา...กับหัวใจ..

รุ้งสวรรค์

....นานแล้วที่เรารู้จักกัน
ถ้าจะให้นับวันและเวลาก็คง...หลายเดือนพอดู
แรก ๆ ก็รู้สึกว่าจะหวานปานจะกลืน
หลัง ๆ เริ่มจะมีปัญหา
   ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกสองเราต่างรู้ดี
ระยะทางที่ห่างแสนห่างเกือบครี่งฟ้า
กับเวลาที่สองเราไม่มีให้แก่กัน
กับความคิดถึงที่ไม่สามารถหาทางไปเจอกันและกันได้
    แรก ๆ เธอทำให้ฉันรู้จักกับบทกวี
ทำให้ฉันได้อ่านได้เขียนกลอนที่แสนหวาน
มีบ้างบางครั้งที่ทำให้หัวใจสองเราร้าวราน
แต่เมื่อวันวานผ่านไปก็ลงเอยด้วยความเข้าใจ
เดี๋ยวนี้สิเป็นอะไรไม่รู้...
เหมือนว่าความสัมพันธ์ที่มีมามันจะขาดหายไปหมด
เพียงเพราะคำบางคำที่ไม่น่าฟัง
หรืออาจจะเพราะการตีความที่ผิดพลาดไป...
เชื่อไหมแต่ก่อนนั้นฉันอาจจะรักเธอมาก
ถึงแม้ว่าฉันเองจะไม่เคยเห็นเธอเลย
เธอเองก็ไม่เคยเห็นฉันเหมือนกัน
มีเพียง สื่อรักทาง เทคโนโลยีเท่านั้นที่เชื่อมสองเราเข้าด้วยกัน
เพียงแค่ไม่กี่คำหวาน..ก็ทำให้ฉันรู้สึกดีแล้วละ
เพราะฉันเคยบอกเธอแล้วว่าฉัน..เป็นคนที่อ่อนไหวได้ง่ายมาก
หากฉันจะรักใครฉันก็จะรักเลย..ฉันรู้สึกอย่างไรฉันก็จะบอกเลย
ฉันไม่อาจรอให้เวลาผ่านไป หรือว่ารอให้เราศึกษากันก่อนได้
เพราะว่าฉันกลัวว่า ..ถ้าเวลาผ่านไปมันจะทำให้ฉันอาจจะไม่ได้พูดคำว่า รัก ออกจากปากฉันให้เธอได้ฟัง
   
     เธอเองเคยส่งข้อความดีๆ มาให้ฉันได้อ่านเสมอ
จนวันหนึ่งวันที่เธอต้องไปทำงาน
เวลาของเธอที่มีให้กับ บทกวี ..ฉัน และเพื่อน ค่อยๆ น้อยลง น้อยลงและ หมดไป
ฉันขอบอกตามตรงขณะนี้หัวใจของฉันเริ่มจะเปลี่ยนไปทีละนิด ๆ ๆ
    
     เพราะว่าฉันไม่แน่ใจแล้วละว่า...ฉันรักเธอมากแค่ไหน...มากเท่ากับฟ้า
ก็คงจะไม่รู้ว่าฟ้ากว้างเท่าใด..มากเท่าฝืนแผ่นทะเลทรายก็คงไม่อาจหาอะไรมา
เปรียบได้เช่นกัน..เพียงแต่ให้รู้ว่ายังรัก
รักมากขึ้นเรื่อย ๆๆ จากวันแรก....
มาตอนนี้คงถึงขาลงแล้วละ ความรักของฉันที่มีให้กับเธอ
คงอาจจะถึงจุดอิ่มตัว...เมื่อรักไปเหมือนความรัก...มันลอยไปตามสายลม
ลอยไปตามลม...ไม่มีใครต้องการ..ถึงแม้ฉันจะระบุว่าความรักของฉัน
ความคิดถึงของฉันมีไปถึงเธอ..แต่เธอก็ได้แค่มอง...แล้วปล่อยให้มันเลย
ผ่านไป และก็ ผ่านไป..ไม่ได้คิดที่จะฉุดรั้งเอาไว้
...ปล่อยให้ฉันส่งไปอยู่ทุกวัน...
ทุกวันจนมันลอยกลับมาหาเจ้าของ...
ดีนะที่ความรักไม่ใช่ศรธนู
มิเช่นนั้นฉันคงต้องตายด้วยศรของตัวเอง
....เวลาผ่านไป...ใจฉันเริ่มเปลี่ยนแล้วละ
ใจเธอละ เปลี่ยนไปนานแล้วหรือยัง
คำตัดพ้อต่อว่าของเธอที่ส่งมาเป็นบทกวี
ซึ่งในความเป็นจริงเธออาจจะไม่ได้หมายความอย่างที่ฉันตีความก็ตาม
มันเหมือนเชื้อโรคร้ายที่คอยทำลายความสัมพันธ์ของสองเรา
.....ฉันเองก็เคยส่งไปให้เธอเหมือนกัน..
สำหรับบทกวี..กับความร้าวฉาน...
ฉันเองก็ไม่ได้คิดที่จะให้เธอ..ตีความแบบที่เธอตีความ
แต่..ต่างคนก็ต่างใจ..จะให้ทำไงได้ละ
....เวลาเปลี่ยนใจคนเริ่มเปลี่ยน
คำนี้ยังคงใช้ได้ดีอยู่เสมอ
ถึงแม้จะผ่านไปนานหลายชั่วอายุคนก็ตาม
....
ต้องขอโทษเธอด้วยที่ฉันไม่อาจจะทำได้อย่างที่ลั่นวาจาไว้
ต้องขอโทษเธอด้วยที่ฉันไม่อาจจะเป็นของเธอได้
ต้องขอโทษเธอด้วยที่ฉันไม่อาจจะเป็นอย่างที่เธอต้องการ
ต้องขอโทษเธอด้วยที่ฉันไม่อาจจะเป็นอย่างที่ฉันต้องการได้
ต้องโทษเวลา...กับหัวใจ ของฉันเอง
....				

     วันเวลาได้นำ พาทุกอย่าง
ได้นำทางเรา สู่ความรัก  
ได้สร้างความสัมพันธ์สองเรา
ให้ต้องการจะเดินร่วมทางตลอดไป

     เวลาเดินไปจิตใจเรา..นั้นเปลี่ยน
ต่างคนมีทางที่ต่างกัน
ถึงแม้จะตั้งใจควบคุมมันเท่าไร
แต่มันไม่ดีขึ้นมาเลย

.....ได้มองเธอทุกครั้งในหัวใจฉันยังเจ็บ
ยังคงคิดถึงวันเรารักกัน
แต่มันถึงวันนี้ถึงเวลาต้องจากกัน
ไม่มีวันเวลานั้นแล้ว

......เวลาเดินไปไม่เคยจะหวนกลับ
ฝากเพียงรอยทางกับความหลัง
ฉันหวังว่าวันหนึ่งแม้ใจ เราร้าวราน
เวลา จะรักษาใจเราเอง