ยอมให้ผูกพันแล้วหรือใจ

..สีน้ำฟ้า..

วันนี้ฝนตกริมทะเล.. น้ำทะเลเป็นสีขุ่น ๆ ทรายกระจายตัวขึ้นมาเหนือผิวน้ำ.. ทรายสีขาว ปนกับน้ำสีใส ดูยังไงก็ไม่น่าเล่น
มายด์..กำลังเดินย่ำน้ำให้เกิดเสียงจ๋อมแจ๋ม ๆ  เทปที่อัดเสียงตัวเองมันดังแว่วแข่งกับเสียงลม  วันนี้เหงา..เลยมาเดินเล่น
กับตัวเอง และเทปที่ตัวเองอัดไว้นานแล้ว..เรือแท็กซี่..จอดรอรับผู้โดยสารอยู่เรียงราย..โยกโยกไปตามแรงคลื่น..ฟ้าทะมึน
น่ากลัว เสียงคนงานก่อสร้างขนทรายกันให้คึกคักไปหมด  ที่กลางเกาะกำลังมีการก่อสร้างสถานเริงรมย์ และตลาดสินค้า
ของฝาก เพื่อรองรับนักท่องเที่ยว.. ธรรมชาติหายไปพอสมควรเมื่อสิ่งปลูกสร้างบังเกิด แต่มันเป็นของคู่กันมาแต่ไหน ๆ
ห้ามไม่ได้.. ถ้ามีนักท่องเที่ยว ก็ย่อมมีสถานบริการต่าง ๆ เพื่ออำนวยความสะดวก 
นักท่องเที่ยวต่างชาติ ชาย - หญิง เดินสวนทางไปมาไม่ขาดสาย ที่นี่คนไม่เหงา..คือคนคึกคัก แต่หัวใจคนเจ้าอารมณ์มันเหงา
ความเหงาก็ช่างกะไร.. มาทักทายเอาในคืนที่พระจันทร์หาย ดาวหาย ฟ้ากลายเป็นสีหม่นหลัว คลื่นไหวตัวอยู่ในความเงียบ..
มายด์คิดถึงวันพรุ่งนี้.. ไม่รู้จะคิดไปทำไม.. มันดูโหวง ๆ เพราะหาจุดหมายของพรุ่งนี้ไม่เจอ เอาเถอะคิดไปดีกว่าไม่มีอะไรให้คิด
บางที..พรุ่งนี้อาจจะไปเที่ยวกับเรือท่องเที่ยว ไปเล่นน้ำกับปลาอย่างที่เธอชอบนักหนา  หรือจะไปทำงานกับพี่คนใจดี ที่อนุญาต
ให้เธอพักอยู่ที่นี่ไม่มีกำหนด หรือ..เก็บข้าวของกลับบ้าน
เออ..นั่นแน่ะ..พอมีเรื่องให้คิด..มันก็มีแต่คำถาม.. หัวใจเจ้าเอยจะเอาไงดี วันพรุ่งนี้.. วันพรุ่งนี้.. ท่องเข้าไป ท่องไปก็ไม่มีใคร
สนใจ
นานแล้วที่ไม่ยอมมีใคร 
เพราะหัวใจเป็นเนื้อนุ่มอ่อน
เจ็บปวดได้ยามเจอคนไม่แน่นอน 
ยิ่งจะขาดรอน ๆ เมื่อรู้ว่าไม่จริงใจ
นานแล้วที่ไม่กล้ามีความรัก 
เวลาอกหักน้ำตามันชอบไหล
สงสารตาสวย ๆ สงสารใจ 
ปฏิเสธไปแบบนี้คงไม่ว่ากัน
ขอบคุณนะ..ที่หวังดี 
ความรู้สึกที่มีทั้งหมดให้ฉัน
เก็บคืนไปเถอะไม่อยากผูกพัน 
ยอมเป็นคนหัวรั้น..ดีกว่าอ่อนแอ
เออ..อีกนั่นแหละ..เมื่อมีคนมายื่นความผูกพัน..กลับหยิ่งซะแน่ะ.. แล้วอย่างนี้จะทำไง.. อยู่กับตัวเอง.. หยุดอยู่กับตัวเอง..
เฮ้ออ.. ชีวิต
"พลั่ก"   ร่างสาวเจ้าก็ทรุดลงไปกองกับพื้น.. สีแดง..เกลื่อนกระจายบนน้ำทะเลสีขุ่น.. กระเป๋าถูกกระชากออกไปจากไหล่บาง
เธองอตัวลง ดวงตาพร่างพราย..นั่นไงดาว นั่นไงดาว..ดวงดาวเจ้าสดสวย..เสียงกลุ่มนักท่องเที่ยวตะโกนกันโหวกเหวก..
วิทย์..ซึ่งอยู่ใกล้บริเวณนั้นก็วิ่งไปดู..เห็นหญิงสาวคนที่คุ้นตา เธอมาเดินริมหาดแถวนี้บ่อย ๆ รีบเข้าไปประคอง.. และอุ้มเธอไว้
ในอ้อมกอด.. สั่งเรือแท็กซี่..ออกโดยด่วน  ที่เป็นเกาะกลางน้ำ ไม่มีหมอ.. ไม่มีโรงพยาบาล.. เขาต้องพาเธอไปหาหมอให้เร็วที่สุด
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร.. แต่เสียงแดงที่กระจายตัวบนริ้วขาว ๆ ของคลื่นมันบอกให้เขารอช้าไม่ได้
**************************************************************************************************************
ความเจ็บปวดที่แปลบตรงช่องท้อง ทำให้มายด์หยุดการขยับตัว.. วิทย์..ยังคงหลับไหลไม่ได้สติตรงโซฟาข้างเตียงผู้ป่วย มายด์
ลืมตาตื่นช้า ๆ เพดานสีขาวทำให้เธอหยีตา.. หลับลงไปใหม่แล้วก็ลืมขึ้นมาใหม่อีกครั้ง  และเริ่มมองไปรอบ ๆ ผู้ชายที่นอนอยู่ตรง
โซฟา คือคนที่คุ้นหน้า..เธอขมวดคิ้ว ผงกศรีษะ..แต่ก็เจ็บแปลบที่ช่องท้อง พยายามลำดับความก็จำได้ว่า..ความทรงจำสุดท้ายเธอ
เดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยที่ริมหาด แล้วที่นี่... โรงพยาบาลเธอบอกตัวเองอย่างนั้น.. ยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า เขามาจากไหน
ไม่รู้ รู้แต่ว่าหนนี้..บุญคุณชีวิตได้เกิดขึ้นกับเธอแล้ว..
**************************************************************************************************************
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ วิทย์"  หญิงสาวยิ้ม..เมื่อเขาส่งถุงยาให้ แล้วยืนทำตาละห้อยอยู่หน้า
"กลับจากที่นี่แล้ว.. จะมาใหม่ ขอบคุณสำหรับหลายสิ่งที่ผ่านมา"    เธอยื่นซองสีขาวมาให้
"อะไรครับ"
"เรียกซองนี้..ว่าจดหมายค่ะ"
"ครับ จะเก็บจดหมายคุณไว้คิดถึง"
"แล้วเจอกันใหม่.. เมื่อมีโอกาสนะคะ ขอบคุณอีกครั้ง"
รถทัวร์แล่นออกจากชานชาลาช้า ๆ วิทย์เปิดซองสีขาวนั้นดู.. มีนามบัตรคู่กับธนบัตรปึกหนึ่ง ข้างหลังนามบัตรนั้นมีลายมือน่ารัก ๆ
วินาที..ที่ห่างคุณมา
รู้แล้วล่ะว่า..คิดแบบไหน
ปากก็บอกไม่เป็นไร ๆ
จะจีบใคร ตามใจก็แล้วกัน
จุ๊ ๆ สายลมอย่าดังซี
เดี๋ยวจะมีคนเค้ามาล้อฉัน
บอกไว้ว่า..แค่รู้สึกผูกพัน
ทั้งที่ใจนั้น..รัก..ไปเต็มอัตรา
ก็วินาทีที่ห่างเขา
ไม่เก๊กก็ถูกล้อสิเล่า..จันทร์เจ้าขา
เจ้าดวงดาว..อย่าให้เค้ารู้นะว่า
ฉันนับเวลา..กลับไปหา คนของหัวใจ 
เขายิ้ม..กับท้องฟ้าสีคราม.. เขาก็กำลังเริ่มนับเวลาให้เธอกลับมาหาเหมือนกันคนของหัวใจ				

ยอม...เป็นทางผ่าน
เพียงแค่เธอ..แวะมาอ่านเรื่องราวของในใจ