บันทึกสีน้ำเงิน 1

มัสยา

เวลาผ่านมาเกือบปีแล้ว ฉันยังคงคิดถึงเขาเสมอ ทุกวัน ทุกเวลา ทุกวินาที ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่ให้ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นอีก
	ฉันเจอเขาครั้งแรกตอนเข้าค่ายซัมเมอร์ปีที่แล้ว ที่จริงแล้วเราก็แค่เพื่อนร่วมค่ายที่ไม่ได้สนิทสนมกันมากมาย 
	ฝากซักเสื้อหน่อยสิ เขาพูดพร้อมกับยื่นเสื้อให้ฉันหนึ่งตัว ฉันยื่นมือไปรับเสื้อของเขาอย่างงงๆ พลางคิดในใจว่า รู้จักกันตอนไหนเนี่ย ถึงให้เราซักเสื้อให้  ฉันซักเสื่อตัวเองและเสื้อของเขาพลางบ่นให้เพื่อนฟังไปเรื่อยๆ 
	ตกค่ำฉันถึงรู้จักชื่อของเขา จากการแนะนำตัวกันในค่าย เขาชื่อ แชมป์ ฉันจำชื่อของเขาได้แม่นกว่าใคร เพราะเขาทำให้ฉันประทับใจอย่างมาก 
	ทุกวันพวกเราต้องออกสำรวจพื้นที่ สอบถามข้อมูลจากชาวบ้านเพื่อนำข้อมูลเหล่านั้นมาจัดทำเป็นโครงการ ฉันทำงานกับกลุ่มของพี่ๆ ส่วนเขาทำงานอีกกลุ่มหนึ่ง เราเจอกันทุกวันแต่ก็ได้สุงสิงอะไรกันมาก 
ทุกเย็นพวกเราจะเล่นกีฬา และเขาก็เช่นกัน เมื่อเวลาผ่านไป เราเริ่มสนิทสนมกัน หยอกล้อกันมากขึ้น เริ่มจับกลุ่มคุยกันและทำงานกลุ่มเดียวกัน ตอนแรกฉันก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะไปกับฉันทำไมทั้งๆที่เขาก็มีงานของเขาอยู่แล้ว
พวกเราเล่นกีฬาด้วยกันทุกเย็น กินข้าว ร้องเพลง เที่ยว และหนึ่งในนั้นก็มีเขา 
	ฉันรู้สึกว่าทุกครั้งที่มีการทำกิจกรรมด้วยกัน มันเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองฉันอยู่ ซึ่งเจ้าของสายตาคู่นั้นก็คือ เขา  ฉันพยายามทำเป็นไม่สนใจ พยายามและพยายาม แต่เขาก็ทำให้ความพยายามของฉันล้มเหลวทุกครั้ง
 	แป้ง....กินข้าวกัน
	แป้ง....เล่นเปตองมั๊ย   เดี๋ยวสอนให้ ไม่ยากหรอก สนุกด้วย
	แป้ง...ไปไหนเหรอ  ไปด้วยสิ
เขาพูดแบบนี้กับฉันเป็นประจำ 
ถึงตอนนี้ความรู้สึกที่ฉันมีให้เขามันค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ 	จนฉันไม่อาจจะหยุดมันได้อีกแล้ว