เพราะมีเธอ1 (เราแต่งเอง..ไม่รุว่าจะดีหรือป่าวนะ)

ใจกระดาษ

 ยัยเอริ..ตื่นได้แล้ว..จะนอนไปถึงไหน..ยัยเบ๊อะ 
เสียงตะโกนของ..จุน หนุ่มน้อยข้างบ้านที่หน้าตาดีประเภทสาวเห็นเป็นต้องกรี๊ดดังขึ้นมาจากหน้าบ้านของ...เอริ...สาวน้อยที่หน้าหน้าจัดว่าเป็นสาวป๊อปประจำโรงเรียนเลยก็ว่าได้ แต่เสียอย่างเดียวชอบตื่นสายเป็นที่สุด
	 โอ๊ย!  เสียงจุนดังขึ้นมาอีกครั้ง
	 ยัยบ้า!โยนหนังสือใส่กันอย่างนี้ได้ไง...เจ็บนะ  จุนตะโกนพร้อมมองขึ้นไปที่ชั้นสองซึ่งมีเด็กผู้หญิงยืนอยู่ตรงขอบหน้าต่าง นั้นก็คือสาวน้อยเอรินั่นเอง
	อีตาบ้า! ไม่มีรัยเล่นแล้วหรือไง..ตะโกนบ้าอะไรอยู่ได้ เอริตะโกนตอบด้วยท่าทางที่ยังงัวเงียอยู่
	อ้าว!เธอน่ะสิบ้า..ฉันเรียกเธอตั้งนานเธอก็ไม่ยอมตื่นเองนะ..ยัยเบ๊อะ..รีบไปแต่งตัวซะเดี๋ยวไปโรงเรียนสายอีกหรอก 
	ทะเลาะกันอีกแล้วนะ...จุนคุงเข้ามาก่อนสิจ๊ะ...น้าทำอาหารเช้าเสร็จพอดีเลยจ๊ะ แม่ของเอริเดินมาเปิดประตูให้จุน
	 คุณน้าว่าไหมครับ...ยัยเอรินี่สงสัยต้องใช้นาฬิกาปลุกซักสิบเรือนถึงจะเอาอยู่..ฮ่าๆๆๆ จุนพูดกับแม่ของเอริด้วยเสียงที่อารมณ์ดีอีกเช่นเคย
	 น้าก็ว่าอย่างนั้นแหละจ๊ะ..ถ้าไม่ได้จุนคุงมาปลุกทุกวัน..น้าก็คงปลุกยัยเอริปวดหัวตายเลยจ๊ะ ^_^ 
	 แหม!แม่ก็..ถึงหนูไม่มีอีตาบ้านี่มาปลุก หนูก็ตื่นเองได้น่ะ  เอริพูดขึ้นมาในขณะที่กำลังลงมาจากชั้นบน
	 ฮ่าๆๆๆ..อย่างเธอนี่นะจะตื่นเองง่ายๆ ^_^  นายจุนพูดขึ้นพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่เอริ
	อีตาบ้า!ดูถูกกันไปมากแล้วนะ  ปึก เอริเอากระเป๋านักเรียนตีจุนเข้าอย่างแรง..แล้วทั้งคู่ก็ทะเลาะกันอีกเช่นเคย
	 ทั้งสองคนพอได้แล้วจ๊ะ.ไปโรงเรียนกันได้แล้ว...นี่เหลืออีกห้านาทีก็สองโมงแล้วนะจ๊ะ แม่ของเอริพูดขึ้น
	ทั้งสองชะงักศึก แล้วมองหน้ากันพูดพร้อมกันว่า  อะไรนะ!..จะสองโมงแล้ว
ณ โรงเรียนมัธยมเอกชนแห่งหนึ่ง
( ปี 2 ห้อง 1 )
	 ตกลงว่า ฮานามูระ เอริ กับ ยูยะ จุน ไม่มานะ  เสียงเช็คชื่อเสร็จของอาจารย์ประจำห้องดังขึ้น
ทั่ก..ทั่ก..ทั่ก  ( เสียงวิ่งดังขึ้นมา )  ครืด!!!!!!!!!!!! (ประตูเปิดออก)
	 อาจารย์ค่ะ ฮานามูระ เอริ มาค่ะ , ยูยะ จุน ก็มาแล้วครับ  ทั้งคู่ตะโกนตอบ ด้วยอาการที่เหนื่อยหอบ
อาจารย์มองหน้าทั้งคู่อย่างไม่เป็นมิตรเท่าไร พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงดุว่า มาสายทั้งคู่เลยหรอ..ออกไปยืนหน้าห้องซักชั่วโมงเลยไป   เอริกับจุนเลยต้องออกมาหน้าห้องตามระเบียบ แต่ก็ไม่วายที่จะทะเลาะกัน
	 เพราะเธอนั่นแหละทำให้ฉันมาสายเลยเห็นมั้ย  จุนบ่นรำพึงรำพันขึ้นมา
	 อ้าว!นายมาว่าฉันคนเดียวได้ไงย่ะ ถ้านายไม่ชวนฉันทะเลาะก็คงไม่มาสายหรอก..อีตาบ้า
	 คำก็บ้า...สองคำก็บ้า..เธอคุยกับคนบ้ารู้เรื่อง..เธอก็บ้าเหมือนกันแหละว่ะยัยเฟอะ  จุนแลบลิ้นใส่เอริ
ในเวลาพักกลางวัน
	 นี่เอริฉันถามอะไรหน่อยสิ  โซโกะเพื่อนสนิทเอริพูดขึ้นมา
	 ถามอะไรล่ะ..ก็ถามมาสิ  เอริตอบ
	 เธอพูดแล้วนะ..แล้วเธอต้องตอบฉันมาตามตรงด้วย 
	อืมได้สิ..ทำไมจะไม่ได้
	นี่..เอริเธอคิดไงกับยูยะคุงหรอ(จุน)
	ป่าวนี่..ก็ไม่ได้คิดอะไรนี่..ก็แค่เพื่อนที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กเท่านั้นเอง เอริตอบ
	เพื่อนหรอ..แต่เอ๊ะ!..ทำไมเอริต้องหน้าแดงด้วยนี่..ไม่มีรัยจริงอ่ะ โซโกะมองเอริอย่างสงสัย
ก็จิงดิ..ฉันคงไม่เอาอีตาบ้านั่นมาเป็นแฟนหรอกย่ะ เอริพูดอย่างเขินๆ
โห้...น่าเสียดายออก ยูยะคุงเค้าออกจะทั้งหล่อ เล่นกีฬาก็เก่ง เรียนก็ดี ไปซะทุกอย่าง..เธอได้อภิสิทธิ์เหนือกว่าคนอื่นอีกนะนี่ แต่ทำไมปล่อยให้โอกาสหลุดไปง่ายๆย่ะนี่ โซโกะเอียงหูเข้าไปใกล้เอริแล้วพูดว่า
ถ้ายูยะเค้ามีแฟนจะมาร้องไห้ทีหลังไม่ได้นะจ๊ะ
มีก็มีไปสิ.บ้าหรอ..ไร้สาระ....ฉันไปห้องน้ำดีกว่า โซโกะก็เลยมองตามเอริแล้วพูดเบาๆขึ้นว่า 
ปากกับใจไม่ตรงกันอีกแล้วยัยนี่
ทางด้านเอริ ซึ่งอยู่ในห้องน้ำ เอริคิดขึ้นในใจว่า
	ยัยเพื่อนบ้าพูดอะไรก็ไม่รู้....ใครเค้าจะชอบนายนั่นได้ลง..แต่ทำไมใจเราต้องเต้นแรงด้วยนี่...เราไม่ได้ชอบนายนั่นซะหน่อยนะ เอริยิ้มนิดๆแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
ระหว่างที่เอริกำลังจะเดินไปที่ห้องเรียนนั่น ระหว่างทางก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังแว่วขึ้นมา จึงเดินไปทางเสียงนั่นแล้วก็พบกับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักๆคนนึงกำลังจะสารภาพรักกับชายหนุ่มคนนึง แต่ใครคนนั่นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นนายจุนนั่นเอง
	พี่ยูยะค่ะ....คือว่า...ฉันชอบพี่มานานแล้วค่ะ ถ้าพี่ไม่รังเกียจ....พี่ช่วยกรุณา..เอ่อ แต่เด็กผู้หญิงไม่ทันจะพูดจบ นายจุนก็พูดขึ้นมาว่า
	พี่ดีใจนะที่น้องชอบพี่...แต่ขอโทษนะพี่คงคิดอะไรไปมากกว่านั่นไม่ได้หรอก พี่ขอรับแค่น้ำใจก็พอนะ พี่เชื่อว่าน้องคงเจอคนที่ดีกว่าพี่แน่นอน เมื่อพูดจบเด็กผู้หญิงคนนั้นจึงยิ้มแล้วิ่งออกไปทั้งน้ำตา
	 นายจุนนี่ทำไมกับคนอื่นพูดดีจัง..แต่กับเรานี่สิไม่เคยพูดดีๆเป็นกับเค้าบ้างเลย เฮ้อ... เอริคิดในใจ
พอจุนเดินออกมาแล้วเจอกับเอริเข้า เลยทำท่าทางตกใจนิดหน่อย เลยพูดขึ้นว่า
	เฮ้ย!!!!เธอมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
	ก็ตั้งแต่ตอนที่นายโดนสารภาพรักนั่นแหละ แหวะ ทีกับคนอื่นพูดดีจัง แต่ทำไมกับฉันไม่พูดอย่างนี้บ้างฮะ เอริพูดขึ้น
	ฮ่าๆๆๆพูดกับเธอนี่นะ....ยัยเบ๊อะ....ฉันแสลงปากตัวเองยังไงไม่รู้ถ้าพูดยังงี้กับเธอน่ะจุนหัวเราะขึ้น
	อีตาบ้า!มากไปแล้วนะ...หยุดเดี๋ยวนี้ จุนวิ่งหนีเอริ 
ระหว่างทางกลับบ้าน
	นี่จุนทำไมวันนี้คนเยอะผิดปกตินะเอริถามอย่างสงสัย
	เธอนี้..สวยก็ไม่สวยแถมยังไม่ฉลาดอีกนะ ก็มันจะถึงเทศการวาเลนไทน์แล้วไงยัยเบ๊อะ
	นี่...นายว่าฉันไม่สวยแล้วว่าฉันโง่อีกหรอ
	ฉันป่าวว่านะ...เธอพูดของเธอเอง ฮ่าๆๆๆ
เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว เอริก็เลยถามแม่ว่า....
	แม่ค่ะ..แม่ถักเสื้อไหมพรมทำไมหรอค่ะ
	ก็ใกล้จะถึงวันวาเลนไทน์แล้วไงจ๊ะ..แม่กะว่าจะถักให้พ่อซะหน่อยอ่ะจ๊ะ แม่พูดแล้วยิ้มเขินๆนิดๆ
แล้วแม่ก็พูดต่อว่า
	แล้ววาเลนไทน์..เราไม่หาเตรียมของให้จุนคุงมั่งหรอจ๊ะ แม่พูดกับเอริ
	บ้าหรอค่ะแม่..อีตาบ้านั่นไม่ใช่แฟนหนูสักหน่อย ทำไมหนูต้องเตรียมให้ตานั่นด้วยเอริพูดโวยวายเพื่อกลบเกลื้อนอาการเขินที่มีอยู่ แล้วก็เดินขึ้นห้องไป
	แม่พูดอะไรก็ไม่รู้...ใครเค้าจะให้ของอีตาบ้านั่นกันเอริพูดขึ้นแล้วโน้มตัวลงบนที่นอน แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเขินๆ แล้วนึกขึ้นว่า 
	ทำไมหมู่นี้..พูดถึงตานั่นขึ้นมาแล้วเราต้องใจเต้นแรงทุกครั้งเลยนี่...ไม่นะ..ไม่นะ..เราคงไม่ได้ชอบตานั่นหรอก 
แม่ค่ะ...หนูไปโรงเรียนแล้วนะค่ะ..เอริกับจุนก็ไปโรงเรียนตามปกติ
นี่...เอริตอนเที่ยงนี้จะกินอะไรกันดีอ่ะโซโกะ...ถามเอริขึ้น
เดี๋ยวเธอไปกินก่อนนะเดี๋ยวฉันตามไป เอริตอบ
เอริเดินมาทางจุน ซึ่งกำลังตั้งใจเขียนอะไรสักอย่าง..อย่างตั้งใจมาก เอริเดินไปข้างหลังจุน ตอนแรกกะจะทำให้จุนตกใจ แต่ดันไปมองกระดาษที่จุนกำลังเขียนอยู่ เมื่อเอริอ่านในกระดาษของจุนก็ทำให้เอริเหมือนผิดหวังกับอะไรสักอย่าง ในกระดาษจุนเขียนไว้ว่า...
(เรื่องราวจะเป็นยังไงโปรดติดตามครั้งหน้านะค่ะ)