>เลือด...แห่งเซมิวตา

ยื้อร่างฉุดวิญญาณ สานฝัน
ผวาพลันตื่นตระหนก รกสมอง
เลือดสดไหลกระเซ็น เจิ่งนอง
เรียกร้องโปรดเมตตา ฆ่าฉันที
ระทมทุกข์ไร้สุข ชั่วปี
นาววันผ่านนะที หรี่แสง
อาทิตย์ลับจับฟ้า แทรกแซง
รุ่งอรุณหมดแรง แห่งเวลา
1 ปี กับการฆาตกรรมตัวเอง มันช่างยาวนานแฝงด้วยความเคียดแค้น ฉุดใจกระฉากสามัญสำนึกความอับปรีย์ ทุกยุทธวิธี ทุกกาฆ่าตัวตาย ทุกทฤษฎี ทุกเล่มไร้ประโยชน์ มันไม่ต่างไปจากความหิวกระหายที่พร้อมย่อยเลือดสดๆ จากเสก็ดของอาวุธชีวภาพ ดวงตาถลน ปูดโปนแดงก่ำ ใต้ผิวหนังริมขมับนูนเป็นเส้น ขนาดเท่าสายน้ำเกลือ ทุกอณูสูบฉีด เวียนว่าย ฝ่าด่านข้อกระดูก พุ่งเร็วรี่ พร้อมที่จะกระโจนออกจากผิวหนังอันกร้าน เต็มไปด้วยร่องรอยของมีคมเชือดเฉือน เนื้อสีขาว ทะแยงขวักไขว่ ทั่วร่างกาย แขนทั้งสองข้างขาวโพลน ไร้เนื้อติดกระดูก เนื้อต้นแขนมีเพียงพลาสติดติดห่อกันไว้มิดชิดเพียงเพื่อกันเชื้อโรคที่จะชอนไชเท่านั้น เพราะหมอไม่ยอมเอาออกมันจึงเสนอหน้าติดไว้ที่ต้นแขนมาถึงทุกวันนี้

น.นิรัติศัย 13 ต.ค. 2548 19:10 น. - ID 5936