เล่ห์หญิง

ร้อยฝัน

       เขาก้าวลงจากรถ  รู้สึกแปลกใจอยู่ครามครัน  บ้านเงียบและมืดสนิท  ไม่มีแสงไฟส่องจากตัวบ้าน  เหมือนไม่มีคนอยู่ ... เมื่อตอนกลางวัน  หล่อนยังโทรศัพท์ไปหาเขา  บอกเขาว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ให้เขากลับบ้านเร็วขึ้น.. แต่ทำไมบ้านเงียบอย่างนี้  หรือหล่อนออกไปข้างนอก  ก็ไม่น่าใช่ ...เพราะกุญแจบ้านไม่ได้คล้องเอาไว้  หรือว่าเกิดเหตุร้ายอะไรขึ้น
             เร็วเท่าความคิด  เขากระโจนลงจากรถ  รีบตรงไปที่ประตูบ้าน  กระชากประตูเปิดออกอย่างคนใจร้อน  ทันทีที่ประตูเปิดออก  เขาได้กลิ่นบุหรี่โชยออกมา
.... ใครสูบบุหรี่ ... เมียเขาน่ะหรือ  ไม่นะ  หล่อนไม่เคยสูบบุหรี่  ต้องมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นแน่ ..... นึกห่วงเมียขึ้นครามครัน  เข้าใช้มือลูปไปตามผนังห้องสะดุดเข้ากับสวิทซ์ไฟ  เขากดสวิตซ์ไฟ  ...  รออยู่ .. แต่ภายในบ้านยังมืดสนิท...ไฟดับ
              แก้ว แก้ว แก้ว  เขาร้องเรียกเมียอย่างเสียขวัญ  แต่ไม่มีเสียงตอบรับ  เขาตัดสินใจก้าวเข้าไปในบ้าน  มองผ่านความมืดอย่างระแวดระวัง  เขามีไฟแช็กอยู่ในกระเป๋า  ... จึงรีบจุดมันอย่างลนลาน ...ไฟติดพอมีแสงสว่างให้มองเห็นอะไรบ้าง  เขาเดินจากประตูหน้าบ้านเข้าไปในห้องรับแขก ...  ไม่มีใคร  จึงเดินผ่านไปยังห้องนั่งเล่น  รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง  เมื่อเห็นร่องรอยของหนังสืออ่านเล่นหลายเล่มวางอยู่... เมียเขาคงอยู่ในห้องนี้.... หล่อนชอบห้องนี้มาก  หล่อนชอบหนังสือ  ทุกครั้งที่ไม่เจอหล่อน  เขามักจะหาหล่อนพบในห้องนี้...และเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้มุมหนังสือ ...  รู้สีกได้ว่ากลิ่นบุหรี่ฉุนจัดเหลือเกิน  เกิดอะไรขึ้น ... หรือหล่อนถูกทำร้าย   ด้วยความร้อนใจเขาชูไฟแช็กสูงขึ้นแล้วมองสำรวจไปรอบ  ๆ
             ร่าง ๆ  หนึ่งฟุบอยู่บนพื้น  ซบหน้าลงกับโซฟา  ใกล้ ๆ กันนั้น มีขวดเหล้า และที่เขียบุหรี่วางอยู่ข้าง ๆ  เขาเพ่งมองอย่างพินิจ  เมียเขานั่นเอง  วันนี้หล่อนสวมชุดนอนสีดำ  ปกติหล่อนไม่ชอบสีดำ วันนี้ดูแปลก
             เขาต้องแปลกใจมากยิ่งขึ้น  เมื่อหล่อนเงยหน้าขึ้น  ดวงหน้าขาวดูซีดเซียว  ดวงตารื้นน้ำตา  หล่อนมองมาที่เขาด้วยแววตาที่ตัดพ้อ  แต่ไม่มีคำพูดสักคำหลุดออกมาจากปากหล่อน
             หล่อนพยายามประคองตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล  มองดูเขาด้วย
หางตา  ... แล้วเดินออกไป
              " แก้ว  แก้ว  เป็นอะไร  ทำไมร้องไห้"   เขาถามเมียอย่างเป็นห่วง  แต่ไม่ได้รับคำตอบจากหล่อน  หล่อนยังคงเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบ ๆ  เขายกมือขึ้นเกาหัวอย่างงง  ๆ  แล้วเดินตามหล่อนไป  หล่อนเดินเข้าไปในห้องนอนปิดประตูเงียบ
             เขาเคาะประตู  ร้องเรียกให้เมียเปิดประตูให้  แต่ทุกอย่างยังคงอยู่ในความเงียบ ..  ไม่มีเสียงตอบรับ  ประตูไม่เปิด  เมียเขาเป็นคนโกรธแรง  หรือจะทำร้ายตัวเอง  เขานึกถึงการฆ่าตัวตาย  รับลนลานหากุญแจ  ไขเข้าไป
ในห้องอย่างร้อนรน  ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาสะท้อนใจ  ภาพที่เมียเขาร่ำไห้ ..กอดสมุดบันทึกสีน้ำเงินเข้มแน่น  มองมาที่เขาอย่างเฉยเมยเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ  ไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น ....  หล่อนคงโกรธเขาที่เขาไม่มาตามสัญญาที่ให้ไว้กับหล่อน  เขาก้าวเข้าไปยืนอยู่ใกล้  ๆ ดึงตัวหล่อนมากอด  แต่หล่อนนิ่งแข็งขืน  ลุกเดินออกไปจากอ้อมกอด  เขาดึงมือหล่อนไว้รู้ถึงพายุอารมณ์ลูกใหญ่ที่กำลังก่อตัว   ...  วูบหนึ่งเขารู้สึกโกรธ   ทำไมหล่อนทำเหมือนว่าเขาไม่เคยผิดนัด  ไม่เคยกลับดึก  วันนี้เขาถือว่าเขากลับเร็วเสียด้วยซ้ำไป  หล่อนเป็นบ้าหรืออย่างไร  ปกติแล้วเขากลับดึกทุกคืน  แต่หล่อนไม่เคยสนใจ  ไม่ว่าเขาจะกลับดึกอย่างไร  หล่อนยังยินดีทุกครั้งที่เขากลับถึงบ้าน  มิหนำซ้ำยังปรนนิบัติ จน  เหมือนกับว่าสิ่งที่เขาทำ  เป็นปกติสำหรับหล่อน  แต่วันนี้หล่อนกลับมีทีท่าไม่พอใจ  กินเหล้าจนเมามาย  สูบบุหรี่จนเหม็นคลุ้ง  แล้วยังเฉยชากับเขาอีก  เขารู้ว่าหล่อนรักเขามาก  มากเสียจนยอมทนทุกอย่าง  ขอให้เขาพอใจเท่านั้น  ตัวเขาเสียอีกที่ไม่เคยแสดงความรักอะไรต่อหล่อนเลย  และไม่เคยแน่ใจเลยว่าเขารักหล่อนหรือเปล่า  แต่ยังไงหล่อนก็เป็นเมีย  ง้อเสียหน่อย  ยังไงเขาก็ต้องอยู่กับหล่อนอีกนาน  แต่หล่อนกลับทำสะบัดสะบิ้ง  แกะมือเขาออก  หอบหมอน  หอบผ้าห่มเดินออกไปจากห้องนอนอย่างไม่สนใจ ใยดี
             เขามองร่างที่เพิ่งผละออกไป  บอกกับตัวเองว่าที่เขากลับบ้านช้า  ไม่ใช่เรื่องเล็กอีกต่อไป  มันเป็นเรื่องใหญ่ที่ต้องแก้ไขด่วน   เขาตรงเข้าไปขวางหล่อนไว้  แล้วกอดหล่อนแน่น  หล่อนสะบัดตัวออกแต่เขากลับกอดแน่นกว่าเดิม  หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา  เขาจูบที่หัวตารื้นน้ำตาเบา ๆ  ร่างกายที่แข็งขืนของหล่อนสั่นตามแรงสะอื้น  หล่อนสะบัดตัวให้หลุดจากอ้อมกอดเขา บอกเขาว่าพรุ่งนี้มีเรื่องสำคัญที่จะคุยกับเขา  แล้วเดินจากไป
                เขายืนงงอยู่พักใหญ่ จึงก้าวเข้าไปในห้องนอน  หล่อนจุดเทียนเอาไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือ  สมุดบันทึกสีน้ำเงินเข้มของหล่อนกางอยู่  หล่อนคงลืมไว้ตรงนั้น  เขาจึงเปิดอ่านดู
                    ถึง ลูกรักของแม่
                  วันนี้เป็นวันที่แม่มีความสุขที่สุด  แม่รู้ว่าหนูอยู่กับแม่  อยู่ในท้องแม่  วันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานของพ่อกับแม่ด้วย  หนูเป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดของพ่อและแม่  ลูกรัก วันนี้แม่โทรศัพท์ถึงพ่อ  ให้พ่อหนูกลับบ้านเร็วขึ้น  พ่อรับปากแม่  วันนี้เราจะฉลองความสุขกัน  3  คน  แม่จะจัดโต๊ะสวย  ๆ มีดอกไม้  แสงเทียนที่อบอุ่น  บทเพลงเพราะ ๆ  เราจะเต้นรำกัน   ลูกกับพ่อคงชอบ  แม่จะไม่ลืมกุ้งแช่น้ำปลาของโปรดของพ่อหนู  แม่จะทำให้สุดฝีมือเชียว  รอพ่อกันนะลูก
                 ลูกจ๋าตอนนี้ก็ค่ำแล้ว พ่อของลูกก็ยังไม่กลับมา เราออกไปตามกันนะ  ให้พ่อแปลกใจเล่น
                 ลูกจ๋าลูกเห็นแล้วใช่ไหม  พ่อเขาลืมแม่  เขาอยู่กับคนรักเก่าของเขา  ท่าทางเขามีความสุขมากกว่าอยู่กับแม่  ให้แม่ร้องไห้เถิดนะ  แม่ร้องไห้กับหนูลูกรักของแม่
                 ลูกจ๋า  แม่ต้องขอโทษหนูมาก ๆ  แม่อยากจะทำอะไรก็ได้ให้มันสาแก่ใจ  ให้มันสมกับที่แม่โง่   พ่อของหนูไม่เคยรักแม่  ไม่เคย  ...  ลูกจ๋า ... สิ่งที่แม่ทำตอนนี้  แม่รู้ว่ามันไม่ดีต่อหนู  ต่อแม่  แต่แม่เสียใจ  ขอให้แม่กินเหล้าให้เมา  ให้ลืมทุกอย่าง  แม่ขอเป็นแม่ชั่ว ๆ  วันหนึ่ง  แล้ววันต่อ ๆ ไป  แม่จะไม่ทำร้ายลูกอีก  ทูนหัวของแม่  
                ลูกจ๋า  ลูกพอจะรับฟังแม่ได้ไหม   แม่อยากให้หนูรับรู้เหลือเกินว่า ตอนนี้แม่เจ็บปวดเพียงใด  แม่รักพ่อของหนูมาก  มากพอที่แม่จะยอมทุกอย่างที่ทำให้พ่อหนูมีความสุข  เรื่องของพ่อกับผู้หญิงคนนั้น  แม่รู้อยู่ก่อนแล้วว่าเขาเป็นคู่รักกันมานาน  แต่ต้องเลิกรากันเพราะพ่อมีแม่อีกคน  ลูกจ๋านานเท่าไหร่แล้วที่พ่อหนูกลับบ้านดึกทุกคืน  นานเท่าไหร่แล้วที่แม่เฝ้ารอ  วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่แม่จะทำอย่างนั้น  พ่อกับแม่คงต้องแยกทางกันจริง ๆ แต่แม่ก็ดีใจที่แม่ยังมีลูก  เราสองคนต้องทำเพื่อความสุขของพ่อ  พ่อจะไม่รู้เรื่องนี้ ไม่รู้ว่ามีหนูอยู่กับแม่
                ลูกจ๋า  ลูกเป็นดวงใจของแม่  แม่สัญญาว่าจะดูแลลูกให้ดีที่สุดจ๊ะ  แม่สัญญา  แล้วแม่จะเขียนถึงหนูทุกวัน นะ ลูกรักของแม่
                                                                       รักลูกที่สุด
                                                                             แม่   
               ทันทีที่อ่านบันทึกจบ   เขารู้สึกว่าสมองหนักอึ้งเหมือนมีหินถ่วง  เมียของเขารักเขามากขนาดนั้นเจียวหรือ  ทุกคืนที่เขากลับดึกดื่น  หล่อนรอเขาอยู่  หล่อนเป็นเมียที่ประเสริฐที่สุด  หล่อนกำลังจะไปจากเขา  เขาดีใจงั้นหรือ  เขาไม่แน่ใจว่าไม่มีหล่อนแล้วเขาจะมีความสุข  เขาคงยอมไม่ได้ เขาจะยอมให้หล่อนไปจากเขาไม่ได้
              ไวเท่าความคิด  เขาก้าวดุ่ม ๆ ออกจากห้องนอน เดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่น  หล่อนอยู่ตรงนั้น  บนโซฟา  แสงเทียนที่ส่องมองเห็นร่างนั้นคุดคู้  ซบหน้านิ่งแนบเข่า  ตัวสั่นด้วยแรงสะอื้น  เขาเข้าไปทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ โอบร่างที่สั่นนั้นไว้ ซบหน้าลงบนแผ่นหลังหล่อน  น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินอย่างเงียบ ๆ 
                "ผมขอโทษคนดี  ผมจะไม่ปล่อยคุณไปไหน  ผมจะไม่เจ้าชู้กับใคร  ผมรักคุณ  คนดี ... พูดกับผมสิ  ... พูดว่ายกโทษให้ผม"  เขาออดอ้อน
               หล่อนขยับตัว  เขาคลายแขนออก  หล่อนหันหน้ามองเขาน้ำตาไหลพราก  แทนคำตอบ  หล่อนซบหน้ากับอกเขา  เขากระชับวงแขนให้มั่นคงขึ้น  ให้สัญญากับตัวเอง  ต่อไปนี้เขาจะเป็นพ่อที่ดี  เป็นสามีที่ดีของหล่อน  จะรักหล่อนสมกับที่หล่อนรักเขา  พร้อมกับดึงหล่อนเข้ามากอดแน่นขึ้นอีก
                 หล่อนรู้ว่าน้ำตาของตัวเองแห้งแล้ว  เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา  หล่อนรู้ว่าแท้จริงแล้วสามีของหล่อนก็รักหล่อนเหมือนกัน  หล่อนยิ้มให้กับตัวเองในอ้อมกอดเขา  รำพึงกับตัวเอง  ... โถมิเสียแรงที่ลงทุนเปลืองเงิน  เปลืองน้ำตา  แค่ซื้อสมุดบันทึก  ซื้อเหล้า  ซื้อบุหรี่  ลงทุนเขียนนิยายรักหวานเลี่ยน  ลงทุนเปลี่ยนแปลงตัวเองอีกนิดหน่อย   แลกกับการได้สามีกลับคืนมา  มันก็คุ้มกันแล้วมิใช่หรือ