ไม่รู้ผมซื่อหรือผมโง่ ที่ยอมให้คนอื่นหลอกใช้อยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน แต่ถ้าให้ผมคิดเอง ผมว่าผมคงตกอยู่ในสปีชี่สัตว์กินหญ้าแสนดีนะครับ วันนี้มีงานด่วนให้ไปสังเกตการณ์การจ่ายเงินให้กำลังติดอาวุธรับจ้างที่ทำงานให้รัฐบาลเมื่อตอนเลือกตั้งคราวก่อน ซึ่งก็กองกำลังกลุ่มนี้แหล่ะที่เป็นปัญหาก่อม็อบกันอยู่ในทุกพื้นที่ เรื่องการจ่ายค่าจ้างไม่เป็นธรรม โกงกันไปโกงกันมาทั้งสองฝ่าย แต่วันนี้จ่ายให้พวกที่สังกัดอยู่ในเมืองหลวง พองานเข้ามาปุ๊บ สมาชิกในทีมหายกันอย่างพร้อมเพรียง หันซ้ายแลขวา เหลือผมกับเจ้ายักษ์ตูนิเซียสองคน.. การปฏิบัติงานจึงโหวงเหวงจนน่าเศร้า แต่ที่น่าเศร้าไปกว่านั้น ระหว่างทางเจ้าตูนิเซียเกิดนึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้ไปเอาตั๋วเครื่องบินกลับบ้านที่สายการบิน เลยบอกให้ส่งมันไว้ที่บริษัท เสร็จแล้วมันจะตามไป ดูมันๆ สองข้างทางกลุ่มคนวิ่งกันเต็มท้องถนน ด้วยความที่สมองผมเฉื่อยชาเป็นปกติ เลยไม่คิดอะไร พอเลี้ยวรถเข้าไปยังถนนหน้าตึกที่จ่ายเงิน โดนทหารกับตำรวจของรัฐบาลบล็อกไว้ ผมส่งภาษาอังกฤษบอกว่าผมรับผิดชอบภารกิจนี้ พวกนั้นตอบเป็นภาษาพื้นเมืองว่าเข้าไปมึงตายกูไม่รู้นะเว้ย ..พูดกันห้าหกนาที เข้าใจกันดีมาก แล้วผมก็ขับดุ่ยๆ มึนๆ เข้าไปหน้าตาเฉย ธรณีสูบแทบไม่ทันพระแม่เจ้า ฝูงชนกลุ่มเบ้อเร้อเห้อพร้อมก้อนหินคนละก้อนวิ่งรี่เข้ามาหา ผมยกมือขึ้นห้าม แต่เจ้ากรรมนิ้วทั้งห้ากลับไม่สามัคคี ปล่อยให้นิ้วกลางที่เชื่อฟังอย่างเคร่งครัดดีดผึงขึ้นชี้เด่อยู่นิ้วเดียว ฝูงชนที่กำลังคลุ้มคลั่งเลยยิ่งเร่งฝีตีนขึ้นไปอีก งานนี้ชูมัคเกอร์ก็ชูมัคเกอร์อ่ะครับ เจอผู้กองซูเลี้ยวสกรูด้วยเบรกมือถอนเกียร์สามตบเกียร์หนึ่งบึ่งแซงหายไปในพริบตาแน่นอน รอดมาได้อีกหน วีรกรรมครานี้ไม่มีเสียงปรบมือเช่นเคย.. ได้ยินเสียงงึมงัมเป็นแบ็คกราวน์ตอนโทรไปรายงานบอสว่า ..แม่ง! รอดอีกแล้วว่ะ.. ไม่รู้จะรักผมอะไรกันขนาดนั้น
11 ตุลาคม 2548 08:57 น. - comment id 87208
ติดตามงานคุณมาตลอด กับประสบการณ์..งาน..และชีวิต ที่แสนน่าประทับใจ แกมผจญภัยอย่างลูกผุ้ชาย อย่าลืมเขียนไว้เป็นตอนๆ แล้วค่อยมารวมเล่ม เป็นรื่องเล่าจากแอฟริกา คงเร้าใจระทึกใจดี และสนุกดีค่ะ รักห่วงใยนะคะ รักษาตัวด้วย
11 ตุลาคม 2548 20:24 น. - comment id 87218
ขอบคุณครับที่แวะทัก.. มือสมัครเล่นคิดรวมเล่มคงห่างไกลครับ แค่มาระบายอารมณ์ชั่วครั้งชั่วคราว.. ขอบคุณครับ