.. เธอ ..

keekie

คุณเดินผ่านฉันออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ .. 
	เดินออกจากชีวิตฉันอย่างเงียบๆ..
	ความเงียบ ..
	ฉันน่าจะชินชากับมันมาตั้งนานแล้ว..
	คุณเงียบทุกครั้ง ..ทุกครั้งที่ควรมีคำอธิบาย ..
	ครั้งนี้ก็เช่นกัน..	
	ระหว่างการอธิบายเพื่อไม่ให้ฉันเข้าใจผิด..กับ..การเดินจากฉันไป ..	
	
	..คุณเลือกอย่างหลังสินะ..
	ข้อนี้คุณไม่ต้องอธิบายหรอก..เพราะวันนี้คุณพิสูจน์มันแล้ว..
	
	ในขณะที่ฉันไม่เคยได้พิสูจน์ตัวเองให้คุณได้รู้ว่า..
	เหตุใด..คุณถึงไม่เคยไม่เชื่อมั่นในตัวฉัน..
	นั่นเพราะ..ฉันไม่เคยทำในสิ่งที่มันอาจกร่อนความเชื่อมั่นนั้น..
	แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา..
	กี่ครั้ง..กี่หน..ที่คุณปล่อยให้ใครคนอื่น..
	มาทำร้ายความรู้สึกของคนที่คุณบอกว่าคุณรัก..		
	
	ความเชื่อมั่นในตัวคุณ ..เชื่อมั่นในความรักที่คุณมีให้..	
	ฉันมีมันเต็มเปี่ยม..จวบจนวันนี้..
	หากแต่ว่าคุณรักษามันไว้ได้เท่าไหร่?..
	
	แต่เท่าที่รู้ ..มันคงเหลือไม่เพียงพอกับความต้องการของคุณ..
	ความจริงแล้ว..มันไม่เคยพอเลยต่างหาก..
	ฉันเองก็ไม่รู้จะหาจากที่ไหนให้คุณได้อีก..เพราะฉันมอบให้คุณไปหมดแล้ว..
	หัวใจหนึ่งดวง..มันมีเท่านั้น..
	หากมันยังไม่เพียงพอสำหรับคุณ.. .. .. .. .. .. .. ..
	ฉัน .. 	    
	         ...
	             ....
	                  .....
	นับจากนี้..
	ฉันคงต้องหัดทำตัวให้ชาชินกับความเงียบเสียที..
	เพราะยังไงซะฉันก็คงต้องอยู่กับมันอยู่ดี ..
	อยู่กับความเงียบยามมีคุณ..
	หรืออยู่กับความเงียบยามไม่มีคุณ..
	..มันต่างกันตรงไหน?..