เก็บหัวใจใส่กระเป๋า(1)

พระจันทร์เศร้า

 

เก็บหัวใจใส่กระเป๋า
เขาเดินตามต๋ามาสามวันแล้ว
จากบ้านไปโรงเรียน แล้วก็จากโรงเรียนมาบ้าน
เขาไม่ได้พูดจาทักทาย เพียงแต่ส่งยิ้มเรี่ย ๆ มาให้ทุกคราวที่ต๋าหันไปเห็นเขาเข้า
ใจต๋าชักจะว้าวุ่น
ก็ตั้งแต่เป็นสาวเป็นแส้มาจนเดี๋ยวนี้
ต๋าไม่เคยมีชายหนุ่มมาตอแยด้วยสักที
ต๋ารู้ตัวดีว่าไม่สวย อ้วน ออกจะะคล้ำ แล้วยังไว้ผมม้าหน้าเหมือนแมวเข้าด้วย
จะมีดีอยู่หน่อยก็ตรงเสียงดีและเรียนเก่ง
ต๋าก็เลยพอจะเป็นที่รู้จักในบรรดาผู้ทำกิจกรรมทั้งหลายแหล่ 
รวมทั้งในหมู่ครูบาอาจารย์อยู่บ้าง
ต๋าไม่ได้คุยหรอกนะ แต่ใคร ๆ ในโรงเรียนที่ต๋าเรียน 
หรือแม้แต่กับโรงเรียนอื่นที่เคยมีกิจกรรมร่วมกัน
ต่างยอมรับต๋าในฐานะ "ดาวเสียงดวงเด่นในโรงเรียน" 
ในฐานะนักร้องประจำวงของโรงเรียน แค่นี้ ต๋าก็ภูมิใจจะแย่
ต๋าไม่เคยคิดฝันถึงเรื่องหนุ่ม ๆ อย่างเพื่อน ๆ คนอื่น เพราะรู้คุณสมบัติของตัวเองดี
แต่พอมาเจอหนุ่มเดินตามเข้าจริง ๆ แบบนี้
ใจต๋าก็อดจะหวั่นไหวประสาวัยรุ่นไม่ได้
เช้าวันนี้ อากาศสดชื่น แต่ใจต๋าวับ ๆ หวิว ๆ ตอนที่ค่อย ๆ โผล่ออกจากประตูบ้าน
แล้วหน้าต๋าก็ร้อนวูบเมื่อสายตาพบกับชายหนุ่มคนเดิม
ยืนเต๊ะอยู่ตรงใต้ต้นชมพู่ต้นเก่าที่เขาเคยยืนมาตลอดสามวันในตอนเช้า ๆ อย่างนี้
เขาส่งยิ้มให้ แต่ต๋าหันหนี แล้วรีบจ้ำพรวด ๆ ไปทางปากซอย 
ความรู้สึกบอกว่า เขาเองก็รีบจ้ำตามต๋ามาเหมือนกัน
แล้วต๋าก็ค่อย ๆ ผ่อนฝีเท้าลง เมื่อได้ยินเสียงคนข้างหลังเรียกชื่อ
เขารู้ชื่อต๋าได้ยังไง
"คุณทัศนีย์ครับ คอยผมด้วย" เขาหอบน้อย ขณะเดินขึ้นมาทันต๋า
"จะรีบไปไหนครับ"
ต๋าก้าวต่อด้วยฝีเท้าไม่มั่นคงนัก เขาเดินตามมาข้าง ๆ ต๋าใจเต้น อยากจะพูดอะไรสักอย่าง 
แต่ต๋าก็พูดไม่ออกจนแล้วจนรอด
"ไปโรงเรียนหรือครับ อืมมถามทำไม ก็รู้แล้ว ก็ผมเดินตามคุณมาสามวันแล้วนี่นะ ดีนะครับ บ้านอยู่ใกล้โรงเรียน ไม่ต้องลำบากโหนรถเมล์ โรงเรียนคุณนี่อายุสักเท่าไหร่นะ 
แม่ผมก็เป็นศิษย์เก่าที่นี่เหมือนกัน"
เขาพล่ามไปเรื่อย ต๋าทำท่าไม่สนใจ แต่หูต๋ารับฟังทุกคำพูดของเขา 
อย่าว่าแต่แม่เขาเลย แม่ต๋าเองก็เป็นศิษย์เก่าที่นี่
แม่ภูมิใจแทบตายเมื่อต๋าสอบเข้าเรียนที่นี่ได้ แม่บอกว่า
แล้วทุกอย่างจะราบรื่นถ้าเรียนที่นี่ ถ้าต๋าตั้งใจเรียน
จะไม่มีปัญหาเรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัยแน่นอน 
แม่เชื่ออย่างนั้น และต๋าก็เชื่อ
"ผมชื่อก้าน บ้านอยู่ท้ายซอย คุณพูดกับผมบ้างซิครับ" 
ท่าทางเขาชักรำคาญที่ต๋าทำเฉย เขาดึงกระเป๋าต๋าไว้ แล้วหยุดเดิน ทำให้ต๋าต้องพลอยหยุดเดินไปด้วย
ต๋าทำใจกล้า จ้องหน้าเขา
"ปล่อยกระเป๋าฉันนะ ฉันไม่รู้จักคุณ" ต๋าทำเสียงขู่
แต่เขายิ้ม ฟันขาวเป็นระเบียบ  หน้าตามคมคาย ผิวเขาขาว 
ช่างต่างกันเป็นตรงกันข้ามกับต๋าจริง ๆ 
ต๋าเหลือบดูอักษรย่อชื่อโรงเรียนของเขา รับรู้ในทันทีว่าโรงเรียนที่เขาเรียน ไม่ไกลจากโรงเรียนต๋าเท่าไร
"ผมเป็นเพื่อนคุณไม่ได้หรือครับ คุณรู้ใช่ไม๊ว่าผมตามคุณมาสามวันแล้ว"
รู้สิยะ ฉันรู้ ต๋าคำรามอยู่ในใจ ความจริง ต๋าก็ไม่ได้รังเกียจเขาหรอก
เขาออกจะหล่อดีด้วยซ้ำ แต่ต๋ากลัว ต๋าไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายเลยตั้งแต่โตมานี่
นอกจากกลัวแล้ว ต๋าก็เขินด้วย คนที่ผ่านไปมา เหลือบมองดูต๋ากับเขา
ไม่น่าดูเลยที่มีผู้ชายมายื้อยุดกระเป๋าไว้ในขณะที่ต่างอยู่ในเครื่องแบบ
ต๋าอาจจะหัวโบราณไปหน่อยสำหรับยุคนี้ 
แต่ต๋าคิดว่า สิ่งที่ต๋าเชื่อน่าจะเป็นความถูกต้องดีงามและควรถนอมรักษาไว้
"แล้วคุณมาตามฉันทำไม ฉันจะรีบไปโรงเรียน"
เขาปล่อยกระเป๋าต๋า เมื่อต๋าออกเดิน เขาก็เดินมาข้าง ๆ ไปได้พูดจาอะไรอีกจนกระทั่งถึงโรงเรียน  เขาบอกต๋าก่อนไปว่า
"เย็น ๆ ผมจะมารอนะครับ"
ต๋าทำหูทวนลมขณะโบกมือให้เพื่อนที่เพิ่งมาถึงโรงเรียนเหมือนกัน 
แต่เพื่อนกลับมองตามเขาคนนั้นไป แล้วหันมาหลิ่วตาล้อต๋า
"แฟนต๋าเหรอ ไม่เคยเห็นเลย น่ารักเป็นบ้า แนะนำกันบ้างสิ"
ต๋าบอกปัดว่า เขาเป็นคนข้างบ้าน ต๋าไม่อยากถูกล้อ 
แต่วันนั้นทั้งวัน ต๋าหนีไม่พ้นจนได้ พรรคพวกรุมซักไซ้ถึงเขา ต๋าจะไปตอบเพื่อนได้อย่างไร ในเมื่อต๋าไม่ได้รู้จักเขามากไปกว่า เขาชื่อก้าน  บ้านอยู่ซอยเดียวกับต๋า แต่ถึงกระนั้น ต๋าก็อดปลื้มนิด ๆ ไม่ได้ เพราะเพื่อนที่เห็นเขา
เล่าให้คนอื่น ๆ ฟังว่า "เขา" น่ารักเป็นบ้าขนาดไหน
นี่ถ้าเขาเป็นแฟนต๋าจริงอย่างที่เพื่อนตู่เอา ต๋าจะยิ่งปลื้มขนาดไหนนะ
ที่ใคร ๆ พากันชมของของเราว่าดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ 
ทั้ง ๆ ที่บางทีเราอาจเห็นว่าของหรือคนของเรามันก็งั้น ๆเอง
เอาเถอะ เย็นนี้ ถ้าเขามาจริง ๆ ต๋าจะลองสังเกตหน้าตาเขาชัดๆ อีกครั้ง
เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่ต๋าขาดสมาธิในการเรียน เข้าข่ายใจลอยเลยทีเดียว 
ต๋าวนเวียนคิดอยู่แต่ว่า เขาอาจไม่มาอีก เพราะต๋าไร้มารยาทกับเขาขนาดหนักเมื่อตอนเช้า 
ต๋าเสียดายโอกาส ถ้าจะถึงตอนจบเสียก่อนที่จะได้เห็นนางเอกแสดง
ต๋ากระวนกระวายน่าดู แล้วก็เป็นครั้งแรกที่ต๋าโดดติววันนี้
ต๋าออกมาหน้าโรงเรียน เตรียมทำใจมาดิบดี แต่เมื่อไม่เห็นเขาจริง ๆ
ต๋าก็ใจหาย ตาร้อน ๆ ขึ้นมาทันที นี่ต๋าเป็นได้ถึงขั้นนี้เชียวหรือ
ต๋ายังไม่รู้จักเขาเลย แต่ต๋าเสียดายจัง เพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า
สาวน้อยในวัยขนาดต๋านั้น ถ้าได้มีหนุ่มสักคนมาสนใจ นับเป็นเรื่องดีอย่างยิ่ง
แต่ต๋าไม่เคย ต๋าจึงตื่นเต้น แล้วพอเริ่มทำใจสู้ เขาก็ไม่มาเสียแล้ว
ต๋าชะเง้อมองทั่วบริเวณ แต่ไม่มีเงาผู้ชายคนนั้น
ต๋าคอตก เดินหงอย ๆ อย่างสิ้นเรี่ยวแรงกลับบ้าน
พร่ำบอกตัวเองว่า บางทีพรุ่งนี้ เขาอาจจะมา
แล้วต๋าจะดีกับเขา จะไม่เสียมารยาทกับเขาอีก 
เจ้าประคุ้น ขอให้เขามาทีเถอะ
เกือบจะถึงบ้านแล้ว ได้ยินเสียงฝีเท้าเร็ว ๆ จากข้างหลัง
ใจต๋าเต้น ภาวนาให้เป็นเขา 
"คุณครับ" เสียงเขาจริง ๆ ต๋ายิ้มกับพื้นดิน หัวใจแทบกระโดดออกมานอกอก
แต่ต๋ายังไม่หันไปมอง บังคับใจตัวเองเต็มที่ให้เฉยไว้
"ขอโทษทีที่ไม่ได้ไปรอ ผมติดซ้อมดนตรี กระทันหันมาก คุณรอผมหรือเปล่า"
เขาถามร้อนรน ต๋าเงยหน้ามองเขา แล้วส่ายหน้า 
"ไม่รอเลยเหรอ โอ๊ยย อุตส่าห์คิดว่าคุณจะรอ รีบแทบตาย"
"ไม่ใช่ยังงั้นค่ะ " ต๋าตะกุกตะกัก ที่ส่ายหน้าน่ะ เพราะจะบอกว่าไม่โกรธที่มาช้า
นี่ต๋าตื่นเต้นมากจนฟังคำถามเขาผิดเชียวหรือนี่
"จะบอกว่า ไม่เป็นไรค่ะ" ต๋างึมงำ
"นึกว่าจะไม่ยอมคุยด้วยดี ๆ ซะอีก" เขายิ้ม ทำหน้าล้อ
ต๋าก้มหน้า รู้สึกมือไม้มันเกะกะไปหมด เขาคว้ากระเป๋านักเรียนของต๋าไปถือให้
เดินเคียงมาข้าง ๆ เขาส่งต๋าที่หน้าประตูบ้าน ให้สัญญาเป็นมั่นเหมาะตอนส่งกระเป๋าคืนให้ต๋าว่า
"พรุ่งนี้ รอที่เก่าเวลาเดิมนะครับ"
ยังไม่จบจ้ะ.....