วันที่หัวใจอยากพัก..เราจึงพบกัน*17*

ความทรงจำ

นับจากวันนั้น เธอก็ไม่ได้ติดต่อผมอีกเลย ผมก็ไม่อยากโทรไปกวนเธอเหมือนกัน 
วันนี่ผมเบื่อๆก็เลยขับรถไปยังร้านกาแฟที่ผิงทำงานอยู่
ผิง
พี่ธิป
มีเวลาว่างหน่อยมั้ย พี่อยากคุยกับเราอ่า
เธอก็ยิ้มให้ผมก่อนจะเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนสีขาวที่สงมทับชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์อยู่ออกและเดินมาหาผม
มีอะไรเหรอคะพี่ธิป ไปที่อื่นกันดีกว่าค่ะ
เธอจึงพาเขามายังร้านกาแฟตรงข้าม
มีอะไรคะ
ผิงว่าพี่ใจง่ายมั้ยที่ไปชอบคนอื่นแล้ว ทั้งที่เราก็เลิกกันได้ไม่นาน
ไม่เลยค่ะ ตอนแรกผิงนึกว่าพี่ธิปจะยังทำใจไม่ได้ซะอีกน๊า ผิงก็ไม่อยากให้พี่ธิปยึดติดกับผิงมากเกินไป ผิงดีใจด้วนะค่ะที่พี่ธิปหาคนๆนั้นเจอ
แต่..เค้ามีแฟนอยู่แล้ว
พี่ธิปก็เลยไม่ได้บอกเค้า?
อืม
ใช่คนที่ผิงเคยเห็นที่ร้านเมื่อวันก่อนรึเปล่าคะ
อืม
ก็น่ารักดีนี่ค่ะ ร่าเริง มั่นใจในตัวเอง แล้วพี่ธิปจะทำยังไงต่อคะ อยากให้ผิงช่วยรึเปล่า
พี่ก็ยังไม่รู้เลย แค่ผิงไม่โกรธที่พี่ไปชอบคนอื่นแล้วพี่ก็ดีใจมากแล้ว คงไม่กล้าให้ผิงช่วยหรอก
อืมมมม..เธอชื่ออะไรคะ
ไมนัส
ไมนัส? ชื่อน่ารักดีจังเลยอ่า ขอเบอร์และที่ทำงาน พร้อมชื่อจริงค่ะ แม่สื่อผิงกำเริบแล้วคับ
ผมก็จำใจจดข้อมูลที่เธอต้องการใส่นามบัตรก่อนส่งให้
รอข่าวดีได้เลยค่ะ มีผิงช่วย สมหวังแน่ๆ
แล้วผมกับเธอก็นั่งเล่นกันอีกครู่นึง ก่อนที่มือถือของผมจะดังขึ้น เป็นเบอร์ของไมนัส..
รับสิค่ะพี่ธิป
ผมมัวแต่นั่งอึ้งจนต้องให้ผิงเรียกนั่นแหละคับ ผมจึงกดรับ
คับ
พี่ธิป..มาหานัสหน่อยสิ..นะๆ
นัสอยู่ไหน
ผมตกใจกับน้ำเสียงของเธอมาก ก็เธอร้องไห้อยู่ เมื่อเธอบอกสถานที่ ผมก็รีบวางสาย
เกิดอะไรขึ้นค่ะพี่ธิป
นัสคงมีปัญหาน่ะ
ผิงกลับเองก็ได้ค่ะ พี่ธิปไม่ต้องไปส่งหรอก รีบไปเถอะ 
ผมก็จับมือผิงขึ้นมาก่อนจะบีบเบาๆ 
ขอบคุณมากคับผิง ที่เราเข้าใจกัน พี่จะไม่ลืมผิง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เธอก็กระชับมือผมตอบเช่นกัน
ผิงก็จะไม่ลืมพี่ธิปค่ะ ไม่ว่าผิงจะมีใคร ผิงจะจำว่าพี่ธิปเป็นพี่ชายคนที่ผิงรักค่ะ ผิงสัญญา ตอนนี้พี่ธิปไปหาพี่นัสดีกว่า อย่ามาหวนเสียใจกับอดีตเลยค่ะ พี่ธิปเลือกทางนี้ มันดีที่สุดแล้วล่ะค่ะ เธอพูดจบก็คลายมือออกก่อนยิ้มให้ผมเหมือนตอนที่เราต้องเลิกกัน เหมือนตอนที่เรามีความสุขด้วยกัน เหมือนกับยินดีกับผม..อย่างจริงใจ - - -
ผมรีบรุดมายังสวนสาธารณะที่ผมเคยมากับไมนัส แล้วก็เจอเธอนั่งอยู่ที่ม้านั่ง
นัส
เธอหันมาหาผมด้วยน้ำตานองหน้า
เกิดอะไร..
โมทย์ไปแล้ว เค้าไปแล้ว เค้าทิ้งนัสไปแล้ว..
นัสใจเย็นๆนะ ค่อยๆเล่า
ผมค่อยๆจับเธอให้นั่งจากที่เมื่อครู่เธอกอดผมแล้วปล่อยโฮ
เค้าบอกเลิกนัสแล้ว ไม่ใช่สิ..นัสบอกเลิกเค้าเอง เพราะนัสไม่อยากให้ใครมาสงสาร ไม่อยากเป็นของเล่นของใคร..
แล้วเธอก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผมฟัง
~ เธอกดรับโทรศัพท์มือถือที่ดังระรัว
ฮัลโหลค่ะ
นัส นี่จิ๊บนะ
อ่าจ้า ว่าไง เงียบไปเลยนะ
แหม..ก็ไปเรียนภาษานี่จ๊ะ แล้วตอนนี้ชั้นมีแฟนใหม่แล้วนะ ไม่ง้ออีตาไบรอันตาน้ำข้าวแล้ว!
555 จริงน่ะ ใครเหรอแนะนำหน่อยๆ
ก็ว่าจะเอาของฝากไปให้เจ๊อยู่แล้ว เอาไว้จะควงไปอวดแล้วกัน แล้วไอ้แอ้ล่ะ ชั้นติดต่อมันไม่ได้เลย
อ่าจ้าจะคอยดู ไอ้แอ้มันไม่ค่อยว่างน่ะ มันต้องถ่ายแบบ
อ่า งั้นไม่เป็นไร เจอกันเที่ยงนี้นะจ๊ะ
จ้า ได้เลย
แล้วเธอก็รีบรุดไปยังร้านอาหาร เธอสั่งน้ำมะนาวมาแก้กระหายก่อนที่จิ๊บเพื่อนสนิทของเธอและแฟนหนุ่มของหล่อนจะมา
เหว่ยนัส
อ้าวจิ๊บ! ดีจ๊ะ เธอมองไปยังเพื่อนของเธอตามเสียงเรียกและ..โมทย์!!!
นัส!!
โมทย์รู้จักนัสเหรอจ๊ะ จิ๊บหันไปถามแฟนหนุ่มของเธออย่างงงๆ แต่เธอรีบชิงพูดขึ้นซะก่อน
เคยเรียนมัธยมเดียวกันน่ะ แล้วนี่ไปรู้จักกันได้ยังไงจ๊ะ เธอพยายามปรับน้ำเสียงให้ร่าเริง
ก็เนี่ย แฟนเก่าสมัยม.ต้น แกคงยังไม่เคยเจอ แล้วพอเข้าม.ปลายก็เลิกๆกันไป เมื่อเดือนที่แล้วชั้นไปเจอเค้าที่ออสฯ ก็เลยว่าตกลงจะดูๆกันอีกที
ยินดี..ด้วยนะ แล้วเธอก็ฝืนทานมื้อนั้นไป เมื่อเธอเดินออกมาจากร้านอาหารเธอก็ปล่อยโฮทันที แล้วโมทย์ก็โทรเข้าเครื่องของเธอ
นัส โมทย์อยากอธิบาย
อธิบาย? โมทย์อยากจะพูดอะไรอีก นัสก็เห็นอยู่เต็มๆตา เธอพูดไปก็ร้องไห้ไป
โมทย์ไม่ได้อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลยนะ ไม่คิดว่านัสจะรู้จักจิ๊บ
ก็ถ้าไม่รู้จักจิ๊บ โมทย์ก็จะปิดบัง คบ2นอย่างงี้น่ะเหรอ
ไม่ใช่นะจ๊ะ คือโมทย์แค่อยากลองศึกษาจิ๊บเค้าดูอีกครั้ง ว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้มั้ย..
แล้วนัสล่ะ ทำอย่างนี้นัสเจ็บนะ
นัส..เป็นเพื่อนกับโมทย์ได้มั้ย..โมทย์อยากให้แน่ใจกว่านี้ แต่เมื่อมันเป็นอย่างนี้ เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ยจ๊ะ
นัสอยากอยู่คนเดียว โมทย์อย่าเพิ่งคาดคั้นเอาคำตอบจากนัสตอนนี้เลย
แต่..
ถ้านัสทำใจกับฐานะใหม่ที่โมทย์ยื่นให้ได้ นัสจะกลับมาเป้นเพื่อนกับโมทย์เอง ตอนนี้นัสอยากอยู่คนเดียว ได้มั้ย
..เข้าใจแล้ว เอ่อ.นั่ส โมทย์ซื้อของฝากมาให้นัสหลายชิ้นเลย เพราะนัสไม่ได้บอกว่าอยากได้อะไร
ถ้านัสบอกว่าอยากได้โมทย์คนเดิมกลับมา..โมทย์ให้นัสได้มั้ยล่ะ
เขาก็เงียบไป
งั้นแค่นี้นะโมทย์ แล้วก็..แต่นี้ต่อไป เราเลิกกันเถอะ เธอพูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที 
ไม่มีแล้วสินะ เขาคนที่เธอรัก และเขาก็รักเธอ มันไม่มีอีกแล้ว.. เมื่อเธอรู้สึกไม่มีที่ไป เธอก็นึกถึงนราธิปขึ้นมาได้ เธอจึงกดโทรหาเขา~
เธอพูดไปก็สะอื้นไป
โอ๋ๆๆ เงียบซะน๊าคนดี ไม่ขี้แยนะคับ
นัส..เข้าใจแล้ว ว่าเวลาตื่นจากฝันมันเป็นยังไง นัสเข้าใจแล้วว่ามันเจ็บขนาดไหน
ผมก็รั้งเธอเข้ามาในอ้อมกอดของผม พี่ไม่ได้ต้องการซ้ำเติมนัสซะหน่อย
แต่ตอนนั้นนัสว่า..
พี่จำไม่ได้แล้ว เคยพูดเหรอ ตอนไหน หืม?ว่าไง ผมแกล้งทำไก๋จนเธอต้องกระทุ้งศอกใส่ผม
สม!ทะเล้นดีนัก
อย่าคิดมาก ยัยเด็กดื้อ!
ว่าแต่เค้าอิเหนาเป็นเองรึเปล่า
พี่ทำใจได้แล้ว ผิงก็เป็นน้องสาวพี่ พี่มีคนที่ชอบแล้ว
มีคนที่ชอบใหม่แล้วเหรอ? นายลืมผิงได้เหรอ 
อย่างน้อยเธอก็ลืมเรื่องเศร้าของเธอไปได้แวบนึง
ไม่ได้หรอก แต่ทำใจให้เค้าเป็นแค่น้องน่ะได้ นัสอาจจะคิดว่าพี่หลายใจสินะ นัสไม่ผิดหรอกที่คิดงั้น
ชั้นม่ได้คิดนะ นายต่างหากที่คิดแล้วก็โทษตัวเองอยู่นั่นแหละ ชั้นว่าไม่เห็นมันจะหลายใจตรงไหน ถ้านายเป็นอย่างโมทย์ก็ว่าไปอย่าง ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ ว่าคนที่ชั้นคิดว่าเค้าจะไม่ทำชั้นเจ็บ ไม่ทำให้ชั้นเสียใจ แต่เค้ากลับทำทุกอย่างที่ชั้นไม่คิดวาเค้าจะทำ ทำให้ชั้นเสียศรัทธา เอาอีกแล้ว เธอร้องไห้อีกแล้วคับ
เดี๋ยวมานะนัส เมื่อเธอพยักหน้า ผมก็ลุกเดินไปซื้อลูกชิ้นปิ้ง10ไม้ แยก2ถุง มาพร้อมน้ำแดงแฟนต้า2กระป๋อง
อ่ะ! ผมก็ยื่นถุงลูกชิ้นปิ้งและกระป๋องน้ำแดงไปให้เธอ 
ไม่อยากกินเลยอ่า นายกินเหอะ
ไม่อยากกินก็ต้องกิน
ตอนนายเลิกกับผิง กินไรลงเหรอ
อืม ลง ก็ตอนที่นัสไปว่าพี่นั่นแหละ ขนาดพี่ไม่มีใครคอยดูแล ยังไม่ทำร้ายตัวเองเลย ผมก็คะยั้นคะยอจนเธอรับไป
ขอบใจนะ ว่าแต่นายชอบใครเหรอ
เอ่อ..บอกไม่ได้
ปิดชั้นเหรอ"
เปล่าๆ เพียงแค่อยากให้เป็นแฟนกันก่อนน่ะ แล้วค่อยบอกนะ
อย่าลืมบอกล่ะ
จ้าๆ บอกๆ 
ใครได้เป็นแฟนนายคงดี เพราะท่าทางรักเดียวใจเดียว การเสียใจคงไม่มี
พี่ดีขนาดนั้น??
เท่าที่ชั้นรู้จักนายมา
ดีแต่เธอก็ไม่รักผมมั้ง.....
ถ้าชั้นไม่ได้นายมาอยู่เป็นเพื่อน สงสัยคงแย่
ไม่เป็นไรหรอก ยังไงเราก็เพื่อนกัน
อืม นะ
แล้วให้พี่ไปส่งมั้ย
แน่อยู่แล้ว 
เมื่อผมส่งเธอ ก็เกิดนึกเป็นห่วงเธอขึ้นมาอีก
อยู่คนเดียว..ได้มั้ย
ได้สิ แหม..
ถ้าเศร้าหรือเหงา โทรหาพี่ได้ตลอดนะ ใจจริงพี่อยากจะเข้าไปค้างเป็นเพื่อนซะด้วยซ้ำ แต่ว่ามันไม่ดี
อืม ถ้ามีไร ชั้นจะโทรหานาย ชั้นสัญญา เธอลงจากรถไปแล้ว แต่ผมก็ยังจอดรอเธออยู่จนกระทั่งเธอเปิดไฟในบ้าน ผมจึงค่อยๆขับรถกลับบ้าน /