เศษเสี้ยวแห่งความทรงจำ

มาดา

ณ ริมแม่น้ำเจ้าพระยาสายเก่า ด้านหลังคือโรงเรียนเก่าแก่ทีมีไฟประดับประดามากมาย ตอนรับศิษย์เก่าที่จบการศึกษาไปแล้วมีคนมากมายเดินอยู่เต็มไปหมด มีเสียงเพลงทั้งเก่าและใหม่เปิดขึ้นมาเรื่อยๆให้ผู้ฟังได้ผ่อนคลาย โรงเรียนไม่เคยเปลี่ยนแปลงมีแต่คนเท่านั้นที่เปลี่ยนไป  มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายภายในโรงเรียนและภายในจิตใจของผู้ที่มาเยือนตอนนี้ด้วย 
  "ดาด้า กลับมาจากนอกเมื่อไรไม่เห็นส่งข่าวมาบ้างเลย" ดาด้าหญิงสาวอายุ28ปี ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์บางๆเท่านั้น
 "เรากลับมาได้อาทิตย์กว่าแล้วล่ะแพร ยังยุ่งเรื่องบ้านอยู่น่ะ" แพรเพื่อนสนิทของดาด้าตั้งแต่เรียนม.ต้นทักขึ้นแล้วรีบเดินตรงมาหาเธอ
 "ว่าแต่เธออยู่ที่ไหนล่ะตอนนี้ บ้านหลังเก่าของพ่อเธอ เขายกให้น้องชายของเธอ แล้วไม่ใช่หรอ"
 "ใช่น้องเราเขาก็อยากให้เราไปอยู่ด้วยนั้นล่ะแต่ว่าเราอยู่คนเดียวมาเคยแล้วมั้ง อีกอย่างบ้านนั้นคนเยอะเกินไป แพรก็รู้นี่"
 "งั้นไปอยู่บ้านเราไหมล่ะ พี่กับน้องเราเค้าก็แต่งงานไปหมดแล้ว  เหลือเรากับแม่2คนและก็แม่บ้าน 3เองดาด้า แม่คงดีใจมากด้วยที่เจอเธอ" สีหน้าของเพื่อนสาวของดาด้าเหมือนตอนเด็กๆที่ดาด้ายังจำได้ ติดตาเวลาแพรจะชวนเธอไปบ้านแพรจะยิ้มกว้างๆออกมาแววตาของแพรจะมีความสุขมาก
  "ขอบใจน่ะ แต่ตอนนี้เราเช่าคอนโดอยู่แล้วล่ะอีกไม่เท่าไรเราก็กลับแล้ว" 
  "แพรติดเรื่องพี่พอลหรือเปล่า"  ดาด้าเกือบลืมผู้ชายที่พอลเสียสะนิดถ้าเพื่อนของเธอไม่พูดขึ้นมา
  "ไม่หรอก แพร" 
       พอลชายหนุ่มรูปหล่อลูกพี่ลูกน้องของแพร เขาเคยเป็นชายหนุ่มที่ดาด้าชอบและหลงในความรูปหล่อของเขามากแล้วเขาก็ใช้ความหล่อของเขาได้ผลกับหญิงสาวส่วนมากได้ผลซะด้วย เขาเคยบอกจะแต่งงานกับเธอตั้งแต่เธอยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ แล้วสิ่งไม่คาด ฝันก็เกิดขึ้นครอบครัวของเธอประสบอุบัตติเหตุทางรถยนต์ เธอนั่งไปกับพ่อแม่ ท่านทั้ง2เสียชีวิตทันที เธอเองเป็นแผลบนใบหน้าน่าเกลียดทำให้ชายหนุ่มเปลี่ยนไป เขาแทบจะไม่มาเยี่ยมเธอเลยด้วยซ้ำ และแม่เพื่อนสาวตัวดีของเธอเลยรับหน้าที่คนรักของพอลแทนเธอเสียเลย
  ดาด้าจึงตัดสินใจไปอยู่อเมริกาพร้อมกับรักษาใบหน้าและรักษาจิตใจของเธอด้วย(ทั้งเสียพ่อแม่และเสียแฟนให้กับเพื่อนรักในเวลาเดียวกัน)
  "ดาด้าวันนี้เจอเพื่อนเก่ากลุ่มเราแล้วหรือยัง"
  "เจอยัยแคทแล้วล่ะ พาสาละมีมาหลานๆก็น่ารักจัง"แพรยิ้มจนตาที่เล็กอยู้แล้วกลับเล็กลงไปอีก
  "ยัยนั้นเขาเหมือนถูกหวยรางวัลที่1 ได้สาละมีดีลูกน่ารัก" ดาด้าพยักหน้าเห็นด้วย
  "อ้าว แพรมามัวยืนทำอะไรอยู่ตรงนี้เพื่อนๆรออยู่ที่งานกันเต็มเลย โอะ" 
  "ดาด้า ดาด้า" หญิงสาวที่มาใหม่กระโดดกอดดาด้าทันที  จนเธอหายใจไม่ออก
  "พอแล้วยัยฟ้า ดาด้ามันหายใจไม่ออกแล้ว แล้วดูแกสิท้องป่องขนาดนียังกระโดดอีก เดี่ยวหลานฉันทะลักพอดี" ฟ้าเพื่อนสนิทอีกคนของ    ดาด้า ที่ตอนเด็กชอบทำอะไรโอเวอร์ซึ่งฟ้าก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยเป็นยังไงก็เป็นยังงั้น ตอนไปส่งดาด้าที่สนามบิน ฟ้าก็ร้องไห้จะเป็นจะตาย จนเพื่อนที่มีอารมณ์เศร้ากลายเป็นนึกขันทันที
  "ด้าไปทางนู้นกันเถอะเพื่อนๆรอเต็มเลย" ฟ้าฉุดมือดาด้าให้เดินตามทางไปพบเพื่อนที่รออยู่ที่โต๊ะประจำสมัยเรียน
  "นี่ยัยฟ้าพอดาด้ามาแกลืมฉันเลยน่ะ เอ้าระวังล้มน่ะแกมีแตงโมนำหน้าเดี่ยวล้มไปฉันกับด้าจะเอาที่ไหนมาใช้แกว่ะ" แพรกับฟ้าเคยกัดกันยัง 
   'ไงก็ยังเป็นยังงั้นอยู่ แต่ยิ่งกัดกันมัน2คนยิ่งรักกันนี่สิ'
  "เพื่อนๆที่รักทั้งหลายดูสิปีนี้ใครมา" ฟ้าดันดาด้าออกมาจากข้างหลัง ทำให้มีเสียงเฮดังลั่นภายในโต๊ะ
  "ดาด้า แกจริงๆหรอ" 
  "ตัวเล็ก แล้วแกว่าฉันตัวจริงไหมที่มากอด มารูปมาคลำอยู่เนี้ย" นิดหรือที่ตอนเด็กเพื่อนเรียกว่าตัวเล็ก ถึงตอนนี้ตัวมันก็ยังเล็กอยู่แต่สามีของนิดกลับสูงกว่านิดตั้งเกือบ15ซ.ม ดาด้าทักทายเพื่อนรอบโต๊ะและก็เจอคนที่เธอเคยคิดว่าเธอจะทำยังไงถ้าเห็นหน้าคนที่ทำร้ายหัวใจเธอทั้ง2คน
  "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะดาด้า สบายดีไหม" แก้วคนที่เธอเคยเรียกว่าเพื่อนตายเอ่ยทักเธอขึ้นก่อน 
  "ถ้าดาด้ามันไม่สบายดี ป่านนี้มันไม่อยู่ตรงนี้หรอกแก้ว" ฟ้าที่เกลียดแก้วนับตั้งแต่แก้วแย่งพอลมาจากดาด้าที่ตอนนั้นดาด้ามีสภาพย่ำแย่มาก ฟ้าเลิกนับแก้วเป็นเพื่อนอีกเลยรวมทั้งนิดที่คิดอย่างฟ้าด้วย
  "ฟ้า ฉันถามดีๆน่ะ"
  "แล้วไอ้ฟ้า มันตอบไม่ดีตรงไหน" นิดเสริมขึ้นทันที ดาด้าเห็นสภาพเพื่อนที่อีกไม่นานคงเริ่มทะเลาะกัน เธอจึงพูดเพิ่งยุติเรื่องทั้งหมด  
  "พอเถอะ เราสบายดี แก้วล่ะมีลูกกี่คนแล้ว" น้ำเสียงของเธอราบเรียบไม่มีท่าทีเกรี้ยวกราดหรือแม้แต่สิ่งที่ส่อแววเจ็บแค้นใดๆ ทำให้ฟ้า นิด ต่างก็เริ่มสงบลง
  "2แล้วล่ะ แล้วเธอคงแต่งงานกับฝรั่งแล้วล่ะสิ" แก้วก็ยังเป็นแก้วอยู่เหมือนเดิม แก้วชอบคิดเองตอบเองเสร็จและไม่เชื่อคำพูดของใครนอกจากความคิดของตัวเอง
  "ใครบอกดาด้ามันยังโสดสนิท ชนิทที่ฝรั่งยังตอมอยู่เลย"
  "เธอรู้ได้ไงแพร"
  "ก็ฉันยังติดต่อกับด้าตลอดไม่รู้ได้ไง แล้วตอนนี้ด้ามันยังโดนวิศวะกรหนุ่ม หล่อ รวยอนาคตไกลตามจีบเป็นพัลวันอีกนะแก้ว"
  "แพร นิดว่าฝรั่งน่ะเขาจริงใจและมุ่งมั่นจังเลย ใช่ไหมดาด้า" เธอได้แต่ยิ้มรับอย่างปล่อยให้เพื่อนๆจัดการพูดกันเอง เธอรู้นิดพูดกระทบ  พอลนั้นเอง
  "แล้วทำไมเธอยังไม่แต่งงานล่ะด้าหรืออยู่ด้วยกันเฉยแบบฝรั่ง"
  "ฉันไม่มีความคิดแบบนั้นหรอก ฉันอยากดูเขาให้นานๆหน่อยเท่านั้นเอง" ดาด้านึกขำกับท่าทางวางมาดนางพญาของแก้วที่เดินไปเกาะแขนแสดงความเป็นเจ้าของพอลเต็มที่ เหมือนกลับจะบอดาด้าว่า  คนนี้เธอหมดสิทธิไปนานแล้วย่ะ   
        'ฉันไม่เล่นเกมส์แย่งของไร้ค่ากับเธอหรอกแก้ว' 
     พอลไม่กล้าสบตาดาด้าเลยตั้งแต่เธอเดินมาแล้ว ดาด้ารู้ว่าชีวิตคู่ของพอลและแก้วไม่ราบรื่นนักมีเรื่องทะเลาะกันตลอดเวลา
  "แล้วเขาจะอึดรอเธอหรอ ฝรั่งน่ะเขาฟรีจะตาย เปลี่ยนคนใหม่ไปเรื่อยๆ"
  "ขอบใจที่เตือนดาด้ามันน่ะแก้ว แต่คุณเอริคคนนี้เขารอดาด้ามาตั้งแต่หน้าด้ามันยังเป็นแผลอยู่เลยนี่ก้กี่ปีแล้วน่ะฟ้า" ฟ้าทำเป็นนับนิ้ว
  "10ปีแล้วว่ะนิด หายากน่ะ คนดีๆแบบนี้ที่รักผู้หญิงโดยไม่สนใจเรื่องหน้าตา หรือเวลา ด้าเธอยังไม่ตกลงปลงใจกับเขาอีกหรอ เดี่ยวมีมือ  นางมารสอยเอาไปหรอก เดี่ยวจะหาว่าฉันไม่เตือน" แก้วแทบไม่เชื่อหูตัวเองและมีสีหน้าเรื่อขึ้นด้วยความโกรธ
  "ฉันตกลงแล้วล่ะ ก่อนหน้าที่จะกลับเมืองไทยนี่เอง นี่ไงแหวนหมั้น" ดาด้ายกแหวนหมั้นที่มีประกายของเพรชน้ำงามส่องแสงขึ้นมา
  "โอ้โห แพรดูสิเพชรสีน้ำเงินสวยจัง เพชรอะไรหรอด้ากี่กะรัต"
  "เพชรสีน้ำเงิน ไหนบอกว่าแฟนด้ารวยไง ทำไมให้เพชรเป็นสียังกับของเล่น"
 "เพชรสีน้ำเงินจากแอฟริกา หนัก5กะรัตเป็นของเก่าของตระกูลเอริคเขานะ ฉันประเมินค่าไม่ถูกหรอกแก้ว" แก้วถึงกับหน้าเจื่อนไป เพื่อนๆของเธอมีสีหน้าทั้งดีใจและตื่นตะลึง พอลนั้นหันหน้ามองไปทางอื่นตลอดเวลา 
       ดาด้าไม่ต้องทำอะไรเลยที่จะทำร้ายคนที่ทรยศเธอเพราะสิ่งที่เธอได้รับ และเป็นอยู่ทุกวันนี้เธอบอกคนอื่นได้อย่างไม่เกรงเลยว่าเธอมีความสุขแค่ไหน ดาด้ามีชายที่รักเธอสุดชีวิต มีหน้าที่การงานที่ไม่ด้อยกว่าใคร บางทีเธอคงต้องขอบคุณเขาทั้งสองคนละมั้งที่เป็นส่วนหนึ่งในแรงผลักดันให้เธอมีวันนี้ วันที่เธอมีความสุขกว่าใครๆทั้งหมดและมีความสุขกว่าคนที่ทรยศเธอ  คนทั้ง2คนเป็นแค่เศษเสี้ยวแห่งความทรงจำในอดีตของดาด้าไปแล้ว