สะพานดาว

เรไร

คืนนี้เป็นค่ำคืนหนึ่งในหลายๆคืน
ที่ผมพาตัวเองมานั่งริมฝั่ง...แม่น้ำเจ้าพระยา
มานั่งครุ่นคิดอะไรหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องวันวาน  วันนี้ และวันพรุ่งนี้
ว่ามันเกิดอะไร ได้พบสิ่งใด และชีวิตจะเป็นอย่างไรในวันพรุ่งนี้....ช่างมัน
ริมสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ ลมพัดแผ่วๆคืนนี้เป็นคืนไร้จันทร์ ไร้เมฆมาบัง
มองเห็นหมูดาวระยิบระยับพร่างพราวเต็มท้องฟ้า 
...ผมเงยหน้าขึ้นไปมองอยู่อย่างนั้น นานเท่าแค่ไหนไม่ได้คิดไม่ได้สนใจ
ปล่อยความคิดลื่นไหลในในห้วงแห่งความทรงจำ....
เมื่อหลายปีก่อนที่ริมฝั่งน้ำแห่งนี้				

สายน้ำไหลไปไม่ย้อน
จากจรไปแล้วไม่หวน
สายน้ำแห่งความแปรปรวน
เหมือนรักเรรวนละลาย
สายน้ำไหลไปเลยลับ
มิคืนหวนกลับห่างหาย
หัวใจดวงนี้วอดวาย
เพราะรักที่คลายเลยตรม				

นี่คุณดูสิ นั่นดาวตก
ผมมองไปตามเสียงเล็กๆเห็นจุดสว่างยาวเป็นทาง ก่อนะวูบหายไปบนท้องฟ้า
 ทำไมชอบพามาดูดาวล่ะ เสียงใสๆกับคำถามที่ถามผมอยู่เสมอเวลาที่พาเธอมาดูดาวที่ริมน้ำด้วยกันบ่อยๆ
 ก็ดาวมันอยู่ตรงนี้เสมอ กี่ปีกี่ชาติมันก็อยู่ตรงนั้น เราไม่รู้หรอกว่าจะนั่งมองดาวกับใครนอกจากเธอนี่ ที่นี่มันสวยมิใช่หรือ อากาศก็ดี สบายใจดีออก ก็ชวนทีไรเห็นมาทุกที จริงไหมล่ะ ผมตอบเธอไปอย่างนั้น
ใช่จ๊ะ มันสบายใจดี มากับเธอคิดว่าเธอดูแลคุ้มครองเราได้ เรารู้สึกอุ่นใจน่ะ คำพูดของเธอทำให้หัวใจผมพองโตขึ้นอีกเยอะ อยากจับมือ อยากดึงเธอมากอด แต่แค่เพียงนั่งไหล่เบียดชิดติดกัน ก็อบอุ่นหัวใจแล้ว...เพราะมันมิใช่ความใคร่นี่ ผมคิดเช่นนั้น 
หากว่าเราสามารถขึ้นไปมองดาวใกล้ได้คงดีสิน่ะเสียงของเธอทำลายความเงียบเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
ใช่คงจะดี อยากรู้เหมือนกันหากเราเข้าไปใกล้ดวงดาวเข้าไปอีกนิด มันจะร้อนไหม จินตนาการของผมพูดกับเธอ
น่าจะมีใครสร้างสะพานทอดยาวขึ้นไป ไปให้ใกล้ดวงดาวมากที่สุดความฝันของเธอคุยกับผม
ดาวดวงไหนล่ะที่อยากขึ้นไปผมถามเธอ
โน่นไงดวงที่ส่องแสงสีส้มอ่อนๆ ไม่รู้เรียกว่าดาวอะไรน่ะ แต่สวยจังเลย
ผมมองตามมือของเธอที่ชี้ให้ดู
เดี๋ยวเราทำสะพานให้เอาไหมล่ะผมแกล้งเย้า
บ้าสิ พูดอะไรเรื่อยเปื่อยผมได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ
อ้าว! จริงๆน่ะ ดวงไหนชี้อีกทีสิ
นั่นไงดวงนั้นไง
ผมยื่นแขนเหยียดตรงออกไปยังดาวดวงนั้น แล้วค้างอยู่อย่างนั้นตั้งนาน
จนเธอสงสัยว่าทำอะไร
ชี้อยู่นั่นแหละไม่เมื่อยหรือไง จะบ้าหรอเธอพูดด้วยสีหน้าแปลกใจ
ก็เราทำสะพานให้เธอไง ไม่เห็นหรือมุ่งตรงไปยังดาวดวงนั้นเลย ที่เธอบอกไงล่ะ
แล้วเราจะขึ้นไปยังไงล่ะ แขนเธอหักพอดี
ก็ทำอย่างนี้สิ เธอลองเอานิ้วชี้กับนิ้วกลางทำท่าเป็นเหมือนกับคนเดิน เดินไปบนสะพานที่เราทำสิ ลองนึกวาดภาพ ว่าเธอเดินขึ้นไปหาดาวดวงนั้น
เธอหันหน้ามามองผมแล้วยิ้ม แต่ก็หลับตา ผมแอบมองใบหน้าที่อิ่มเอิบชวนฝัน
มองดูนิ้วของเธอที่ค่อยๆเดินไปเรื่อยบนแขนองผม จนเกือบสุดปลายมือ
อุ้ย!! เธออุทานเบาๆคงรู้ว่าผมแอบมองเธออยู่ มือน้อยแต่อบอุ่นเหลือเกินแปะอยู่บนหลังมือของผมแล้วพูดว่า
พอดีสะดุดหกล้ม เธอมองหน้าผมพร้อมกับมือของเธอบีบมือผมเบาๆ เราเกาะกุมกัน....จนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน
เรากลับบ้านกันเถอะ พรุ่งนี้เธอมีเรียนแต่เช้าไม่ใช่หรือ
ดีเหมือนกันนี่ก็ดึกมากแล้ว เรากลับกันเถอะ เธอไปส่งเราด้วยล่ะ
ไปสิ ไปอยู่แล้ว เธอก็นั่งซ้อนท้ายจักรยานของผมเรากลับบ้านด้วยกัน บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน ใกล้ๆกัน เธอนั่งเอาหัวพิงหลังของผมเวลาผมขี่ ผมอยากขี่ช้าๆอยากให้ระยะทางกลับบ้านมันทอดยาวออกไปไกลกว่านี้...ไกลออกไปเพื่อรับความรู้สึกขณะนั้น
ช่วงเวลานั้น ...นิรันดร์

เฝ้าคิดถึงวันคืนเก่า
เมื่อเยาว์วัยเราเคยสร้าง รู้จักกัน...ฉันและเธอ
มอบความหวานให้กันและกัน
มอบความฝันให้ฉันและเธอ
รักกันเสมอ มิคิดเปลี่ยนไป

                                        ฝันวันเก่า
                                                       ฤทธิพร     อินสว่าง

ช่วงเวลาไม่นานนักผมมาหยุดจักรยานตรงหน้าบ้านของเธอ
เราเข้าบ้านก่อน เธอขี่กลับบ้านดีๆล่ะ เธอบอกพร้อมกับหันหลังจะเข้าบ้าน
ผมคว้าข้อมือเธอไว้แล้วเอานิ้วชี้มาแตะที่ริมฝีปากผม 
ก่อนจะไปแตะที่ริมฝีปากเธอ
 แล้วปล่อยมือให้เธอวิ่งเข้าบ้านไป.....ผมเพิ่งรู้ว่าสุขใจมันเป็นเช่นนี้นี่เอง				

หลับตาเถิดหลับตา
จงนิททราอย่างสุขสันต์
ข้ามคืนนี้ด้วยกัน
สู่ห้วงฝันกันสองคน

สะพานที่เราสร้าง
คือเส้นทางสู่เวหน
เอื้อมคว้าดาวเบื้องบน
มาเชยชมให้สมใจ				

.......อีกหลายวันต่อมา
ผมขี่จักรยานผ่านหน้าบ้านเธอมองเห็นประตูบ้านปิดสนิท
คนข้างๆบ้านเธอร้องตะโกนเรียกผ
น้องๆๆๆ มีคนฝากจดหมายไว้ให้
ใครล่ะพี่ 
น้องผู้หญิงบ้านนั้นแหละ เขาบอกว่าหากมีใครมาหาถ้าขี่จักรยานมาหาให้พี่
เอาจดหมายฉบับนี้ให้ด้วย ขอบคุณครับ ผมกล่าวคำขอบคุณพร้อมกับรับจดหมายฉบับนั้น เอากลับมาบ้านแล้วจึงค่อยๆเปิดอ่าน

เราต้องย้ายบ้านด่วนพ่อต้องไปทำงานต่างประเทศ 
เรารู้ว่าเธอไปต่างจังหวัดมา
อยากจะบอกเธอ แต่ไม่เจอ ไม่รู้จะบอกยังไง
เราจะไปที่ไหนเรายังไม่รู้เลย หากว่าเรามีที่อยู่แน่นอนแล้ว เราจะเขียนจดหมาย
มาหาเธอน่ะ เราจำที่อยู่เธอได้
มีอย่างนึงที่เราอยากบอกเธอ เธอจำดาวดวงนั้นที่เราชี้ให้ดูได้ไหม 
ดาวดวงที่สีส้มอ่อน
ที่เธอทำสะพานให้เราเดินไงจำได้ไหม
เราจะจดจำสะพานที่เธอทำให้เราเดินไปใกล้ดาวดวงนั้น
เราจะจดจำเธอไว้ในหัวใจของเราเสมอ
เราจะไม่ลืมเธอ
เราจะไม่ลืมสะพานดาวของเรา  เรารักเธอน่ะ
เช่นกันเราก็รักเธอ หัวใจผมตอบอย่างนั้น				

แต่แล้วก็เหมือนฝันร้าย
โถใยเราต้องมาพราก จากกันไม่หวนมา
เหลือไว้เพียงแต่รอยน้ำตา
ที่จะพาให้ใจขื่นขม
ฉันจึงต้องตรม ขมขื่นใจ

แต่นี้ไปไม่มีวันนั้น
แม้จะนานแล้วที่ผ่านมา
อดีตผ่านไปใจไม่เคยลืม

ซึ่งความปวดร้าวเก่า
คราวที่ผ่านมา
ผันผ่านมาไม่เคยลืม

                                 ฝันวันเก่า
                                                 ฤทธิพร      อินสว่าง				

เสียงโคล้งเคล้งของกระป๋องน้ำอัดลม ที่ถูกลมพัดกลิ้งผ่านหน้า
ปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ ที่ไหลลื่นถลำลึกลงไปสู่ห้วงอดีตที่ผ่านมา....นานมาแล้ว
ผมค่อยกวาดสายตามองหาดาวดวงนั้น ดวงที่มีสีส้มอ่อนๆ นั่นไงเจอแล้ว 
มันยังคงอยู่ที่เดิม...แม้ผ่านเวลามาแค่ไป
ผมค่อยๆยื่นแขนชี้ตรงไปยังดาวดวงนั้น
ยื่นไปให้ถึงความฝันที่เคยมีกัน
ยังคงไม่ลืมภาพในคืนวันเก่า
คืนที่ฝันก้าวเดินบนกันและกัน
ตรงที่แห่งนั้น
  สะพานดาว