รักหวาน ๆ ของเมื่อวานนี้

บินเดี่ยวหมื่นลี้

เส้นทางที่ทอดยาวข้ามขุนเขาสลับซับซ้อนดูร่มรื่นเย็นตาอย่างบอกไม่ถูก ผมขับมอเตอร์ไซด์คู่ชีพโดยมีคนรักของผมซ้อนอยู่ข้างหลัง ครับผม..เธอชื่อพิม บ่อยครั้งที่ผมเหลือบมองกระจกหลังมองหน้าเธอ  ซึ่งผมก็รู้ว่าเธอแอบมองผมอยู่เป็นระยะ ๆ ผมเห็นเธอส่งยิ้มให้ผมผ่านกระจก ผมก็ส่งยิ้มให้เธอเช่นกัน ยามที่ทางข้างหน้าไม่เป็นทางโค้งผมก็จะขับรถมือเดียว มืออีกข้างหนึ่งกุมมือของเธอที่โอบเอวผมไว้คล้ายกับว่ายังชิดใกล้กันไม่พอ...แต่พอผมแตะเบรคมือที่โอบเอวผมอยู่กลับมาดันหลังผมซะนี่ เหมือนกับรู้ทันผมว่าผมเบรคแบบไม่มีสาเหตุ  เพื่อให้กันชนของเธอชนผม..555
 พิมจะแวะดูสวนดอกไม้ไหมครับ  ผมถามเมื่อใกล้ถึงรีสอร์ทกลางหุบเขา
 อยากให้แวะเหมือนกันนะคะ แต่ว่าจะดีหรือเดี๋ยวดอกไม้ก็เฉาหมดน๊ะ  
 โห..พิมงั้นนางสาวไทยก็มาชมดอกไม้ไม่ได้อะดิ  ผมหยอกเธอแต่ผลที่ได้คือเธอบิดสีข้างผมซะเขียว
ผมจอดรถหน้ารีสอร์ทแล้วจูงมือเธอเดินดูดอกไม้ยามหน้าหนาวที่กำลังบานสะพรั่ง ท่ามกลางดอกไม้ที่สวยงาม ยามที่เธอยืนอยู่กลางหมู่ดอกไม้เธอกลับเด่นสง่ากว่าดอกไม้ยิ่งกว่า...ผมลอบมองเธออยู่หลายหน เธอเองก็มัวแต่ชื่นชมดอกไม้จึงไม่ได้สังเกต ผมเห็นความงดงามของเธอซึ่งเป็นไปอย่างธรรมชาติ ไม่มีการเสแสร้ง รอยยิ้มของเธอเหมือนดอกไม้บาน แก้มของเธอเป็นชมพูระเรื่อ ผมอยากเปรียบเธอเป็นนางในวรรณคดีที่ออกชมสวน แต่ถ้าเธอรู้ เธอคงทุบหลังผมพลั่กและบอกว่า ..ผมนี่ท่าจะบ้าไปแล้ว				

หลังจากใช้เวลาอ้อยอิ่งในสวนดอกไม้พอสมควร ผมพาเธอเดินทางต่อ จุดหมายปลายทางคือรีสอร์ทกลางหุบเขาใหญ่ที่ไร้ซึ่งแสงสีของเมือง มีเพียงความสงบเงียบและขุนเขาที่โอบล้อม...เรามาถึงที่หมายในช่วงบ่าย ดูเหมือนว่าเธอจะอ่อนเพลียจากการเดินทางอย่างเห็นได้ชัด เธอเริ่มพูดน้อยกว่าหาว ซึ่งผมก็รู้สึกเห็นใจเธอเหมือนกันที่ต้องเดินทางมาไกล หนำซ้ำแทนที่จะสุขสบายจากการเดินทางบนรถยนต์คันหรู กลับต้องมาซ้อนท้ายชอปเปอร์ของผม ... เจ้าหญิงน้อยครับ ลำบากหน่อยนะครับ ที่มาลำบากลำบนกับพลทหารกระจอกอย่างผม ... ผมก็คิดไปนั้น				

 พิมจะพักผ่อนก่อนก็ได้นะเดี๋ยวเย็นผมปลุก  หลังจากที่ถึงบ้านพักซึ่งผมกำลังจัดแจงเก็บกระเป๋าเข้าที่
 แล้วคุณไม่เหนื่อยเหรอขับรถตั้งไกล เหนื่อยไหมคะ  เธอถามขณะที่ตาปรือและตั้งท่าเอนตัวลงนอนทั้งชุดเดินทาง
 ไม่ครับ ไกลกว่านี้ยังขับมาแล้ว พิมนอนเถอะครับ สักหน่อยก็ยังดี เดี๋ยวผมปลุก  

พูดยังไม่ทันจบแม่สาวน้อยก็โหม่งหมอนเอาหลับไปซะแล้ว... ดูเถอะ กระทั่งถุงเท้ายังไม่ได้ถอดเลย ผมยาวที่เคยถูกมัดรวบไว้ ตอนนี้สยายปิดหูปิดตา ผมบรรจงเอามือปัดให้เข้าที่ทาง เจ้าหญิงของผมยังคงหลับอย่างไม่รู้ตัว ผมนั่งมองเธออยู่นาน ยามเธอหลับ เธอเหมือนแมวเซาเชื่อง ๆที่ดูน่ารักน่าเอ็นดู แต่ยามเธอตื่น ก็เหมือนแมวรั้นบ้างในบางที ผมอยากจะฉวยโอกาสนี้ หอมแก้มแดง ๆของเธอสักครั้งแต่ผมก็ต้องยับยั้งใจไว้ ยิ่งริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ ผมล่ะต้องรีบตัดใจเดินออกมา ก่อนออกผมห่มผ้าให้เธอด้วย				

 หิวจัง พิมหลับไปนานแค่ไหนคะคุณ  เจ้าหญิงนิทราตื่นขึ้นมาโดยที่เจ้าชายยังไม่ได้จูบสักแอะ
 ประมาณสามชั่วโมงครับ  ผมตอบขณะกำลังก่อกองไฟยามที่ตะวันโพล้เพล้ เธอเดินมาหาผมที่กองไฟกรุ่นกลิ่นหอมจากกายเธอทำให้รู้ว่าเธออาบน้ำแล้ว หยดน้ำยังมีบ้างที่เกาะพราวตามเนื้อตัว คงกลัวอากาศจะหนาวไปกว่านี้จึงอาบน้ำตั้งแต่หัววัน
 หอมจังเลย  เธอหมายถึงปลาที่ผมกำลังย่างอยู่
 ครับ คุณหอม  ผมตอบเพียงแค่นั้น แต่ผลที่ได้คือ ได้เนื้อจ้ำเขียวจากฝีมือการหยิกของเธอหนึ่งจ้ำ.

ผมและเธอนั่งคุยกันท่ามกลางลมหนาวที่พัดเป็นระยะ และกองไฟที่ลุกไหม้ไม้ที่ผมเก็บมาสุม  น่าขำที่เธอสะดุ้งตกใจทุกครั้งที่ไม้ไผ่แห้ง ๆที่ผมเอามาเป็นเชื้อฟืนนั้นแตกเปรี๊ยะ จากแรกที่นั่งกันอยู่ห่างพอสมควร ทุกครั้งที่เธอตกใจ เธอจะกระเถิบเข้าหาผมอย่างไม่รู้ตัว 

 ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ ทำให้ไม่ระเบิดไม่ได้หรือคะ  เธอบ่นตอนที่ลูกไฟระเบิดกระเด็นมาใกล้
 มันเป็นแค่บางปล้องเท่านั้นเอง อย่ากลัวไปเลย ผมอยู่ตรงนี้ กลัวทำไม  ได้ผลเธอค้อนขวับมาให้
 ก็มันมีเสียงเปรี๊ยะ ๆ แล้วก็มีลูกไฟกระเด็นมาด้วย .. ไม่ชอบเลย กลัวจังค่ะ 

ผมรู้ว่าทั้งหมดเธอไม่ได้เสแสร้งหรือดัดจริตแต่อย่างไร ความเป็นอยู่อย่างคนเมือง ทำให้เธอไม่คุ้นเคยกับสภาพของชาวภูธร ผมกลับชอบที่เธอจริงใจ และมักจะสนใจใคร่รู้ในเรื่องต่าง ๆ หลังจากที่ผมอธิบายเหตุผลเรื่องของปล้องไม้ไผ่แล้ว ก็ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมถือโอกาสเล่าให้เธอฟัง เธอเป็นผู้ฟังที่ดี ถึงแม้ว่าจะโต้แย้งบ้างในบางครั้ง				

ลมหนาวที่พัดมา ทำให้เธอหนาว แต่เธอก็ไม่กล้าเข้าใกล้กองไฟอีกนิด ผมนั่งอยู่ใกล้ ๆ เธอ ที่จริงแล้วการที่เราอยู่ใกล้ชิดกันความอบอุ่นที่มีก็มากเกินโดยไม่ต้องอาศัยไฟด้วยซ้ำ.ล่วงค่อนคืนจึงกลับเข้าที่พักเพราะน้ำค้างเริ่มลงหนัก ภายในบ้านพัก มีเตียงใหญ่และเตียงเล็ก พิมบอกผมว่า ผมควรนอนเตียงเล็ก ซึ่งผมก็รับคำไปงั้น ๆ เรื่องอะไรที่ผมจะนอนเตียงเล็ก เตียงเด็กแบบนั้น ผมไม่ใช่เด็กนิ พิมยึดผ้าห่มกลัวว่าจะอุ่นไม่พอเพราะอากาศข้างนอกเริ่มเย็นลงทุกขณะ ผมขอแบ่งผ้าห่มผืนหนาบ้าง ซึ่งพิมก็อิดออด ส่งมาให้แต่ผืนบาง ๆ

 อ้าวขี้โกงนี่ แล้วผมจะห่มอะไรหละ ผืนบางกระจ้อยแบบนี้ ผมก็หนาวนะครับ  ผมหยอกพิม
 ไม่รู้ล่ะก็พิมหนาว คุณต้องอดทนสิ  พูดพร้อมดึงผ้าห่มทับตัวเอง

ผมแกล้งดึงผ้าห่มคืน พิมรีบโน้มตัวมาเพื่อจะเอาคืนทำให้ใบหน้าเราชิดกันจนสัมผัสกับลมหายใจของกันและกัน ไม่มีเสียงพูดอะไรออกมา ก่อนที่ผมจะประทับริมฝีปากอย่างโอนโยนและแผ่วเบาให้พิม...สงครามแย่งผ้าห่มเลิกแล้ว...

 บ้า บ้า บ้า เล่นทีเผลอ น่าตีจริง ๆ เลยคุณนะ  พิมพูดขณะนอนหนุนอกผมอยู่
 ก็เจ้าเล่ห์ก่อนทำไมหละ  ยังไม่ทันพูดอะไรต่อกำปั้นพิมก็ทุบพลั่กที่อกผม...ผมดึงพิมเข้ามากอดปานว่ากลัวเธอจะหายไปจากตรงนั้นเวลานั้น ความอบอุ่นที่สัมผัสได้ระหว่างกันเป็นสิ่งที่แสนวิเศษจริงๆ.

ข้างนอกบ้านพักอากาศหนาวเย็นขึ้นตามลำดับ เงียบสงบท่ามกลางหุบเขาที่รายล้อม เสียงลมหนาวพัดไหวกิ่งไม้ให้ได้ยินเป็นระยะ อากาศแม้นจะเหน็บหนาวเพียง ความอบอุ่นระหว่างเราความหนาวฤๅจะกล้ำกรายได้คืนนั้นเราสองคนหลับอย่างเป็นสุขในอ้อมกอดของกันและกัน ผมแอบหัวเราะเบาๆหลังจากที่พิมหลับไปแล้ว ก่อนจะหลับพิมพูดขู่ผมว่า 
 อย่านะ อย่าได้คิดเชียว และห้ามเล่นทีเผลอเชียว