เรื่องเล่าแอฟริกากลาง :ชีวิตคลุกฝุ่น

..สายลมทะเล..

หลังทำงานมาได้หกเดือน ผมก็ได้รับคำสั่งให้ย้ายไปอยู่ทีมใหม่ ในทีมใหม่โดยเนื้อหาของงานแล้ว ทักษะการพูดฝรั่งเศสเป็นพื้นฐานหลักที่สำคัญยิ่ง ผมเองไม่รู้เลยว่าทำไมผมซึ่งภาษาฝรั่งเศสไม่กระดิก ถึงได้เข้ามาอยู่กับทีมนี้ ..แน่นอนเพื่อนๆ ในทีมทุกคนพูดฝรั่งเศส และน้อยคนมากที่พอจะพูดอังกฤษกันรู้เรื่อง
เมื่อวานซืน ผมตื่นสายเลยไม่ได้กินอะไร รีบบึ่งรถเข้าที่ทำงาน เมื่อไปถึงก็ปรากฏมีงานด่วนเข้ามา.. ผมไม่รู้หรอกว่างานอะไร เพื่อนบอกโกๆ ก็ไปกับเขา ..เพื่อนแวะบ้านเก็บข้าวของอะไรนิดหน่อย ก็ยังไม่เอะใจ.. ขับรถไปครึ่งทางแวะทำงานที่นึง ถึงถึงบางอ้อ วันนี้เราจะไม่กลับบ้าน..ที่หลับที่นอนข้าวปลาอาหารไปตายเอาดาบหน้า..ผมแทบร้องไห้ หิวท้องร้อง ดาบหน้าคงไม่ถึงเพราะผมคงตายเอาดาบนี้
งานเสร็จตอนสองทุ่ม เพื่อนคนนึงเจอสาวชวนไปนอนด้วย รอดไปหนึ่ง ที่เหลืออีกสามชีวิตวนรถหาข้าวกิน ได้มื้อเช้าลงท้องตอนสามทุ่ม ชีวิตค่อยเป็นชีวิต แล้วก็เริ่มหาที่หลับที่นอน.. ผมอยากไปพักโรงแรมอาบน้ำพักผ่อนให้สบายใจ แต่เหมือนโชคร้ายผู้สังเกตการณ์ทางทหารในพื้นที่ขับรถผ่านมาแถวนั้น.. เจ้าตัวชวนไปนอนที่บ้าน เพื่อนอีกสองคนรีบตกลง ประหยัดค่าโรงแรมได้หลายตังค์ ..ผมซึ่งใช้ชีวิตเป็นผู้สังเกตการณ์ทางทหารบ้านนอกมาก่อนอยากร้องไห้
บ้าน..เรียบง่ายประสาทหารอยู่ ..น้ำกินน้ำใช้ไม่มี..หมด..ยังไม่ได้ออกไปซื้อ..ผมซึ่งอัดอั้นอยากถ่ายทุกข์มานาน ก็ต้องสะกดจุดกลั้นไว้ เดินกินฝุ่นมาทั้งวัน หน้าดำ มือเหม็นเพราะจับมือทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่เกือบร้อย คุณอาจเห็นว่าเรื่องเล็ก แต่ถ้าคุณมาเห็นชีวิตคนที่นี่ จะมีสักกี่คนยื่นมือให้พวกเขาสัมผัส อย่าว่าแค่สองสามอาทิตย์เลย บนเขาหลายลูก ชาวบ้านไม่อาบน้ำเลยทั้งชีวิต..เหลือเชื่อไหม แต่ก็ไม่แปลกหรอก เพราะชีวิตพวกเขาสั้นเหลือเกิน..แค่เกิดมาใช้กรรมให้หมดชาติไปเท่านั้น
ไม่ได้อาบน้ำไม่เท่าไหร่ แต่ไม่ได้ล้างเท้าก่อนนอนนี่ผมตายแน่ ..ดีว่ายังเหลือน้ำกินพอหยอดตาให้หยดใส่ผ้าเช็ดหน้า..เช็ดหน้าเช็ดตาพอชื่นใจ..ดำพอเช็ดตีนได้แล้ว ก็เอาเจลล้างมือเช็ด โรยทั้งตัวด้วยแป้งจอห์นสัน.. นอนคันยิบยับเหมือนโดนหมามุ่ย
ห้องนอนไม่มีไฟ อากาศบนยอดเขาก็หนาวจนคางสั่น หมอนผ้าห่มอย่าถาม ขดตัวนอนห่มชุดฝึกที่ใส่ตากแดดเหงื่อไคลสาบเหม็นมาตลอดสี่วัน..บรรยากาศมันคุ้นๆ เหมือนสมัยฝึกภาคตอนเป็นนักเรียน..ผิดกันก็แต่ ตอนนั้นยังมีเพื่อน..แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ สามคนที่มาด้วยกัน แค่เสียงปืนดัง ก็ทิ้งเราไว้ข้างหลังหนีหายไปก่อนแล้ว..ชีวิตจริงมันเป็นอย่างนี้
กองทัพยุงกวนทั้งคืนนอนไม่หลับ ลุกขึ้นมาตอนเช้าตาโบ๋โผเผลุกไปเข้าห้องน้ำ ..ทนไม่ไหวแล้วโว้ย..กลิ่นอันบรรลัยโชยจากคอห่านปะทะจมูก..ระเบิดเน่าลอยคอเย้ยหยันเหมือนบอกว่า..แน่จริงทิ้งลงมาอีก ทิ้งมาเลย..คนจริงอย่างผมอย่าท้าทาย..อุดจมูกกลั้นใจ ปลดตูมลงไปผสม.. อา! ความสุขมันเป็นอย่างนี้เอง
ไม่ต้องดิ้นรนไขว่คว้าหาความสุขที่ไหน.. ความสุขมันอยู่ใกล้ตัวนี่เอง.. แค่รอเวลา.. 
เวลาอย่างนี้.. 
อ้าว! เฮ้ย ทิสชู่ไม่มี..ตายห่าแล้วซิเอ็ง				
comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน