ในรั้วนายเรืออากาศ : ตอนผมไม่ใช่นายร้อย

..สายลมทะเล..

ในบรรดานักเรียนเหล่าทั้งทหารและตำรวจ ผมว่าเป็นนักเรียนนายเรืออากาศนี่อาภัพที่สุดครับ  ไปที่ไหนๆ ก็ไม่มีใครรู้จัก พากันเรียกนายร้อยตามที่คุ้นหูคุ้นปากกัน  นักเรียนนายร้อย จปร. กับนักเรียนนายร้อยตำรวจนั้น เขาไม่มีปัญหา  เพราะชื่อก็บอกอยู่ทนโท่ว่านายร้อย  ส่วนนักเรียนนายเรือก็ไม่ถือว่าอาภัพเสียทีเดียว  อย่างน้อยในเขตทหารอากาศเอง ก็ยังเรียกพวกผมว่านักเรียนนายเรือ  ..อากาศที่ต่อท้ายไม่ทราบตกท่อในกรุงเทพหายไปเสียแต่เมื่อไหร่  ข้าราชการทัพฟ้าเวลาซุบซิบเรื่องนายทหารหนุ่มบรรจุใหม่  ถามไถ่ว่าจบจากที่ไหน  ก็จะได้รับคำตอบว่า.. 
มาดเท่ห์ๆ อย่างนี้จะจบไหนล่ะ ถ้าไม่ใช่โรงเรียนนายเรือ
(เท่ห์ๆ นะผมใส่เองครับ) สรุปว่าโรงเรียนและนักเรียนนายเรืออากาศ เป็นที่รู้จักและใช้กันจริงในหมู่พวกเราในรั้วสถาบันเท่านั้น
ช่วงปิดภาคการศึกษา เพื่อนบางกลุ่มกลับไปแนะแนวน้องๆ ที่โรงเรียนเก่า (ก็ยังสงสัยว่าทำไมไม่หาตังค์ทาสีใหม่) กี่ครั้งกี่หนกี่โรงเรียน จะหาคนเรียกนักเรียนนายเรืออากาศ.. ไม่มีหรอกครับ  จะบอกกี่ครั้งๆ ก็ยังนายร้อยอยู่นั่นเอง  รุ่นน้องผู้หญิงนี่ผมไม่ว่า อภัยให้เพราะความน่ารัก  แต่รุ่นน้องผู้ชายนี่ซิ จะไปสอบเข้าแท้ๆ ยังไม่รู้จักชื่อโรงเรียน.. เหมือนผมสมัยมาสอบเข้าไม่มีผิด..
อย่ากระนั้นเลย กระทั่งพ่อแม่ของเพื่อนๆ หลายคนตามบ้านนอก(ไม่เกี่ยวกับผม..ผมเด็กเมือง)  ก็ไม่เคยจำชื่อโรงเรียนได้แม่นสักที  ใครถามก็บอกแต่ว่าเรียนทหารอยู่กรุงเทพ  เขาถามต่อว่าใช่นายร้อยหรือเปล่า  ก็รับสมอ้างไปกับเขา.. พ่อแม่ของโท่โล่ก็ตกอยู่ในสภาพนี้เหมือนกัน  และตั้งแต่วันที่รับสมอ้างว่าลูกเรียนนายร้อย ทั้งเพื่อนพ่อเพื่อนแม่คนรู้จัก ต่างพาลูกสาวมาผูกไมตรี เรียกว่าครึ่งหมู่บ้านเห็นจะได้ หน้าตาโท่โล่เพื่อนผมก็ไม่เคยเห็น  แต่ไม่รู้ล่ะขอดองกันไว้ก่อน  (บ้านผมเรียกดองในความหมายว่า..เอาลูกสาวลูกชายของแต่ละฝ่ายมาเกี่ยวดอง มั่นหมายจองตัวกันไว้  ไม่ใช่หมายความว่าให้ตัดอะไรของโท่โล่เพื่อนผมไปดอง..เป็นอย่างนั้นก็แย่ซิคุณ  ถึงจะเป็นปลายนิ้วก้อยก็เถอะ)
ช่วงสงกรานต์ปีการศึกษาสุดท้ายก่อนที่โท่โล่จะจบจากโรงเรียนนายเรืออากาศ  โท่โล่กลับบ้านตามนัดหมายดูตัวกับลูกสาวเจ้าของร้านทำผมสิบแห่งในอำเภอ..โอ! แม่เจ้าโว้ย เธอรวยมาก  ทันทีที่โท่โล่ถึงบ้านและสองแม่ลูกรู้ข่าว  ทั้งสองก็รีบแวะมาหา..ประหนึ่งว่าบังเอิ้นบังเอิญผ่านมาธุระแถวนั้นพอดี
..ตาจ้องตา..  แล้วบุพเพสันนิวาสก็อาละวาดเอากับทั้งคู่  คุยกันไปได้สี่ห้านาที  แม่ของสาวน้อยที่นั่งเอียงอายบิดไปบิดมาจนเอวเคล็ดก็ถามถึงชีวิตนักเรียนนายร้อย  โท่โล่ของเราก็พาซื่อ  
ผมไม่ใช่นักเรียนนายร้อยหรอกครับ ผมเรียนอยู่โรงเรียนนายเรืออากาศแถวดอนเมืองนะครับ
คำว่า..ผมไม่ใช่นักเรียนนายร้อยดูจะเชือดเฉือนจิตใจคนฟังไม่น้อย  สองแม่ลูกถึงกับสีหน้าเปลี่ยน..แต่ยังมีมารยาทพอที่จะดำเนินการสนทนาต่อ   
ก็ยังดีนะ..ยังไงจบมาก็รับราชการ สมัยนี้งานมั่นคงหายากจะตาย ได้อะไรก็ต้องเอาไว้ก่อน นายร้อยนะใครๆ ก็รู้ว่าสอบเข้ายาก ปีนึงรับไม่กี่คน บางจังหวัดสิบปีแล้วยังไม่มีลูกใครสอบได้.. ถึงจะไม่ใช่นายร้อยก็ยังเป็นทหาร มียศ มีเกียรติ ..ตั้งใจเรียนเข้านะลูก..น้ามีธุระต้องกลับก่อน
แล้วสองแม่ลูกก็ทิ้งให้โท่โล่นั่งเป็นสากกะเบือ..เก็บคำอธิบายไว้ในรอยยิ้ม..บุพเพที่อาละวาดหายลับไปกับ BMW ป้ายแดง
...................................................................................
จากวันนั้นถึงวันนี้  สากกะเบือก็ยังคงเป็นสากกะเบือ.. ผิดก็แต่ว่าสากกะเบืออันนั้นร่วงโรยตามกาลไปโขอยู่  
...แล้วนี่คุณจะไม่คิดเก็บไปตำน้ำพริกที่บ้านบ้างเหรอ...ใจดำจัง