บางรักซอย ๙

อัลมิตรา

   
ฉันนั่งดูทีวีในห้องเล็ก ๆตามลำพัง ความจริงแล้วไม่บ่อยเลยที่ฉันจะเปิดทีวี  หากมีคนถามฉันว่า ..ฉันมีรายการทีวีโปรดช่องไหน และรายการโปรดของฉันคือรายการอะไร  ฉันคงตอบไม่ได้ เพราะนอกจากจะดูข่าว(ก็หลายช่องอยู่ แล้วแต่เวลา) ฉันก็ไม่สนใจรายการใดเป็นพิเศษ  มีบ้างที่เหงา ๆ ก็เปิดทีวีดู แต่ก็ผ่านตาฆ่าเวลาไปงั้น ๆ ..การอ่านหนังสือต่างหาก เป็นทางเลือกที่ใช้เลือกวิธีนี้เสมอ ยามว่าง
ด้านหนึ่งของห้องนอนของฉันเป็นชั้นเก็บหนังสือ ฉันไม่รู้ว่าเขาเอาเกณฑ์อะไรมาวัดว่า หนังสือควรมีมาก-น้อยแค่ไหน แต่วันก่อนฉันลองนับคร่าว ๆ บนชั้นหนังสือที่แน่นเอียด น่าจะมีหนังสืออยู่ราวๆสามร้อยเล่ม  และที่เก็บไว้ในตู้(หนังสือชุด) ก็ร่วมร้อยเหมือนกัน หนำซ้ำยังมีหนังสืออีกตั้งที่ยังไม่ได้เปิดอ่านอีกมาก ถูกแยกเก็บไว้ต่างหาก ถ้าจะบอกว่า .. หนังสือ(ไม่ใช่นิตยสาร) ที่มีในบ้าน มีมากกว่าห้าร้อยเล่ม น่าจะเป็นคำกล่าวที่ไม่ผิดนัก
				

 ก่อนที่จะวางสายฉันก็ตอบรับปากเขา แต่ถึงอย่างไรฉันก็ยังคงให้ความสนใจกับหนังสือตรงหน้ามากกว่า นานๆครั้งจึงจะเงยหน้ามองทีวี ก็บอกแล้วฉันไม่ค่อยจะใส่ใจนัก ดูแบบผ่านตาไปงั้น ๆ และเมื่อละครจบ เขาก็โทรมาหาฉันอีกครั้ง พร้อมกับเสียงหัวเราะร่วนอย่างมีความสุข
 
เป็นไงบ้างครับ ละครเรื่องนี้สนุกมั๊ย เขาถาม
ฮืมม ก็สนุกค่ะ ฉันตอบอย่างไม่เต็มปากเต็มคำนัก
บอกแล้ว ว่าคุณต้องชอบ ผมล่ะขำนายชัดเจนมาก เขาหมายถึงพระเอกของเรื่อง 
ค่ะ เขาตลกฉันตอบ
นายรวยก็ตลกนะครับ ผมละชอบละครเรื่องนี้จัง ดำเนินเรื่องเรียบง่าย เป็นตอน ๆ
ฮื่อ แต่บางครั้ง ฟังเขาพูดภาษาอีสานแล้วแปลไม่ออกค่ะ
ค่อยๆดูไป เดี๋ยวก็เข้าใจเองครับ แล้วนี่ คุณทานข้าวหรือยัง จะทุ่มแล้วนะครับ 
กำลังจะไปทานข้าวอยู่พอดีค่ะ ข้าวที่หุงไว้เพิ่งจะสุก
ครับ ถ้างั้นคุณไปทานข้าวก่อนนะครับ ไว้ดึก ๆผมจะโทรหา 
ค่ะ ได้ค่ะ ถ้างั้น ไปทานข้าวก่อนนะ
เดี๋ยวครับ เดี๋ยว
หืม ว่าไงคะ
ไว้คราวหน้า เราดูละครทีวีด้วยกันอีกนะครับ ประโยคนี้ ทำให้ฉันยิ้ม

				

   หลังจากนั้น ทุกๆวันเสาร์ช่วงเย็น เขาก็จะโทรมาเตือนว่าอย่าลืมดูละครบางรักซอยเก้าด้วยกันนะ .. มีบ้างที่ฉันตอบเขาว่า..ฉันไม่ว่าง จะทำงานบ้านหรือไม่ก็ติดธุระ สารพัดจะหาข้ออ้าง ..

จะว่าไปแล้ว ฉันรู้สึกแปลก ๆ ที่จู่ ๆ ฉันถูกเกณฑ์ให้ดูละครเรื่องนี้  ทำไมฉันต้องดูละครเรื่องนี้ด้วยนะ ? ทั้งที่รู้สึกขัดใจตัวเอง แต่ฉันก็เกรงใจเขา ฉันไม่กล้าที่จะบอกเขาตรง ๆ ว่า ..ไม่ต้องโทรมาชวนดูละครหรอก ถ้าฉันอยากดูก็จะดูเอง ไม่ต้องมาเซ้าซี้....มีบางอย่างในตัวฉันเปลี่ยนไป บางอย่างที่ว่านั้นทำให้ฉันยอมที่จะประคับประคองหัวใจของเขา ไม่ให้บอบช้ำกับสิ่งที่ฉันเคยเฉยชาต่อเขา

เพราะฉันเข้าใจแล้วว่า เพราะเหตุใดเขาจึงชวนให้ดูละครเรื่องนี้ เขารู้ว่าฉันซ่อนความรู้สึกเหงา ปกปิดความในใจของตนเอง และจมปลักอยู่กับเรื่องราวที่ยากจะตื่นฟื้นจากความเจ็บปวด เขาพยายามทำให้ฉันมีความสุข ทำให้ฉันยิ้ม เขาเคยบอกฉันว่า "อย่าปล่อยให้ความอาดูรกัดกินชีวิตที่เหลือของคุณจนหมดสิ้น" ซึ่งครั้งนั้นฉันก็จะไม่ได้ใส่ใจกับคำกล่าวของเขาสักเท่าไหร่ 

เหมือนการยอมรับโดยปริยาย
ฉันไม่รู้ว่าที่เขาโทรมาหาฉันทุกวัน แล้วชวนดูละครบ้าง ชวนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศบ้าง มีนัยอะไรซ่อนอยู่หรือเปล่า มันเป็นความเคยชินเสียแล้ว ที่จะได้ยินเสียงของเขาทุกวัน 

หากเป็นเมื่อก่อนเวลาที่ฉันจะเดินทางไปไหน ฉันก็ไปโดยที่ไม่ต้องแจ้งหรือรายงานใคร แต่ตอนนี้ หากฉันต้องเดินทางในช่วงปลายสัปดาห์ อาจจะมาจากเหตุเรื่องงาน หรือเพื่อทบทวนอะไรบางอย่างก็แล้วแต่ ..ฉันจะบอกเขาว่าฉันคงไม่ได้อยู่ดูละครเรื่องนี้เป็นเพื่อนเขา

ไม่หรอก .. ฉันไม่เคยเป็นฝ่ายโทรหาเขา แต่ที่เขารู้ เพราะว่าเขาโทรหาฉันต่างหาก ..ฉันรู้ว่าเขาจะโทรหาฉัน หากเขาโทรหาฉันแล้วไม่เจอ เขาคงรู้สึกว้าวุ่นใจ เช่นกัน ความรู้สึกนี้ ฉันรู้ดี .. ฉันจึงเป็นฝ่ายรายงานความเคลื่อนไหวของฉันให้เขารู้ ในวันศุกร์เป็นอย่างช้า หากฉันแน่ชัดว่า ฉันต้องเดินทาง ฉันจะบอกเขา ซึ่งโดยปกติ เขาจะโทรมากล่าวราตรีสวัสดิ์กับฉันเสมอ และเมื่อฉันบอกเขาว่า วันเสาร์ฉันคงไม่สะดวกเปิดทีวี เขาก็จะตอบประโยคนี้

ครับผม รับทราบครับ คุณดูแลตัวเองด้วยนะคะ แล้วผมจะเล่าให้ฟังว่าละครพรุ่งนี้เป็นยังไง

				

   ในที่สุดความพยายามของเขาก็ได้ผล เริ่มจากเสาร์ที่ผ่านมา ฉันเพิ่งกลับจากไปธุระข้างนอก พยายามกลับบ้านให้ทันก่อนหกโมงเย็น ใช่แล้ว..ฉันต้องการมาให้ทันละครเรื่องนี้  คราวนี้ฉันเปิดทีวีก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของเขาจะเรียกสายเข้ามาเพียงชั่วครู่ ฉันดูชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ และยิ้มให้กับตนเอง 

สวัสดีค่ะ ตอนนี้เปิดทีวีแล้ว เตรียมพร้อมกับละครบางรักซอยเก้าค่ะ
ครับผม ดีจังเลยครับ
หืม ! ทำไมต้องดีจัง ด้วยคะ
ต้องดีสิครับ ก็ทุกทีผมต้องเป็นคนโทรชวนคุณให้ดูทีวีพร้อมกับผมเสมอ แต่คราวนี้คุณเต็มใจเปิดเอง
โธ่เอ๋ย ! นึกว่าเรื่องอะไร นายชัดเจนมาแล้ว เรามาดูทีวีกันนะคะ
ครับผม เราดูทีวีด้วยกัน 

ฉันจับอารมณ์จากน้ำเสียงของเขาได้ เหมือนเขามีความสุข ส่วนฉันเองก็มีความสุข  ฉันนั่งดูทีวีโดยที่ไม่มีหนังสือติดมือมาอ่าน หัวเราะเมื่อถึงตอนที่ตัวละครแสดงขำ ยิ้มในบางช่วง และนึกหมั่นไส้นายชัดเจนบางครั้ง .. 

ส่วนความรู้สึกที่เคยเหงาน่ะหรือ  ดูเหมือนฉันจะลืมไปเลยว่า ความเหงาสะกดอย่างไร ..
 
ช่วงพักคั่นโฆษณา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันเดาว่าต้องเป็นเขา และก็จริงเสียด้วยเป็นเขาจริง ๆ 

นี่คุณ เห็นมั๊ย คุณแป้งน่ะ ขี้งอนจังนะครับ นายชัดเจนต้องเฝ้าง้อเรื่อยเชียว คุณอย่าขี้งอนเหมือนคุณแป้งนะครับ

คุณแป้งที่เขากล่าวถึง คือนางเอกของเรื่องนี้ ตามบท เธอเป็นไม้เบื่อไม้เบากับพระเอกอยู่ คุณแป้งชอบทำขนมเค๊ก ส่วนพระเอกในเรื่องเป็นวิศวกร

หว๋าย หว๋าย ดูสิเอาไปเปรียบกับคุณแป้ง แล้วที่บอกว่าขี้งอน งอนตอนไหนคะ ไม่เห็นเข้าใจเลย โมเมหรือเปล่าคะ
ก็ตอนนั้นไงครับ ตอนที่คุณแป้งเข้าใจผิดว่า นายชัดเจนสนใจผู้หญิงอีกคนน่ะครับ
อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ แต่แหมคุณ นั่นละครนี่คะ  ไม่เห็นต้องจริงจังเลย
คุณครับ ผมทราบครับว่านั่นเป็นละคร ถ้างั้นผมขอพูดนอกบทในละครนะครับ ผมอยากบอกคุณว่า คุณต้องไว้ใจผมนะ เราจะต้องไว้ใจซึ่งกันและกัน ต้องหนักแน่นนะครับ
โยงละครมาเข้าตัวแล้วนะ คุณนี่ น่าตีจัง
นะครับ สัญญาสิครับ คนดี
ไม่สัญญา แต่จะพยายามค่ะ ว่าแต่ว่า นายชัดเจนชีกอเหมือนกันนะ
ไม่ครับ ไม่เลย ผมไม่เคยชีกอ
หมายถึงนายชัดเจนค่ะ
ครับ ครับ ผมล่ะตกใจ ฮะ ฮะ ฮ่า ทั้งเขาและฉันต่างก็หัวเราะ 

จากเรื่องละครบางรักซอยเก้า ฉันเอง..ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่า เขาค่อย ๆ เข้ามามีบทบาทในชีวิตฉันได้อย่างไร จากที่เคยอยู่ลำพังในห้องเล็ก ๆ  ตอนนี้ฉันมีความสุขในการดูทีวีบนโซฟาลายดอกไม้ 

โซฟากว้างขนาดนั่งสามคนและสามารถดึงมาเป็นที่นอนได้ มันเคยกว้างจนทำให้เคว้งคว้าง ความรู้สึกที่เรียกว่าเหงาก็เลยยิ่งเหงาเข้าไปกันใหญ่ .. แต่ตอนนี้ ฉันไม่เหงาแล้ว ถึงแม้เขาจะอยู่ไกลไม่อาจมานั่งดูละครใกล้ ๆ ฉัน แต่เขาก็เหมือนอยู่ใกล้ ใกล้มาก..เหมือนนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันนี้ดูละครเรื่อง บางรักซอยเก้า

 ฉันรู้ตัวนะ ว่าเขาได้รุกล้ำเข้ามายังโลกส่วนตัวของฉันอย่างเงียบเชียบ ใช่ ฉันรู้ และฉันก็ยินดี .. 

				

  
อ ย า ก จ ะ  คิ ด ว่ า เ ร า เ ป็ น เ พื่ อ น กั น 
ใ ห้ เ ธ อ เ ห มื อ น เ พื่ อ น คน  ที่ สำ คั ญ 
แ ป ล ก ไ ป ไ ห ม ถ้ า อ ย า ก อ ยู่ ใ ก ล้ กั น ทุ ก วั น 
ไ ด้ แ ค่ นั้ น ฉั น ค ง พ อ ใ จ 
จ ะ เ รี ย ก ว่ า รั  ก ไ ด้ ไ ห  ม ค น ดี   ไ ม่ แ น่ ใ จ