เจ้าดวงใจ

เรไร

พ่อครับพ่อ.....
ทำไมเราต้องขี่จักรยานด้วยล่ะพ่อ...ทำไมไม่ขับรถไปรับผมที่โรงเรียนละครับ
เราออกกำลังกายนี่ลูก เรามีแต่จักรยาน..ผมตอบลูกชายไปอย่างนั้น
พ่อทำไม เราไม่ไปกินไก่ทอดตามห้างกันบ้างล่ะครับ..เพื่อนผมเขาไปกินกับพ่อแม่เขาเกือบทุกวัน
ทำไมพ่อถึงทำแต่ผัดบวบใส่ไข่ ปลาทอดให้ผมกินเกือบทุกวันเลยล่ะครับ...
ลูกชายช่างพูดของผมช่างซักช่างถาม...ตามความเดียงสาของเขา
เป็นอาหารไทยนี่ลูก เราคนไทยก็ต้องกินอาหารไทยสิ เดี่ยวเอาไว้เราไปตลาดด้วยกัน
แล้วพ่อจะซื้อปีกไก่  กับน่องมาทอดให้กินน่ะลูก...กินนี่ไปก่อนแล้วกัน ปลานิลทอด
ที่เราไปตกกันมาเมื่อตอนบ่ายไงใส่กระเทียมด้วยน่ะ ... ผมมองดูปลานิลตัวเท่าฝ่ามือสองตัวที่ไปตกมาเมื่อบ่ายนี้ 
กับลูกชายสองคน นอนอยู่ในจานใบเล็กๆ แล้วก็มีผัดบวบใส่ไข่สำหรับลูกชายที่เป็นยิ่งกว่าดวงใจของผม
หลายต่อหลายคำถาม พ่อครับทำไมเราไม่มีอย่างนั้น ทำไมเราไม่มีอย่างนี้ ทำไมผมไม่มีแม่....
......คำถามมากมายที่ผมไม่อาจตอบไปตามความเป็นจริง...เพราะความจริงมันเจ็บปวดเกินกว่าที่จะบรรยาย
ด้วยสรรพเสียงใดๆ เกินกว่าที่หัวใจของเด็กตัวน้อยๆ ควรจะรับรู้....
หลายต่อหลายคนแถวๆบ้านคงชินภาพที่ผู้ชายคนนึงขี่จักรยาน มีเด็กตัวเล็กๆซ้อนท้าย
คอยถือกระป๋องใส่เหยื่อตกปลา ผมมันจะพาลูกชายผมไปตกปลาด้วยกันในวันหยุด เอาข้าวใส่ปิ่นโตไป
นั่งกินข้าวด้วยกัน ใต้ร่มต้นฉำฉาใหญ่ ใกล้ๆบ้าน
นานๆ ครั้งถึงจะพาเขาไปเล่นเครื่องเล่นตามห้างสรรพสินค้า เขาดูมีความสุขดีตามประสาเด็กๆ
ผมสอนให้เขากินขนมไทยๆ ไม่ใช่ขนมถุงที่มีแต่ห่อเท่านั้นที่สีสวยน่ากิน
ผมสอนให้เขาเล่นดนตรี หัดให้เขาตีขิม หวังเพียงว่าเขาจะมีจิตใจที่สงบเยือกเย็น
เขาไม่ชอบที่จะเล่น เขาชอบที่จะฟังมากกว่า ก่อนนอนทุกคืน ผมไม่เคยร้องเพลงกล่อม เพียงเล่านิทาน
ให้เขาฟัง เมื่อเล่านิทานจบเขาจะให้ผมเล่นขิมให้ฟัง จนเขาหลับไป...
ชีวิตก็เพียงเท่านี้แหละ มีความสุขเท่าที่จะหาได้ ไม่ขว่คว้าอะไรที่มันเกินตัว เพราะมันคงไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง 
และมันคงไม่ยั่งยืนนาน
....ผมไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร
เขาจะเติบโตไปเป็นอย่างไร
ผมรู้แค่เพียงว่า มื้อนี้...วันนี้เขาต้องมีข้าว มีนม มีขนมกิน มีของเล่นเล็กๆน้อยๆ
ถึงผมจะต้องอด เขาจะต้องอิ่ม ผมคิดแค่นั้น
หลายคนดูถูกเหยียดหยามว่าผมทำไม่ได้ ผมไม่สามารถใช้ชีวิต อยู่กับลูกชายเพียงสองคนได้
ไม่สามารถเลี้ยงดูเขาให้เติบโตไปเป็นคนที่ดีได้...ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผู้คนใช้สิ่งไหน ใช้อะไร 
ตัดสินความเป็นไปของชีวิตคนอื่น ที่มิได้เป็นแบบของตัวเองก็ว่ามันไม่ดี???? 
.... 1 ปีผ่านไป ...
ผมใช้ชีวิตอย่างที่เคย อย่างที่เป็น พยายามทำทุกวันให้เป็นวันที่ดีที่สุด
...พ่อครับแม่มาหาผมที่โรงเรียบ แม่บอกว่าจะมารับผม แม่อยากให้ผมไปอยู่กับแม่ 
เสียงลูกชายบอกกับผมปนน้ำเสียงสะอื้น เขาร้องไห้  ในเย็นวันหนึ่งหลังจากผมขี่รถไปรับ
เขากลับมาจากโรงเรียนไม่นานนักแม่ของเขาก็ขับรถยนต์คันงาม มาที่บ้าน..แล้วพูดว่า
" ฉันจะมารับลูกของฉันไปอยู่ด้วย อยู่กับเธอลูกลำบาก ดูสิเสื้อผ้าก็มอมแมม 
ลูกได้กินนมกินขนมบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ พาไปไหนบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันรับไปอยู่กับฉันดีกว่า "
... ตลอดเวลาที่เธอพูด ผมคงทำได้เพียงแต่นั่งเงียบ คิด คิด คิด คิด แล้วก็คิด จนไม่รู้จะคิดอะไร ไม่รู้จะคิดทำไม
ผมหันไปทางลูกชาย ถามเขาเบาลูกสนุกไหมอยู่กับพ่อ 
" สนุกสิครับ พ่อขี่จักรยานไปส่งผมทุกวันเลย "
ลูกมีขนมกินไหม อยู่กับพ่อ
" มีสิครับพ่อ กินฟักทองแกงบวด กล้วยบวดชี อีกตั้งหลายอย่าง "
และอีกหลายคำถามที่ผมถามลูกชายไป ได้คำตอบที่ใครได้ยินแล้วก็ต้องมีความสุข
แต่...ผมไม่กล้าถามลูกชายว่าอยากไปอยู่กับแม่ไหม ผมไม่กล้า ไม่กล้าเลยจริงๆ
แม่ของเขาเดินไปเก็บเสื้อผ้าของลูกชายซึ่งมีอยู่ไม่กี่ตัว เก็บหนังสือการ์ตูน แล้วหันมาบอกกับผมว่า
ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องโทรไปหา ไม่ต้องไปหา ไม่ต้องไปให้ลุกเห็นหน้าลูกจะไขว้เขว หวังว่าคงจะเข้าใจน่ะที่พูดมา
แล้วก็ดึงตัวลูกชายขึ้นรถขับออกไป ผมทำอะไรไม่ถูก ได้ยินเพียงเสียงร้องไห้ของเจ้าตัวเล็ก
ยังดังก้องอยู่ในหู อยู่ในความรู้สึก ดังก้องในหัวใจที่แหลกสลายลงเดี๋ยวนั้น
ผมไม่รู้จะทำอะไรต่อไป ทำเพื่ออะไร และจะอยู่อย่างไร........
...หลายเดือนต่อมา...
มีจดหมายมาเสียบไว้ตรงประตูบ้าน ผมรีบแกะออกดูในนั้นมีการ์ดสีน้ำเงินใบหนึ่งเป็นการ์ดที่ทำขึ้นเอง
ลายมือที่ผมเคยจับมือเขียน จำได้มาจากลูกชายของผม
ผมยิ้ม ผมดีใจ อยู่คนเดียวแต่ทำไมขอบตามันร้อนผ่าวก็ไม่รู้ ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก แล้วยิ่งอ่านข้อความในนั้น 
เขียนด้วยลายมือตัวโย้ๆ เขียนไว้ว่า " ผมรักพ่อ "