เส้นทาง... สายสุดท้าย(2)

ลอยไปในสายลม

วันนี้ ฉันมาอยู่ที่ชมรมของฉัน
มันเป็นชมรมเกี่ยวหนังสือ
ฉันมันเป็นพวกบ้าหนังสือ ชอบอ่าน ชอบเขียนไปเรื่อยๆ
แต่นั่นแหล่ะ แค่เครื่องแก้เหงาเท่านั้น 
ฉันไม่ค่อยจริงจังกับมันสักเท่าไหร่
อาจจะผิดนะ แต่ถ้าเวลาไหนที่ฉันไม่เหงา ฉันก็ไม่เคยสนใจมันเลยล่ะ
"นา"
"อ้าว พี่ศร มาทำไรอ่ะ"
"มาชมรม แล้วเราล่ะ"
"มาหาหนังสืออ่านน่ะ"
"เหรอ วันนี้ว่างป่ะ"
"มีอะไรเหรอ"
"จะพาไปเที่ยว"
"จริงอ่ะ"
"อืม ไปไหม"
"ไปซิ เรื่องอะไรจะไม่ไป"
นี่แหล่ะฉันล่ะ ชอบเที่ยวเป้นที่หนึ่ง ใครชวนฉันไปเที่ยว ฉันก็จะไป
พี่ศรน่ะเหรอ ก็เป็นพี่ชมรมฉันนี่แหล่ะ
แต่คนละชมรมกับที่ฉันนั่งอยู่นะ
เขาเป็นพี่ชมรมมุสลิม อืม ฉันนับถืออิสลามไง
ก็เลยไปเป้นน้องชมรมพี่ศร
พี่สร ก็ดีนะ ชอบเอาอะไรมาให้ฉันกิน
พาไปเที่ยวสถานที่ต่างๆ
เฮ้อ บางครั้งฉันก็คิดว่า ทำไมรักษ์ไม่พาฉันไปเที่ยวแบบนี้มั่งนะ
ฉันก็รู้ว่ามันไม่ควร แต่ฉันคิดไปแล้วนี่
จะว่าไป ฉันก็คิดมากไปเองคนเดียวแหล่ะนะ
"ไปไหนมาอ่ะ"
"ไปเที่ยวกะพี่ศรมาน่ะ"
"ไปไม่ชวนเพื่อนนะนา"
"ก็เห็นปูกับป่าน ไม่ว่างนี่"
"เอ พี่ศรนี่ยังไง ยังไงอยู่นะ ว่าไหมปู"
"นั่นน่ะซิ เขาชอบแกหรือเปล่า"
"หึ ไม่มีทาง"
"จริงอ่ะ"
"คิดมากไปได้ ไม่มีทางหรอกพี่เขาจะมาชอบฉันทำไม"
"อืม แล้วแกล่ะ ชอบป่ะ"
"บ้า ใครจะไปชอบพี่เขาล่ะ"
"นั่นแน่ แล้วแกชอบใครอยู่อ่ะ"
"ไม่มีซธหน่อย"
"แน่ใจนะ ฉันว่า แกกับรักษ์ แปลกๆอยู่นา"
"เฮ้ย เกี่ยวไรกัน"
"อ้าว แกไม่ได้ชอบรักษ์เหรอ"
"ฉัน..."
"เฮ้ย เพื่อนกัน บอกมาตรงๆก็ได้"
"ไม่รู้เหมือนกัน ชอบมั๊ง"
"ชอบก็บอกเขาไปซิ"
"บ้าเหรอ ก็เพื่อนกัน จะบอกยังไงล่ะ"
"อ้าว ก็บอกว่าชอบไง"
"ไม่ล่ะ ไปอาบน้ำดีกว่า"
"อ้าวไปซะแล้ว นะ ยังไงเราก็หนีตัวเองไม่พ้นหรอกนะ"
นั่นน่ะซิ ฉันจะหนีตัวเองพ้นได้อย่างไร
นี่ขนาดเพื่อนสนิทฉันยังเลย แล้วเขาจะรู้ไหมเนี่ย
ฉันควรจะบอกเขาดีไหมนะ
เฮ้อ ทำยังไงดี แต่ก็นะ
แล้วเรื่องพี่ศรล่ะ เขาชอบฉันจริงหรือ
ไม่หรอกมั๊ง เขาจะมาชอบอะไรฉันล่ะ
ว่าไหม....