เด็กซนคนหนึ่ง

ก๋วยเตี๋ยวน้ำ

เด็กบ้านนอกจนๆ ซนๆ คนหนึ่ง เธอเกิดมายามครอบครัวตกอับ ยากจนแสนสาหัส แต่เพราะความจนสอนให้เธอสู้ สอนให้เธอกล้า สอนให้เธออดทน เธอฝ่าฟันหลายๆ อย่างในชีวิตมาอย่างโลดโผน ตอนนั้นจำได้ว่า เธออายุแค่ 10 ขวบ เธอและน้องตามคุณพ่อไปค้าของหนีภาษี ที่คนแถวบ้านเธอทำกันเหมือนเป็นอาชีพปกติ  วันนั้นบนบ่าเธอมีถุงข้าวสารหนักมากสำหรับวัยขนาดเธอ ข้าวสารถุงนั้นราคาบ้านเรา 50 บาท แต่จะแปรเปลี่ยนเป็น 100 บาท ทันทีที่ข้ามพ้นรั้วลวดหนาม เป็นวันแรกที่เธอและน้องตามพ่อออกมาทำงาน ก่อนออกจากบ้านเธอเริงร่าลิงโลด ได้ออกไปเที่ยวแล้ว เธอร้องบอกตัวเองในใจ อกพองโตด้วยความดีใจ เพราะเธอไม่เคยมีสิทธิได้ออกไปเที่ยวใหน ด้วยภาระและฐานะพี่ใหญ่ของบ้าน ชีวิตเธอจึงพบแต่คำว่า หน้าที่ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆตั้งแต่เกิดจนป่านนี้ เธอไม่เคยลืมคำว่าหน้าที่ ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่ลูก หน้าที่พี่ หน้าที่เพื่อน และต่อๆ มาในฐานะหน้าที่เมีย และหน้าที่สำคัญที่สุด แม่
พ่อบอกเธอหลังจากลงจากรถประจำทางว่า เราจะต้องเดินเท้าเข้าป่าไปทางนี้นะ ถ้าเจอตำรวจ ให้วิ่งไปคนละทางกับพ่อนะ ถ้าโดนจับจะได้ไม่โดนทุกคน พ่อบอกว่า พ่อจะไปทางขวา ลูกและน้องไปทางซ้าย เธองงมาก วันแรกของการทำงาน เธอไม่รู้จักทางเลย จะทำอย่างไงถ้าต้องเจอตำรวจ เธอตอบไม่ได้ สิ่งหนึ่งที่เธอเร่มทำทันทีคือ อ้อนวอนขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เจ้าประคุณ! ช่วยลูกด้วย ขออย่าให้เจอตำรวจเลย ลูกไม่รู้จักทางเลย จะให้วิ่งไปทางใหน วันนั้นคำอ้อนวอนของเธอสัมฤทธิ์ผล ไม่เจอตำรวจ ทุกอย่างราบรื่น ต่อๆ จากนั้นไป ทุกอย่างสบายมาก เธอเริ่มรู้จักทางแล้ว ต้องพลัดหลงกับพ่อก็ไม่กลัว  ไปเองลำพังกับน้อง อายุต่างกัน 2 ขวบ 10 และ 8 ขวบ เธอไม่เคยกลัว ไม่เคยท้อ ปิดเทอมสำหรับเธอและน้อง หมายถึง เวลาทำงานเต็มทุกวันสำหรับเธอ เธอทำด้วยความสนุก ด้วยความสำนึกในหน้าที่ ที่ต้องช่วยพ่อช่วยแม่หาเงินเลี้ยงน้อง อยากจะบอกว่า เพราะจิตใจที่เธอยึดมั่นในกตัญญูกตเวทีต่อพ่อแม่ สำนึกที่รู้ว่าตัวเองคือ พี่ เธอจึงไม่เคยตกอับ แม้ยากจนเธอก็ได้เรียนหนังสือ บ่อยครั้งที่เธอแหงนมองท้องฟ้า เธอบอกตัวเองว่า สักวัน สักวัน ฉันจะต้องได้นั่งเครื่องบิน ยามเธอเดินผ่านบ้านสวยๆ ของคนอื่น เธอก็หมายหมาดว่า สักวัน ฉันต้องมีบ้านสวยๆ แบบนี้อยู่บ้าง เธอฝัน ฝันของเธอไกลตัวเหลือเกิน แต่เธอก็มีความสุขที่ได้ฝัน 
วันนี้เหตุการณ์ผ่านมาแล้ว 40 ปี เธอมีทุกสิ่งที่เธอฝันจริงๆ ด้วยลำแข้งความความสามารถของเธอเอง  น่าภูมิใจนะ เธอไปมาแล้วเกือบทั่วโลก นั่งเครื่องบินจนเธอเบื่อ นี่คือเธอ เด็กซนๆ คนหนึ่ง