ค่ำคืนแห่งความเหงา

พรรณพชร

********คืนเหงาใจ*******
         ณ มุมหนึ่งในมหานคร  กรุงเทพ นาฬิกาบอกเวลา 3.38 น. ถ้าเป็นทุกๆวันที่ผ่านมา ฉันคงหลับปุ๋ยอยู่บนที่นอน แต่ค่ำคืนนี้ ที่เหงาหัวใจ ไม่รู้สินะ ว่าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา  อยู่ดีๆความเหงาก็แล่นมาเกาะกุมหัวใจ ง่วงจนไม่อาจลืมตา แต่ก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ เนื่องด้วยหัวใจไม่ยอมหลับ   เหงา... อย่างสุดขั้วหัวใจ มองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอน ความรู้สึกยิ่งหดหู่ เมืองใหญ่ขนาดนี้  บนถนนมีรถหลายคันแล่นไปมา บนทางเท้ามีพ่อค้าแม่ขาย บนท้องฟ้าก็มีดวงดาว แต่ทำไมยังเหงา เพราะ ข้างกายฉันไม่มีใคร ไม่มีใครเลยจริงๆ  ยิ่งคิดความเหงายิ่งรุมเร้า ค่ำคืนนี้ ยาวนานกว่าทุกวัน ค่ำคืนนี้ปวดร้าวกว่าที่ผ่านมา ฉันเป็นอะไร ทำไมอยู่ๆก็เหงา ทำไมอยู่ๆก็อยากมีใคร อยากจะรักใครสักคน แต่ที่ผ่านมา เหนื่อยเหลือเกินกับคำว่ารัก เหนื่อยเหลือเกินกับหน้าที่คนรัก เหนื่อยกับการวิ่งตามความรัก อยู่อย่างนี้ บางทีก็สบายใจดี อิสระ แต่บางครั้ง ก็เหงาเข้าขั้วหัวใจอยากจะมีใครสักคนให้คิดถึง อยากจะมีใครสักคนให้รัก อยากมีสิทธิ์พูดคำว่ารัก อยากจะบอกคำว่ารักให้ใครสักคนฟัง...กลางเมืองใหญ่ ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เต็มไปด้วยอะไรต่ออะไร แต่ทำไม รู้สึกเหมือนฉันอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้...เหมือนผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปมา เป็นเพียงหุ่นยนต์ หรืออะไรสักอย่างที่ไร้ความรู้สึก  แสงไฟที่ส่องสว่างจากทั่วเมือง แม้บางครั้งจะมองดูสวยงาม น่าหลงใหล แต่ค่ำคืนนี้ ทำไม ดูเคว้งคว้างเสร้าสร้อย แสงไฟเหล่านั้นอาจจะรู้สึกเหงาเหมือนกับฉัน แสงดาวจะเหงาเป็นไหม เบื่อไหม เหนื่อยบ้างไหม กับการทำหน้าที่ เดิมๆ อยู่อย่างนั้น... ทำไมนะ ค่ำคืนนี้ จึงดูปวดร้าวกว่าทุกค่ำคืนในชีวิต ความเหงา คำสั้นๆ แค่นี้ ทำไมมีอิทธิพลกับหัวใจฉันเหลือเกิน  มันเจ็บร้าวลึก หายใจแล้วรู้สึก ว่างโหวงในท้อง หายใจไม่เป็นจังหวะเลย... เสียงเพลงที่ฉันเปิดไว้เบาๆ ก็ดูเศร้าสร้อยไม่ต่างจากฉัน แม้เจ้าเสียงเพลงที่ดังอยู่ในขณะนี้จะไม่ใช่ภาษาไทย แม้ฉันจะไม่สามารถแปลความหมายของเพลงได้ทั้งหมด แต่ความรู้สึกก็บอกฉันว่าเสียงเพลงนี้เศร้าสร้อยน่าดู...ห้องนอนสีฟ้าของฉันก็ดูไม่สดใส ทำไมนะ ทำไม แค่คำเดียวว่าเหงา ทำไมสามารถเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างในชีวิตฉันไปหมด  3.59 น. ผ่านไปแล้ว 21 นาที ความเหงาของฉันไม่ได้ลดลงเลย ทำไมค่ำคืนนี้ เวลาเดินช้าจังเลย หรือว่าเวลาเอง ก็จะเหงาเหมือนกับฉันนะ คงใช่ เวลาจึงผ่านไปอย่างช้าๆ และเศร้าสร้อย หนาวจังเลย... อยากได้อยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆของใครสักคน อยากกอดใครสักคนอยากมีใครสักคนมากอดฉันบ้างจัง นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่เคยได้กอดใคร ตั้งแต่ฉันเริ่มโตนั่นแหละมั๊ง ที่แม่เลิกกอดฉัน หลังจากวันนั้นจนวันนี้ ฉันไม่เคยได้สัมผัสอ้อมอกอุ่นๆของใครอีกเลยสักครั้งเดียว   นานแค่ไหนแล้วนะ กับคำว่ารักครั้งสุดท้ายที่หลุดจากปากฉัน นานแค่ไหนแล้วกับคำว่ารัก ที่ผ่านเข้ามายังโสตประสาทของฉัน... วันนี้มันวันเหงาโลกรึยังไง นอกจากวันเอดส์โลกแล้วยังมีวันเหงาโลกด้วยหรอ ฉันเองก็เพิ่งรู้ ในค่ำคืนนี้ จะมีคนเหงาเหมือนอย่างฉันไหม...  จะมีไหม ใครสักคนที่มาแบ่งเอาความเหงาจากหัวใจฉันไป...น้ำใสๆที่รินไหลจากดวงตาของฉัน มันบอกถึงอะไรหรอ  ความอ่อนแอสินะ  เจ้าน้ำใสๆนี้คงหลั่งรินออกมาเพื่อเย้ยหยันในความอ่อนแอของฉัน...ใช่...ฉันยอมรับ ฉันอ่อนแอ หากเป็นวันอื่นๆ ฉันคงไม่ยอมแพ้อย่างนี้   แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน มันเป็นวันที่ฉันคิดถึงใครต่อใครเต็มไปหมด ใครต่อใครทั้งโลกที่เคยย่างกรายเข้ามาทักทายชีวิตฉัน... แม้แต่คนนั่งข้างๆฉันบนรถเมล์ 
           วันนี้หัวใจฉันอ่อนแอเหลือเกิน  อยากรักใครสักคน อยากมีใครสักคนมาประคองมันขึ้นมา...อยากมีใครสักคนบอกคำว่ารักให้ฉันฟัง... ค่ำคืนนี้ยังไม่ยอมผ่านไป ค่ำคืนนี้ยังคงเดินไปอย่างช้าๆเพื่อทำร้ายหัวใจคนอ่อนแอ ให้ตายลงช้าๆ ทีละนิด ทีละนิด... ค่ำคืนแห่งความเหงา ค่ำคืนอันแสนโหดร้าย ได้โปรดผ่านพ้นไปสักทีได้ไหม? ผ่านไปสักที... นาฬิกาบอกเวลา 4.12  น.  แต่ค่ำคืนแห่งความเหงา ยังไม่จากฉันไป...