ไดอารี่เเห่งความทรงจำ

เจนนี่

ความเศร้าได้คืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ   ความหลังที่แม้จะดูเลือนลาง  แต่คงมีเพียงการบันทึกเท่านั้นที่ทำให้เราจำความหลังนั้นได้  แสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านเข้ามาในตัวรถ ทำให้เขานึกถึงเรื่องราวเก่าๆ เขาจึงหยิบไดอารี่สีแดงในกระเป๋าออกมาอ่าน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
        นี่มันก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว มีเพียงภาพๆหนึ่งที่ฉันยังคงจำได้จนติดตา มันคือ ภาพเขานั่นเอง !! ใช่..ฉันยังจำเขาได้ เด็กหนุ่มรูปร่างสันทัดและสูงมาก ใบหน้าอันอ่อนโยนของเขาเป็นใบหน้าที่ทำให้ฉันหวั่นไหวเสมอ และฉันยังจำได้อีกว่า ฉันพบเขาครั้งแรกเมื่อ 3 ปีที่แล้วเป็นตอนที่เขาย้ายบ้านมาอยู่ที่นี่  ทุกอย่างมันเหมือนกับความฝันที่ฉันและเขาเรียนอยู่ห้องเดียวกันและสิ่งที่ทำให้ฉันดีใจที่สุดก็คือ เขาชวนฉันกลับบ้านพร้อมกับเขา นั่นทำให้ฉันสนิทกับเขามาขึ้นสนิทมากจนฉันคิดว่า ฉันรักเขาเข้าแล้วล่ะ 
         วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันอยู่ ม.4  ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อว่า ฉันกับเขาอยู่คนละห้อง  เมื่อโรงเรียนเลิก ฉันเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกจากโรงเรียนอย่างเศร้าๆ และหวังที่จะได้พบเขา และแล้วฝันของฉันก็เป็นจริง  เขากำลังวิ่งตรงมาทางฉัน
 จีจี รอเราด้วยสิ 
 อ้าว...เอิร์ธ มีอะไรเหรอ   ฉันถึงกับต้องเงยหน้าคุยกับเขา
 รอเราหน่อยได้ไหม วันนี้เราจะกลับด้วย 
 จ๊ะ   ฉันตอบตกลงอย่างรวดเร็ว
         เราสองคนกลับบ้านด้วยกันหลายครั้ง ส่วนมากแล้วเอิร์ธมักพาเพื่อนของเขามาด้วย
 เอ่อ..ถึงบ้านเราแล้วล่ะ ขอบใจนะที่กลับเป็นเพื่อนเรา แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ   ขณะที่ฉันกำลังหันหลังแล้วเดินเข้าบ้าน เอิร์ธก็ดึงฉันไว้
 เดี๋ยวก่อน! จี เรามีอะไรจะบอก   
ฉันจึงหันหลังกลับไปถามแต่ก็ต้องตกใจ  มีอะไรหรอ เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าแดงเชียว 
 เอ่อ..ก็..เอ่อ..ที่เราจะบอกก็ .. คือว่าเอ่ออ.อ  
 อะไรล่ะ พูดว่าเอ่ออยู่ได้   เขาหน้าแดงขึ้นไปอีก
 เอ่อก็เราเก็บไว้ในใจมาสักพักแล้ว  แต่เราไม่มีโอกาสที่จะบอก จี 
    เมื่อเขาพูดจบ ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่า ใบหน้าร้อนผ่าว ใจเต้นแรงและเร็ว เขาจะคิดเหมือนฉันหรือเปล่านะ เขาจะบอกว่า เขาชอบเราหรือเปล่า ฉันคิด
 เอ่อ..ทีเราอยากจะบอกก็คือเรา..เราไปล่ะนะ  บาย 
    แล้วเขาก็เดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนนิ่ง ใบหน้าร้อนผ่าวและแดงก่ำไปถึงใบหู
         หลายวันต่อมาฉันไม่มีโอกาสได้คุยกับเอิร์ธเลย แต่ทุกครั้งที่เราเจอกัน เขาจะยิ้มให้ฉันเสมอ ทำให้ฉันดีใจจนแอบปลื้มในตัวเขาไปเสียแล้ว
         ช่วงพักกลางวันของวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังเดินขึ้นห้องเรียน ฉันก็ได้ยินเติมพูดกับเอิร์ธ..
 เอิร์ธ ตกลงแกจะเอายังไงกันแน่ ตัดสินใจเสียทีสิวะ  
 รออีกหน่อยไม่ได้หรือไงเรายังไม่กล้าไปพูดเรื่องนี้กับพ่อแม่เราวะ 
 ทำไมวะ แล้วแกจะรอให้ไอ้มิคมันมาฆ่าแกก่อนหรือไง  
 เออก็ได้ บอกก็บอก แต่นายต้องไปกับเรานะ 
 เออ..ไปแน่ อย่าลืมล่ะ 
    แล้วเขาก็เดินจากไป หลังจากที่ฉันฟังแล้ว  มันก็ทำให้ฉันตกใจมาก เอิร์ธน่ะเหรอ ไปมีเรื่องกับคนต่างโรงเรียน  ทำไมเขาไม่มาปรึกษาฉันบ้างนะ  ฉันคิดเรื่องนี้ตลอดทั้งวัน จนกระทั่งเลิกเรียน
         ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกจากโรงเรียนอย่างกระวนกระวาย ฉันก็เห็นกลุ่มนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งมาเดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าโรงเรียน มันทำให้ฉันตกใจกลัวเป็นอย่างมาก และ
 จี!!!   เสียงของเอิร์ธนั่นเอง ที่ทำให้ฉันตกใจ  แต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด
 มีอะไรเหรอ เอิร์ธ 
 วันนี้เรากลับด้วยนะ 
 อ๋อ..ได้สิ 
 แต่วันนี้กลับทางหลังโรงเรียนได้ไหม 
 ทำไมล่ะ กลับด้านหน้าก็ได้นี่    ฉันถามเขา ทั้งๆที่ฉันก็น่าจะรู้คำตอบดี
 เอ่อ..ไว้เราจะเล่าให้ฟังวันหลังนะ รีบไปเถอะ 
 เดี๋ยวสิ   ก่อนที่ฉันจะพูดจบ เขาก็จับมือฉันและพาวิ่งไปหลังโรงเรียนทันที
         ขณะเดินกลับบ้าน เราทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันเลยแม้แต่คำเดียว นี่คงเป็นการกลับบ้านด้วยกันที่เงียบเหงาที่สุด ทำให้ฉันรู้สึกอยากจะร้องไห้
 ถึงแล้ว จี อ่าว..เป็นอะไรไปล่ะ ร้องไห้ทำไม   แล้วเขาก็ส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉัน 
 ขอบใจนะ  ฉันเช็ดหน้าด้วยความอายและใบหน้าร้อนผ่าว 
 ไม่เป็นไรหรอก   เขาตบบ่าฉันเบาๆ   แล้วจีร้องไห้ทำไมล่ะ อย่าร้องเลยนะ มีอะไรก็เล่าให้เราฟังสิ เร็วเข้า..ยิ้มหน่อยสิ เดี๋ยวไม่สวยนะ   เขาบอกฉัน  นั่นไม่ทำให้ฉันสบายใจขึ้นแม้แต่น้อย แต่ฉันก็พยายามยิ้ม แล้วเช็ดน้ำตาอีกครั้ง 
 เอิร์ธ แล้วทำไมต้องกลับทางด้านหลังด้วยล่ะ   ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
 เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอก
 นี่ๆ อย่ามาโกหกกันนะ 
 โธ่ๆ ก็ได้ งั้นคืนนี้จะโทรหานะ 
 อืม   ฉันตอบ แล้วก็รีบไล่ให้เขากลับไปเพราะมันเย็นมากแล้ว
    ในคืนนั้นฉันรอโทรศัพท์จากเขา รอแล้วรออีก 2ทุ่ม...3 ทุ่ม 4ทุ่ม ... รอรอไปเรื่อยๆจนฉันเผลอหลับไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
          ความจริงแล้วเรื่องมันจบเพียงแค่นี้  แต่หลังจากผมได้อ่านมัน  ผมก็รู้ว่าต้องเขียนเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้จบ เอาเป็นว่า
         เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน ผมไปมีเรื่องกับมิค มีเรื่องกับเขาเพราะ เป้ง วันนั้นผมกำลังเดินทางกลับบ้านพร้อมกับไซ ผมก็ไปแวะซื้ออาหารตามปกติ ผมได้ยินเป้งคุยกับเพื่อนของเขาเรื่องจี  ผมไม่ขอบอกแล้วกันว่า เขาพูดว่าอย่างไรบ้าง แต่สิ่งที่เขาพูดทำให้ผมโกรธมาก  ผมจึงเดินเขาไปต่อยเขา เป้งโกรธมาก พวกเราจึงชกต่อยกัน  แต่พวกเราโชคดีเพราะขณะนั้นมีตำรวจเดินผ่านมา เป้ง ผมและไซจึงรีบวิ่งหนี  วันต่อมาผมคิดว่าเป้งคงไปฟ้องมิค เขามาดักทำร้ายผม โทรศัพท์มาขู่ผมต่างๆนานา  ผมกลัวมาก ผมจึงไปปรึกษาเติมที่โรงเรียน เติมบอกผมว่า ผมควรจะบอกพ่อกับแม่  ผมทำใจแทบตายกว่าจะกล้าพูดออกไป ท่านทั้งสองคนตกใจมาก เราคุยกันนานนานมากนานจนผมลืมโทรไปหาจี 
         เช้าวันต่อมา ผมตื่นขึ้นและตกใจมาก ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผมลืมโทรหาเธอ ผมจึงรีบออกจากบ้านตั้งแต่เช้า เพื่อมารอเธอที่หน้าบ้านของเธอ และผมก็คิดว่า นี่คงเป็นสิ่งที่เธอคาดไม่ถึง    
 จี!!! เราขอโทษ 
 ขอโทษเรื่องอะไร  เธอถามผมอย่างงงๆ เหมือนกับว่าเธอลืมไปแล้ว
 ก็เรื่องเมื่อคืนไง ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรไปตามที่เราบอกเธอ 
 อ๋อ..ไม่เป็นไรหรอก  แต่ว่ามาหาเราที่บ้านทำไมล่ะ ไปบอกเราที่โรงเรียนก็ได้นี่ 
 ก็เราอยากจะอธิบายเรื่องระหว่างทางน่ะ   ผมตอบ แต่ผมไม่ได้หมายความอย่างที่พูด เพราะเหตุผลจริงๆของผมก็คือ สารภาพรักกับเธอในวันนี้  ผมหลงรักเธอมานานแล้วรักเธอมาตั้งแต่พบเธอครั้งแรกก็ว่าได้ แต่ผมไม่กล้าที่จะบอกรักเธอเพราะผมเปลี่ยนใจในตอนหลัง แต่คราวนี้คงไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว
 อืม..  เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมหวั่นไหวเสมอ และผมก็ไม่คิดว่า จะได้เห็นรอยยิ้มนี้เป็นครั้งสุดท้าย
         ระหว่างทาง ผมก็อธิบายให้เธอฟังว่า ทำไมถึงต้องกลับทางหลังโรงเรียน ทำไมถึงไม่ได้โทรหาเธอ ทำให้ผมได้รู้ว่า เธอพอจะรู้เรื่องราวมาบ้างแล้ว เธอถามผมหลายครั้งว่า ทำไมผมถึงทำอย่างนั้น แต่ผมก็ตอบเธอไม่ได้  เราเดินคุยต่อไปเรื่อยๆผมคิดว่า เธอคงเข้าใจผม ผมยังคงอธิบายต่อไป
         และแล้ว ผมก็ตัดสินใจจะเปลี่ยนเรื่องคุย ผมจะสารภาพกับเธอ จะบอกเธอว่า ผมรักเธอ แต่ผมก็ไม่มีโอกาสอีกครั้ง เพราะ
 มิค    นั่นทำให้ผมตกใจมากจนหน้าซีดไปเลย คงเป็นเพราะผมกลัว ผมดึงเธอไว้ไม่ให้เดินต่อ เธอเลยหันมามองผม
 เอิร์ธ มีอะไรเหรอ  
 ป่าว...ไปกันเถอะ ผมจับมือเธอแน่น แต่...เราก็ไปไม่ได้เพราะมิคและเพื่อนของเขา 4-5 คนขวางทางเรา
 จะไปไหน มาคุยกันก่อนเซ่... มิคบอก แล้วเขาก็ผลักผม   ใครวะ !! สวยนี่หว่า
 นี่แหละจี   เป้งพูด พร้อมกับมองผมด้วยสายตาที่เกลียดชัง
 อ๋อคนนี้เองน่ะเหรอ   แล้วมิคก็เดินตรงมาทางจี  ผมเตรียมพร้อมที่จะพาจีวิ่ง แต่
 อย่ายุ่งกับเธอนะ!!   เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของผม แต่เป็นเสียงที่ผมคุ้นเคย เสียงของเติมนั่นเอง เขาเดินเข้ามาพร้อมกับไซและหิน  พวกเขาเดินเข้ามาขวางมิคไม่ให้เข้าใกล้จี
 แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก ไอ้เติม   มิคจึงหันไปคุยกับเติมแทน
 ก็เพื่อนเรานิ ทำไมจะยุ่งไม่ได้ล่ะ
 อ๋อ..เพื่อนแกเหรอ.. งั้นขอบอกแกไว้เลยนะว่า เพื่อนแกเนี่ยมาหาเรื่องพวกเราก่อน แกต้องจัดการกับเพื่อนแกด้วยนะโว้ย!!!      
 เออ..เรื่องนั้นเรารู้ งั้นก็ขอโทษด้วยแล้วกัน   
         แล้วเติมก็ชกหน้ามิคอย่างแรงทำให้มิคล้มลง  จากนั้นพวกเราก็ชกต่อยกับพวกมิค ผมพยายามพาจีออกไปจากตรงนั้น แต่ผมก็ทิ้งเพื่อนไม่ได้ เติมเลยหันมาบอกผมว่า ไม่ต้องห่วงให้รีบพาเธอออกไป ผมจึงจับมือเธอวิ่ง ตอนนั้นเธอมีสีหน้าหวาดกลัวมาก เธอจับมือผมแน่นและน้ำตาของเธอไหลพรากไม่หยุด
 เอิร์ธ ระวัง!!!!    หินพูด
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!..เสียงปืนดังขึ้น ในขณะที่ผมไม่ได้ระวังตัว
    ร่างของผู้หญิงที่ผมรักที่สุดล้มลง ผมทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วโอบร่างของเธอไว้ในอ้อมแขนของผม ขณะนั้นน้ำตาของผมไหลพรากไม่หยุด  แต่เธอยังไม่ตาย เธอพูดกับผมด้วยเสียงที่เบาเบามาก  ผมพยามยามฟัง  แล้วผมก็ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด  เป็นคำที่ผมไม่คิดว่าเธอจะพูดออกมา
 เอิร์ธเราเรารักเอิร์ธนะ
 ไม่!!!!!!!!!!!!!   ผมตะโกนลั่น 
         เธอนอนนิ่ง เธอหลับตาลงหลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้ม  น้ำตาของผมไหลพรากไม่หยุดอีกครั้ง เธอจากไปจากไปแล้วจากไปอย่างไม่มีวันกลับ..จากไปทั้งๆที่ผมยังไม่ได้มีโอกาสบอกเธอเลย ว่าผมรักเธอ 
         หลังจากเสียงปืนหยุดลง ทุกคนก็หยุดนิ่งเช่นกัน  เติม หินและไซวิ่งเข้ามาหาผม ทั้งสามคนตกใจมาก แต่ทั้งสามคนก็ยังคงนิ่งสนิท ต่างคนต่างทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่งและเสียใจกับการตายของจี  ส่วนเพื่อนของมิคต่างวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนหายไปหมด แต่มิคทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างเงียบๆ  ผมคิดว่า เขาคงตกใจและคิดว่าตัวเองทำสิ่งนี้ลงไปได้อย่างไร และผม ผมได้แต่นั่งร้องไห้ น้ำตาไหลของผมไม่หยุด ผมกอดเธอกอดเธอไว้ให้นานที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
         และแล้วทุกอย่างก็จบลงอย่างรวดเร็ว ผมเสียใจเสียใจมาก ผมเจ็บปวดที่เสียเธอไป แต่ก็คงไม่เจ็บปวดเท่าพ่อแม่ของเธอ พ่อแม่เธอไม่ได้โทษอะไรพวกผมเลยแม้แต่น้อย แต่มันก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น
         ผม เติม หินและไซ พวกเราทั้งสี่คนก็ไปงานศพของจี เติม หินและไซนั่งอยู่กับผม คอยปลอบใจผม เราคุยกันว่า เราจะทำอย่างไรต่อไป เขาทั้งสามคนมีแผนไว้แล้ว  ส่วนผม...ผมบอกพวกเขาว่า ผมคงไม่ได้เจอพวกเขาอีก เพราะผมกำลังจะย้ายบ้านพวกเราจึงสัญญากันว่า จะกลับมาเจอกันอย่างน้อยปีละ 2 ครั้ง หลังจากงานศพเลิก พวกเราก็แยกย้ายกันไป
         ...ก่อนผมจะกลับ แม่ของจีก็เรียกผม
 เอิร์ธ แม่คิดว่า เอิร์ธควรจะเก็บสิ่งนี้ไว้นะ 
    แม่ของจีพูดแล้วจึงยื่นสมุดสีแดงเล่มเล็กให้กับผม มันเป็นไดอารี่ของจี เป็นไดอารี่ที่ทำให้ผมรู้เรื่องราวทั้งหมด ผมอ่านอ่านไปเรื่อย ผมคิดถึงเธอมากมากกว่าใครในโลก  แม้มันจะผ่านไปหลายวันแล้ว แต่ผมยังคงนั่งโทษตัวเองอยู่ ผมผิดเองผมผิดที่สร้างเรื่องนี้ไว้แล้วไม่แก้ปัญหา ทำให้ผมต้องสูญเสียเธอ แต่ละวันที่ผมดำเนินชีวิตต่อไปนั้น ไม่มีวันไหนที่ผมจะลืมเธอเลย 
  จีเราขอโทษ  
เอิร์ธ รัก จี
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -