นางนวล

เธอได้แปลกใจว่าไฉนในเมืองจึงมีนกนางนวล
เธอฟุบหน้าลงกับโต๊ะ หลับตาลง ได้ยินเสียงรถขายบะหมี่ตีไม้ดังก๊อกๆผ่านหน้าบ้าน
เธอหิว แต่ก็ไม่ใส่ใจในความหิวนั้น
เธอลืมตา เงยหน้ามองวัตถุหนึ่งบนโต๊ะ
นาฬิกาทรายขวดเล็กๆตั้งแน่นิ่งอยู่ที่นั้น
เธอมองมันด้วยแววตาว่างเปล่า เอื้อมมืออกไป แล้วจับมันหงาย
เกร็ดทรายเล็กๆร่วงลงมาช้าๆ
เธอหลับตา
ทำไมเวลามันช่างยาวนานอย่างนี้นะ เธอถามตัวเอง
เมื่อไหร่ฉันถึงจะออกไปเดินเล่นข้างนอกนั่นเหมือนคนอื่นเขา
แล้วพู่กันที่แห้งกรังนั่น เมื่อไหร่ฉันจะล้างเสียที
รูปที่กองอยู่มุมห้องยังมองเธออยู่อย่างมีความหวัง
มันได้แต่หวังว่า เธอจะกลับมาวาดมันให้เสร็จ
ฉันจะวาดเธอให้เสร็จได้ยังไง ในเมื่อฉันยังจับพู่กันมาแต้มสีให้ตัวเองไม่ได้เลย เธอตอบในใจเงียบๆ
เงียบเสียยิ่งกว่าความเงียบ
ความเงียบอยู่ข้างนอกนั่น ข้างในห้อง ... ข้างในนี้
เธอลืมตาขึ้น
ผ่านไปไม่กี่นาที ทรายพร่องไปเกือบครึ่ง
เวลามันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ
หรือว่ามันก็แค่ทราย อย่าไปสนใจเลยน่า เธอบอกตัวเอง
แค่ทราย ... หรือเธอแกล้งไม่ใส่ใจกันแน่
ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก
เห็นไหม เข็มนาฬิกาก็เดินไปข้างหน้า
เวลาไม่หยุด แต่เธอนั่นแหละที่หยุด
เธอมองออกไปข้างนอก
นกนางนวลยังคงบินอยู่
ทำไมเธอถึงไม่หยุดบินบ้างล่ะ
เพราะชีวิตยังต้องก้าวไปนะสิ นกนางนวลตอบ ... หรือเธออาจจะคิดไปเองว่ามันตอบ
ทรายในนาฬิกาใกล้จะหมดแล้วนะ
จะหยุดเวลาตัวเองไว้อย่างนี้เหรอ
ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่แน่ใจ
เธอมองไปที่พู่กันที่แห้งกรัง
ภาพเขียนที่ยังไม่เสร็จ
เฮ้อ ...
ฉันไปละนะ ... แล้วนกนางนวลก็บินไป ... สายลมหนาวกำลังไล่มา ฉันต้องไปที่อุ่นกว่านี้
หาที่อุ่นๆให้ตัวเองด้วยล่ะ ถ้าเธอไม่หา แล้วใครจะหาให้
ปีกสีขาวลับตาไป
เธอหลับตา ลืมตา หลับตา ลืมตา
แล้วลุกขึ้นไปหยิบพู่กัน
... ... ...