The Two Of Us รักสองภาษา (ตอนที่ 4)

Pat_Big

ตอนที่ 4 "อย่าเกลียดผมเลยนะ"
"คุณพูดแบบนั้นทำไม" วีนัสทำหน้ายักษ์ใส่ยูจัง
"แบบนั้น? อะไร?" ยูจังเกาศีรษะ
"ฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องรึไง" วีนัสแหวใส่
"คุณสิพูดไม่รู้เรื่อง ผมฟังรู้เรื่องนะ" ยูจังตอกกลับซะวีนัสอ้าปากค้าง
"เอ๊ะ! คุณอย่ามากวนประสาทฉันนะ"
"กวนประสาท? แปลว่าอะไร" ยูจังไม่เข้าใจคำนี้จริง ๆ 
"โอ๊ย! ฉันอยากจะบ้า ฉันอยากรู้ว่าคุณบอกกับมาดามฟูมิเอะว่ายินดีให้ฉันเป็นพี่เลี้ยงทั้ง ๆ ที่ตอนแรกคุณค้านหัวชนฝา ไม่ยอมรับฉัน คุณพูดแบบนั้นทำไม"
"หัวชนฝา? แปลว่าอะไรอีกเนี่ย คุณอย่าพูดอะไรที่มันเข้าใจยากได้มั้ย"
"ไม่ต้องเข้าใจหรอกน่า ให้หัวชนฝาอะไรเนี่ย ตอบฉันมาก็พอว่าพูดแบบนั้นทำไม โดนมาดามบังคับเหรอ"
"lie (อิเยะ=เปล่า)"
"เชื่อตาย!!" วีนัสกลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิดใจ
"ตายเหรอ ตายภาษาญี่ปุ่นว่าอะไร ผมไม่เข้าใจ"
"โอ๊ย! ไม่ต้องเข้าใจสักคำได้มั้ย ตามฉันมาก็แล้วกัน"
การรบกันระหว่างวีนัสกับยูจังจบลงด้วยการต่างคนต่างเงียบและก็เดินไปดี ๆ ระหว่างทางยูจังชวนวีนัสคุย ทำให้วีนัสแปลกใจมากที่เค้าเปลี่ยนเป็นคนละคน
"Kyowa iitenki desu ne (เคียววะ อี้เทงกิ เดสเนะ=วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสดีนะ)" ยูจังพูดพลางมองฟ้าด้วยรอยยิ้ม
ถึงวีนัสจะแปลกใจในความเปลี่ยนไปของยูจัง แต่เธอก็ตอบเค้าไป
"e soraniwa mattaku kumomonaishi (เอ้ โซเระนิวะ มัตตะขุ ขุโมโมะไนชิ= อืม ใช่ บนท้องฟ้าเฆมก็ไม่มีเลย)"วีนัสตอบพลางเงยหน้ามองท้องฟ้า
"คุณชอบดูท้องฟ้าเหมือนกันเหรอ" ยูจังเปลี่ยนมาพูดภาษาไทยด้วยสำเนียงญี่ปุ่น วีนัสแอบอมยิ้มในสำเนียงอันน่ารักของยูจัง แต่แกล้งทำสีหน้าขึงขังและหันมาถาม
"ตกลงคุณจะคุยภาษาอะไร"
"ก็สองภาษาไง คุณช่วยสอนภาษาไทยให้ผมด้วยสิ นะ ผมอยากเรียนภาษาไทย"
"แล้วทำไมเรียนเอกดนตรี ไม่เรียนเอกภาษาไทยล่ะ"
"ผมอยากเป็นนักดนตรีเหมือนแม่ผม" 
"แม่คุณน่ะนะ เป็นนักดนตรี" 
"เอ่อ ผมพูดผิด ผมหมายถึง หมายถึงพ่อผมน่ะ พ่อผมเป็นนักดนตรี"
"เอาให้แน่ พ่อหรือแม่ คุณคงงงสินะ ภาษาไทยน่ะ พ่อก็คือผู้ชาย แม่คือผู้หญิง ภาษาญี่ปุ่นเรียกแม่ของตัวเองว่า Kasan หรือ Haha ใช่มั้ย แต่ภาษาไทยเรียก"แม่" ส่วน Otoosan ของคุณน่ะ ภาษาไทยเรียกว่า พ่อ" 
วีนัสได้ทีสอนภาษาไทยด้วยนึกว่ายูจังไม่เข้าใจคำเรียกตามภาษาไทย ยูจังเข้าใจดี แต่ว่าพ่อกับแม่ยูจังเหมือนใครที่ไหนล่ะ!!!
เมื่อเดินถึงหน้าคณะศิลปกรรมฯ วีนัสก็เห็นต๊อบนั่งอยู่คนเดียวกับกีตาร์ตัวโปรด
"ต๊อบๆๆ" วีนัสส่งเสียงเรียกพลางโบกไม้โบกมือ
ต๊อบซึ่งกำลังง่วนกับการตั้งสายกีตาร์เงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นว่าใครมาก็ยิ้มแป้นให้ทั้งสองคน
"ไงยูจัง เจอกันอีกแล้วนะ" ต๊อบทักทายยูจังเหมือนคนรู้จักทำเอาวีนัสมองทำตาปริบ ๆ 
"ทำอะไร" ยูจังถามพลางมองกีตาร์
"ตั้งสายกีตาร์ เสียงมันเพี้ยนน่ะ" 
"ให้ฉันช่วยนายนะ" ยูจังเสนอตัว
"ได้เลย ขอบคุณมากยูจัง ฉันตั้งจนเมื่อยมือแล้ว" ต๊อบส่งกีตาร์ให้ยูจัง ก่อนจะถูกเพื่อนสาวลากตัวไปคุยส่วนตัว
"โอย พอๆๆ เนยจะลากต๊อบไปถึงญี่ปุ่นเลยรึไง" 
"ต๊อบ!บอกเนยมานะ ไปรู้จักกับนายนั่นได้ยังไง"
"นึกว่าอะไร ยูจังน่ะเหรอ ก็เมื่อเช้าตอนแยกกับเนย ต๊อบเห็นเค้ายืนเก้ ๆ กัง ๆ ก็เลยเข้าไปคุยด้วย เค้าก็อัธยาศัยดีนะ ต๊อบพาเค้าไปหามาดามฟูมิเอะน่ะ"
"รู้มั้ยว่านายคนนั้นเป็นหลานชายมาดามน่ะ"
"รู้" ต๊อบตอบหน้าตาเฉย
"หา!! รู้ได้ไง เนยยังไม่รู้เลย"
"จำนามสกุลมาดามก่อนแต่งงานกับอธิการไม่ได้เหรอเนย"
"ซากุระบะ ฟูมิเอะ"
"ถูกต้องนะคร๊าบบ!" ต๊อบพูดพลางชี้นิ้วทำท่าเลียนแบบประโยคฮิตของคุณปัญญา นิรันดร์กุล
"โอย!! เนยจะบ้าตาย นี่นายนั่นก็เกิดนอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ บอกมาดามว่ายอมให้เนยเป็นพี่เลี้ยงเฉยเลย"
"เอ๊ะ รึว่ายูจังเค้าจะปิ๊งสาวไทยเข้าแล้ว" ต๊อบทำเสียง ทำหน้าล้อเลียนเพื่อนสาวอย่างอารมณ์ดี
"ใคร?"
"ก็นางสาววีนัส พัฒนเวคินน่ะสิครับ" 
"บ้าสิ!! นายนั่นไม่มีรสนิยมประหลาดขนาดนั้นหรอก"
"รู้ด้วยเหรอว่าตัวเองเป็นผู้หญิงแปลกๆ"
"นี่ ต๊อบ แหม!! ได้ทีแซวใหญ่เลยนะยะ ใช่สิ เนยไม่น่ารัก อ่อนหวาน เหมือนเค้กนี่นา กิ๊วๆๆ อารมณ์เสียเมื่อเช้าเพราะเห็นเค้กอยู่กับพี่อาร์ทใช่มั้ยล่ะ"
"เค้กไปทำอะไรห้องชมรมฯน่ะเนย อยู่กับพี่อาร์ทสองคนด้วย"
"อ๊ะ ๆ อยากรู้อ่ะเด่ะ"
"ถ้าไม่บอกก็จะไปไหนก็ไป"
"โอ๋ๆๆ แค่นี้ทำหงุดหงิด เค้กเค้าไปช่วยพี่อาร์ทแต่งเนื้อภาษาญี่ปุ่นทดสอบนักร้องใหม่ของชมรม อะไรยะอยู่ชมรมประสาอะไรไม่รู้เรื่องกับเค้าเลยเหรอ"
"อ๋อ! ยูจังน่ะเหรอ ดีๆๆ ขอให้ยูจังได้ร้องแทนอีตาพี่อาร์ทด้วยเหอะ สาธุ" ต๊อบทำท่าไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทำเอาวีนัสหัวเราะก๊าก
"ทำอะไรน่ะต๊อบ อิจฉาพี่อาร์ทขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ไม่ได้อิจฉาว้อย แต่ไม่ชอบ เนยก็เห็นว่านายนั่นเจ้าชู้จะตาย นี่ก็ทำท่าจะสนใจเค้ก"
"ไม่หรอกมั้ง ถึงสนเค้กก็ไม่สนใจหรอก เค้กเค้ารู้น่าว่าอะไรเป็นอะไร อีกอย่างเค้กไม่สนหนุ่มไทยหรอกจ้ะ ลืมแล้วเหรอ"
"จริงด้วยสินะ" ต๊อบหน้าจ๋อยไปเลยเมื่อนึกถึงข้อนี้
"ไม่ต้องทำหน้าเสียขนาดนั้นหรอกน่า เนยช่วยเอามั้ยเรื่องเค้กน่ะ"
"จริงเหรอ" 
"จริง แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ ต๊อบต้องช่วยเนยแลกกัน ตกลงป่ะ"
"ช่วยอะไร" ต๊อบงุนงง
"เอาเถอะ ตอนนี้ยังไม่ให้ช่วยหรอก เอาเป็นว่าเนยจะช่วยเชียร์ต๊อบเรื่องเค้ก แล้วถ้าเนยให้ต๊อบช่วยอะไร ต๊อบต้องช่วยนะ"
"เอ้ย!! ให้ไปทำอะไรผิด ๆ เนี่ยไม่เอานะ"
"จะบ้ารึไง ไม่ใช่เรื่องไม่ดีหรอกน่า นะ ตกลงนะ"
ต๊อบมองหน้าเพื่อนสาวอย่างชั่งใจ ในที่สุดเค้าก็ตอบตกลง
เมื่อทั้งสองเพื่อนรักคุยกันจบแล้วก็เดินไปหายูจังที่ตอนนี้ตั้งสายกีตาร์เสร็จเรียบร้อยและนั่งเล่นกีตาร์พลางร้องเพลงญี่ปุ่นอยู่อย่างเพลิดเพลินเหมือนกับว่าอยู่คนเดียว อยู่ในโลกส่วนตัว ยูจังไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่ามีคนตั้งใจฟังเพลงและเสียงกีตาร์ที่เค้าเล่นมากมายตรงหน้าคณะฯนี้ ทุกคนเหมือนตกอยู่ในภวังค์ สาว ๆ หลายคนทำหน้าเพ้อฝันอย่างเห็นได้ชัด ก็ไม่แปลกอะไรเพราะยูจังเสียงดีมาก และร้องเพลงได้น่าฟังที่สุด(แทตจังบอกแบบนี้มาตั้งแต่ยูจังพูดได้คำแรก "ยูจังเสียงเพราะที่สุดเลยลูก")
ต๊อบประทับใจกับการเล่นดนตรีและเสียงร้องที่เปล่งออกมาของยูจังมาก วีนัสเองก็ถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ พลางรู้สึกในใจว่า "นายนี่ร้องเพลงเพราะแฮะ"
เมื่อยูจังร้องเพลงจบ เสียงปรบมือก็ดังขึ้นทั่วบริเวณนั้น ยูจังได้สติกลับมาอยู่ในโลกความจริงแล้ว และเห็นแล้ว รู้สึกแล้วว่ามีคนมองเค้าอยู่มากทีเดียว เค้าได้แต่โค้งรับเสียงปรบมืออย่างขัดเขิน แล้วเดินมาหาวีนัสกับต๊อบอย่างรวดเร็วพร้อมกับส่งกีตาร์คืนให้ต๊อบ
"นายร้องเพลงเพราะมาก เล่นดนตรีก็ดีมาก" ต๊อบชมจากใจจริง
"แหวะ! ไม่เห็นจะดีเลย" วีนัสบ่นอุบอิบไม่ตรงกับใจตัวเอง
"นานะจังเป็นอะไร" ยูจังถาม
"เปล่าหรอก ว่าแต่นายเกิดนึกอะไรขึ้นมาเนี่ย มานั่งร้องเพลงตรงนี้ เรียกเรตติ้งจากสาว ๆ เหรอ"
"ผมแค่คิดถึงบ้าน ไม่ได้ต้องการเรียกร้องความสนใจ" ว่าแล้วยูจังก็เดินออกไป ต๊อบรีบเดินตามไปหลังจากหันมาทำหน้ายักษ์ใส่วีนัสพลางพูดว่า
"เนย นึกถึงจิตใจยูจังบ้าง อย่าเอาแต่ความรู้สึกตัวเอง"
วีนัสรู้สึกผิดเป็นครั้งแรก จริงสินะ เธอนึกถึงจิตใจเค้าบ้างหรือเปล่า เค้ามาอยู่ในที่ ๆ ไม่คุ้นเคย ไม่ใช่บ้านเกิดเค้า เค้าคงรู้สึกคิดถึงบ้าน รู้สึกเหงา แล้วเธอยังจะทำไม่ดี พูดไม่ดีกับเค้าอีก เธอตั้งใจว่า เดี๋ยวจะไปขอโทษเค้า!
ต๊อบเดินตามยูจังมาทันพอดี
"ยูจัง อย่าไปถือเนยเลยนะ เนยก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงคนอื่นหรอก"
"นานะจังเค้าคงเกลียดผม" ยูจังพูดจริงจัง
"เอ้ย!!คิดมากน่ายูจัง"
"ผมทำไม่ดี พูดไม่ดีกับเค้าก่อนเอง ผมผิดเอง"
"ยูจัง เป็นอะไรรึป่าว มีอะไรบอกผมได้นะ"
"ขอบใจนายมากต๊อบ นายเป็นเพื่อนคนแรกของผมที่นี่ ปกติผมไม่มีเพื่อนหรอก"
ต๊อบอยากจะถามว่า "ทำไม" แต่เค้าหยุดคำพูดเอาไว้ทัน เค้ารู้สึกยินดีที่ยูจังเห็นเค้าเป็นเพื่อน
"ขอบใจนะยูจัง เอางี้ ต่อไปนี้ผมกับยูจังเป็นเพื่อนกันนะ"
"ตกลง" ยูจังยิ้มออกแล้ว
"ต้องทดสอบเข้าชมรมตอนไหนเหรอยูจัง"
"พรุ่งนี้"
"กังวลรึป่าว"
"นิดหน่อย"
"ผมว่ายูจังไม่ต้องกังวลหรอก ฝีมืออย่างยูจังเข้าชมรมได้สบาย ผมจะแนะนำเพื่อนที่อยู่ชมรมให้รู้จักนะ เรามีกัน 5 คน รวมยูจังด้วยก็เป็น 6"
"ต๊อบ"
"ว่าไง"
"อืม! เพื่อนที่สนิทกัน คนไทยจะเรียกแทนตัวเองว่าอะไร"
"ก็แล้วแต่นะยูจัง แล้วแต่คนน่ะ แต่ผมกับเพื่อนก็จะแทนตัวเองว่า ฉัน เรียกเพื่อนว่า นาย น่ะ"
"งั้นฉันเป็นเพื่อนนาย ฝากตัวด้วยนะ" 
"อ่อๆ ได้เลย" ต๊อบยิ้มให้กับความพยายามเข้าใจภาษาไทยของยูจัง
"นายพาฉันไปทะเลได้มั้ย ฉันชอบทะเล ฉันอยากไป"
ที่มหาวิทยาลัยนี้อยู่ใกล้ทะเล นั่งรถไปนิดเดียวก็ถึงแล้ว
"ได้สิ ยูจังรู้มั้ย เนยก็ชอบทะเลมาก ๆ เลยแหละ เอาเป็นว่าไว้เราชวนเนยไปด้วยกันนะ"
"นานะจะยอมไปด้วยเหรอ"
"ยอม เชื่อฉันสิ เอาทะเลมาล่อ เนยน่ะ ยอมอยู่แล้ว"
"นายว่าฉันจะทำได้มั้ยต๊อบ" ยูจังหันมาถาม
"ทำอะไร"
"ทำให้นานะเลิกเกลียดฉัน"
"ยูจัง นายคิดมากไปแล้ว เชื่อฉันสิ เนยไม่ได้เกลียดนาย เอาไว้ฉันค่อยคุยกับนายเรื่องนี้ ตอนนี้ฉันว่าฉันพานายไปรู้จักเพื่อน ๆ ฉันดีกว่านะ"
"ก็ดี ไปกันเถอะ"
มาดามฟูมิเอะทำให้ยูจังยอมรับให้วีนัสมาคอยดูแลเค้าได้ มาดามมีเหตุผลที่ให้วีนัสมาดูแลยูจัง เป็นเหตุผลที่ใครก็ไม่อาจรู้ได้ นอกจาก มาดามฟูมิเอะ ท่านอธิการ ยูจัง และก็พ่อแม่ของยูจังเท่านั้น เหตุผลนี้นี่เองที่ทำให้ยูจังไม่สร้าง กำแพง กับวีนัส เหมือนกับที่สร้างกับผู้หญิงทั่ว ๆ ไป
"นานะจัง อย่าเกลียดผมเลยนะ" ยูจังได้แต่ภาวนาแบบนี้ในใจโดยไม่มีใครได้ยินแม้แต่ตัวยูจังเอง เพราะยูจังไม่รู้ตัวเลยว่าได้สนใจผู้หญิงไทยแปลก ๆ อย่างวีนัสเข้าแล้ว