สัญญา ... จากคนไกล(5)

ลอยไปในสายลม

 "แม้ไม่ใช่คนโปรด อย่างคนอื่นเขา
 แม้จะดูว่างเปล่าในสายตาเธอ
ไม่เคยทำให้คำ ว่าฉันรักเธอ
ลดน้อยลงได้เลยสักวัน"  
"มน เธอเปิดเพลงนี้ทำไมอ่ะ"
"อ้าว ก็ฉันชอบฟังนี่ เธอไม่ฟัง ก็อุดหูไปเลย"
"โห ทำไมใจร้ายกับคนป่วยจังครับ"
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเพราะเลย แหม กำลังรอคนเฝ้าที่แสนดีอยู่ล่ะซิ"
"ไม่เกี่ยวสักหน่อย เราเพียงอยาก พูดกับเธอดีดี ก่อนที่จะไม่มีโอกาส"
"โจ เธออย่าพูดแบบนั้นเลย ยังไง เธอก็ต้องหายนะ"
"เธออย่ามาทำตาแดงแถวนี้ซิ มน ฉันยิ่งรู้สึกผิดนะ"
"ทีหลังเธอ ก็อย่าพูดแบบนี้อีกซิ"
"ก็ได้ ฉันจะไม่พูด อืม อีกไม่กี่วัน ฉันก็จะเข้าผ่าตัดแล้วซินะ ฉันไม่มั่นใจเลยว่ามันจะเป็นเหมือนเดิม"
"ไม่หรอก เธอต้องหายซิ อย่างน้อย ๆ ลุกมาทะเลาะกับฉันก่อนก็ยังดี"
"มน..."
"หืมมม..."
"ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม"
"อะไรล่ะ"
"คือ ... เอ่อ คือ.... ฉันอยากให้ฝนเขารีบกลับไปทำงาน แล้วก็กลับไปหาคนรักของเขาน่ะ"
"นั่นมันเรื่องของเขานะ เธอจะทำอย่างไร"
"นี่ไง ฉันอยากให้เธอช่วย"
"แต่ถ้าฝนไป แล้วเธอ จะเอากำลังใจจากไหนเขาผ่าตัดล่ะ"
"ฉัน.... แต่ถ้าฉันปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ ฉันรู้สึกไม่ดี ฉันกลัว กลัวว่าจะต้องจากกันทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ถึงความสุขของฝนน่ะ"
"เธอ รัก ฝนมากขนาดนี้เชียวหรือ"
"ยังไง ตอนนี้ เรากับฝนก็เป็นเพื่อนกันนี่ จะให้เราเห้นแก่ตัวแบบนี้ได้ไง"
"แล้วเธอจะให้ฉันช่วยอะไรล่ะ"
"ก็...."
.....................................................
"ฝน จ๋า"
"อ้าว มน มีอะไรเหรอ เรากำลังจะไปเยี่ยมโจ พอดีเลยอ่ะ"
"เอ่อ .... อ๋อ โจน่ะเหรอ เขากลับบ้านได้แล้วจ้า"
"จริงเหรอ ดีใจจัง งั้นเราไปเยี่ยมโจที่บ้านกัน"
"เอ่อ แต่ว่า ตอนนี้โจเขายังต้องพักผ่อนอยู่น่ะจ้ะ อีกอย่างนะ ต้นอนี้เขาก็อยู๋บ้านด้วย ให้เขาได้อยู่กับครอบครัวเขาเถอะนะจ๊ะ"
"อืม ก็ดีนะ งั้นเดี๋ยวเราไปเยี่ยมเขาวันหลังก็ได้"
"แต่ฉันว่านะ เธอกลับไปทำงานที่กรุงเทพได้แล้วแหล่ะจ้า เพราะว่า เอ่อ เธอก็ขาดงานมานานแล้วนะ ยังไม่ทันได้เริ่มงาน ก็ขาดงาน ซะแล้ว เดี๋ยวเขาจะว่าเอานะ"
"อืม จริงซิ ลืมไปเลยอ่ะ งั้นเราคงต้องกลับจริง ๆ แล้วล่ะ"
"อืม..."
"งั้นยังไง ช่วยดูแลโจด้วยนะ"
"จ้า ยังไงซะ โจก็เพื่อนเรานะ"
"แค่เพื่อนเหรอ"
"เอ๋........."
"เรารู้นะว่าเธอคิดยังไงอ่ะ"
"..."
"เธอกับเราก็คบกันมา เกือบ 2 ปี แล้วนะ เราจะไม่รู้เลยเหรอ"
"อย่าบอกเขานะ"
"ไม่หรอก เพราะเธอนั่นแหล่ะ ที่ต้องบอกเขา"
"ฉัน...  ฉันไม่กล้าหรอก"
"เอาน่า ลองหน่อยจะเป็นไร เนอะ งั้น.... ฉันเตรียมตัวกลับเลยนะ"
"อืม อ้อ ว่าง ๆ พาแฟนมาเที่ยวที่นี่ก็ได้นะ"
"อืม... ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธฉันหรือเปล่าน่ะ"
"เอาน่า ไม่หรอกจ้า"
"ขอบใจนะ แล้วเจอกันจ้า"
"โชคดีนะ"
.................................................
นี่ ฉันจะได้กลับไปเจอภู แล้วซินะ
เขาจะดีใจไหมเนี่ย ที่ฉันกลับไป
ฉันกลัวจัง กลัวเขาโกรธฉัน 
จะโทรไปบอกเขาก่อนดีไหมนะ
ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเขาจะไม่ตื่นเต้น
แต่ตอนนี้ ฉันซิ ตื่นเต้นมากเลยล่ะ
.....................................................
"ฝนกลับไปแล้วหรือ"
"อืม เธอไม่เสียใจแน่นะ"
"แน่ซิ อย่างน้อย ๆ ฉันก็ดีใจที่ได้ทำประโยชน์ ก่อนที่จะ..."
"ไหน สัญญาไว้แล้วไงว่าจะไม่พูด"
"ขอโทษ นะ อืม งั้นเธอไปทำงานได้แล้วล่ะ"
"นี่มัน เลิกงานแล้วย่ะ ฉันมีเวลาอยู่กับเธอ จนกว่าเธอจะเข้าผ่าตัดพรุ่งนี้เลย"
"...."
"เอาน่า เพื่อนกัน ทิ้งกันได้ไง"
"มน...."
"เดี๋ยววันนี้ฉันนอนเฝ้าเธอที่นี่นะ"
"อืม..."
...................................................
"นี่คุณหวานครับ คุณอย่ามายุ่งกับผมได้ไหม ผมบอกแล้วไง ว่าผม มีแฟนแล้ว"
"มีแฟนก็เลิกกับแฟนได้นี่คะ"
"มันเรื่องของผม คุณไม่เกี่ยว"
"แต่ฉันรักคุณนี่ นะคะ ภู หวานรักคุณนะ"
"นี่ คุณหวาน ปล่อยผมนะครับ"
"ไม่ หวานจะกอดคุณไว้อย่างนี้ คุณจะทำอะไรหวานคะ ถ้าหวานเจ็บ หรือมีบาดแผล รับรองเลยค่ะ ว่าคุณ ไม่ได้ทำงานต่อแน่"
"คุณ......................"
"ภู คะ ฝนกลับมาแล้......................... "
"ฝน ......................"
"นี่น่ะเหรอคะ ภู ขา แฟน ภู"
"หวาน คุณ ปล่อยผมได้แล้ว อย่ามายุ่งกับผมอีกนะ ปล่อย!!!!!"
"โอ๊ย!!! คุณกล้าทำกับฉันขนาดนี้เลยหรือ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน"
"ฝน รอผมด้วย ฝน......"
....................................................
เหตการณ์บางอย่าง เราไม่สามารถ ที่จะห้ามมันได้
แต่เราสามารถ ที่จะรับฟังเหตุผลกันได้
แล้วนางเอกของเราจะยอมรับฟังหรือไม่ คอยติดตามกัน........