ถ้าคืนนั้นไม่ได้เข้าเวรผลัดดึก ก็คงไม่เกิดเรื่อง ใครบ้างล่ะ ที่บอกได้ว่า ฝันกลางวัน เป็นเรื่องไม่จริงทั้งเพ สยองขวัญทุกครั้งที่นึกถึง .. จากห้องปฏิบัติการไปห้องน้ำ .. ไฟจะเปิดโร่เฉพาะทางเดินเท่านั้น ส่วนอื่นๆของสำนักงานจะไม่เปิดไฟ เป็นมาตรการประหยัดไฟ สำหรับพนักงานสี่คนที่ต้องเข้าผลัดดึก แต่แย่ที่สุด ก็น่าจะเป็นกระจกที่ประตูเชื่อมตึก สะท้อนเงาบิดเบี้ยว ยิ่งตอนที่ต้องเดินไปตามทาง ให้ตายเหอะ .. ไม่อยากมองไปเลย กลัวเห็นภาพบางอย่างที่ไม่น่าดู เดินตามหลังเรา .. บรื๋อส์ !!! ความจริงมันก็ดีอยู่หรอก ที่เข้าผลัดดึก ไม่ต้องวุ่นวายกับคนหมู่มาก มีเวลาว่างจากงานเยอะพอที่จะอ่านหนังสือเรียน ความจนที่อยากหลุดพ้น ทำให้ต้องดิ้นรน กระเสือกกระสน พอควร ก็คงมีวันที่จะลืมตาอ้าปากได้บ้าง (ทำอย่างกะว่าเป็นเรื่องยากแสนเข็ญ) หรือว่า เหนื่อยจากเข้าผลัดดึกในคืนก่อน แถมตอนเช้ายังมีประชุมอีก กว่าจะเดินโซเซกลับบ้าน ก็ค่อนบ่ายกว่าไปแล้ว มีเวลาเพียงสามชั่วโมงเท่านั้น ที่จะดับเครื่องตัวเอง ก่อนสตาร์ทอีกครั้งบ่ายสี่โมง เตรียมตัวไปเป็นนักศึกษาภาคพิเศษ ก็ช่วงสามชั่วโมงนี่แหละ ที่เล่นเอาระทึกพอสมควร
ฝันบ้า ๆ เล่นเอาซะเหงื่อท่วมตัว ไม่รู้เหมือนกันว่าซุกไปอยู่ใต้ผ้าห่มได้อย่างไรกัน ในขณะที่อากาศร้อนอบอ้าว ห้องน้ำ ห้องที่สามทางขวามือ .. นับสิ ห้องที่สาม ... หนึ่ง .. สอง .. สาม .. ถือว่าเป็นกติกา ที่ห้องน้ำทุกห้อง ควรเปิดประตูไว้ ทั้งที่ไม่มีอะไรน่าดูไปมากกว่าชักโครกสีขาว กับที่ถังขยะใบเขียว แต่ก็ยังดีกว่าห้องน้ำที่ปิดประตู .. มันทำให้ต้องลุ้นว่า มีอะไรหลังประตูนั่น ผลัดบ่าย ไหง๋ไม่ผลักประตูให้เปิดทุกห้อง ..( คิดในใจ ) เหลือไว้ทำบ้าอะไรหว่า ? หรือว่าห้องหมายเลขสาม จะปัญหาเรื่องระบบบำบัด ขณะที่คิด เท้าก็พาตัวคนคิดมาหยุดอยู่หน้าห้องน้ำหมายเลขสามเสียแล้ว ปึง !!!!!!!! ผ่าเท้าขนาดเบอร์ 37 ของไนกี้ ถีบอย่างแรงที่ห้องน้ำนั้น เพื่อเปิดประตู เหวออออออออออออ ! ! ! ! ! ! ! ! ! ภาพที่เห็น เล่นเอาหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ ครั้นจะร้องก็ร้องไม่ออก ครั้นจะเผ่นก็ยกเท้าไม่ขึ้น ได้แต่ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น ยืนดูภาพที่ สาบานได้ว่า คงไม่มีใครคนไหนอยากดู ผู้หญิงชุดสีขาวยาวกรอมเท้า ผมยาวปรกหน้า ห้อยร่องแร่งกับเชือกที่โยงมาจากขื่อบนเพดาน ในตอนนั้น .. ไม่ต้องสนใจแล้วล่ะว่าเธอจะเป็นใคร แล้วมาตายที่นี่ทำไม ให้ตายเหอะ !! อย่าได้ถามเชียวว่า ทำไมไม่พิสูจน์ให้แน่ชัดว่าคือใคร ก็ใครล่ะ จะกล้าเอามือไปแหวกผม เพื่อสำรวจให้ถี่ถ้วน ไม่ใช่เราแน่นอน แค่นี้หัวใจแทบจะกระโดดออกมานอกเสื้อแล้ว ยังดีที่เธอไม่ส่งเสียงทักทายมา ไม่งั้นล่ะเอ๊ย .... นึกแล้วขนลุก สยึมกึ๋ยสสสสส์ แต่ !! ไม่ได้รู้สึกไปเองนะ ดูเหมือนว่า ตัวเธอจะแกว่งเล็กน้อยเหมือนเชื้อเชิญ เฮ้ .. เราเคยรู้จักกันเปล่า ( หูเราแว่วไปเอง )
อ๊าก !!!! คำเดียวเท่านั้นที่หลุดปากออกมา เมื่อมือของเธอยกขึ้นช้า ๆ และยื่นยาวออกมาเรื่อย ๆ เฮ้ย !!! อย่า อย่า ไม่เอ๊า .... " เฮ้ย อะไร .. ตกลงจะไปหรือเปล่า โรงเรียนน่ะ แทนที่จะกลับบ้านตั้งแต่เช้า ไปไหนมาล่ะ กลับซะบ่าย แล้วนี่ ซุกผ้าห่มไปได้ยังไงกัน ร้อนจะตายชัก แล้วนี่ไปมั๊ยโรงเรียนน่ะหรือว่าจะนอนต่อ จะห้าโมงเย็นแล้วนะ" สะบัดผ้าห่มพรึ๊บหลังจากที่รู้ว่า เรื่องตะกี้ ฝันทั้งเพ โอ .. ไอ้คำที่ใคร ๆ อุทานว่า พระเจ้าช่วย ฉันอยากตะโกนว่า ป๊ะป๋าช่วย มากกว่า .. น่ากลัวชะมัด ภาพที่หล่อนยื่นแขนมาหา ติดตาเหลือเกิน เล่นเอาเรียนไม่รู้เรื่อง ใจระส่ำอยู่ตลอดเวลา ไม่อยากไปทำงานอีกต่างหาก โฮ .. ทำไงดี ทำไงดี ถ้าไม่ใช่ความงกเงินละก็ คงคิดแผนเบี้ยวงานแน่ แต่เพราะเบี้ยเลี้ยงอีกเท่าตัวของค่าแรง มันล่อใจมิใช่น้อย เฮ้อ .. ก็เพราะไอ้ความเสียดายเงินนี่แหล่ะ เลยต้องพยายามข่มใจตัวเอง... เอาเหอะวะ ก็แค่ฝัน ( ปลอบไปงั้น ๆ ) เดินอย่างซักกะตายไปทำงาน ตูจะโดนอะไรไหมนี่ ฝันนั่นก็หลอนใจฉิบ ! .. ( บ่นลำพัง ) หลังจากที่ยืนให้เครืองมือวิทยาศาสตร์สแกนด์ม่านตา และกดรหัสเข้าสู่ห้องปฏิบัติการ ใจร่ำ ๆ จะเล่าให้เพื่อนฟัง แต่ก็กลัวโดนโห่ฮาว่า ปอดแหกไม่เข้าเรื่อง อ้อ ! พวกผลัดบ่ายยังอยู่ ได้การล่ะ " ก่อนกลับบ้าน ไปเปิดประตูห้องน้ำให้หมดทุกห้องด้วยนะ ทั้งซีกซ้ายและขวา ส่วนประตูกระจกที่เชื่อมตึกใหญ่ ก็เปิดไว้ ให้มันโล่งโจ่งนั่นแหล่ะ ดี อากาศจะได้ถ่ายเท " บอกเพื่อนแกมสั่ง เพราะตามตำแหน่งหน้าที่แล้ว ขอให้อำนาจสักวันเถอะน่า " เปิดประตูเชื่อมตึกทำไมล่ะ ด้านโน้นปิดไฟหมด เปิดไว้น่ากลัวกว่าอีก " เพื่อนแย้งมา " อื้อ ก็ได้ งั้นประตูเชื่อมตึกไม่ต้องเปิด แต่ห้องน้ำ อย่าลืมล่ะ ตามกติกานะเฟ้ย " ย้ำเป็นพิเศษที่ห้องน้ำ " เออ ก็ทำทุกที คราวนี้มาบอกทำไมว๊า " หนอย รู้ว่าไม่อยากให้ถาม ก็ดันถาม " เอางี้ ห้ามถาม ทำตามที่บอกละกัน" ตัดบทไปซะงั้น
พยายามไม่ดื่มน้ำ ยังไงซะ คืนนี้ ต้องกลั้นสุดฤทธิ์ พกกลับไปเทออกที่บ้านเสียยังดีกว่า ( นั่น มีการสั่งจิตตัวเอง ) ตั้งแปดชั่วโมง เวรกรรมแท้ ใครจะฝืนธรรมชาติได้ ตอนนี้อยากเข้าห้องน้ำเต็มทน.. ตีสองกว่า ๆ เวลาที่ เหล่าสัมพเวสีเร่ร่อนพอดีเสียด้วย " ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ อยากเข้าห้องน้ำอ่ะ " ชวนเพื่อนไปด้วย " โห ทีตะกี้เขาไปกัน ก็ดันไม่ไปกับเขา ตอนนี้ไม่ปวดอ่ะ " ดูสิ ดูเพื่อนปฏิเสธ มันไยไม่มองตาเราเลยว่าวิงวอนสุด ๆ " เหอะน่า ไปด้วยกันนะ" ตื้ออีกที " ขี้เกียจอ่ะ ตะเองก็ไปดิ ทุกทีก็ไปคนเดียวได้นี่นา " " เออ ก็ได้ ( วะ) " เกิดอาการงอนเล็กน้อย ก่อนตัดใจเดินออกจากห้องปฏิบัติการไป นอกห้องปฏิบัติการช่างเงียบเชียบ ไฟตามโต๊ะ ก็ไม่เปิด คงเว้นไว้แต่ตามทางเดินเท่านั้น เงาตะคุ่มของต้นไม้ที่เอามาประดับสำนักงาน และเอกสารกองโตที่วางสุม มันสร้างบรรยากาศวังเวงชอบกล ยิ่งตามหลืบ ตามมุม ตู้เอกสาร .. ตายชัก คิดอะไรก็ไม่รู้ ยิ่งฝันร้ายมาแหม่บ ๆ โดยเฉพาะประตูกระจกเชื่อมตึก ว่าจะไม่มอง แต่ก็ต้องมอง เพราะมันอยู่เบื้องหน้าพอดี อ่า........ ภาพที่เห็นบิดเบี้ยวไปตามจังหวะการก้าวเดิน ผิวปากไปเรื่อย ไม่เป็นเพลงหรอก คิดจะเอาเสียงข่มอะไรบางอย่าง เหมือนกับจะบอกว่า.. เฮ้ !! ฉันมาแล้ว ฉันกำลังมาทางนี้ เธอหลบไปซะ อย่าโผล่ออกมาเชียวนะ สร้างเสียงเป็นเพื่อนน่ะ ว่ากันง่าย ๆ ไฟห้องน้ำถูกเปิดให้สว่างจ้าอยู่ก่อนแล้ว ประตูห้องน้ำทุกห้องเปิดอ้า .. ... ย ก เ ว้ น ห้ อ ง น้ำ ห ม า ย เ ล ข ส า ม ...
อัลมิตรา 7 ก.ค. 2548 09:53 น. - ID 5469 
2161
3
0
7 กรกฎาคม 2548 23:50 น. - comment id 73333
อิอิ
8 กรกฎาคม 2548 11:31 น. - comment id 74072
น่ากัวอะคับ เขียนได้สุดยอดคับ เห็นภาพเลย
9 กรกฎาคม 2548 19:56 น. - comment id 74847
น่าสนใจแต่เวลาหมดเสียก่อนว้า หนังสั้นจังกำลังมันเลยพี่ (น่าคิดน้า....มัจะตามเราไปทุกหนทุกแห่งรึปล่าวฮ่ะ)
12 กรกฎาคม 2548 15:38 น. - comment id 76262
คุณกีกี้ .. อัลมิตราเคยวิ่งโครมครามบันไดบ้านแทบพัง เพราะกลัวตอนขึ้นบันไดตอนปิดไฟชั้นล่าง .. เคยวิ่งไป ปาดน้ำตาไป ตอนแม่ใช้ไปซื้อน้ำปลาที่ปากซอย แล้วต้องผ่านต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เขาว่ากันว่า มีคนผูกคอตาย .. ทั้งหมดเกิดจากความกลัว ที่ผูกเรื่องขึ้นมาเอง เรื่องอาจไม่จริง แต่ก็กลัวไว้ก่อน .. กว่าจะพ้นวัย กว่าจะเรียนรู้ว่า สิ่งที่เรียกว่าจินตนาการไม่อาจทำร้ายเราได้ .. ก็ใจโหว๋งไปหลายหนแล้วค่ะ คุณเรไร .. อื้อ .. ไล่อ่านทีละบรรทัด ก็ตื่นเต้นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งบรรทัดสุดท้าย .. ฮา ในเรื่องเล่าของคุณค่ะ คุณอารมณ์ดีเสมอ :) คุณร้อยฝัน .. ขำเรื่องของคุณเรไร เนอะ คุณShinomaru .. เป็นเรื่องที่แย่จัง ไม่กล้าเข้าห้องน้ำตั้งหลายวัน ร่ำ ๆ จะขอย้ายผลัดทำงานเชียวค่ะ คุณ น.นิรัติศัย .. ต้องตามไปแน่ ๆ เลย ห้อยต่องแต่งอย่างนั้น ติดตาชะมัด
7 กรกฎาคม 2548 21:53 น. - comment id 84126
ความจริงเรื่องผีๆนี่ผก็เจอกับตัวมาเยอะ แต่ไม่มีครั้งไหนน่ากลัวเท่าครั้งนี้ ...เรื่องมีอยู่ว่า.... หกโมงกว่าๆที่สวนจตุจักร ตะวันยังไม่ตกดินเลย..ผมอยากเข้าห้องน้ำตรงทางไปตลากซัรเดย์ที่เขาขายปลา ต้นไม้น้ำน่ะ เคยไปไหม? เมื่อก่อนห้องน้ำยังไม่สะอาดสะดวกสะบายเหมือนเดี๋ยวนี้ ทางเข้าก็จะมีคนนั่งเก็บเงินอยู่ ตอนนั้นคนยังเยอะอยู่ห้องน้ำเต็มเกือยทุกห้อง ที่รู้เพราะว่า ตรงลูกบิดเข้าห้องน้ำนะ จะมีสีน้ำเงินกับสีแดง หากว่าเป็นสีแดงหมายความว่ามีคนเข้าอยู่ เป็นสีน้ำเงินก็ว่าง ....ข้าศึกบุกมาถึงวังหลังแล้วมองตั้งแต่ 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 เป็นสีแดงหมด ลองมองย้อนกลับมาห้องที่ 5 เอ๊ะว่างนี่เป็นสีน้ำเงิน ไฟก็ติดๆดับๆบรรยายกาศไม่สมกับคำว่าห้อง สุขา เสียเลย ผมค่อยสืบทเเข้ไปหาประตูห้องที่ 5 ... ทันใดนั้นไฟก็ยิ่งติดๆดับๆถี่ขึ้น ถี่ขึ้น ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับลูกบิด ค่อยๆหมุนมันอย่างช้าๆ ช้าๆ กลัวว่าจะมีใคร หรืออะไรอยู่ในนั้น พอผมเริ่มผลักประตูเข้า อยู่ไฟก็ดับพรึ่บลง มืดสนิท แต่แปลกไม่มีเสียงตนร้องสักแอะ ไม่มีใครตกใจ ...ผมผมเริ่มจะก้าวเข้าไปในห้องน้ำห้องที่ 5 ทันใดนั้น ภาพที่เห็นทำให้ผมตกใจ มันข่างน่าสะพรึงกลัวอะไรเช่นนี้ ก่อนที่ผมจะผงะออกมา ภาพที่ผมเห็น ภาพนั้น...น่าสยดสยอง ผมเห็นปลาโลมาสองตัว นอนทับกันตายอยู่ในคอห่าน...ยี้ๆๆๆ แหวะๆๆๆๆ 55555
7 กรกฎาคม 2548 14:04 น. - comment id 85619
.. จินตนาการ สร้างทุกความรู้สึกในจิตใจ .. อ่านแล้วนึกถึงหนังผีที่กีกี้เคยดูเลยค่ะ .. กลัวผีมากนะ .. เพราะกีกี้จินตนาการสุดขอบฟ้า .. ตกลงเลยไม่แน่ใจว่า .. ที่กีกี้กลัว คือ จินตนาการตัวเอง หรือว่า ผีกันแน่ .. .. สิ่งที่คนเรากลัวที่สุด คือ .. สิ่งที่คิดว่าจะเกิด ..
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ