คืนฝนพรำ

อายดิน

เหลือบมองนาฬิกา ตัวเลขบนหน้าปัดที่มีรอยขีดข่วน 
 
หยุดอยู่ที่ 03.36 น. นาฬิกาเรือนเก่า ยังทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อตรง 
อากาศในบ้านเย็นสบาย แมลงกลางคืนแผดเสียงแทรกมาในความ 
เงียบสงบของยามราตรี เป็นครั้งคราว 
03.38 น. เสียงฝนเปาะแปะ ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ 
ฝนตกอีกแล้ว ช่วงนี้ ท้องฟ้าร้องไห้บ่อยเหลือเกิน ...เสียงฝนค่อยๆลงเม็ด 
และตกหนักขึ้นเรื่อยเรื่อย .. 
03.41 น. เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปลุกให้ทุกอย่างในห้องดูตื่น 
แว่วเสียงจากต้นสายบอกผ่านความมืดและระยะทางที่ไกลด้วยคำทักทายเบาๆ 
ก่อนเริ่มต้นคำถาม สั้นๆ "เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ย" 
ความเย็นเยือกเข้าเกาะกุมหัวใจ ราวกับว่าร่างกายกำลังสะท้าน 
หนาวจนต้องกอดตัวเองเอาไว้ .. 
เพียงคำถามแค่นั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับมาเศร้าเงียบงัน เหมือนเดิม 
03.46 น. ยังคงเงียบงัน ฉันนั่งนิ่งเหมือนไม่รับรู้ 
มีเพียงลมหายใจอ่อนล้ากับน้ำใส ที่ไหลรินจากปลายตา บ่งบอกว่า ยังมีชีวิต 
03.50 น. เสียงฝนต้นฤดูยังคงดังเปาะแปะ เป็นท่วงทำนอง 
ยามนี้บทเพลงแห่งสายฝน บรรเลงถึงท่วงทำนองเศร้าหมอง... 
ท้องฟ้ากำลังร้องไห้ หัวใจร้าวกำลังร้องไห้ 
03.56 น. ฉันยังไม่มีคำตอบ ให้กับคำถาม ประโยคนั้น ใจดวงบางที่ร้าว 
ใกล้จะแตกละเอียดเต็มที ทุกถ้อยคำที่อยากพูดเหมือนติดอยู่ที่ริมฝีปาก 
มีเพียงเสียงสะอื้นเป็นระยะกับน้ำตาที่ไม่ขาดสาย 
แค่นั้นคงแทนคำตอบทั้งหมดของใจ.. 
04.06 น. วางหูโทรศัพท์ลงช้าๆเหมือนจังหวะการเต้นของหัวใจที่แผ่วเบา 
ไม่รับรู้ถ้อยคำของอีกปลายสาย .. มองฝ่าความมืดไปนอกหน้าต่าง 
ฝนคงเริ่มโรยสายเบาบาง .. 
04.10 น. เปิดประตูหน้าบ้าน สายฝนยังโปรยปราย 
หยาดฝนช่วยชะล้างน้ำตาที่ไหลริน ... แต่ความเจ็บยังคงทบทวี 
ทรุดตัวลงนั่ง ปล่อยความรู้สึกล่องลอย ในความเงียบงัน 
ฉันร้องไห้ เป็นเพื่อนกับท้องฟ้า.... 
ฝนหยุดแล้ว พร้อมๆกับน้ำตาที่เหือดแห้ง 
บรรยากาศยังคงว่างเปล่า เธอคงหลับสบายไปแล้ว 
..บางสิ่งบางอย่างผ่านพ้นไปอย่างเงียบๆเรียบง่ายและธรรมดา สำหรับเธอ ... 
เธอเป็นแบบนั้น ฉันรู้ 
กลับมานั่งตรงที่เดิม เหลือบมองนาฬิกา ตัวเลขบนหน้าปัดที่มีรอยขีดข่วน 
หยุดอยู่ที่ 04.35 น. นาฬิกาเรือนเก่า ยังทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อตรง 
รอ .. ฟังเสียงโทรศัพท์ที่อาจจะดังขึ้นอีกครั้ง 
ครั้งนี้ ฉัน พร้อมจะตอบคำถามนั้น ของเธอ ....