...ยางลบ...ที่เคยสอน

นายหมึกซึม

> > สมัยเด็กๆ ครูสอนศิลปะท่านหนึ่งสอนฉันเสมอว่า 
> >เวลาเราใช้ดินสอวาดภาพเราห้ามใช้ยางลบ 
> > ตอนนั้น ฉันไม่เข้าใจจุดประสงค์ของครูสักเท่าไหร่ 
> > รู้เพียงแต่ว่าเวลาฉันวาดภาพแล้วเส้นมันบิดเบี้ยว 
> > ฉันก็อยากแก้ให้มันตรงสวย 
> > แต่ทุกครั้งที่ฉันหยิบยางลบขึ้นมาเพื่อจะลบภาพนั้น 
> > ครูของฉันก็จะเตือนถึงกติกานั้นเสมอ 
> > สุดท้ายฉันจึงเลือกใช้วิธีต่อเติมภาพๆ นั้นไปตามจินตนาการ 
> > เช่นถ้าฉันตั้งใจวาดรูปหน้าคน แต่ฉันเผลอวาดดวงตากลมโตเกินไป 
> > ฉันก็จะใช้วิธีเปลี่ยนตากลมๆ นั้นเป็นแว่นตาแทน 
> >แม้ตอนนั้นฉันจะไม่เข้าใจว่า 
> > ทำไมฉันจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ยางลบ 
> > และแม้ฉันจะไม่เคยคิดวาดรูปหน้าคนใส่แว่นตามาก่อน 
> > แต่ฉันก็ได้รูปหน้าคนตามที่ต้องการ แถมยังภูมิใจว่า 
> > ฉันสามารถวาดภาพๆนั้นด้วยความมั่นใจ 
> > และไม่ต้องใช้ยางลบลบภาพเลยสักครั้ง 
> > 
> > เวลาผ่านไป ฉันโตขึ้น ฉันเรียนรู้ว่า สิ่งที่ครูสอนวันนั้น 
> > แท้จริงแล้วมันปลูกฝังนิสัยหนึ่งให้กับฉัน นั่นคือ 
> > การเข้าใจธรรมชาติของความผิดพลาด 
> > 
> > ความผิดพลาดเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของคนทุกคน 
> > และในชีวิตหนึ่งนี้ก็มีหลายครั้งที่ฉันได้พบมันโดยไม่ตั้งใจ 
> > 
> > สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันยอมรับความผิดพลาดเหล่านั้น 
> > และรวบรวมสติเพื่อแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้ ก็คือ การที่ฉันเข้าใจว่า 
> > ธรรมชาติของความผิดพลาด คือการที่มันเกิดขึ้นแล้ว จะคงอยู่อย่างถาวร 
> > ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ยางลบ ลบความผิดพลาด 
> > แต่ฉันจำเป็นต้องใช้สมองต่อเติมแก้ไขภาพวาดของฉันให้สมบูรณ์ด้วยตัวเอง 
> > 
> > ดังนั้น ถ้าความผิดพลาดมันเกิดขึ้นกับเราแล้ว 
> > การที่เราจะมานั่งร้องห่มร้องไห้ 
> > อ้อนวอนขอแหกกฎเพื่อใช้ยางลบกลับไปลบแก้ไขมันนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ 
> > สิ่งเดียวที่จะทำได้ ก็คือ รู้จักพลิกแพลงแก้ไขสิ่งเหล่านั้นด้วยสติ 
> > และวาดภาพของตัวเองต่อไปด้วยความระแวดระวังมากขึ้น 
> > 
> > ทุกคนมีดินสอหนึ่งแท่งเพื่อจะวาดภาพชีวิตของเราให้สวยงาม 
> > แต่เราไม่มียางลบสักก้อนที่จะเอาไปลบสิ่งที่เราทำผิดพลาดมาแล้วได้ 
> > ดังนั้นเราต้องตั้งใจ และมีสติทุกครั้งที่ลากเส้น 
> > และถึงแม้ภาพที่เราวาดจะออกมาไม่เหมือนกับภาพที่เราฝันไว้สักเท่าไหร่ 
> > แต่มันก็มาจากมือของเรา เราควรจะภูมิใจกับมันได้เสมอ 
> > 
> > ไม่ต้องกลัวหรอก แม้จะรู้ดีว่าสักวันหนึ่ง 
> > เราอาจลากเส้นบิดเบี้ยวไปบ้าง 
> เพราะถึงอย่างไร ฉันเชื่อว่า 
> > ถ้าสมองและหัวใจของเราทำงานอย่างเต็มที่ 
> ภาพชีวิตของเราก็งดงามได้ 
> > โดยไม่ต้องใช้ยางลบ