อาม่า/ฉัน/วันเสาร์

vaproud

อาม่า - หญิงชราวัยเจ็ดสิบกว่า  นั่งนิ่งเงียบ
อยู่ภายในบ้านของตัวเองที่ประตูเปิดกว้าง
ฉัน - คนเดินทางผ่านมา
ที่ชอบฝากสายตาไว้กับบ้านหลังนี้
วันเสาร์ - วันที่น่าเบื่อหน่ายสำหรับชีวิต
แต่เป็นวันที่เรื่องราวดีๆ มักเกิดขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัว
     ในวันที่น่าเบื่อหน่าย  ลืมตาตื่นหลังดวงตะวันส่องฟ้า วันเสาร์  วันเสาร์  วันเสาร์  และก็วันเสาร์...
   
     พยายามแสวงหาสิ่งที่ทำให้ชีวิตเบิกบาน  ออกจากบ้านเดินไปซื้อมติชนสุดสัปดาห์มาอ่าน  ระหว่างทางก็ไม่ลืมที่จะฝากสายตาไว้กับบ้านหลังนี้   อาม่าหญิงชราวัยเจ็บสิบกว่าที่ฉันรู้จักกำลังนั่งอยู่ภายในบ้านที่ประตูเปิดกว้าง
     
     ฉันเดินเข้าไปทักทายอย่างเคยเช่นทุกครั้ง  สิ่งหนึ่งที่คนผ่านทางอย่างฉันจะได้กลับคืนมาตลอดก็คือ  รอยยิ้ม  และคำถามไถ่ถึงสารทุกข์สุขดิบของคนที่บ้านตั้งแต่แม่  ป๋าและอีกหลายๆ  คนที่อาม่ารู้จัก  ล้วนแล้วคือความห่วงใยที่ยังคงมีแก่กันเสมอมา
     ช่วงวัยและวันคืนของคนเรามักจะพ้นผ่านไปอย่างรวดเร็วเสียจนน่าใจหาย  จำนวนเส้นผมสีขาวบนศีรษะ  อาจจะไม่สามารถบ่งบอกถึงเรื่องราวของชีวิตคนๆ  หนึ่งได้ทั้งหมด  อาม่าพร่ำบอกถึงความไม่เที่ยงแท้ของสังขาร  และอาการความเจ็บปวดตามร่างกาย  ทานข้าวไม่ค่อยลง และอาการปวดหัวเข่ายังคงเป็นอุปสรรค์ที่ทำให้เดินเหินอย่างก่อนเก่าไม่ค่อยได้  ฉันจึงมักจะเห็นอาม่านั่งอยู่ตามลำพังอย่างเดียวดาย
     อาม่าชวนเข้ามานั่งตรงเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่  คนสองวัยจึงเริ่มสนทนาในเรื่องต่างๆ ตลอดจนเรื่องสัพเพเหระ  เป็นเวลานานพอดูที่ได้พบเห็นรอยยิ้มที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า เรื่องเก่าถูกนำมาเล่าใหม่ให้รำลึกถึง "ตุ่ม" เรื่องที่อาม่าถูกขโมยยกตุ่มปลาขึ้นรถไฟหายไปจากหน้าบ้าน  ยังคงอยู่ในความทรงจำของฉัน  เพราะตอนนั้นฉันมีโอกาสมาช่วยดักจับขโมยที่ขโมยตุ่มกับหลานของแก
ในที่สุดแล้ว...ก็ไร้ร่องรอยของหัวขโมยและตุ่มใบนั้น  
     หลังจากเหตุการณ์ได้ผ่านไป  ฉันจึงเห็นตุ่มใบใหม่ที่เล็กกว่าเดิมหลายเท่าถูกนำมาแทนที่  แต่ดูเหมือนว่าเรื่องจะยังไม่จบเพียงแค่นั้น  อาม่าเลี้ยงปลาไว้ในตุ่มแต่ปลาก็ถูกมือดีขโมยตักไปอีก  ฉันจึงคิดว่าเย็นๆ จะแอบเอาปลาหางนกยูงที่บ้านมาปล่อยไว้ในตุ่มของอาม่าเผื่อแกจะได้ดีใจ   และคอยเป็นเพื่อนคุยยามที่เหงา
     
     แต่ก็คงไม่มีโอกาสแล้วเมื่อวันหนึ่งฉันเดินผ่านมาแต่บ้านกลับถูกปิดสนิท  จนได้มารู้ความจริงว่าอาม่าย้ายบ้านไปแล้ว
     ฉันยังคงนึกถึงอาม่าหญิงชราวัยเจ็ดสิบกว่า  นั่งนิ่งเงียบอยู่ภายในบ้านที่ประตูเปิดกว้าง  ครอบครัวของอาม่านั้นอบอุ่น  แต่ทุกครั้งที่ฉันเป็นเพียงคนเดินทางผ่านมา  มักจะมองเห็นดวงตาคู่นั้นมองเหม่อไปบนฟ้าไกลแสนไกล  จนบางครั้งที่ฉันมองตามไปยังจุดหมายของสายตาคู่นั้นกลับไม่พบจุดสิ้นสุด
     บางทีเวลานี้ฉันอยากให้สายตาคู่นั้นมองผ่านฟากฟ้ามาถึงฉันบ้าง...